Σύνοδος του Νότου: πρώτες εντυπώσεις

Νέα Πολιτική

του Αντώνη Παπαγιαννίδη*

H άνοδος Τσίπρα στην ΔΕΘ, το (μερικό) back-out με το οποίο τον περιέβαλαν τα κανάλια, πήγε να παραμερίσει ένα πιο σημαντικό – θαρρούμε – γεγονός.

Την Σύνοδο του Νότου. Θα σταθούμε σήμερα σ’ αυτήν, απολογιστικά. Με την Σύνοδο των ηγετών του Ευρωπαϊκού Νότου στην Αθήνα – που όχι πολύ έξυπνα βαφτίστηκε EU Med, παραπέμποντας στην (αποτυχημένη, λησμονημένη) πρωτοβουλία του μοχθηρού νάνου Νικολά Σαρκοζί, την Ένωση για την Μεσόγειο/Union pour la Mediterranee, η οποία εγκαταλείφθηκε παρά τις προσπάθειες μεγαλείου του το 2010 – ελπίζουμε να μην ισχύσει εκείνο που οι τοίχοι των Εξαρχείων στην Αθήνα έγραφαν για τις εκλογές: “Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν κάτι, θα είχαν απαγορευτεί!”.

Τι εννοούμε; Ότι η Σύνοδος των Αθηνών – που ήδη καυχήθηκε ότι “θεσμοποιείται”, καθώς συμφωνήθηκε επανάληψή της στην Πορτογαλία – βρήκε μεν πριν διενεργηθεί αντιπαραθέσεις π.χ. στον Γερμανικό Τύπο, ή και στην κακεντρέχεια του φίλου μας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ο οποίος είπε “Όταν συγκεντρώνονται οι Σοσιαλιστές, δεν προκύπτει συνήθως κάτι έξυπνο” (στο τέλος θα πνιγεί στο δηλητήριό του, κι αυτός!), έκανε δε και πολλούς συμμετέχοντες να προβούν σε προκαταρκτικές καθησυχαστικές διευκρινίσεις.

Ακόμη και ο αμφιτρύων Αλέξης Τσίπρας, πάντως ο Φρανσουά Ολλάντ και ο Ματτέο Ρέντσι – ο καθείς με το ύφος του – διαβεβαίωναν ότι δεν πρόκειται για δημιουργία μετώπου του Νότου “εναντίον” του Βορρά, ούτε για ομαδοποίηση εντός της ΕΕ. Όμως, ειλικρινά, αν η Σύνοδος είχε θεωρηθεί ότι θα μπορούσε να δημιουργήσει αληθινά, γνήσια προβλήματα στην Γερμανική Ευρώπη, πιστέψτε μας! θα είχε τορπιλιστεί πολύ πιο ουσιαστικά.

(Το ίδιο, σημειωτέων, θα είχε ισχύσει και με την Σύνοδο υπουργών Εξωτερικών που – λες και ήταν “προθέρμανση” – διοργάνωσε με υπουργούς της ΕΕ και του Αραβικού κόσμου ο Νίκος Κοτζιάς στην Ρόδο. Και εκείνος καυχήθηκε ότι η πρωτοβουλία αυτή θα θεσμοποιηθεί. Λες και η προσέγγιση του ύφους Αντρέα από τον Τσίπρα οδηγεί σε λογικές Καρόλου Παπούλια τον Κοτζιά).

Πρόσθετο βήμα προς την πολυπόθητη “θεσμοποίηση”, η διαμόρφωση της “Διακήρυξης των Αθηνών”. Η οποία, φυσικά, ξεκινάει με την πανηγυρική δήλωση της “ισχυρής δέσμευσης” όλων στην Ευρωπαϊκή ενοποίηση (α, ναι, και τον σεβασμό τους στην απόφαση των Βρετανών για το Brexit) και την ανάγκη “νέας ώθησης προς τα εμπρός”.

Από εκεί και πέρα, κουβαλάει – αν μας επιτραπεί η λαϊκότροπη έκφραση – στην Κορυφή των “27” της Μπρατισλάβας κοινές (του Νότου) προτεραιότητες (α) για την Εσωτερική και Εξωτερική Ασφάλεια της Ευρώπης, (β) την ενίσχυση της συνεργασίας στην Μεσόγειο και με τις Αφρικανικές χώρες και, (γ) την προώθηση της ανάπτυξης και των επενδύσεων στην Ευρώπη.

Ειλικρινά, τίποτε το ριζοσπαστικό και τα τρία μέτωπα – ακόμη λιγότερο μάλιστα στο μεταναστευτικό/προσφυγικό, το οποίο σημειωτέων λες και προστέθηκε κάτι σαν τσόντα στο τέλος της Διακήρυξης.

Πλην ίσως της πρότασης για διπλασιασμό των πόρων του Σχεδίου Γιουνκέρ (αχνή μνήμη της επιτυχίας Αντρέα-Πάγκαλου για διπλασιασμό των πόρων των Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων πριν 3 δεκαετίες).

Το πιο πετυχημένο πάντως της Συνόδου ήταν το άλλο που ειπώθηκε: “Η Ευρώπη είναι μια μηχανή στην οποία μόνο το φρένο λειτουργεί”.

Το διέρρευσαν από το Μαξίμου. Γιατί δεν μας λένε ποιος το είπε;

*Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (δημοσιεύθηκε στο kontra news)