Νέα Πολιτική
του Αντώνη Παπαγιαννίδη*
Μια σειρά από απλές, ίσως αυτονόητες μέχρι κοινοτοπίας παρατηρήσεις. Που αφορούν – τι άλλο, έτσι όπως εξελίσσεται η δημόσια συζήτηση με μπρίο μέχρι φανατισμού (εκ μεταφοράς) γύρω από τον Μακρόν και την Λεπέν και τον Μελανσόν; – τα απόνερα του πρώτου γύρου των Γαλλικών Προεδρικών εκλογών. Και τις προοπτικές ενόψει του δεύτερου γύρου (έχει βέβαια και βουλευτικές εκλογές, που μόνον σιγά-σιγά τις «ανακαλύπτουμε», ενώ εκεί θα κριθούν περισσότερο απ’ όσο από την ταχύτατα στρεφόμενη σε Χολλυγουντιανή φιγούρα του Εμμανουέλ Μακρόν). Και, την ανελέητη όσο και άκριτη μεταφορά των Γαλλικών εμπειριών, ισορροπιών, προβολών στο μέλλον στα καθ’ ημάς: Η ΑΠΟΛΥΤΗ παρανόηση, αλλά ελεύθεροι άνθρωποι είμαστε – όχι;
Πάμε, λοιπόν, σιγά-σιγά. Πρώτον και κύριον, στην Γαλλία ψήφισαν και θα ψηφίσουν και θα συνεχίσουν να ψηφίζουν οι Γάλλοι. Όχι εμείς! Όπως στην Μεγάλη Βρετανία ψήφισαν οι Βρετανοί το Brexit, στις ΗΠΑ οι Αμερικανοί τον πορτοκαλί Τραμπ (τον οποίο, βέβαια, όταν βομβάρδισε, με μια-δυο ντουζίνες πυραύλους Κρουζ, την βάση Σαϊράτ στην Συρία, αιφνιδίως σταμάτησαν να σχολιάζουν υποτιμητικά οι ανά τον κόσμο αμφισβητούντες την νομιμοποίηση του: χαριτωμένο!), στην Αυστρία και Αυστριακοί (μη-νεοναζιστή Προέδρο, παρά τρίχα), στην Ολλανδία οι Ολλανδοί (όχι Χέερτ Βίλντερς πάντως).
Ύστερα, ο ενθουσιασμός και η αγαλλίαση για το ότι «κέρδισαν οι Ευρωπαϊστές» – δηλαδή ο Μακρόν… – θέλει μια μικρή αυτοσυγκράτηση. Γιατί; Διότι το άθροισμα Μακρόν και Φιγιόν (λιγουλάκι λαδιάρη, αλλ’ όπως μας έλεγε φίλτατη Ελληνογαλλίδα: » άμα θες καλό οδοντίατρο, δεν ενδιαφέρεσαι αν έχει ερωμένη ή είναι καλός οικογενειάρχης», αν φοροδιαφεύγει ή όχι – θέλεις να κάνει καλές διαγνώσεις και να έχει ελαφρύ χέρι») δεν -ΔΕΝ -είναι δα και τόσο υπέρτερο εκείνο των Λεπέν και Μακρόν.
Ακόμη πιο σημαντικό: εκείνο που αποτύπωσαν – εφιαλτικά, φίλε αναγνώστη – οι Γαλλικές εκλογές, όπως πριν απ’ αυτές και η άνοδος Τραμπ, είναι ένας άλλος διχοτομικός χωρισμός στην χώρα: αφενός των «σωστών»/των gens bien που λένε και οι Γάλλοι, των ενταγμένων στην οικονομία και στην παγκοσμιοποίηση, και αφετέρου όσων έχουν μείνει πίσω, των ηττημένων, των «εκτός», εκείνων που οι Γάλλοι αποκολλούν laisses pour compte. Απ’ εκεί προήλθαν οι άνθρωποι που ψήφισαν είτε Λεπέν είτε Μελανσόν. Αυτή η «νέα διχοτόμηση» των κοινωνιών θάπρεπε να προβληματίζει, να θλίβει – αν μη να εξεγείρει. Όχι να οδηγεί σε οπαδικά κακαρίσματα. (Λεπτομέρεια: ο ακροδεξιός υποψήφιος στην Αυστρία αστόχησε για μερικές δεκάδες χιλιάδες ψήφων. Δηλαδή ήταν μόλις κάτω από το μαγικό 50%…).
Τι νομίζουμε ότι είπαμε, έως εδώ; Ότι λίγη παραπάνω προσοχή στην πραγματικότητα, λίγος λιγότερος οπαδισμός – και μάλιστα σε ξένο γήπεδο! -καλό θα μας έκανε. Ομοίως, κι αυτό είναι πιο δύσκολο!, λιγότερη ευκολία στην μεταφορά καταστάσεων στα καθ’ ημάς. Όχι, η Μαρίν Λεπέν δεν είναι ούτε Μιχαλολιάκος, ούτε Κασιδιάρης. δεν είναι καν ο πατέρας της Ζαν-Μαρί Λεπέν. Έχει κινηθεί προς το κέντρο (αχ αυτό το πολύποθο Κέντρο!) τουλάχιστον όσο ο Φιγιόν στα κοινωνικά ζητήματα. Συν…κουβαλάει μεγάλο μέρος των παλιών ΚΚΓ (βαρύ, προς μελέτη αλλ’ έτσι είναι εδώ και χρόνια) . Σίγουρα ο Μελανσόν δεν είναι ούτε Ζωή – κι ας πήγε να στηθεί δίπλα του – ούτε Παναγιώτης Λαφαζάνης, ούτε (αύριο) Γιάνης Βαρουφάκης/DiEM 25: και, πάντως, είναι κάτι σαν 20% της ψήφου, εκεί. Από τους δικούς του «χρειάζεται» επειγόντως να αντλήσει ψήφους ο Μακρόν. Θα τις διεκδικήσεις, δε!
Και… ας περιμείνουμε μέχρι τέλους, να δούμε πώς θα σταθεί όχι μόνον ο ημέτερος ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στον Μακρόν, τώρα, αλλά και ο Μακρόν (ο οποίος, σημειωτέον, στην αριστερόστροφη Κυβέρνηση Ολλάντ θήτευσε πολιτικά…) απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα και τον προσγειωμένο ριζοσπαστισμό του.
*Δημοσιογράφος, συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (αναδημοσίευση από kontra news)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου