Πιστεύει κανείς τις προτάσεις που κάνει;

Νέα Πολιτική

του Αντώνη Παπαγιαννίδη*

Δεν είναι ειδικότητα ούτε ή ιδιαιτερότητα ετούτης της Κυβέρνησης, όμως τώρα αυτήν έχουμε ως Κυβέρνηση – χώρια που την εμφανίζει μια ροπή προς την αγαρμποσύνη. Αναφερόμαστε στην τάση να γίνονται προτάσεις, ακόμη και να προωθούνται ρυθμίσεις προς ψήφιση στην Βουλή ,που οι εμπνευστές τους είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν και σε τι έκταση τις πιστεύουν. Όχι αν τις πιστεύουν διακηρυκτικά: η πολιτική στην Ελλάδα ούτως ή άλλως ασκείται με μπρίο για τα δελτία των 8 ή/και για ένα πρωτοσέλιδο, άντε και για ένα παραπολιτικό. Όμως, η προεργασία/η προετοιμασία που κάθε φορά αποκαλύπτεται είναι τόσο ρηχή, μα τόσο πολύ ρηχή!, που καταδεικνύει ικανήν αδιαφορία για το αποτέλεσμα.

Το είδαμε το βλέπουμε τώρα με το μπαράζ “ισοδύναμων” που προτείνονται για να σταθεί όρθια η δέσμευση (και) Τσίπρα, Πρωθυπουργού, ότι δεν θα υπάρξουν επ’ ουδενί περικοπές στις κύριες συντάξεις. Και η μεν αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών – για να είμαστε ειλικρινείς: η μερική επαναφορά των εισφορών, σε σχέση με την κατά 5 μονάδες μείωσή τους επί απερχομένων Σαμαρά/Βενιζέλου- μπορεί εύκολα να θεωρηθεί απόπειρα “φιλολαϊκής” διατύπωσης προθέσεων (“να πληρώσουν τα αφεντικά”, αν και ταυτόχρονη αύξηση των εισφορών εργαζομένων και εργοδοτών δύσκολα θα ερμηνευόταν έτσι – χώρια που και οι εισφορές εργοδότη είναι γνωστό τοις πάσι ότι έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα θα μετακυλισθούν). Όμως η ιδέα για νεκρανάσταση του σεβάσμιου φόρου Τομπιν/του τέλους επί των τραπεζικών συναλλαγών – 0,1% σε κάθε κίνηση άνω των 1000 ευρώ – και τούτο την στιγμή που υποτίθεται ότι όλη η σταυροφορία για καταπολέμηση της φοροδιαφυγής θα γινόταν με την ενθάρρυνση του πλαστικού/ψηφιακού χρήματος, δείχνει τον πιο χαρωπό ερασιτεχνισμό. Άμα, δε, ξεθαφτεί και πάλι η ιστορία περί “Ταμείου γενεών” όπου θα πηγαίνουν οι εκατοντάδες δισεκατομμυρίων από τον ορυκτό πλούτο ή άλλα διαμάντια του στέμματος της Ελληνικής Πολιτείας, κάτι δυσάρεστο ας αναμένεται για τις συντάξεις…

Δεν χρειάζεται να πάει κανείς πάρα πολύ πίσω, για να συναπαντήσει το πλέγμα “ισοδυνάμων” που αναζητιούνταν προκειμένου να μην περάσει στο 23% ΦΠΑ η ιδιωτική εκπαίδευση (ή, θυμηθείτε, τα ιδιωτικά σχολεία πλην των ακριβών που θα απαλλάσσονταν ως ιδρύματα ή ως ξένα, ή τα σχολεία μεν αλλά τα φροντιστήρια ή τα ωδεία όχι κλπ.). Που είχε κι αυτό προταθεί για να μείνει στο 13% αντί του 23% το βοδινό κρέας (εισαγόμενο από την φίλη Γαλλία, άντε και την Ολλανδία ή το Βέλγιο – πού να μπλέκεσαι με τους συμμάχους του Eurogroup;). Είδαμε διαδοχικά την ιδέα για αύξηση του ειδικού φόρου κατανάλωσης στον καπνό /τα τσιγάρα, ή πάλι στα οινοπνευματώδη  – τελικά απέμεινε η επιβάρυνση των κρασιών, ή στα καύσιμα που είχαν υποχωρήσει οι τιμές τους. Για να καταλήξουμε στο τέλος στα τυχερά παιχνίδια (απόφαση που, βέβαια, ήδη οδηγεί σε προσφυγές του ΟΠΑΠ στην Δικαιοσύνη, οπότε μπορεί σε δυο-τρία χρόνια να οδηγεί σε αναζήτηση άλλων “ισοδυνάμων”). Κάθε φορά, η κάθε πρόταση/”ισοδύναμα” με χαρακτηριστική ελαφρότητα έπεφτε στο τραπέζι – με την ίδια αποσυρόταν…

Και μην ξεχάσουμε, μέρες εξόφλησης των τελών κυκλοφορίας και καταθέσεως πινακίδων, την άλλη ωραία, ορθολογική και παμπόνηρη συνάμα απόπειρα να θολώσουν τα νερά στην φορολόγηση του αυτοκινήτου – όσο για τα ακίνητα, το μέλλον του ΕΝΦΙΑ ούτως ή άλλως φαντάζει τόσο καφκικό ώστε να μην αντέχεται αναφορά στους σχεδιασμούς του ΥΠΟΙΚ – πώς; Με την ιδέα, δίκαιη και λογική, “να φορολογείται η χρήση κι όχι η κατοχή”, και τούτο μέσω πρόσθετου ΕΦΚ στα καύσιμα “έναντι” μείωσης των τελών κυκλοφορίας. Μικρή όμως λεπτομέρεια: η αύξηση της φορολογίας στην αντλία – που θα περνούσε εύκολα, αφού οι βασικές τιμές των καυσίμων έχουν υποχωρήσει… – θα ήταν φέτος, άμεσα. η ελάφρυνση των τελών θά έμενε υπόσχεση, και όσο! για την επόμενη χρονιά.

Έτσι περνούν οι μήνες. Και το ερώτημα μένει: πιστεύει κανείς αληθινά στις προτάσεις που κάνει;

Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύθηκε στο Kontra News)