Mε το ζόρι... παντρειά

Το Ποντίκι

του Σταύρου Χριστακόπουλου

Συγκεχυμένη και με χαρακτηριστικά ντέρμπι είναι μέχρι στιγμής η προεκλογική περίοδος. Συνεπώς παραμένει δύσκολη η πρόβλεψη για το τι μπορεί να βγάλει η κάλπη της 20ής του μηνός, η οποία θα ορίσει τη σειρά κατάταξης των κομμάτων και την επόμενη – κυβερνητική – ημέρα.

 

Η ασάφεια προκαλεί εκνευρισμό στα κομματικά επιτελεία, στους δανειστές και σε πολλούς μεγάλους και μεσαίους επιχειρηματίες. Ο καθένας από τη σκοπιά του προκρίνει και ένα είδος κυβέρνησης, όμως τα πιο «καυτά» σενάρια είναι εκείνα της κυβέρνησης «εθνικής ενότητας» και του «μεγάλου συνασπισμού».

 

Οι δανειστές επιθυμούσαν την υλοποίηση αυτού του σεναρίου αντί για εκλογές τον Σεπτέμβριο, αλλά έκαναν πίσω όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε να κινδυνεύει με πλήρη αποσάθρωση και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι εκλογές θα αποτελούσαν μικρότερο «πρόβλημα» από την πολιτική αποσταθεροποίηση την οποία θα επέφερε μια ασύντακτη κρίση στο πρώτο κόμμα.

 

Τώρα η προτεραιότητά τους είναι η κατά το δυνατόν ταχύτερη υλοποίηση του τρίτου μνημονίου. Ένα σχήμα «εθνικής ενότητας» ή, έστω, «μεγάλου συνασπισμού» θα διασφάλιζε την ταχεία εφαρμογή με τους λιγότερους δυνατούς κλυδωνισμούς και θα δέσμευε το σύνολο των «ευρωπαϊκών» πολιτικών δυνάμεων – ή, έστω, τα δύο ισχυρότερα κόμματα – στην επίτευξη των μνημονιακών στόχων. 

 

Ήδη στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο θέτουν στο μικροσκόπιο τα προεκλογικά «καουμποϊλίκια» στο θέμα των αγροτών και αναμένεται, ανεπισήμως, να «τραβήξουν αυτιά», καθώς δεν διανοούνται το ενδεχόμενο το ένα από τα δύο ισχυρά κόμματα να κινηθεί πολιτικά πέρα από τις δεσμεύσεις του μνημονίου.

 

Ο εκβιασμός δεν διατυπώνεται ευθέως, αλλά ήδη φτάνουν στην Αθήνα τα μηνύματα που λένε ότι η πολιτική χρονοτριβή μπορεί να φέρει σοβαρή αναβολή στο ζήτημα της εκταμίευσης του δανείου και της διευθέτησης της αποπληρωμής του χρέους – συνεπώς «εσείς καίγεστε, άρα φροντίστε για την επιτάχυνση και για την απαλοιφή κάθε ισχυρής αντιπολιτευτικής φωνής».

 

«Πολιτική σταθερότητα»

 

Το σενάριο αυτό προκρίνουν επιπλέον σοβαρά επιχειρηματικά και μιντιακά κέντρα, τα οποία ήδη – χωρίς ιδιαίτερο καμουφλάζ – προειδοποιούν ότι χωρίς «πολιτική σταθερότητα», όπως ονομάζουν την εξάλειψη κάθε ιδέας για αντιπολίτευση στο «γράμμα» του μνημονίου, επαπειλείται μαζική αποχώρηση επιχειρήσεων από τη χώρα τους επόμενους μήνες, με δραματικές συνέπειες και στην προσπάθεια ανάκαμψης της οικονομίας και στο ήδη δυσθεώρητο μέγεθος της ανεργίας.

 

Είναι χαρακτηριστικό ότι συγκεκριμένα ΜΜΕ παίζουν ως βασικό σενάριο την κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» ή τον «μεγάλο συνασπισμό» ήδη πριν από την προσφυγή σε εκλογές.

 

Σταδιακά όμως το «γλυκοκοιτάζουν» και δύο ακόμη κόμματα, το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ, τα οποία αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο να κληθούν να συμπράξουν με τον νικητή των εκλογών – αν επαρκούν τα «κουκιά» –, αφήνοντας τον δεύτερο σε θέση αξιωματικής αντιπολίτευσης να «μαζεύει το χαρτί» από τις συνέπειες της εφαρμογής του μνημονίου και ενδεχομένως να λεηλατεί πολιτικά τα κόμματα της Κεντροαριστεράς. Ενδέχεται, λοιπόν, όταν έλθει η ώρα, να θέσουν ως όρο για τη συμμετοχή τους σε ένα συνεργατικό σχήμα και τη συμμετοχή του δεύτερου σε δύναμη κόμματος.

 

Το μόνο «αγκάθι» που βλέπουν πολλοί από τους επιθυμούντες κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» (μεταξύ των οποίων και οι Γερμανοί) είναι το ενδεχόμενο να αναδειχθεί η Χρυσή Αυγή σε ρόλο αξιωματικής αντιπολίτευσης, κάτι που, εκτός από τις εσωτερικές συνέπειες, θα δημιουργήσει πολύ δυσάρεστες εντυπώσεις και για τα αποτελέσματα της πολιτικής της Γερμανίας και πολιτικά ζητήματα στο εσωτερικό της χώρας αυτής, όπου το μεταναστευτικό αναδεικνύεται ως πρόβλημα αιχμής.

 

Ο... αρμόδιος

 

Από την πλευρά τους, ούτε ο Τσίπρας ούτε ο Μεϊμαράκης θα επιθυμούσαν να συγκυβερνήσουν, για ευνόητους λόγους:

 

1 Στο σενάριο της κυβέρνησης «εθνικής ενότητας» ο ΣΥΡΙΖΑ, αν είναι πρώτος, θα πρέπει να συνεργαστεί με τη Ν.Δ. παραβιάζοντας μία ακόμη «κόκκινη» γραμμή του, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίσει ένα νέο σοβαρό εσωκομματικό πρόβλημα. Η Ν.Δ., ως δεύτερη, θα χάσει το πλεονέκτημα να ασκεί αντιπολίτευση και άρα θα πάει πίσω η προσπάθεια ανασυγκρότησης του κόμματος. Επιπλέον θα υποστεί τη φθορά του δεύτερου, η οποία σε σχήματα συνεργασίας είναι πάντα μεγαλύτερη από αυτήν του πρώτου.

 

Αν η Ν.Δ. είναι πρώτη, θα έχει ενδεχομένως μικρότερο άμεσο πρόβλημα να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού θα ηγεμονεύει του σχήματος, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει, ως δεύτερος, να αντιμετωπίσει και τη φθορά και το εσωκομματικό ζήτημα.

 

2 Στο σενάριο της κυβέρνησης «μεγάλου συνασπισμού» εξακολουθούν να ισχύουν τα παραπάνω, ενώ προστίθεται και το ενδεχόμενο πρόβλημα της Χρυσής Αυγής.

 

Μια ακόμη ένσταση εστιάζεται στο πρόβλημα που θα προκύψει από μια συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τη Ν.Δ., καθώς έτσι θα μπλοκαριστεί η ομαλή αναπαραγωγή του πολιτικού συστήματος στη «φιλοευρωπαϊκή» εκδοχή του. Το πρόβλημα θα αφορά κυρίως το δεύτερο σε δύναμη κόμμα:

 

♦ Αν δεύτερος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, προφανώς δεν θα έχει τον χρόνο να ανασυγκροτηθεί ύστερα από τη διάσπαση και τις μαζικές αποχωρήσεις, οι οποίες εκτιμάται ότι του έχουν αφαιρέσει πολύ μεγάλο αριθμό κομματικών μελών και έχουν σαφώς αλλοιώσει όχι μόνο το κομματικό, αλλά και το ιδεολογικό στίγμα, το οποίο ούτως ή άλλως έχει τρομακτικά επιβαρυνθεί μετά την αποδοχή του μνημονίου.

 

♦  Αν δεύτερη είναι η Ν.Δ., τότε ο Μεϊμαράκης θα σταθεροποιηθεί στη θέση του αρχηγού τα επόμενα χρόνια, αλλά ταυτοχρόνως το κόμμα θα απειληθεί από διάσπαση, αφού θα «απελευθερωθούν» προβεβλημένα και άλλα στελέχη, τα οποία ούτε καν διανοούνται να συγκυβερνήσουν με τον ΣΥΡΙΖΑ και ενδέχεται να επιδιώξουν την αυτονόμησή τους σε νέο σχήμα.

 

Όσο όμως και αν φοβούνται τα δύο μεγάλα κόμματα το ενδεχόμενο της συγκατοίκησής τους, ο... αρμόδιος για τις αποφάσεις είναι ο ελληνικός λαός. Συνεπώς το τι θα βγάλει η κάλπη θα ορίσει τη μοίρα τους. Έως τότε, αναμονή.

* Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ, τεύχος 1880 στις 03-09-2015