Αποικία του Χρέους: Το άβατο της κερδοσκοπίας

Σάββατο 5 Μαρτίου 2016

Το άβατο της κερδοσκοπίας

Η ουσία της συμφωνίας που αποτελεί και μεγάλη νίκη της κυβέρνησης Κάμερον, εντοπίζεται στη διασφάλιση της ανεξαρτησίας του Σίτι του Λονδίνου. Όσο οι πολιτικές ηγεσίες λειτουργούν ως υπηρετικό προσωπικό της διεθνούς κερδοσκοπίας, ελπίδα δεν πρόκειται να υπάρξει.

του Σαράντου Λέκκα

Εάν αληθεύει ότι λίγο πριν την ανάληψη της προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης από κάποια χώρα, επισκέπτονται την πρωτεύουσα της εκπρόσωποι του Σίτι του Λονδίνου επιδιώκοντας την δημιουργία συμμαχιών προκειμένου να αποφευχθούν καταστάσεις που θα έχουν αντίκτυπο στο Σίτι, τότε η συμφωνία με στόχο την παραμονή της Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση που επετεύχθη στις 19 Φεβρουαρίου 2016 στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, δεν πρέπει να ξενίζει κανένα. Απλά οι άτυπες παρεμβάσεις πήραν την μορφή επίσημης πολιτικής δράσης.

Στην ουσία, η Βρετανία εξασφάλισε ειδικό καθεστώς εξαιρούμενη από περαιτέρω ενσωμάτωση, αποκτώντας παράλληλα το δικαίωμα να περιορίσει τις κοινωνικές παροχές σε Ευρωπαίους μετανάστες.

Η ουσία της συμφωνίας που αποτελεί και μεγάλη νίκη της κυβέρνησης Κάμερον, εντοπίζεται στη διασφάλιση της ανεξαρτησίας του Σίτι του Λονδίνου.

Παραδοσιακά οι μεγάλες αποφάσεις που διαμορφώνουν ανέγκλητα την χρηματοπιστωτική πραγματικότητα γίνονται είτε σε νεκρές περιόδους (πχ. εορτές, συνέβη στις ΗΠΑ με την παραχώρηση του εκδοτικού προνομίου σε ιδιώτες), είτε σε περιόδους απόλυτου αποπροσανατολισμού και φόβου (πχ. μεταναστευτικό).

Δυστυχώς αλλά, όλες αυτές οι σημαντικότατες αποφάσεις που αφορούν τις τύχες της ανθρωπότητας, δεν τυγχάνουν δημοσιότητας ως η αόρατος χείρ των αγορών να τις καλύπτει με ταχυδακτυλουργικό τρόπο.

Πάντως μια λέξη είναι συνυφασμένη με το Σίτι του Λονδίνου, η λέξη ‘εξαίρεση’. Οι εξαιρέσεις του χάνονται στα βάθη των αιώνων, ως να πρόκειται για μια αδιόρατη σφαίρα επιρροής.

Το 1066, ο Γουλιέλμος ο κατακτητής εισβάλει στη Αγγλία και όλη η χώρα παραιτείται των δικαιωμάτων της, εκτός από το Σίτι, το οποίο διατήρησε την πλήρη κυριότητα της ακίνητης περιουσίας του, τις ελευθερίες και την δική του αυτοδιοίκητη δομή. Όταν δε ο Γουλιέλμος έδωσε εντολή για να φτιαχτεί κτηματολόγιο, το Σίτι εξαιρέθηκε και πάλι.

Ανάλογη εξαίρεση υπήρξε και το 1957 όταν με Βασιλική εντολή ξεκίνησε η μεγάλη αναδιάταξη της τοπικής αυτοδιοίκησης, με την επισήμανση ότι «η λογική έχει όρια και η θέση του Σίτι βρίσκεται έξω από αυτά».

Από τον 17^ο αιώνα όσες προσπάθειες έγιναν με σκοπό την ενσωμάτωση του Σίτι στην ευρύτερη περιοχή του Λονδίνου απέτυχαν.

Ακόμη και το Εργατικό κόμμα, το αριστερό υποτίθεται κόμμα, που από το 1920 ευαγγελίζονταν την ενοποίηση του Λονδίνου το 1996 υπό την ηγεσία του Μπλέρ, ακύρωσε σιωπηρά την δέσμευση του, πράγμα απόλυτα φυσιολογικό αφού η παραμονή επί 18 χρόνια στην αντιπολίτευση, μπορούσε να λάβει τέλος μόνο εάν υποτάσσονταν στο Σίτι!

Ήταν τέτοιου επιπέδου η ‘ευγνωμοσύνη’ του Μπλέρ που έφτασε στο σημείο να δώσει ψήφο και στις εταιρείες, ώστε να μηδενιστεί ο κίνδυνος εσωτερικού εχθρού.

Ενώ οι 9.000 μόνιμοι κάτοικοι έχουν από μια ψήφο, με το νομοθέτημα Μπλέρ αποκτούσαν δικαιώματα 23.000 ψήφων και οι εταιρείες στην βάση του προσωπικού που απασχολούσαν.

Μεγαλείο υποταγής, από το οποίο ακόμη και η Βασίλισσα δεν μπορεί να ξεφύγει, αφού όταν επισκέπτεται το Σίτι σταματά στα όρια του, αναμένοντας το Λόρδο Δήμαρχο του για να την συνοδεύσει.

Η βασίλισσα αναμένει, ο πρωθυπουργός εκτελεί και λειτουργεί ως εντολοδόχος και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο με την μνημειώδη απόφαση της 19^ης Φεβρουαρίου συνεχίζει την διαχρονική εξαίρεση του Σίτι από καθετί που θα μπορούσε να του δημιουργήσει προβλήματα. Ποιο όμως είναι το Σίτι; Tι εκπροσωπεί; Γιατί εμφανίζει τέτοια αλαζονεία; Ποια είναι τα όρια της πολιτικής του επιρροής;

Το Σίτι του Λονδίνου ή τετραγωνικό μίλι έχει εμβαδό 1,22 τετ. μίλια, έχει 9.000 μόνιμους κατοίκους και 350.000 εργαζόμενους. Διοικείται από τον Οργανισμό της πόλης του Λονδίνου του οποίου επικεφαλής είναι ο Λόρδος Δήμαρχος του Λονδίνου, ο οποίος λειτούργει ως πρεσβευτής όλων των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων που έχουν έδρα το Σίτι, προωθώντας με κάθε τρόπο την χρηματοπιστωτική ελευθερία και την διατήρηση και ενίσχυση του κύρους του Σίτι, ενώ δεν έχει καμιά διοικητική σχέση με το υπόλοιπο Λονδίνο.

Για να κατανοήσουμε το μέγεθος της επιρροής του στην παγκόσμια οικονομία αρκεί να θυμηθούμε ότι με την έναρξη της κρίσης το 2008, στο Σίτι έδρευαν οι περισσότερες ξένες τράπεζες από οποιοδήποτε άλλο σημείο του πλανήτη, του αναλογούσαν το 50% των μετοχικών πράξεων, το 45% του τζίρου των παραγώγων, το 70% του τζίρου των ευρωομολόγων, το 35% του τζίρου των πράξεων συναλλάγματος και το 55% των διεθνώς δημόσιων προσφορών.

Η ανυπαρξία κανονιστικού πλαισίου, η απουσία οποιουδήποτε ελέγχου, η πλήρη ελευθερία του κερδοσκοπικού κεφαλαίου καθώς και η άτυπη προτροπή προς τις χρηματοπιστωτικές εταιρείες ότι μπορούν να κάνουν ότι απαγορεύεται στις χώρες τους, μετέτρεψε το Σίτι στο ποιο ελκυστικό παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κέντρο.

Ταυτόχρονα το μετέτρεψε σε πυριτιδαποθήκη της παγκόσμιας οικονομίας. Δεν είναι τυχαίο ότι η πρόσφατη χρηματοπιστωτική κρίση οργανώθηκε στο Σίτι, για να μην ισχυριστούμε ότι ξεκίνησε από κει.

Η μονάδα του ασφαλιστικού αμερικανικού κολοσσού της AIG που φόρτωσε τους αμερικάνους φορολογούμενους 182,5 δις $, είχε την έδρα της στο Σίτι. Η μεταφορά στοιχείων ενεργητικού 50 δις $ της Lehman Brothers εκτός ισολογισμού έγινε από δικηγορικό γραφείο που είχε έδρα το Σίτι.

Αρκετοί οργανισμοί που ρυθμίζουν την παγκόσμια οικονομία έχουν την έδρα τους στο Σίτι, όπως ο Οργανισμός Διεθνών Λογιστικών Προτύπων, ο οποίος καθορίζει το πώς οι εταιρείες θα δημοσιεύουν τα οικονομικά τους δεδομένα.

Ο συγκεκριμένος οργανισμός ελέγχεται από ιδιώτες και χρηματοδοτείται από τις τέσσερις διεθνώς μεγάλες λογιστικές εταιρείες και κάποιες πολυεθνικές, δηλαδή στην ουσία οι ιδιώτες καθορίζουν το πώς θα παρουσιάζουν λογιστικά τα κέρδη τους και το πώς θα φορολογούνται.

Το μεγαλείο του ασύδοτου καπιταλισμού σε όλο του το εύρος.

Πράγματι οι αντιρυθμιστικές επιδράσεις του Σίτι είναι τέτοιας εμβέλειας, που απορρυθμίζουν μέσω των πιέσεων που ασκούν και τις υπόλοιπες οικονομίες του πλανήτη, ενώ στη κυριολεξία βυθίζουν στο βούρκο της ανομίας και το διεθνές τραπεζικό σύστημα.

Το αρνητικό και ταυτόχρονα δυσοίωνο δεν είναι η σημερινή ισχυρότατη δύναμη επιρροής του Σίτι, αλλά το υπαρκτό γεγονός ότι και οι υποτιθέμενοι αμύντορες του χρηματοπιστωτικού συστήματος, όπως οι θεσμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υποβάλλουν τα σέβη τους στο τέρας της διαπλοκής και της αδιαφάνειας.

Η Βρετανία είναι η 2^η οικονομία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η θέση της είναι εντός της Ένωσης, όμως χωρίς εξαιρέσεις και χωρίς προνομιακές σχέσεις.

Η συμφωνία εξαίρεσης του Σίτι από κάθε παρέμβαση και ρυθμιστικό πλαίσιο που επετεύχθη στις 19 Φεβρουαρίου 2016 στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, στερεί από τη ηγεσία της Ένωσης κάθε ηθικό πλεονέκτημα.

Πλέον η ανομία και η αδιαφάνεια έχουν εξαιρεθεί από τον ηθικό κώδικα τους. Οι φορολογούμενοι πολίτες δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα από αυτούς που αρέσκονται σε προφορικές διαβεβαιώσεις τύπου αποκατάστασης της νομιμότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Οι απλοί πολίτες δεν μπορούν να ελπίζουν ότι στο ορατό μέλλον, το υπόβαθρο που δημιουργεί κρίσεις χαοτικού διαμετρήματος θα αντικατασταθεί από κάτι λιγότερο καταστροφικό.

Η αναδιανομή κεφαλαίων από την πραγματική οικονομία και τους σκληρά εργαζόμενους πολίτες προς την χρηματιστηριακή οικονομία και τους κερδοσκόπους θα πάρει μελλοντικά ισχυρότερες διαστάσεις.

Όταν η απληστία καλύπτεται με δημόσιο χρήμα, η τύχη της ανθρωπότητας έχει προδιαγραφεί.

Οι επαναλαμβανόμενες κρίσεις απλά θα θυμίζουν ότι το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα θέλει στην ουσία γκρέμισμα εκ θεμελίων και εκ νέου κτίσιμο με βάση τις εμπειρίες και τα διδάγματα δεκαετιών.

Όσο οι πολιτικές ηγεσίες λειτουργούν ως υπηρετικό προσωπικό της διεθνούς κερδοσκοπίας, ελπίδα δεν πρόκειται να υπάρξει, οπότε και εν κατακλείδι εκείνο που αναζητείται πλέον είναι πολιτικό προσωπικό χωρίς εξαρτήσεις και κυρίως προσανατολισμένο στο στιβαρό τρόπο διακυβέρνησης.

Ουτοπικό, ίσως, πλην μοναδικό για να υπάρχει διαχρονικά κάποια ελπίδα.