Το πρόβλημα δεν είναι το Grexit αλλά η πραγματική οικονομία

Νέα Πολιτική

του Δημήτρη Κουτσονίκα

Από τις αρχές του 2014, ο γενικός δείκτης κινείται στο ίδιο πτωτικό κανάλι, διασπώντας την μία στήριξη μετά την άλλη. Από τα υψηλά των 1300 μονάδων, μέσα σε περίπου ένα έτος, ο γενικός δείκτης πέρασε κάτω από τις 750 μονάδες, και όλα δείχνουν ότι η πτώση θα οδηγήσει στα χαμηλά επίπεδα του 2012 και τις 500 μονάδες. Αυτή η δραματική πτώση του ελληνικού χρηματιστηρίου δεν αντικατοπτρίζει μόνο την απαισιοδοξία των επενδυτών για το μέλλον και την ανασφάλεια για την παραμονή στο ευρώ. Κυρίως αντικατοπτρίζει την δυσμενή, υφεσιακή κατάσταση στην πραγματική οικονομία.

Σε καθεστώς ανελέητης φοροεπιδρομής και με ανύπαρκτη ρευστότητα, οι επιχειρήσεις καταστρέφονται η μία μετά την άλλη. Οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες συνθλίβονται από τα καρτέλ και τα οργανωμένα συμφέροντα της αγοράς. Οι επιδοτήσεις και τα κοινοτικά προγράμματα δεν έπαιξαν ποτέ τον ρόλο για τον οποίο σχεδιάστηκαν. Η ανεργία, ως ο καταλληλότερος μακροοικονομικός δείκτης για να περιγράψει την ύφεση και την τραγική κατάσταση των Ελλήνων, έχει παγώσει σε μεγάλα ύψη.

Η απαξίωση της χρηματιστηριακής αγοράς είναι σε πλήρη συμφωνία με την απαξίωση των θεσμών και των κανόνων της πραγματικής οικονομίας και την πολυετή αρρωστημένη λειτουργία της αγοράς. Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι η νόθευση των κανόνων και ο εκμαυλισμός των ελεγκτικών μηχανισμών διευκολύνουν την λειτουργία της αγοράς. Είναι αναποτελεσματικό, πέρα από ανήθικο, να ευνοούνται από το κράτος τα καρτέλ και οι πολυεθνικές επιχειρήσεις, για να μη χαθούν οι επενδύσεις!

Οι συμφωνίες κάτω από το τραπέζι και τα «στραβά μάτια» από τους ελεγκτικούς μηχανισμούς, δεν αυξάνουν το ΑΕΠ και τις θέσεις εργασίας. Απαξιώνουν κάθε σοβαρή επιχειρηματική προσπάθεια και αποθαρρύνουν τους επενδυτές. Η ασυδοσία των τραπεζών και οι μονοπωλιακές πρακτικές δεν πλήττουν μόνοn τους καταναλωτές αλλά καταστρέφουν και τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες.

Να αφήσουμε το πολυκατάστημα να λειτουργεί χωρίς άδεια, το ορυχείο χωρίς μέτρα περιβαλλοντικής προστασίας και την Digea ανεξέλεγκτη για να βοηθήσουμε την ανάπτυξη, είναι το πονηρό επιχείρημα. Εκτός από ανήθικο, είναι και αναποτελεσματικό. Χωρίς δικαιοσύνη και διαφάνεια, αλλαγή σελίδας δεν θα υπάρξει για την χώρα μας, ούτε ανάπτυξη.

Τον Νοέμβριο, για το προηγούμενο τεύχος της Ν.Π., γράφαμε: «Ο ΣΥΡΙΖΑ του 30% γνωρίζει πλέον το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται η χώρα αλλά και το ανεφάρμοστο των προτάσεών του. Αναλαμβάνοντας την διακυβέρνηση της χώρας, θα πρέπει να εξηγήσει τα ανεξήγητα και να καληνυχτίσει τον ΣΥΡΙΖΑ του 3%. Συνεπής, είναι εφικτό να φανεί μόνον στην υπόσχεσή του για απόδοση δικαιοσύνης και τιμωρία του διεφθαρμένου συστήματος που κυβερνά την χώρα από τη μεταπολίτευση και μετά. Δεν είναι και λίγο.»

Δικαιοσύνη λοιπόν, τουλάχιστον δικαιοσύνη. Οι παθογένειες της κοινωνίας μας και το διεφθαρμένο πολιτικό και επιχειρηματικό σύστημα, μπορεί να παταχθεί μόνον θεσμικά και με διαφάνεια. Όχι μόνον ως αναγκαία προϋπόθεση για την κάθαρση του πολιτικού συστήματος και της ελληνικής κοινωνίας. Όχι μόνον γιατί η νέα κυβέρνηση οφείλει στους Έλληνες το ελάχιστο αλλά και το εφικτό όσων υποσχέθηκε. Αλλά γιατί η δικαιοσύνη θα έχει πολλαπλασιαστικά οφέλη στην κοινωνία την οικονομία και το χρηματιστήριο.