Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;*

Το Ποντίκι

του Σταύρου Χριστακόπουλου

Τι είναι σήμερα η Ν.Δ.; Μην είν’ ο Κυριάκος; Μην είν’ ο Άδωνις; Μην είν’ ο Σαμαράς; Μην είν’ η Ντόρα ή ο Καραμανλής; Ιδανικό για την ευρύτερη Δεξιά θα ήταν το μεγάλο κόμμα της, το οποίο θα διεκδικήσει την εξουσία στην επόμενη κάλπη, να είχε μια ηγεσία που θα μπορούσε να αφομοιώνει τα διαφορετικά ρεύματα στο εσωτερικό της, όπως, σε σημαντικό βαθμό, συνέβαινε επί Κωνσταντίνου Καραμανλή και Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Η αλήθεια είναι ότι καυγάδες – για λόγους πολιτικούς, ιδεολογικούς, οικογενειακούς, φατριαστικούς – γίνονταν πάντα, σε όλους τους πολιτικούς σχηματισμούς και σε όλες τις ιδεολογικές πτέρυγες. Σπανίως όμως εμφανίζονταν στην πορεία ενός μεγάλου κόμματος προς την εξουσία τόσο βαθιές διαιρέσεις.

Η Ν.Δ. έχει αρχηγό εκλεγμένο από τη βάση. Είναι σταθερά μπροστά στις δημοσκοπήσεις και από τους περισσότερους θεωρείται φαβορί για τις επόμενες εκλογές. Κι όμως, η εικόνα της δεν είναι αυτή ενός κόμματος που έρχεται φουριόζο προς την εξουσία. Πολλά κορυφαία στελέχη της δεν αντέχουν το ένα την παρουσία του άλλου. Τι έχουν, λοιπόν, τα έρμα και ψοφάνε;

Πολλοί απορούν για το ότι ο αντιπρόεδρος της Ν.Δ. Άδωνις Γεωργιάδης έχει το ελεύθερο από τον πρόεδρο Κυριάκο Μητσοτάκη να λέει διάφορα απίστευτα για τη χούντα ή να θεωρεί αντίπαλό του το... Κέντρο. Δεν είναι όμως περίεργο. Η προτεραιότητα του Μητσοτάκη, ο οποίος χρωστάει στον Γεωργιάδη την εκλογή του στην ηγεσία, είναι η περιθωριοποίηση των καραμανλικών, οι οποίοι θεωρούνται κάτι σαν... πράκτορες του Τσίπρα στη Ν.Δ.

Στην πραγματικότητα η ηγεσία της Ν.Δ. είναι εγκλωβισμένη στη δομική - μετωπική αντιπολίτευση προς τον ΣΥΡΙΖΑ παρότι:

● Ουδέποτε επιβεβαιώθηκαν οι προφητείες της για πρόωρη πτώση της κυβέρνησης.

● Ο δρόμος προς την έξοδο από τα μνημόνια γίνεται όλο και πιο ομαλός.

● Οι δανειστές δεν έχουν καμιά διάθεση να περιμένουν μια κυβέρνηση της Ν.Δ. για να λύσουν τις εκκρεμότητες.

Στην πραγματικότητα η Ν.Δ. βλέπει ότι, αν τελικά αναλάβει την εξουσία, η πολιτική της είναι ήδη προσυμφωνημένη και, για να διαφοροποιηθεί, θα πρέπει να εκτραπεί σε πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες επιλογές από αυτές των μνημονίων στην οικονομία και σε πιο συντηρητικές στα θέματα θεσμών και δημοκρατίας στο όνομα της... «καθαρής Δεξιάς». Όμως η Ν.Δ. τα τελευταία χρόνια, είτε κερδίζει τις εκλογές είτε τις χάνει, δεν έχει υπερβεί το 29%, ποσοστό πολύ μακριά από τα ποσοστά της μεγάλης παράταξης που ήταν κάποτε.

Προφανώς θα χρειαστεί συμμαχίες, αλλά πώς θα τις χτίσει; Με το σημερινό ακραίο δεξιό πρόσωπο οι όποιες συμμαχίες της θα χτιστούν στην άμμο. Με όλες τις αναμενόμενες συνέπειες...

* Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ, τεύχος 1992 στις 27-10-2017