Μερικές απ' τις βασικές αρχές της Κυβερνητικής τέχνης, τουλάχιστον για τις ισχυρές ηγεμονίες, είναι ο μακρόπνοος σχεδιασμός, η πλήρης κατανόηση του αντιπάλου, το προνόμιο της επιλογής του εδάφους όπου θα διεξαχθεί η κάθε μάχη και πάνω απ' όλα η δικαιωματική διαχείριση της πραγματικότητας και η έντεχνη εκμετάλλευση της συγκυρίας, έτσι ώστε τελικά η ηγεμονία κατορθώνει να δώσει στα φαινόμενα το σχήμα και τη μορφή που την εξυπηρετούν.
Από αυτή την άποψη, το τοπίο που διαμορφώνεται την επαύριο των πλέον δοτών και κατάπτυστων εκλογών της Γ' Ελληνικης Δημοκρατίας (ο θεός να την κάνει), φαντάζει ως περίτρανη επιβεβαίωση της απόλυτης κυριαρχίας της Ευρωκρατορικής Ηγεμονίας. Τούτη τη μαύρη Δευτέρα, έχουμε ένα κυνοβούλιο που κατά συντριπτική πλειοψηφία (περίπου 89% των βουλευτών) εκπροσωπεί απερίφραστα την υποταγή στη μνημονιακή κατοχή της χώρας. Από τους υπόλοιπους 33 βουλευτές, οι 18 πρόκειται για παρακρατικούς φασίστες, των οποίων ο ρόλος είναι ν' αμαυρώνουν και να υποσκάπτουν με τη βιτριολική ρητορική τους την αντίσταση έναντι των μνημονίων, ν' αποτελούν δηλαδή ουσιαστικά τον μπαμπούλα του κατοχικού συστήματος, προς όποιον του εναντιώνεται. Άλλωστε η δήθεν αντιμνημονιακή ναζιστική συμμορία δια του "φύρερ" της (μάλλον φύρα έπρεπε να ονομάζεται) ήδη ώμοσε ταπεινά τη βαθιά της πίστη στην Ευρωκρατορία.
Τελικά μένουν άλλοι 15 βουλευτές του ΚΚΕ, του οποίου οι ψηφοφόροι σίγουρα τίθενται λάβροι κατά των μνημονίων, ωστόσο η πολιτική του ηγεσία δεν έχει πείσει εδώ και χρόνια ότι έχει την παραμικρή πρόθεση ν' αμφισβητήσει στην πράξη τη μνημονιακή κατοχή, επιλέγοντας έναν ρόλο μάλλον ακίνδυνο για το σύστημα, εκείνον του από καθέδρας κριτικού. Δεν είναι τυχαίο, που το άλλοτε επαναστατικό κόμμα αδυνατεί να εκφράσει τη λαϊκή αντίθεση στη μνημονιακή λαίλαπα και δεν συγκεντρώνει την εμπιστοσύνη παρά ενός πολύ μικρού ποσοστού των λαϊκών στρωμάτων τα οποία θεωρητικά εκπροσωπεί, όμως αδυνατεί να πλησιάσει, να πείσει και να προσεταιριστεί.
Όλα εκ πρώτης όψεως δείχνουν την απότομη εξάχνωση του αντιμνημονιακού μπλοκ. Σα να μην υπήρξε ποτέ. Λες και σύσσωμος ο ελληνικός λαός αποδέχτηκε άξαφνα τη βαθιά σοφία και την εξαιρετική επιτυχία των μνημονίων, σάμπως είδε τη θεία φώτιση να κατεβαίνει εξ ουρανού. Η απογοήτευση όσων βρίσκουν τα μνημόνια ως καταστροφή, είναι τεράστια. "Ο λαός αποδέχτηκε την ΤΙΝΑ", λέει ο ένας. "Τελειώσαμε οριστικά" λέει ο άλλος. "Ο λαός είναι κουτός, ανεπίδεκτος μαθήσεως, πολιτικά απαίδευτος κι εθελόδουλος" λέει ο τρίτος. "Χρειάζεται ψυχίατρος για να εξηγησει το αποτέλεσμα" πετάγεται κάποιος παραπέρα.
Είναι στ' αλήθεια εύκολο να κατηγορούμε τον λαό για τις αποφάσεις του, καθώς έτσι παριστάνουμε πως δεν ανήκουμε στη μάζα, αλλά σε μια επαναστατική ελίτ, που ίπταται υπεράνω της λασπουριάς, έμπλεοι ηθικής και διανοητικής ανωτερότητας. Πολύ περισσότερο, μεταθέτουμε τις όποιες δικές μας ευθύνες σε κάτι το απρόσωπο και ξενοιάζουμε. Κάπως έτσι εκλογικεύει τελικά και το ΚΚΕ την αποτυχία του να εκφράσει την αντίσταση στη μνημονιακη υποδούλωση: "Θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει την επανάσταση, όμως χρειαζόμαστε έναν άλλο λαό (φανταστικό και ιδεατό) για να το επιχειρήσουμε".
Είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα;
Είναι πράγματι ο λαός ανεπίδεκτος μαθήσεως; Είναι στο σύνολό του υποταγμένος; Τον ψέκασαν μ' εκχύλισμα κουτόχορτου και ξαφνικά έπαθε κάποια μαζική παράκρουση, που χρήζει ψυχιατρικής ερμηνείας και μόνο; Έχουν όλα τελειώσει; Ας το διερευνήσουμε για λίγο...
Αν θέλει κανείς να δει τα πράγματα λίγο πιο αποστασιοποιημένα, δίχως ν' αφήσει την πτωχαλαζονεία ή την απογοήτευση να του σκοτίζει το νου, θα πρέπει να παρατηρήσει ότι μέσα στα μαύρα χρόνια της μνημονιακής κατοχής, ο ελληνικός λαός έχει κάνει σημαντικά εξελικτικά βήματα. Βρέθηκε κάμποσες φορές να προηγείται των ηγεσιών του, οι οποίες -δοτές, ανίκανες κι εθελόδουλες καθώς είναι- έτρεξαν ασθμαίνοντας να προλάβουν και να χειραγωγήσουν.
Ένας λαός που μέχρι το 2009 και για δεκαετίες σερνότανε πίσω απ' τον δικομματισμό, αποθέωνε την πολιτική αδιαφορία, είχε τον μηδενισμό (και ιδίως τον εθνομηδενισμό) για μπούσουλα, είχε συμβιβαστεί με την απάτη και τη δολιότητα, απολάμβανε τα θέλγητρα του παρασιτισμού και της δανεικής ευμάρειας. Άξαφνα -ενστικτωδώς στο μεγαλύτερο βαθμό- κινητοποιήθηκε μαζικά, αμφισβήτησε ευθέως το πολιτικό σύστημα και τη μπάσταρδη ψευτοδημοκρατία του, τρόμαξε τους κρατούντες, έφαγε αλύπητο ξύλο και χημικά, έθεσε τις βάσεις μιας ταξικής συνειδητότητας που αναπτύσσεται με ταχείς ρυθμούς.
Εμφάνισε πατριωτική στάση, κόντρα σε όλους τους ταγούς της αριστερής διανόησης, που επιχείρησαν να την πιστώσουν στον πάντοτε βολικό φασιμό. Που επί δεκαετίες θεμελίωσαν την ιδεολογική τους κυριαρχία στην εκρίζωση καθετί ελληνικού, που μας έκαναν να ντρεπόμαστε να λέμε ποιοι είμαστε, στρώνοντας έτσι τον δρόμο για τον κοσμοπολιτισμό της παγκοσμιοποίησης που έμελλε να μας καταπιεί. Ανάγκασε ακόμα και τον κύριο εκφραστή του εθνομηδενισμού επί δεκαετίες, τον περιβόητο ΣΥΡΙΖΑ, να επικαλεστεί πατριωτικά κελεύσματα προκειμένου να τον πλησιάσει.
Έδειξε αντανακλαστικά απρόσμενα, που ανάγκασαν το σύστημα ν' αναδιπλωθεί και ν' αναλώσει όλες του τις δυνάμεις (ΜΜΕ, κομματικούς μηχανισμούς, αστική πνευματική ηγεσία, βία, πραξικοπήματα, ανελέητη προπαγάνδα κλπ) ώστε να καταφέρει ν' αντιμετωπίσει τούτο το ρεύμα που φούσκωνε απειλητικό, καθώς για πρώτη φορά στη Γ' Ελληνική Δημοκρατία (οθντκ) ζήτησε δημοκρατία και μάλιστα άμεση, χωρίς τη διαμεσολάβηση των τρωκτικών που κατέφαγαν τα θεμέλια της χώρας. Επικίνδυνο γαρ σε μια δημοκρατία, ο λαός ν' απαιτεί να κυβερνήσει...
Απαξίωσε τα δοτά κατοχικά ΜΜΕ, που πλέον βλέπουν την επιρροή τους να πέφτει στο ναδίρ από καταβολής τους, τιμώρησε με ιστορικά χαμηλά έως πλήρη εξαφάνιση των ποσοστών όσων τόλμησαν να εφαρμόσουν μνημόνια (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ, ΔΗΜΑΡ), έδιωξε έναν θλιβερό ΠτΔ από μια εθνική γιορτή, αναγκάζοντας το σύστημα να κάνει στο εξής τις παρελάσεις ιδιωτικές βεγγέρες, αφόπλισε τους δημο(σ)κόπους εξευτελίζοντας τα ευρήματά τους και λοιδορόντας έμπρακτα την "αξιοπιστία" τους. Ένας λαός που αποστασιοποιείται σταδιακά από όλους τους πυλώνες του ολιγαρχικού συστήματος που του έχουν κάτσει στο σβέρκο. Μεγάλα τμήματα του άλλοτε πολιτικά αμόρφωτου πληθυσμού έχουν στρώσει τον πισινό τους κι έχουν διαβάσει, οικονομικές και πολιτικές επιστήμες, ακούνε, μαθαίνουν, συζητούν, προσπαθούν να καταλάβουν, αρθρώνουν δειλά δειλά πολιτικό λόγο.
Έφτασε στο σημείο να φέρει στην εξουσία ένα κόμμα της αριστεράς, που ακκιζότανε μάλιστα ως ριζοσπαστική, πράγμα που για όλα τα μετεμφυλιακά χρόνια ήταν όνειρο απατηλό. Ακόμα κι αν αυτό το κόμμα αποδείχτηκε άλλος ένας άσσος στο μανίκι της Ευρωκρατορίας, η Ακριβή Πόρνη του ξεφτιλισμένου μεταπολιτευτικού συστήματος, η ιδέα και μόνο της μετατόπισης προς τ' αριστερά δείχνει σημαντική πρόοδο της συντελούμενης δυναμικής αλλαγής, μέσα στα λαϊκά στρώματα. Διαβήκαμε και τούτο τον Ρουβίκωνα και κανείς δεν μπορεί πια να πάει πίσω.
Ο ίδιος λαός κατέβηκε και πάλι στις πλατείες, για να υποστηρίξει δυναμικά την κυβέρνηση που εξέλεξε, όταν αυτή υποτίθεται πως διαπραγματευόταν με τους δυνάστες. Έδειξε αξιοθαύμαστη ψυχραιμία μπροστά στις κλειστές τράπεζες και στα capital control, αγαστή ομόνοια και πρωτοφανή ωριμότητα στις ουρές των ΑΤΜ μες στο λιοπύρι, γύρισε την πλάτη σε ολάκερο το σύστημα, που σύσσωμο -κανάλια, φυλλάδες, πρώην πρωθυπουργοί, δημοσκόποι, ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, δεν υπήρχε ούτε ένας επίσημος φορέας που να υποστήριξε το ΟΧΙ- κατάφερε να εκπλήξει ακόμα και τον λαθρόχειρα Τσίπρα, που δολίως περίμενε επικράτηση του ΝΑΙ ή οριακή νίκη του ΟΧΙ, για να δικαιολογήσει την προσχώρησή του στην Ευρωκρατορία. Ο λαός για μια ακόμα φορά ξεπέρασε μακράν τις ηγεσίες του.
Τι περισσότερο θα μπορούσε κανείς να περιμένει από έναν λαό καθημαγμένο και διαρκώς βαλλόμενο, ως προς την αξιοπρέπεια, την αυταξία και την ίδια του την υπόσταση; Κανείς δεν αναγνωρίζει ότι οι μαζικές διαδικασίες είναι αργές και για μεγάλα χρονικά διαστήματα αφανείς, "κάτω απ' το ραντάρ"; Νομίζετε ότι τα εξελικτικά φαινόμενα γίνονται σ' ένα βήμα, με το πάτημα ενός κουμπιού; Ποιος ευρωπαϊκός λαός έκανε μεγαλύτερα βήματα αυτά τα χρόνια; Πού είναι η πεφωτισμένη Εσπερία; Ακόμα κι η Γαλλία του διαφωτισμού, στράφηκε στη Λεπέν για ν'αντιδράσει στην επίθεση της νεοφιλελεύθερης ΤΙΝΑ.
Πώς μπορεί λοιπόν να εξηγηθεί τούτη η φαινομενική οπισθοδρόμηση;
Κείνες τις μέρες προ του δημοψηφίσματος, έκανα λίγη έρευνα στις ουρές των ΑΤΜ, στα καφενεία και στις λαϊκές αγορές, προσπαθώντας ν' ανιχνεύσω τις διαθέσεις του κόσμου. Αυτό που διαπίστωσα ήταν πως για πρώτη φορά ο λαός είχε αρχίσει να εξοικειώνεται και να συμφιλιώνεται με την ιδέα της εξόδου από το Ευρώ. Όταν ακούς γιαγιάδες, παππούδες, ανθρώπους του μόχθου, γυναίκες του χωριού, να σου λένε: "και τι δηλαδή κερδίσαμε τόσα χρόνια με το Ευρώ; Να φύγουμε να ησυχάσουμε" και βλέπεις τους άλλους γύρω, όχι μόνο να μην αντιδρούν, αλλά να επικροτούν κουνώντας το κεφάλι, τότε κάτι έχει αλλάξει. Πριν τρία χρόνια, εάν έκανα την ίδια συζήτηση, θα κινδύνευα να φάω ξύλο ή τουλάχιστον δεν θα μου 'δινε κανείς σημασία. Για όποιον είχε συνεχή επαφή τόσα χρόνια με τον λαϊκό παλμό και δεν καθόταν στον αυτοσχέδιο θρόνο της υπεροψίας, να κρίνει εκ του μακρόθεν, η μεταστροφή ήταν ολοφάνερη.
Τότε τι ήταν αυτό που άλλαξε; Δυόμιση μήνες όλοι κι όλοι, μεσολάβησαν από τότε, μέχρι το χθεσινό μακάβριο αποτέλεσμα. Θα καταφύγουμε σε μεταφυσικές απαντήσεις; Ή μήπως πρέπει να εστιάσουμε τον βασανίτη φακό μας λίγο βαθύτερα;
Μια πρώτη εξήγηση, που άπτεται του ψυχολογικού τομέα, είναι το φαινόμενο της Γνωστικής Ασυμφωνίας. Όταν η πραγματικότητα έρχεται σε αντίθεση με τις πεποιθήσεις μας, τότε τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Έτσι ο Χότζας έφαγε έναν σκασμό κατουρημένες φλούδες, χαμογελώντας σα να 'τρωγε τον ανθό της σάρκας του καρπουζιού.
Έπειτα, αν θέλουμε να παραμείνουμε στις ψυχολογικές προσεγγίσεις, το τεράστιο σοκ της προδοσίας των ελπίδων του και της ακύρωσης των προσδοκιών του, είναι αρκετό για να δώσει μια πρώτη εξήγηση της συμπεριφοράς του λαού. Έτσι κι αλλιως, σε όλα αυτά τα χρόνια, σε κάθε βήμα προς την ταξική κι εθνική συνειδητότητα που κάναμε, οι δυνάστες δεν έμεναν άπραγοι. Έπαιξαν ένα προς ένα όλα τους τα χαρτιά κι οι θεωρίες του σοκ, όπως και της γνωστικής ασυμφωνίας, τους είναι γνωστές πολύ πριν τις μάθουμε εμείς κι αρχίσουμε να τις συζητάμε.
Ο λαός ήταν έτοιμος ν' ακολουθήσει και να στηρίξει μια έξοδο απ' τον ζουρλομανδύα του Ευρώ, υπό την προϋπόθεση ότι είχε -καθώς πίστευε- έναν άνθρωπο κι ένα επιτελείο, ικανούς κι οργανωμένους, ώστε να μας οδηγήσουν σ' αυτή τη δύσκολη μετάβαση. Γιατί μας φαίνεται περίεργο, το γεγονός ότι μόλις αυτό αποδείχτηκε ψευδές, όταν φάνηκε πως δεν υπήρχαν οι άνθρωποι, ούτε το σχέδιο, ο λαός αναδιπλώθηκε; Τι θα έκανε κάθε λογικός άνθρωπος; Σε ποιο ιστορικό παράδειγμα ο στρατηγός παραδόθηκε, όμως ο στρατός του συνέχισε να πολεμάει και να νικάει;
Έπειτα, ο στρατηγός υποσχέθηκε ότι θα δώσει άλλη μια μάχη. Τη μάχη στο εσωτερικό μέτωπο, ενάντια στην κύρια παθογένεια που μας έφερε σ' αυτήν την κατάσταση, με αντίπαλο τον κομματισμό, τη διαπλοκή, τη διαφθορά, τη μεγαλοφοροδιαφυγή. Πού το παράξενο δηλαδή, όταν ο στρατός του ηττημένου στρατηγού αποφασίζει να δώσει ακόμα μια μάχη μαζί του; Και τι καλύτερο είχε να κάνει σ' αυτό το διάστημα;
Φυσικά, θα πει κανείς, είναι ανοησία να πιστεύεις τον ψεύτη Τσίπρα, το πουλέν του Μερκελισμού.
Εάν δεχτούμε ως δεδομένο ότι ο Τσίπρας είναι όντως ψεύτης και υπηρέτης της Ευρωκρατορίας, αυτό πρόκειται ν' αποδειχτεί σύντομα. Και τότε όσοι για τρίτη φορά του απέδωσαν την εμπιστοσύνη και την εντολή τους, θα σταθούν αμείλικτοι. Ας μη νομίσει κανείς ότι όλος αυτός ο κόσμος είναι δεδομένος για τον οιονδήποτε. Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά κι ο Τσίπρας γρήγορα θα βρεθεί απ' το αποκορύφωμα των συνεχών εκλογικών θριάμβων, στο βύθουλα της πλήρους απαξίωσης, όπως άλλωστε κι ο ΓΑΠ, ο Κωστάκης -κατά λάθος- Καραμανλής, ο Σημίτης ή ο Σαμαράς.
Η ευκαιρία που το δόθηκε θα είναι τίμια, όμως η λαϊκή ετυμηγορία ελλοχεύει σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω απ' το κεφάλι του εύχαρι μίμου του Ανδρέα. Θα είναι τίμια κι αυτή, να είσαστε βέβαιοι.
Για να τιμωρήσει εξάλλου κανείς τον Τσίπρα, θα 'πρεπε να έχει κάπου αλλού ν' αποταθεί. Είχε όμως;
Κατά τη γνώμη μου, το γεγονός ότι ο λαός δεν έσπευσε να πριμοδοτήσει το κάθε αντιμνημονιακό κομματίδιο που ζήτησε την ψήφο του, είναι δείγμα ωριμότητας κι όχι το αντίθετο. Ο κόσμος γνωρίζει πως εφόσον αποδείχτηκε ότι εντος Ευρώ κι ΕΕ δεν υπάρχει καμιά λύση, άρα η όποια εναλλακτική οδός θα είναι δύσκολη και πολύ επικίνδυνη. Δεν πάμε εκεί για πλάκα, όπως ο Τσίπρας στη διαπραγμάτευση, δεν πρόκειται για υγιεινό περίπατο για αφελείς. Σε κανέναν δεν αρκεί πια η δήλωση "είμαι αντιμνημονιακός". Ο λαός απαιτεί συγκεκριμένο σχέδιο, αξιόπιστο πολιτικό προσωπικό, εμπνευσμένη ηγεσία, πολιτική καθαρότητα κι αποκρυσταλλωμένες απόψεις. Το αντιμνημονιακό κοινό έμαθε απ' τα παθήματά του κι είναι πλέον ιδιαίτερα απαιτητικό.
Ή μήπως δεν ήταν ένδειξη ωριμότητας ότι αντί να πάει σαν τον χάφτα να ψηφίσει τους φασίστες από αντίδραση, αντίθετα μείωσε (σε απόλυτους αριθμούς) τη στήριξη στην παρακρατική συμμορία, η οποία φαίνεται πως δεν έχει καύσιμα για υψηλότερες πτήσεις. Σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη, υπό παρόμοιες συνθήκες, αυτοί θα ήταν οι μεγάλοι κερδισμένοι τούτων των εκλογών. Ας μη μιλήσουμε δε για την Ουγγαρία...
Οι μικροκομματάρχες της φτηνής αντιμνημονιακότητας θα 'πρέπει να το σκεφτούν πολύ καλά. Γιατί πέρα απ' το σοκ που προκάλεσε η πιρουέτα Τσίπρα, τον μεγάλο κόλαφο τον έφαγαν αυτοί. Ο λαός τους τιμώρησε επειδή στάθηκαν σε κρίσιμες στιγμές κατώτεροι των περιστάσεων. Κανείς δεν πρόκειται πια ν' ακολουθήσει την προχειρότητα των προτάσεων Λαπαβίτσα και την ανέμπνευστη γραφειοκρατική φιγούρα του Λαφαζάνη, τη μεγαλομανία και την αυτοαναφορικότητα του Καζάκη, τη βουδιστική νιρβάνα του ΚΚΕ, τον εθνομηδενισμό του ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Και πολύ καλά θα κάνει. Θα έπρεπε να τους βάλει όλους σε σκέψεις, ότι ο κόσμος προτίμησε την επιδεικτική αποχή, παρά να συνταχθεί με τα δικά τους μαγαζάκια. Αν είναι να κάνουμε το βήμα, πρέπει να το κάνουμε οργανωμένα, πειστικά, με συνέπεια και σχεδιασμό, πάνω απ' όλα με όραμα.
Ο καιρός γαρ εγγύς. Η φαινομενική ολοκληρωτική επικράτηση των δυνάμεων της αντίδρασης, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα πρόχειρο επικάλυμμα μπετόν, πάνω στον πυρήνα του Τσέρνομπιλ που βράζει. Σύντομα θα εμφανιστούν οι ρωγμές κι οι ευρωκράτορες δυνάστες έχουν όλο και λιγότερα χαρτιά στα χέρια τους. Αν το ρέμα λίμνασε προσωρινά, μπροστά στο μεγάλο ανάχωμα που σχεδίασαν οι πολυτάλαντοι Γερμανοί κοινωνικοί μηχανικοί, στην επόμενη μπόρα θα ξεχειλίσει και το φράγμα της καθεστωτικής αριστεράς θα γκρεμιστεί σαν τραπουλόχαρτο.
Αν μέχρι τότε -και δεν υπάρχουνε πολλά περιθώρια αδράνειας πια απ' τη μεριά του αντιστασιακού μπλοκ- δεν έχουμε κατορθώσει να σχηματίσουμε αυτό που ο λαός απαιτεί, για να δώσει τη συγκατάθεσή του στο μεγάλο πήδημα, τότε όχι μόνο θα φέρουμε άπαντες τεράστια ιστορική ευθύνη, αλλά δίκαια θ' αντιμετωπίσουμε την απαξίωση του κόσμου. Όπως έχει αποδείξει, ο λαός είναι ικανός να αρθεί υψηλότερα απ' τις ηγεσίες του.
ΥΓ: Φυσικά ο λαός δεν είναι ένα ενιαίο υποκείμενο, αλλά ένα χαοτικό υπερσύστημα, που εμπεριέχει όλες τις τάσεις, ήρωες και προδότες, νενέκους κι αγωνιστές, ανόητους, αγράμματους, καθυστερημένους, αλλά και διαβασμένους, ενεργούς, συνειδητοποιημένους, ξυπνητούς. Για τις ανάγκες της αφήγησης αναγκάστηκα να τον εμφανίσω σαν μια προσωποποιημένη μορφή, με όλες τις απλουστεύσεις που κάτι τέτοιο συνεπάγεται. Έχω ωστόσο εμπιστοσύνη στο βαθύτερο αισθητήριο και στο θέλημα αυτού του λαού κι η ανάλυση μού δείχνει ότι αυτός βαδίζει διαρκώς προς τον σωστό δρόμο κι επιδεικνύει τεράστια ωριμότητα -αν και κάπως παράδοξη ή δυσνόητη για τα προσωπικά κριτήρια πολλών εξ ημών- δεδομένων των συνθηκών μέσα στις οποίες βρίσκεται.
Το μέλλον μας ανήκει. Ο δρόμος είναι ανηφορικός και κακοτράχαλος, ο αγώνας μακρύς και σκληρός, η ταξική συνείδηση ακόμα αργεί να έρθει για την πλειοψηφία. Όμως σε κάθε βήμα γινόμαστε σοφότεροι κι έχουμε να πολεμήσουμε για τις ζωές μας και για το αύριο των παιδών μας, γι' αυτό είμαστε υποχρεωμένοι να νικήσουμε.
Κι όσο γι' αυτούς που πιστεύουν πως μας νίκησαν οριστικά: Οψόμεθα εις Φιλίππους, όπως πάντοτε θα λένε οι ίσκιοι των προδομένων στους Βρούτους αυτού του κόσμου...
Πηγή otto-great-chaos.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου