Οι τακτικισμοί μετά τις δημοσκοπήσεις (Β)

Νέα Πολιτική

του Αντώνη Παπαγιαννίδη*

Βλέπαμε χθες πώς τα κόμματα της ελάσσονος Αντιπολίτευσης πασχίζουν μέσα από κινήσεις τακτικής να αποφύγουν τις επιπτώσεις από την αλλαγή κλίματος που έφεραν (ήδη – και έπεται συνέχεια) οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις.

Σίγουρα, όμως, όταν μιλάει κανείς για τακτικισμούς σκέφτεται προεχόντως τα κόμματα/τους πολιτικούς χώρους εξουσίας. Εκεί, δηλαδή, όπου ενοικεί η πρωτοβουλία των κινήσεων. Ας δούμε πρώτα τον χώρο-έναυσμα, εκείνον δηλαδή απ’ όπου (με την εκλογή Κυριάκου) ξεκίνησε αυτή η όλη διαδικασία οδηγώντας και το κύμα των δημοσκοπήσεων (και άντε, τώρα, να νομοθετήσεις κάτι σαν συγκράτηση των δημοσκόπων!).

Εκεί, ήδη η επιλογή των καινούργιων «ανθρώπων του Προέδρου», είχε έντονο το στοιχείο της τακτικής. Όχι, δεν αναφερόμαστε στο πώς ο Κυριάκος έσπευσε, έχοντας πολεμήσει «εναντίον» της Καραμανλοκρατίας να περιστοιχισθεί από ανθρώπους του Καραμανλικού στρατοπέδου: Δένδιας, Βρούτσης, Κουμουτσάκος. Συν τον Κ. Τσιάρα, τον μοναχικό Αβραμοπουλικό της ΝΔ. Αυτά μπορεί να βοηθούν στην εικόνα της «πανστρατιάς» αλλά… δεν αρκούν. Όμως, για ξανασκεφθείτε το! Τι είναι ο Νίκος Δένδιας; Είναι ο άνθρωπος που, όταν ο Χαρ. Αθανασίου (ως υπουργός Δικαιοσύνης) δεν «βοηθούσε» τον Αντώνη Σαμαρά να αντιμετωπίσει την Χρυσαυγή, συνετέλεσε (ως Δημοσίας Τάξεως…) ώστε να προχωρήσει η υπόθεση της εγκληματικής οργάνωσης, να γίνουν οι συλλήψεις – και τα περαιτέρω. Αλλά και ο Γιώργος Κουμουτσάκος, δεν είναι τόσο ο δοκιμασμένος εκπρόσωπος Τύπου του ΥΠΕΞ ή ο επικεφαλής της Αντιπολίτευσης στην Περιφέρεια, όσο ο βουλευτής που προπηλακίσθηκε /ξυλοφορτώθηκε από τους παρακρατικούς μπροστά στην Βουλή. Πού ο τακτικισμός; Μα, για να βγει Πρόεδρος ο Κυριάκος δεν συμμάχησε με το Καραμανλικό «κέντρο» της ΝΔ αλλά με δεξιότερα στοιχεία (Άδωνις, Τζιτζικώστας): προκειμένου να επιχειρήσει τώρα να τρυγήσει τον Κεντρώο χώρο – τον οποίο ήδη πλαγιοκοπεί δημοσκοπικά… – χρειάζεται να δώσει άλλο στίγμα, όχι;

Και ο Γιάννης Βρούτσης; Α, εδώ το πράγμα έχει διαφορετικό ενδιαφέρον: πέρα από άνθρωπος του κύκλου Σαμαρά, «ξέρει» και από Ασφαλιστικό. Οπότε, όχι μόνον θα συντελέσει στο να υποβληθεί το «αντι-Σχέδιο» της Ν.Δ. (που στου Κυριάκου ελπίζουν/ προσδοκούν ότι υποβαλλόμενο, θα αρκέσει για να αρνηθούν συναίνεση παρόλες τις πιέσεις των «εταίρων», Βρυξελλών/Βερολίνου/ Φρανκφούρτης/Ουάσιγκτων) αλλά και θάναι διαθέσιμος άμα η κρίση και οι «εταίροι» φέρουν στην σκηνή επιτακτικά κάποιας μορφής συνεργασία…

Και η Κυβέρνηση; Εδώ είναι που ο τακτικισμός φθάνει στο απόγειό του – μόνον που οι συνεχείς εναλλαγές το πάνε λιγάκι το πράγμα προς ανεμοδούρα. Για παράδειγμα, πώς εγκαλείς εργαζομένους (στις Σκουριές) για πλημμελή ταξική συνείδηση κι ύστερα στρέφεσαι στον Δημήτρη Κουτσούμπα για στήριξη – κι αυτός σου καταφθάνει γραβατωμένος;

Πάντως, σ’ αυτό το επίπεδο, το υπέρτατο στάδιο του τακτικισμού είναι οι μεθοδεύσεις γύρω από το εκλογικό σύστημα. Όπου – αυτή ήταν η αιχμή της συνάντησης Τσίπρα/Κατσούμπα, άλλωστε – η πορεία προς ένα «αναλογικότερο» σύστημα τι κάνει; Ό,τι ακριβώς και η παρέμβαση του Μένιου στον εκλογικό νόμο πριν τις τριπλές εκλογές του 1989-90: κατενάτσιο! Σ’ αυτό το μέτωπο προβλέπουμε ότι θα επανερχόμαστε, τακτικά: όμως ένα να κρατήσουμε για την ώρα – ότι και του Μένιου, και του Κούβελα, και του Σκανδαλίδη και ήδη του Παυλόπουλου οι διαδοχικοί εκλογικοί νόμοι, όλοι τους τακτικίστικοι όσο παίρνει!, όταν έφθασαν στην αναμέτρηση με την κάλπη… απογοήτευσαν. Όχι;

*Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύθηκε στο Kontra News)