Προσοχή όμως: δεν είναι Σώρρας το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο!

Νέα Πολιτική

του Αντώνη Παπαγιαννίδη*

Με μεγάλη καθυστέρηση – θα τολμούσαμε να πούμε: με ηθελημένη καθυστέρηση, αλλ’ ας μην συνωμοσιολογούμε καθώς εδώ ισχύει το «κάλλιο αργά παρά ποτέ!» – το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αποφάνθηκε, λοιπόν, για το μείζον ζήτημα του αν και κατά πόσον τα όργανα της ΕΕ μπορούν, χαρωπά και χωρίς ευθύνες, να καταπατούν τα θεμελιώδη δικαιώματα Ευρωπαίων πολιτών στα πλαίσια Προγραμμάτων «διάσωσης«. Στην Ελλάδα η είδηση έφτασε από την κάλυψη του θέματος από την Deutsche Welle και τον Spiegel, όμως ήδη απόφαση του Δικαστηρίου του Λουξεμβούργου (με αφορμή το bail-in των Κυπριακών Τραπεζών, δηλαδή την μερική δήμευση των καταθέσεων των Κυπρίων) δημιουργεί ανησυχίες ανά την «Ευρώπη». Και…ευτυχώς!

Το ουσιαστικό επίδικο ήταν αν τα όργανα της ΕΕ – και, ιδιαίτερα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή – έχει την υποχρέωση να εξασφαλίζει ότι τα διάφορα Προγράμματα Προσαρμογής/Μνημόνια στα οποία μετέχει (στα πλαίσια λειτουργίας του ESM τώρα, μηχανισμών ad hoc νωρίτερα) «είναι συμβατά με τα θεμελιώδη δικαιώματα» που κατοχυρώνονται από τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ. Προσοχή! Στην συγκεκριμένη περίπτωση οι προσφυγές επιχειρήσεων και ατόμων, που θρήνησαν τις καταθέσεις τους στην Κύπρο, δεν ευδοκίμησαν καθώς το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο θεώρησε ότι ο εν λόγω σφαγιασμός αποτελούσε «απαραίτητη ενέργεια για την σταθεροποίηση του τραπεζικού συστήματος« (άρα ανταποκρινόταν στην έννοια-βολική καραμέλα του «δημοσίου συμφέροντος» της Ένωσης , γνώριμη και σ’ εμάς από την νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείς όταν θεώρησε νόμιμα τα Μνημόνιά μας  – πλην των περικοπών αποδοχών και συντάξεων των δικαστικών και του υπολοίπου «σκληρού πυρήνα» του Δημοσίου).

Όμως, κατά προσφιλή του πρακτική, το Δικαστήριο του Λουξεμβούργου άνοιξε ένα ενδιαφέρον παραθυράκι: άμα οι αποφάσεις της Επιτροπής (ή και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας;) κριθεί ότι παραβιάζουν θεμελιώδη δικαιώματα τα οποία επίσης κριθεί ότι γέρνουν βαρύτερα στην πλάστιγγα, τότε μπορεί να στοιχειοθετηθεί ευθύνη τους – ευθύνη δε που να οδηγεί μέχρι και σε αποζημιωτικές αξιώσεις.

Θέλει προσεκτική «ανάγνωση» μια τέτοια τοποθέτηση, αν είναι να μην μείνει απλή μάχη οπισθοφυλακής της αξιοπρέπειας των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων σε μια «Ευρώπη» των ισχυρών, μια Ευρώπη που πολύ εύκολα ευθυγραμμίστηκε και με την Γερμανική εμμονή του Ordoliberalismous και με του ΔΝΤ το γρήγορο πιστόλι μέτρων «κατάλληλων για Τρίτο Κόσμο» (με όλο τον ρατσισμό που κρύβουν παρόμοιες στάσεις). Θα ήταν χρήσιμο νομικοί αστέρες του διαμετρήματος ενός Γιώργου Κατρούγκαλου ή Αλέξη Μητρόπουλου, αντί να σπαταλιούνται σε τηλεπαράθυρα ή σε υπουργεία-τηλεπαράθυρα να πολεμούσαν απ’ αυτό το μετερίζι – αν δηλαδή Έλληνες πολίτες ήθελαν να δοκιμάσουν την προσέγγιση αναζήτησης ευθυνών από τα όργανα της ΕΕ για τον σφαγιασμό δικαιωμάτων τους.

Προσοχή όμως στην σοβαρή στοιχειοθέτηση των παραβάσεων  θεμελιωδών δικαιωμάτων; το Ευρωδικαστήριο δεν είναι … Σώρρας , να παριστάνει ότι θα δικαιώσει τον κάθε πικραμένο.

*Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (δημοσιεύθηκε στο kontra news)