Μετά τις εκλογές: «Καρότο, μαστίγιο» και «Χρυσή Αυγή» ή ανοίγουμε δρόμο;

Το Μανιτάρι του Βουνού

Θα δούμε σύντομα: Ο εκβιάσας τον εκβιάσαντα και ο «κλέψας του κλέψαντος»…

Και έγινε ημίφως! Το τέλος της μεταπολίτευσης σφραγίστηκε οριστικά με τις χθεσινές εκλογές. Το νέο είναι μπροστά μας με ένα ημίφως αντιφατικό, δύσκολο,  αλλά και πιθανά ελπιδοφόρο εάν βάλουμε πλάτη σε τρία επίπεδα: Σε επίπεδο λαϊκής δημοκρατικής αυτοοργάνωσης (θεμέλια), σε επίπεδο πολιτικής (κατεύθυνση) και σε επίπεδο πολιτικής ηγεμονίας (κεντρική πολιτική σκηνή).

Στις χθεσινές εκλογές πήραμε τις πρώτες απαντήσεις σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής, αλλά όχι στα δυο πρώτα που είναι μπροστά μας και οφείλουμε να ψηλαφίσουμε….  Μαζί και* … «εγέρθητι»…

Εκλογές 6 Μάη 2012: Ας πάμε ανάποδα. Ποιες οι διαφορές με τις εκλογές της μεταπολίτευσης και ειδικά με τις τελευταίες της με ενδιάμεσο σταθμό – για να μη ξεχνιόμαστε – τις προηγούμενες περιφερειακές εκλογές το Νοέμβρη του 2010.

α) Αποχή: Η αποχή φαίνεται αυξημένη σε σχέση με τις εθνικές εκλογές του 2009 (από 29,05% σε περ. 35%). Η τάση ανόδου υπάρχει, αλλά νομίζω ότι σ, αυτές είχε μειώσει το ρυθμό. Όμως αυτή διαφορά πρέπει να ψαλιδιστεί πολιτικά διότι: Έγιναν  με την απογραφη πάλι του 2001, είχαμε τεράστια φυγή νέων στο εξωτερικό λόγω της κρίσης, ενώ πρέπει να συνυπολογίσουμε ότι στις περιφερειακές του  Νοέμβρη του 2010 είχαμε πάνω 39,1% την 1^η Κυριακή και 53,3% την 2^η.

β) Άκυρα-Λευκά: και στις δυο περιπτώσει είχαμε μικρή κάμψη, δείγμα και αυτό της μεγαλύτερης σημασίας εγκυρότητας στην ψήφο, που στρεφόταν κυρίως στα τρία κόμματα της κυβέρνησης Παπαδήμου που συνετρίβησαν. Τα άκυρα από 2.03 % έπεσαν στο 1,80% και τα λευκά από 0.61 % στο 0,55.

γ) «Μικρά κόμματα»: Πρώτη φορά στη μεταπολίτευση δεν λειτούργησε καθοριστικά η λογική της χαμένης ψήφου, ειδικά σε αυτούς που παρατούσαν το καράβι του τέως δικομματισμού. «Πρωτόγνωρο για τα πολιτικά δεδομένα θεωρείται το 19% που λαμβάνουν τα κόμματα τα οποία μένουν εκτός Βουλής. Υπενθυμίζεται ότι το αντίστοιχο ποσοστό στις εκλογές του 2009 ήταν 2,30% και για το 2007 και το 2004 γύρω στο 3%.»

δ) Νέα «μεσαία κόμματα»: Το έλα να δείς! Από τη ΝΔ που έκλεψε 44 έδρες ως πρώτη έως τη Χρυσή Αυγή, που έβαλε γερά το πόδι της στην κεντρική πολιτική σκηνή και θα μείνει, εάν ερμηνευτεί και αντιμετωπιστεί λανθασμένα ή λειψά από το χώρο της δημοκρατίας… που δεν ευθύνεται υπερβολικά για το τέλος της 1^ης  μεταπολίτευσης (1974-2012). Από εκεί και πέρα είναι αξιοσημείωτη ή παρουσία του «αντιμνημονιακού» πόλου «Ανεξάρτητων Ελλήνων» του Παν. Καμένου με 10,60% με κύριο στοιχείο τον φιλοευρωπαϊσμό τους σε σχέση με τη νέα μορφή παγκοσμιοποίησης, αλλά και την καθαρή επιλογή στήριξης του εθνικού κράτους και τη λογική της συνομοσπονδιακής μορφής της ΕΕ. Ενσωμάτωσε ένα μέρος της λογικής της μη αποδοχής του χρέους (όχι στο επίπεδο του κεφαλαίου, αλλά των τόκων). Καμιά ουσιαστική ταξική αναφορά υπέρ των δυνάμεων της εργασίας ή των δημόσιων αγαθών. Κινείται δηλαδή προς το νεοφιλελεύθερο στρατόπεδο  με μόνο και κύριο ανάχωμα το «εθνικό κράτος». Εκτιμώ ότι εάν δεν αποκτήσει μη αντιφατική πολιτική αφήγηση και δεν εκφράσει συγκεκριμένη κοινωνική τάξη (π. χ. μεσαία), θα έχει την τύχη όλων των κομμάτων που δημιουργήθηκαν από τον τεως δικομματισμό και εξαφανίστηκαν.

ε) «Μεγάλα κόμματα»: Απλά συντρίφτηκαν, παρ’ ότι θα προσπαθήσουν ως βρικόλακες να ξανασηκωθούν στις επόμενες πολύ σύντομες εκλογές εντός του 2012 με πρώτης επιλογή τον Ιούνιο.

Τρεις σύντομες, αλλά όχι βιαστικές βασικές εκτιμήσεις:

1) Το σύστημα: Φαίνεται ότι έχει ως κύρια επιλογή νέες εκλογές πολύ σύντομα. Δεν είναι μόνο το ζήτημα των 149 εδρών ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και ο αποκλεισμός από η Βουλή του ΛΑΟΣ και των τριών νεοφιλελεύθερων μνημονιακών κομμάτων (Μπακογιάννη, Μάνος-Βαλιανάτος και Τζήμερος),  αφού θα μπορούσαν να έχουν είτε την μετεγγραφή δυο τριών χαλαρών βουλευτών από τους «Ανεξάρτητους Έλληνες» ή τους «σημιτικούς» της ΔΗΜΑΡ. Το κυριότερο ζήτημα είναι ότι έχασαν σε αυτές εκλογές καθαρά τα μνημονιακά κόμματα που ψήφισαν με «ΝΑΙ σε όλα» το μνημόνιο ΙΙ σε επίπεδο ποσοστού. Το τελικό αυτό ποσοστό οριστικοποιείται στο

α) 18,85 % (ΝΔ) + 13,18% (ΠΑΣΟΚ)=32,03%!!! (τέως δικομματισμός).

β) 2,55% (ΔΗΣΥ-Μπακογιάννη) + 1,80 (ΔΡΑΣΗ – Μάνος & Φιλ. Συμμαχία-Βαλιανάτος) + 2,15% (Δημ. Ξανά-Τζήμερος) = 6,50% (Ακραιφνείς νεοφιλελεύθεροι)

γ) 2,90 % (ΛΑΟΣ-Καρατζαφέρης-Κίρτσος) (εθνικιστές νεοφιλελεύθεροι  ΝΑΙ στο Μνημόνιο Ι – ΟΧΙ στο Μνημόνιο ΙΙ πλην Μ. Βορίδη-Αδ. Γεωργιάδη).

Σύνολο: 38,50 (δαν. συμβάσεις) και 40,43% (μνημόνια)!!!

Συμπέρασμα: Με δεδομένη την κάθετη άρνηση του ΚΚΕ (μετά το κάψιμο στο χυλό του 1989) και την αποστασιοποίηση από την Χρυσή Αυγή (νεοναζιστές ολκής), δεν μπορούν να κυβερνήσουν οι μνημονιακές δυνάμεις  χωρίς τον «Καμμένο» (10,60%)  και την ΔΗΜΑΡ (6,11%), ώστε να περάσουν το 50%. Πολύ δε περισσότερο χωρίς ένα από τους δύο. Τι τους μένει; Ι) Παιχνίδια για κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» ώστε να εκβιάσουν τους δύσκολους (ΣΥΡΙΖΑ των Τσίπρα-Σακοράφα) και «Ανεξάρτητους Έλληνες». Μετά η ΔΗΜΑΡ (Κουβέλης –Σημιτικοί) γίνονται «μια χαψιά»…. Αυτό μάλλον είναι αδύνατον να συμβεί. Τώρα. Χρειάζεται και δεύτερος γύρος  εκβιασμών… Όχι μόνο στο εσωτερικό, αλλά και από το διεθνή παράγοντα… (Γερμανικής και αμερικανικής κυρίως προέλευσης). Τα δύσκολα λοιπόν έρχονται.

2) Η Χρυσή Αυγή: Όσοι εκτιμούν ότι το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής είναι πρόσκαιρο και θα νικηθεί εύκολα σε περίοδο δομικής κρίσης του παγκόσμιου καπιταλισμού, με διαδοχικά θύματα τα λαϊκά στρώματα, τη νεολαία, τα δημόσια αγαθά – αλλά και το ευρώ και την ΕΕ – και με ένα ανεξέλεγκτο ανερχόμενο μεταναστευτικό κύμα «πλανώνται πλάνην οικτράν». Ο Φύρερ της και οι «αντισυνταγματάρχες» της χθες το βράδυ δεν έκαναν πλάκα, ούτε θα συνεχίσουν με πλάκες… Γι’ αυτό δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί όπως τώρα με ψυχολογικούς όρους, όπως κάνουν οι «αντιρατσιστές» και εξέφρασε χθες βράδυ η Λιάνα Κανέλλη.

Εάν το φαινόμενο δεν ερμηνευτεί σε όλες του τις διαστάσεις θα δυναμώσει και θα βρεθεί οργανωμένο και κυρίαρχο στους δρόμους (σε περιόδους διαδηλώσεων, πολύ δε περισσότερο σε ανεξέλεγκτη εξέγερση). Και σύντομα δεν αποκλείεται να βρεθεί και στις «πύλες του ολυμπίου Διός»…

* «…Λίγο πριν μπει στην αίθουσα για τις δηλώσεις του ο γενικός γραμματέας της Χρυσής Αυγής, ένα από τα πρωτοπαλίκαρά του (ή λεβεντόπαιδα όπως τα χαρακτήρισε εκείνος λίγο μετά) είπε στους δημοσιογράφους: «μόλις μπει στην αίθουσα, να σηκωθείτε σε ένδειξη σεβασμού».

Και μόλις ο Ν. Μιχαλολιάκος μπήκε στην αίθουσα, το ίδιο πρωτοπαλίκαρο φώναξε: «εγέρθητι!». Μόνο που η απαίτηση προκάλεσε την αντίδραση μιας δημοσιογράφου. «Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό. Για άλλο πράγμα είμαστε εδώ», είπε εκείνη, για να της απαντήσει το πρωτοπαλίκαρο: «σε όποιον δεν αρέσει, να φύγει». Και η δημοσιογράφος σηκώθηκε να φύγει. Τότε, ο Νίκος Μιχαλολιάκος τη ρώτησε που πάει. Κι όταν πήρε την απάντηση, είπε με ειρωνικό ύφος: «στο καλό».

Η δημοσιογράφος αποχώρησε, μαζί της και το συνεργείο μεγάλου ιδιωτικού καναλιού…»

Μερικές δικές μου παρατηρήσεις σε βασικά επίπεδα ανάγνωσης:

α) Στο φιλοσοφικό-ιδεολογικό επίπεδο: Ακολουθούν τη πιο ακραία βιολογική-φυλετική νεοπαγανιστική αρχαιοελληνική θεολογία με τον μοναδικό “θεό” τραγοπόδαρο Πάνα (ισλαμικής δηλ. θεολογικής εκδοχής) και με πολιτική ιδεολογία τον «σπαρτιατισμό». Τον θεολογικό πόλεμο οφείλουν βεβαίως να κηρύξουν από χθες όχι μόνο και οι νεοπαγανιστές-δωδεκαθεϊστές του «αθηναϊκού δημοκρατικού μοντέλου». Ούτε φυσικά μπορούμε να στηριχτούμε μόνο στον όποιο μηδενιστικό αθεϊσμό της μαρξιστικής αριστεράς. Οφείλουμε ΚΑΙ οι ορθόδοξοι χριστιανοί να βιώσουμε και δείξουμε το τριαδικό-σταυρικό πρότυπο, κυρίως όσοι δεν έχουμε φθαρεί τόσο με τα ιδανικά του «ελληνοχριστιανισμού» όσο και από τα κοσμοπολίτικα ιδανικά του θεωρητικού ή πρακτικού αθεϊσμού.

β) Στο κοινωνικό επίπεδο: Πολύ συνοπτικά λόγω χώρου: Η μορφωτική περιθωριοποίηση μεγάλου τμήματος του μαθητικού πληθυσμού από το ανερχόμενο «σχολείο της ημιμάθειας» και τον αυξανόμενο «λειτουργικό αναλφαβητισμό» με βασική ευθύνη τις πολιτικές του Υπ. Παιδείας και την επόμενη τάση δημοσιουπαλλοποίησης των εκπαιδευτικών σε ποσοστά πάνω από 40%, το εργασιακό σκοτεινό μέλλον στα αστικά κέντρα, την «αγαμία» των αγοριών στα χωριά και την οπαδοποίηση και μπαχαλοποίηση στον καθοδηγούμενο «πρωταθλητισμό» και «αθλητισμό» από τη μια και στις πελατειακές σχέσεις στον πρώην δικομματισμό έχουν προετοιμάσει το πρότυπο του «χρυσαυγίτη». Ήταν θέμα «πιέσεως και θερμοκρασίας» για να εκκολαφτούν τα αυγά του φιδιού…

γ) Στο ιδεολογικο-πολιτικό επίπεδο: Η ανερχόμενη νέα παγκόσμια επίθεση του καπιταλισμού από το 1972 και η επιλογή των 4 «ελευθεριών» ανάμεσα στις οποίες η πολλαπλή ελεγχόμενη αλλά και η άναρχη μετανάστευση από τον τρίτο κόσμο προς την γηρασμένη δημογραφικά Ευρώπη, η πτώση & κατάρρευση του πρώην «υπαρκτού σοβιετικού σοσιαλισμού» και η μετάλλαξη του κινέζικου σε αμιγή κρατικό καπιταλισμό δημιούργησε νέα δεδομένα στον παγκόσμιο χάρτη. Η αδυναμία μιας νέας αποδεκτής ουτοπίας και η απορρόφηση του ‘ευρωκομμουνισμού’ από το σύστημα άφησε πολιτικό χώρο. Το χώρο αντίστασης στη «νέα τάξη» στοχοποιεί και σταδιακά αρπάζει το ακροδεξιό και νεαναζιστικό μπλοκ δυνάμεων στην Ευρώπη.  Το κατέβασμα από Αυστρία, Γερμανία και Ουγγαρία στο μεσογειακό Νότο (Λεπέν Γαλλία και ΛΑΟΣ πρώτα και μετά Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα δείχνουν και την ευρωπαϊκή του διασπορά. Έτσι εξηγείται κατά τη γνώμη μου η δυσκολία ιδεολογικοπολιτικής περιχαράκωσης εναντίον της ακόμη και σε περιοχές  ναζιστικής θηριωδίας, όπου τα ποσοτά της σε νέα παιδιά είναι … ανατριχιαστικά.

Η κοσμοπολίτικη (α-εθνική ροζ ή ριζοσπαστική) αριστερά και τα αντίστοιχα αναρχικά ή αναρχοειδή ρεύματα ήταν αδύνατο μέχρι τώρα να δουν το νέο ρόλο του εθνικού κράτους από την πλευρά της οργανωμένης τοπικότητας και του πολιτισμού ως αναχώματος αντίστασης και αντι-ιμπεριαλισμού. Με αιχμή το μεταναστευτικό ηττήθηκαν σε αυτές τις εκλογές. Το αν αυτή η ήττα είναι μερική λόγω της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ και τη δημιουργίας νέας κεντροαριστεράς (ΔΗΜΑΡ-Κοιν. Συμφωνία) ή όχι είναι άλλο ζήτημα. Εάν δεν ειδωθεί μαζί με την αμιγώς καπιταλιστική επίθεση και η ιμπεριαλιστική, στις χώρες του ευρωπαικού νότου και ειδικά στην μικρή περιφερειακή, αλλά σε γαωπολτικά σταυροδρόμια Ελλάδα η Χρυσή Αυγή μπορεί να γίνει μεσημέρι…

3) Ο ΣΥΡΙΖΑ και λοιπές καθαρές «αντιμνημονιακές» δυνάμεις: Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ νίκησε, αλλά μπορεί αυτή η νίκη να είναι και Πύρρεια. Όπως όλα δείχνουν το πιο πιθανό σενάριο είναι οι νέες εκλογές, όπου όμως η περίοδοων των εντολών σχηματισμού κυβέρνησης  αποτελούν και το συστημικό πλαίσιο της νέας προεκλογικής περιόδου. Ο διεθνής παράγοντας θα προσπαθήσει με μαστίγιο τρομοκράτησης να κάνει τον σκληρό, αλλά ταυτόχρονα θα αφήνει να εννοηθεί πως  μπορεί να επιτρέψει με σοβαρα φιλοκαπιταλιστικά ανταλάγματα χαλάρωση της θηλιάς, όπως στη … Ρουμανία. Εάν το ΚΚΕ ακολουθεί την τακτική «όποιος καεί στο χυλό φυσά και το γιαούρτι», ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να κάνει δυο βήματα   ακόμα: Από τη μια να αρχίσει τη σύγκρουση με την ΕΕ χωρίς να υπερασπίζεται εκ των προτέρων το ΕΥΡΩ και την Ευρωζώνη, ο σύμφωνο σταθερότητας και την πολιτική του Μάαστριχτ, όπως η ΔΗΜΑΡ και οι Οικολόγοι, δημιουργώντας νέες συμμαχίες στη ριζοσπαστική μη κοινοβουλευτική [π.χ. ΑΝΤΑΡΣΥΑ] αριστερά και ταυτόχρονα να ξεκαθαρίσει τη στάση του με επίκεντρο τη στήριξη του έθνους κράτους σε αντιπαγκοσμιοποιητική και αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση (άρνηση της συνομοσπονδιοποίησης της ΕΕ, απαγκίστρωση στρατιωτικών δυνάμεων από επιθετικούς πολέμους με το ΝΑΤΟ, κλπ). Έτσι θα ξεκαθαρίσει το τοπίο στα υπόλοιπα αντιμνημνονιακά πολιτικά ρεύματα στο πλαίσιο ευρύτερου μετώπου ρήξης και έτσι να αποτελέσει τον κεντρικό πυρήνα εναλλακτικής πολιτικής και ρήξης.  Στο πλαίσιο αυτό θα είναι υποχρεωμένες να ξανατοποθετηθούν και οι δυνάμεις της λεγόμενης «κομμουνιστικής» αριστεράς [π.χ. ΚΚΕ, έστω και αν δεν γίνει στο επίπεδο της ηγεσίας-μηχανισμού του]. Ταυτόχρονα να θέσει ως κεντρικό πυρήνα την απλή αναλογική (κλοπή των 50 εδρών από το 1^ο κόμμα) και να κατεβάσει το όριο τουλάχιστο στο 1%.

Αυτή η ιδεολογικο-πολιτική σύγκρουση εκτιμώ ότι θα γίνει όχι μόνο μέσα στον νέο ΣΥΡΙΖΑ,αλλά και στον πολιτικό περίγυρο, αλλά και στις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που στήριξαν ή έδειξαν ανοχή σε αυτές τις εκλογές. Εκτιμώ πως με μια παρόμοια στάση θα αλλάξει ακόμη περισσότερο το σκηνικό στις επερχόμενες εκλογές. Ταυτόχρονα θα δημιουργήσει τα αναγκαία πολιτικά και  τακτικά αναχώματα στις πρώτες επιθέσεις του διεθνούς παράγοντα (τρόικα), αλλά και από την προσπάθεια ανασύνταξης των μνημονιακών δυνάμεων. Οι νεοφιλελεύθεροι δεν θα μείνουν με σταυρωμένα χέρια, το ΛΑΟΣ θα προσπαθήσει να ανασυνταχθεί, όπως και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ παρά το γεγονός ότι βρίσκονται σε αδύναμη θέση. Μια τέτοια πολιτική θα αρχίσει να ξηλώνει και το όποιο ύψος απέκτησε η Χρυσή Αυγή και διαλύσει τις αυταπάτες στο χώρο των «Ανεξάρτητων Ελλήνων». Από την άλλη θα ανοίξει  πόρτες και παράθυρα ώστε να πνεύσει νέος αέρας στο χώρο της «κομουνιστικής αριστεράς» από και προς….

Διαφορετικά; Τόσο το μαστίγιο του διεθνούς παράγοντα, όσο και (συνενοημένο μ’ αυτούς) του ντόπιου θα οδηγήσει σε παλινόρθωση των πολιτικών μνημονιακών δυνάμεων από τη μια, όσο και φούντωμα της ναζιστικής δεξιάς. Και με αυτά δεν παίζουμε…

Και από τα κάτω: Άπλωμα, βάθεμα, ζωντάνεμα των μορφών αυτοοργάνωσης μέσα στο λαό και άμεσης δημοκρατίας και πάνω χέρι ιδεολογικοπολιτικό απέναντι στην αναδυόμενη φασιστική και δήθεν σπαρτιατική ακροδεξιά.

UP DATE, ώρα 24.00: Να συμπληρώσω το τελευταίο μέρος της τοποθέτησής μου που συνδέει την υπόεση “από τα κάτω” τόσο με το ζήτημα της ανάσχεσης της Χρυσής Αυγής, όσο δε και περισσότερο με την στήριξη της υπόθεσηε ενάντια στις δανειακές συμβάεις, από τις οποίες απορρέουν τα μέτρα των μνημονίων:

α) Ανάπτυξη σε τοπικό και εργασιακό επίπεδο της αλληλεγγύης. Οι λούμπεν παραπεταμένοπι της κρίσης δεν είναι μόνο οι μετανάστες από άλλες χώρες αλλά και οι εργασιακοί “μετανάστες” , δηλ. οι απολύμένοι και οι μακροχρόνιοι άνεργοι, κυρίως δε η νεολαία. Ειναι τυχαίο πως σ΄αυτες τις ηλικίες καταποντίστηκε ο τέως δικοματισμός; Είναι τυχαίο πως τα μεγαλυτερα ποσοστα τους πήγαν σε ΣΥΡΙΖΑ, Χρυσή Αυγή και ΚΚΕ; Όχι βεβαίως. Άρα σ αυτο το επίπεδο θα κριθούν πολά…

β) Η διασύνδεση των κινημάτων των δημόσιων αγαθών Παιδείας, Υγείας, Ενέργειας, νερού, Ακτών κλπ με τοπολιτκό κίνημα ανατροπής των δανειακών συμβάσεων.

γ) Τα ζητήματα πρωτογενούς παραγωγής (ενναλακτικής, παραδοσιακής και μεταποίησης) αλλά και κατανάλωσης με απομάκρυνση των μεσαζόντων παρασίτωνπου προκρίνει το οικολογικό κίνημα ως γενική κατεύθυνση με το πολιτικό κίνημα σε ρήξη με τις αστικές τάξεις Γερμανίας κλπ ως αντίβαρο τόσο στην ανεργία, όσο και στην τοπική προμήθεια αγαθών επιβίωσης και ανάκαμψης.