Περί δίδυμων εκλογών

του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

Πολλές οι ενδείξεις που μιλούν για βαθμιαία κατάκτηση της κανονικότητας. Και όμως, το κλίμα στην πολιτική σκηνή παραμένει – ή μάλλον βαραίνει – σε κατεύθυνση προεκλογική. Θα υποστηρίξουμε και εδώ ότι αυτό οφείλεται, πέρα από το γεγονός ότι το πολιτικό μας σύστημα αυτό και αυτό μόνον γνωρίζει: αντιπαραθετικότητα, ένταση, τσακωμό, εχθροπάθεια, και στο ότι και αυτήν την φορά όταν θα πάμε στις κάλπες θα χρειαστεί να είμαστε έτοιμοι για δίδυμες εκλογές.

Κάτι η Προεδρική που είναι για την άνοιξη 2020, ούτως ή άλλως, με τις βουλευτικές κατ’ απώτατο φθινόπωρο 2019 (και όλοι γνωρίζουμε ότι η Προεδρική κατά το Σύνταγμα Καραμανλή σ’ αυτό χρησιμεύει: σε πρόωρες βουλευτές!), κάτι όμως και η ψηφισμένη περίπου-απλή-αναλογική φέρνουν το φάσμα δίδυμων εκλογών μπροστά. Γιατί «φάσμα»; Θυμηθείτε: οι δίδυμες του 2012 ουσιαστικά ξέκαναν το ΠΑΣΟΚ – για πάντα. (Και όχι λόγω Βαγγέλη Βενιζέλου, μόνον). Δεξιά, πάλι, στην πρώτη κάλπη του 2012 ουσιαστικά ο Αντώνης Σαμαράς έμεινε με τα 3/5 της δύναμης του χώρου, βλέποντας τον Πάνο Καμμένο να κρατάει… τα 2/5 (πώς να μην λαλήσει ο δεύτερος, ωθώντας σε κατάθλιψη τον πρώτο;).

Η εκδοχή διπλής κάλπης του 2015, πάλι, έφερε σε ανώμαλη προσγείωση την Αριστερά, καταδεικνύοντας ότι δεν επρόκειτο απλώς για «πρώτη φορά Αριστερά» αλλά για «πρώτη φορά Αριστερά ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ», άρα με τις ευθύνες και την βία και το κόστος της εξουσίας.  Και… την απαρχή φθοράς, όχι;

Ευλόγως θα διαμαρτυρηθεί ο αναγνώστης ότι, με τελευταίες εκλογές πριν από λιγότερο από δυο χρόνια, είναι πολύ νωρίς για τέτοιες συζητήσεις. Είναι; Πρώτα-πρώτα, μην ξεχνάτε το απρόβλεπτο. Ύστερα, μην μου πείτε ότι δεν αισθάνεστε σαν νάμαστε σε εκκίνηση προεκλογικής φάσης – τουλάχιστον όσον αφορά την περιρρέουσα λασποσύνη;

Υπάρχει όμως και το νομοτελειακό της εξάντλησης των δυνάμεων όσο εξαντλείται και ο χρόνος. Και το ΠΑΣΟΚ, του 1985-1989 την εξάντλησε την δεύτερη 4ετία του, και ο Εκσυγχρονισμός του 2000 – 2004 την ολοκλήρωσε ουσιαστικά την δεύτερη δική του. Όμως, αρκετά πριν κλείσει ο χρόνος είχε – και το ένα και το άλλο – πάψει ακόμη και να υποκρίνεται ότι κυβερνά.

Παρακάμπτοντας λοιπόν το τι θα φέρει τις επόμενες κάλπες αν δεν τις φέρει η προσέγγιση της λήξης χρόνου, να σταθούμε σ’ εκείνο που κατ’ εμάς είναι το πιο βαρύτερο πολιτικά: η ύπαρξη και μόνον της απλής (καλά: σχεδόν απλής) αναλογικής για την μετά-την-πρώτη-κάλπη αναμέτρηση έχει ήδη δημιουργήσει υπορρέουσες νέες δυνάμεις . Που λειτουργούν. Που αποδομούν. Τόσο μεταξύ των κομμάτων: άνοιγμα Μητσοτάκη στην δύστροπη ΔηΣυμπ, άνοιγμα ΔηΣυμπ προς Ποτάμι, προς στιγμήν άνοιγμα ΣΥΡΙΖΑ. ‘Οσο και μέσα στα ίδια τα κόμματα: δυόμιση απόψεις στην Ν.Δ. για το αν πρέπει ναναι ανοιχτή ή να αναζητήσει την καθαρότητα στο κλείσιμο. ζυμώσεις μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ  για Σοσιαλδημοκρατική ωρίμανση ή για κράτημα των πολεμιστρών. μικρομεγαλισμοί στην ΔηΣυμπ/ΠΑΣΟΚ με αναφορές στην ΚεντροΑριστερά αλλά αναγωγές σε ΚεντροΔεξιά.

Με αυτά ως δεδομένα, τι επιλέγει να πράξει το πολιτικό μας σύστημα; Οι συντελεστές του πολιτικού σκηνικού (και του μηντιακού που πάει να στηθεί αυτές τις βδομάδες) το γνωρίζουν, το ζουν, το φοβούνται: ο χρόνος κουράζει. Οπότε… κάτι χρειάζεται να τον καλύψει τον χρόνο.

Γι αυτό και η άνθιση των Εξεταστικών, γι αυτό και η – κωμική – απειλή των Προανακριτικών, για Noor 1, για νομισματική πατέντα Βαρουφάκη, για Υγεία κοκ. Γι αυτό και ο ομόθυμος συμβιβασμός, όλων τους!, ότι θα πρόκειται για μια  εξόχως λασπερή διαδρομή.

kontranews