Παράξενες εκδοχές διαπραγμάτευσης

Νέα Πολιτική

του Αντώνη Παπαγιαννίδη*

Όσοι νόμισαν/νομίσαμε, ότι η ιδιόρρυθμη εκείνη εκδοχή “διαπραγμάτευσης” που ζήσαμε το πρώσο μισό του 2015 – καλά, εντάξει, μετά τον Μάρτιο και μέχρι τα μέσα Ιουνίου – επί Γιάνη (με ένα “ν”, πάντα) Βαρουφάκη στο τιμόνι μιας γέφυρας πλοίου που είχε ψιλοαδειάσει καθώς το πλοίο πήγαινε για τα βράχια, ήταν κάτι που είχε οριστικά μείνει πίσω μας, μάλλον λάθος το κατάλαβαν/το καταλάβαμε.

Εκείνο που δοκιμάζεται τώρα δεν είναι μην το ίδιο, ούτε καν κάτι πολυ κοντινό προς την αυτάρεσκη μη-διαπραγμάτευση. Όμως, να, πάλιν κάτι το ιδιόρρυθμο βλέπουμε να ξετυλίγεται. Η περίπτωση της “διαπραγμάτευσης με το σούρσιμο” που είδαμε να παίζεται με τα αγροτικά μπλόκα και την απόπειρα εσωτερικής υπονόμευσης του μετώπου των τρακτέρ μπορεί κάποια στιγμή να οδηγήσει σε ένα τέρμα (αν και η διχόνοια που σπάρθηκε ήδη δυσλειτουργεί). Θα αφήσει πίσω και κοινωνικό αυτοματισμό – δηλαδή αίσθηση πολλών κατηγοριών πολιτών/υπηκόων ότι “εκείνοι (=οι αγρότες) ακούγονται περισσότερο, ενώ εμείς…..” – και σεχταρισμό ανάμεσα στις τάξεις των ίδιων των αγροτών (“τα δικά μας μπλόκα είναι των μικρομεσαίων”, “άλλα αιτήματα έχουμε εμείς, άλλα εκείνοι” ήδη ο Τσίπρας αναγκάστηκε να κάνει δυο σειρές συηναντήσεων με αγρότες στο Μαξίμου).

Ύστερα, όπως και να το κάνουμε, η μετά απο δυο και τρεις βδομάδες δημοσιοποίηση “παραχωρήσεων”, ελαφρύνσεων , τροποποιήσεων των αρχικών προτάσεων στα αγροτικά – απο τον υπουργό Γεωργίας λιγότερο, απο την τριάδα των Οικονομικών και τον Εργασίας/Ασφαλίσεων Κατρούγκαλο περισσότερο – αληθινά σε κάνουν να διερωτάσαι μήπως είχαν επιλέξει συνειδητά, σε μια λογική πονηρουληδισμού, την τακτική του Χότζα. Διαμαρτύρονται που τους άφησες την αγελάδα μέσα στο δωμάτιο; Βάλε και το γαϊδούρι! Βάζουν έξαλλοι τις φωνές; Φέρε και την γίδα μέσα! Γίνεται ο χαμός; Βγάλε την γίδα, κι όλοι θα δηλώσουν ευτυχείς. Τι θα πει αυτό; Μα, καλά, δεν ξέρανε ότι οι πολύ αυστηρές ρυθμίσεις “θα χτυπούσαν”; Δεν γινόταν να πάνε πίσω λίγο νωρίτερα; Πριν “χτιστεί” ζημιά στο σύστημα;

Όμως, το πλέον παράδοξο – κι εκείνο που αληθινά κάπως φέρνει απο άνοιξη/καλοκαίρι του 2015 – είναι η τάση να… διαπραγματευόμαστε με τον εαυτό μας. Διότι όλη αυτή η υπόθεση του Αγροτικού – και μην ξεχνάμε ότι το Ασφαλιστικό αφορά πολύ-πολυ περισσότερους: ο Πρωθυπουργός δεν δέχθηκε “τις γραβάτες”, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η δική τους πίεση εκτονώθηκε – προσεγγίζεται χωρίς καθόλου, μα καθόλου να υπάρξει ενσωμάτωση στην συζήτηση των τοποθετήσεων… των “εταίρων”. Με τους οποίους, θυμίζουμε, και με τις απαιτήσεις/τοποθετήσεις των οποίων είναι να γίνει η διαπραγμάτευση.

Τι θα συμβεί άμα, με χίλιους-μύριους κόπους, στηθεί στα πόδια της μια συμφωνία και προωθηθεί “τελικά” ασφαλιστικό και φορολογικό νομοσχέδιο, και ΤΟΤΕ δούμε από πλευράς Τρόικας ένα ξερό “δεν πάει”; Περισσότερο κι από το αδιέξοδο, φοβόμαστε την απονομιμοποιήση – όχι δε απλώς της Κυβέρνησης, αλλά της κυβερνησιμότητας. Του ότι μπορεί κάπως το πράγμα να προχωράει στην Ελλάδα του 2016.

Κι αυτά, με το Προσφυγικό σε πλήρη προοπτική αδιεξόδου…

*Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύθηκε στο Kontra News)