Ο ΧΡΥΣΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ

του Βασίλη Βιλιάρδου

“Εάν εμείς οι Έλληνες κατανοούσαμε πόσο μικρό και εύκολο στην επίλυση του είναι το πρόβλημα μας, συγκριτικά τουλάχιστον με όλες τις υπόλοιπες χώρες της Δύσης, τότε τα συμπεράσματα μας θα ήταν πολύ πιο αισιόδοξα – αρκεί φυσικά να επιλέγαμε μία επαρκή, ικανή και υπερήφανη ηγεσία, η οποία αφενός μεν θα μπορεί να σταθεί αντάξια των περιστάσεων, αφετέρου δε θα πάψει να σκύβει διαρκώς το κεφάλι στους ξένους”.

********************************

Όλοι αναφερόμαστε στην ανάπτυξη, θεωρώντας εύλογα ότι, είναι ο μοναδικός τρόπος για να μπορέσει μία χώρα να ξεφύγει από την κρίση χρέους και δανεισμού - τα σύννεφα της οποίας σκεπάζουν όλο και πιο πολύ τον άλλοτε καταγάλανο ουρανό της Δύσης. Την ίδια στιγμή βέβαια οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουν ότι, υπάρχει ένα σοβαρότατο εμπόδιο στο δρόμο μας, το οποίο καθιστά σχεδόν αδύνατη, ανυπέρβλητη ίσως, την αντιμετώπιση του προβλήματος: το ύψος των χρεών, δημοσίων και ιδιωτικών.

  

Σύμφωνα με τη διεθνή εμπειρία, όταν τα χρέη ξεπερνούν το χρυσό κανόνα «60%-60%-60% του ΑΕΠ», όσον αφορά το δημόσιο, τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά, οι συνεχώς αυξανόμενοι τόκοι, σε συνδυασμό με τα χρεολύσια (δόσεις επιστροφής), εμποδίζουν την ανάπτυξη - έως εκείνη τη στιγμή που εισερχόμαστε σε μία εξαιρετικά καταστροφική ύφεση, σε ένα καθοδικό «σπιράλ του θανάτου», όπου παύει πλέον το χρέος να είναι βιώσιμο (τέτοιου είδους «υπερβολές» αντιμετωπίζονται στο τέλος, εάν καθυστερήσει δηλαδή ο σωστός χειρισμός τους, με βάση την ιστορία, ή με πολέμους, ή με εκτεταμένες διαγραφές - σεισάχθεια).

Όσον αφορά το δημόσιο χρέος, η επίλυση του προβλήματος είναι δυνατή είτε (α) πληθωριστικά (αύξηση της ποσότητας χρήματος), με τεχνητά χαμηλά επιτόκια (financial repression), είτε (β) με την κοινωνικοποίηση των χρεών (αύξηση των φόρων, μεταφορά της ατομικής περιουσίας από τον ιδιωτικό τομέα στο δημόσιο κλπ.), είτε (γ) με την εκποίηση περιουσιακών στοιχείων, είτε (δ) με τη διαγραφή (haircut) του ποσού που υπερβαίνει το «χρυσό κανόνα», εκ μέρους των πιστωτών, είτε (ε) με τη χρεοκοπία (αδυναμία εξόφλησης). 

  

Όσον αφορά το ιδιωτικό χρέος, επιλέγεται συνήθως η δικαιότερη αναδιανομή των εισοδημάτων (αύξηση της φορολογίας για τους πλουσιότερους, μείωση για τους υπόλοιπους κλπ.) – χωρίς όμως να εμποδίζονται οι κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων και οι χρεοκοπίες, ενώ είναι δυνατόν να νομοθετηθεί η διαγραφή μέρους των χρεών ή/και η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής τους, με χαμηλά επιτόκια.

Σε σχέση τώρα με την Ευρωζώνη (κράτη, τράπεζες, επιχειρήσεις και νοικοκυριά), η επιστροφή στην ανάπτυξη προϋποθέτει, πριν από όλα, τη ριζική αντιμετώπιση του προβλήματος εκείνου του χρέους, το οποίο υπερβαίνει το «χρυσό κανόνα». Στη συνέχεια, οφείλει να ακολουθήσει η «δημοσιονομική εκλογίκευση» (ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί, δαπάνες όχι υψηλότερες των εσόδων) και στο τέλος η αύξηση της ανταγωνιστικότητας – κυρίως μέσω των επενδύσεων και πολύ λιγότερο μέσω της μείωσης των αμοιβών.

Σε κάθε περίπτωση, η αύξηση των εξαγωγών, με τον ταυτόχρονο περιορισμό των εισαγωγών, είναι αδύνατον να λειτουργήσει ως μέθοδος επίλυσης προβλημάτων εντός της Ευρωζώνης, αφού κάτι τέτοιο δεν λειτουργεί, όταν εφαρμόζεται από πολλές μαζί χώρες, σε μία κοινή αγορά. Από την άλλη πλευρά βέβαια, ούτε ο υπόλοιπος πλανήτης θα το ανεχόταν, αφού μόλις και μετά βίας δέχεται εκείνες τις πλεονασματικές χώρες, οι οποίες έχουν υιοθετήσει αυτή τη μέθοδο επίλυσης (εξωτερίκευσης) των προβλημάτων τους (Ιαπωνία, Κίνα, Γερμανία κλπ.).   

Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Με βάση τα παραπάνω, άμεση προτεραιότητα της Ευρωζώνης είναι η στρατηγική, η οποία θα ακολουθηθεί, για τη μείωση των συνολικών χρεών των κρατών-μελών της. Στα πλαίσια αυτά, στον Πίνακα Ι που ακολουθεί, εμφανίζεται το τεράστιο μέγεθος του προβλήματος, για τις περισσότερες χώρες.

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: ΑΕΠ σε δις € και συνολικά χρέη 2011, δημόσια και ιδιωτικά, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, χωρίς τις τράπεζες

Χώρα	ΑΕΠ	Επιχειρήσεις	Νοικοκυριά	Δημόσιο	Σύνολο
Ιρλανδία	170	245	123	109	477
Πορτογαλία	186	149	106	106	361
Ισπανία	1.182	192	87	67	346
Βέλγιο*	407	175	53	95	323
Γαλλία	2.160	150	61	87	298
Ιταλία	1.728	110	50	121	281
Ελλάδα**	218	74	71	124	269
Γερμανία	2.790	80	60	83	223

*  Το διπλάσιο ΑΕΠ από την Ελλάδα, με τον ίδιο αριθμό εργαζομένων!

** Μετά από την αφαίρεση των 100 δις € χρέους (PSI), χωρίς την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.  

Πηγή: MM (IMF), World Factbook

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι, εάν ακολουθήσουμε το χρυσό κανόνα (60-60-60: 180), τότε απαιτείται μία μείωση του χρέους της Ιρλανδίας, για παράδειγμα, της τάξης του 297% του ΑΕΠ της (477-180) – ήτοι κατά 505,9 δις €, πάντοτε χωρίς να υπολογίσουμε τις τράπεζες. Ο κυριότερος «ασθενής» δε είναι οι επιχειρήσεις της χώρας, από τις οποίες θα έπρεπε να διαγραφούν περί τα 185% του ΑΕΠ – δηλαδή, 314 δις €.

Στον Πίνακα ΙΙ που ακολουθεί, καταγράφονται οι μέσες συνολικές «άριστες» μειώσεις ανά χώρα:   

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: ΑΕΠ σε δις €, συνολικά χρέη 2011, χωρίς τις τράπεζες, «άριστο» ποσόν διαγραφής ως προς το ΑΕΠ (άριστο ποσοστό χρέους 180% του ΑΕΠ) και συνολικό απαιτούμενο ποσόν διαγραφής, σε δις € 

Χώρα	ΑΕΠ	Σύνολο	Διαγραφή/ΑΕΠ	Ποσόν διαγραφής
Ιρλανδία	170	477	297%	504,9
Πορτογαλία	186	361	181%	336,6
Ισπανία	1.182	346	166%	1.962,1
Βέλγιο	407	323	143%	582,0
Γαλλία	2.160	298	118%	2.548,8
Ιταλία	1.728	281	101%	1.745,3
Ελλάδα**	218	269	89%	194,0
Γερμανία	2.790	223	43%	1.199,7

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Από τους αριθμούς στον Πίνακα ΙΙ κατανοούμε ότι, αν και η πλέον επικίνδυνη χώρα της Ευρωζώνης είναι η Ιρλανδία, ακολουθούμενη από την Πορτογαλία κοκ, η πραγματική απειλή είναι η Γαλλία – αμέσως μετά η Ισπανία και η Ιταλία. Η αιτία είναι το απόλυτο μέγεθος σε € του συνολικού χρέους των χωρών αυτών, το οποίο είναι σχεδόν απίθανο να αντιμετωπισθεί «κεντρικά» από την Ευρωζώνη (με τη βοήθεια του ταμείου σταθερότητας κλπ.).

Επίσης συμπεραίνουμε ότι, οι συνεχείς επιθέσεις εναντίον της Ελλάδας έχουν αποκλειστικά και μόνο στόχο, να καλύψουν τα πολύ μεγαλύτερα προβλήματα των άλλων κρατών, αφού η χώρα μας θα όφειλε να διαγράψει (ποσοστιαία και αριθμητικά), τα λιγότερα χρέη από όλες τις υπόλοιπες.

Ολόκληρο το άρθρο στο:

http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2605.aspx  

ΥΓ: Αντιμετωπίζουμε και απειλούμαστε από έναν και μοναδικό κίνδυνο, να βγούμε (οικιοθελώς φυσικά) από την Ευρωζώνη και την ΕΕ: από τη μαζική υστερία, η οποία θα προκαλούσε ένα bank run, το οποίο με τη σειρά του θα κατέληγε στην απορρύθμιση και στην κατάρρευση του συστήματος – ενδεχομένως σε ένα βίαιο, απολυταρχικό καθεστώς. 

Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright)