Αντισυμβατικές Ειδήσεις
Το άρθρο που ακολουθεί αποτελεί το απαύγασμα της δουλειάς ενός σπουδαίου συγγραφέα που έχει αγωνιστεί για δεκαετίες ενάντια στη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Σε μερικές μόλις παραγράφους θα διαβάσετε περιληπτικά ΟΛΑ τα σχέδια της ελίτ των μεγαλοτοκογλύφων (banksters κατά το gangsters) για την κατάκτηση της παγκόσμιας εξουσίας σε έναν μετα-καπιταλιστικό κόσμο.
Η βαθιά γνώση της παγκόσμιας ιστορίας, η κατανόηση του σύγχρονου κόσμου, η πλήρης κατανόηση του καπιταλιστικού συστήματος και κυρίως του συστήματος που θα το διαδεχθεί, καθιστούν το άρθρο αυτό σταθμό στην ιστορία της δημοσιογραφίας. Το άρθρο αυτό είναι ένας eye opener. Όποιος το διαβάσει και δεν αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο βλέπει τον κόσμο θα μείνει για πάντα εθελοντικά τυφλός.
Με εξαιρετικά μεγάλη χαρά, σας παρουσιάζω την ελέυθερη απόδοσή του στα Ελληνικά, η οποία έγινε από τους υπευθύνους της ιστοσελίδας μας:
Το άρθρο που ακολουθεί αποτελεί το απαύγασμα της δουλειάς ενός σπουδαίου συγγραφέα που έχει αγωνιστεί για δεκαετίες ενάντια στη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Σε μερικές μόλις παραγράφους θα διαβάσετε περιληπτικά ΟΛΑ τα σχέδια της ελίτ των μεγαλοτοκογλύφων (banksters κατά το gangsters) για την κατάκτηση της παγκόσμιας εξουσίας σε έναν μετα-καπιταλιστικό κόσμο.
Με εξαιρετικά μεγάλη χαρά, σας παρουσιάζω την ελέυθερη απόδοσή του στα Ελληνικά, η οποία έγινε από τους υπευθύνους της ιστοσελίδας μας:
Το σχέδιο της Ελίτ για μια Νέα Παγκόσμια Κοινωνική Τάξη Πραγμάτων
Του Richard K Moore
Όταν ξεκίνησε η Βιομηχανική Επανάσταση στην Βρετανία στα τέλη του 18ου αιώνα, μπορούσαν να κερδηθούν πολλά λεφτά με επενδύσεις σε βιομηχανίες και μύλους, με άνοιγμα νέων αγορών, και με την απόκτηση του ελέγχου των πηγών πρώτων υλών. Οι περισσότεροι άνθρωποι όμως που είχαν τα λεφτά για να επενδύσουν βρίσκονταν στην Ολλανδία παρά στην Βρετανία. Η Ολλανδία ήταν η ηγέτιδα Δυτική δύναμη τον 17ο αιώνα, και οι τραπεζίτες της οι ηγέτες καπιταλιστές. Σε αναζήτηση του κέρδους Ολλανδικά κεφάλαια έρευσαν προς την Βρετανική χρηματαγορά και έτσι οι Ολλανδοί χρηματοδότησαν την άνοδο της Βρετανίας η οποία στη συνέχεια οδήγησε στην οικονομική και γεωπολιτική εξαφάνιση της Ολλανδίας από τον παγκόσμιο χάρτη.
Με αυτό τον τρόπο η Βρετανική βιομηχανία κατέληξε να κυριαρχείται από πλούσιος επενδυτές, και ο καπιταλισμός έγινε το κυρίαρχο οικονομικό σύστημα. Αυτό το γεγονός με τη σειρά του οδήγησε σε ένα μεγάλης κλίμακας κοινωνικό μετασχηματισμό. Η Βρετανία ήταν μια κατά βάση αριστοκρατική κοινωνία, η οποία κυριαρχείτο από οικογένειες γαιοκτημόνων. Όταν ο καπιταλισμός κυριάρχησε οικονομικά, οι καπιταλιστές κυριάρχησαν πολιτικά. Οι φορολογικές δομές και οι πολιτικές εισαγωγών – εξαγωγών άλλαξαν σταδιακά ώστε να ευνοούν τους επενδυτές έναντι των γαιοκτημόνων.
Δεν ήταν πλέον οικονομικά βιώσιμη η απλή διατήρηση ενός αγροκτήματος στην εξοχή: Έπρεπε να το αναπτύξεις, να του δώσεις μια πιο παραγωγική χρήση. Τα Βικτωριανά δράματα είναι γεμάτα με ιστορίες αριστοκρατικών οικογενειών που περνάνε δύσκολες ώρες, και αναγκάζονται να πουλήσουν τις περιουσίες τους. Για λόγους ενίσχυσης του δράματος, η παρακμή τους αποδίδεται σε κάποιο ελάττωμα του χαρακτήρα ενός μέλους της οικογένειας, πιθανώς του αδύναμου μεγαλύτερου γιού. Αλλά στην πραγματικότητα η παρακμή της αριστοκρατίας ήταν μέρους ενός ευρύτερου κοινωνικού μετασχηματισμού που προκλήθηκε από την άνοδο του καπιταλισμού.
Η business του καπιταλιστή είναι η διαχείριση του κεφαλαίου, και αυτή η διαχείριση γίνεται με την μεσολάβηση τραπεζών και χρηματιστηριακών γραφείων. Δεν πρέπει λοιπόν να εκπλήσσει το γεγονός ότι οι τραπεζίτες επενδύσεων έφτασαν στην κορυφή της ιεραρχίας του καπιταλιστικού πλούτου και ισχύος. Στην πραγματικότητα, ελάχιστες οικογένειες τραπεζιτών, συμπεριλαμβανομένων των Rothschilds και των Rockefellers, κυριαρχούν οικονομικά και πολιτικά στον Δυτικό Κόσμο.
Εν αντιθέσει με τους αριστοκράτες, οι καπιταλιστές δεν δεσμεύονται από μια εντοπισμένη στον χώρο εγκατάσταση ή / και ή την συντήρησή της. Το κεφάλαιο είναι «άπιστο – μη αφοσιωμένο» και κινητικό – κυλάει όπου μπορεί να βρεθεί η μεγαλύτερη ανάπτυξη, όπως κύλησε από την Ολλανδία στο Ηνωμένο Βασίλειο, μετά από το Ηνωμένο Βασίλειο προς τις ΗΠΑ, και πρόσφατα από ΠΑΝΤΟΥ προς την Κίνα. Όπως ένα ορυχείο χαλκού μπορεί να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης και να εγκαταλειφθεί, έτσι στον καπιταλισμό και ένα ολόκληρο έθνος μπορεί να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης και να εγκαταλειφθεί, όπως μπορούμε να δούμε στις «σκουριασμένες» βιομηχανικές περιοχές στην Αμερική και στην Βρετανία.
Αυτή η απελευθέρωση από γεωγραφικούς περιορισμούς οδηγεί σε ένα διαφορετικό είδος γεωπολιτικής στον καπιταλισμό εν συγκρίσει με την αριστοκρατία. Ένας βασιλιάς πάει σε πόλεμο όταν βλέπει πλεονέκτημα για το έθνος του. Οι ιστορικοί «εξηγούν» τους πολέμους των προ-καπιταλιστικών χρόνων με όρους μεγέθυνσης ισχύος εθνών και μοναρχών.
Ο καπιταλιστής δημιουργεί πολέμους για να αποκτήσει κέρδη, και για αυτό οι τραπεζικές οικογένειες της Ελίτ έχουν χρηματοδοτήσει και τις δύο πλευρές των περισσότερων στρατιωτικών αναμετρήσεων τουλάχιστον μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (Σημ. Μτφ: Και παλαιότερα, όπως π.χ. στον πόλεμο ΗΠΑ – Βρετανίας το 1812, στους Ναπολεόντειος Πολέμους, κλπ). Έτσι οι ιστορικοί βρίσκουν δύσκολο να «εξηγήσουν» τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο με όρους εθνικών κινήτρων και επιδιώξεων.
Κατά τους προ-καπιταλιστικούς χρόνους ο πόλεμος ήταν σαν το σκάκι, κάθε πλευρά προσπαθούσε να κερδίσει. Στον καπιταλισμό ο πόλεμος μοιάζει πι ο πολύ με καζίνο, όπου οι παίκτες μάχονται για όσο μπορούν να έχουν πίστωση για να πάρουν καινούριες μάρκες, και ο αληθινός νικητής είναι πάντα ο ιδιοκτήτης του καζίνο – οι τραπεζίτες που χρηματοδοτούν τον πόλεμο και αποφασίζουν ποιος θα είναι ο τελευταίος άνδρας που θα μείνει όρθιος, ποιος θα νικήσει. Οι πόλεμοι δεν είναι μόνο τα πλέον κερδοφόρα καπιταλιστικά εγχειρήματα, αλλά με την επιλογή των νικητών, και την διαχείριση της ανοικοδόμησης των κατεστραμμένων περιοχών, η τραπεζικές οικογένειες της ελίτ μπορούν, συν τω χρόνω, να καθορίσουν έτσι το γεωπολιτικό σκηνικό ώστε να προωθούν τα συμφέροντά τους.
Τα έθνη και οι λαοί δεν είναι παρά πιόνια στο παιχνίδι τους. Εκατομμύρια πεθαίνουν στους πολέμους, οι υποδομές καταστρέφονται, και ενώ ο κόσμος πενθεί, οι τραπεζίτες μετράνε τα κέρδη τους και κάνουν σχέδια για μεταπολεμικές επενδύσεις ανοικοδόμησης.
Από θέση ισχύος, όντας οι χρηματοδότες των κυβερνήσεων, οι τραπεζικές ελίτ έχουν συν τω χρόνω τελειοποιήσει τις μεθόδους ελέγχου. Μένοντας πάντα στο παρασκήνιο, κινούν τα νήματα μέσω του ελέγχου των ΜΜΕ, των κομμάτων, των συνδικάτων, των υπηρεσιών πληροφοριών, των χρηματαγορών, και των κυβερνητικών υπηρεσιών. Πιθανώς ο μεγαλύτερος μοχλός ισχύος που διαθέτουν είναι ο έλεγχος των νομισμάτων. Μέσα από την απάτη των Κεντρικών Τραπεζών, σχεδιάζουν κύκλους φρενήρους αναπτύξεως και χρεοκοπίας, τυπώνουν λεφτά από το τίποτα, από τον αέρα και τα δανείζουν με τόκο στις κυβερνήσεις. Η ισχύς της συμμορίας (gang στα Αγγλικά) της τραπεζικής Ελίτ (των ‘banksters’ κατά το “gangsters”) είναι και ΑΠΟΛΥΤΗ και ΑΦΑΝΗΣ.
«Κάποιοι από τους ισχυρότερος άνδρες στις ΗΠΑ φοβούνται κάτι. Γνωρίζουν ότι κάπου υπάρχει μια δύναμη, τόσο οργανωμένη, τόσο πανούργα, τόσο αφανής, τόσο άγρυπνη και προσεκτική, τόσο διαπλεκόμενη, τόσο πλήρης, τόσο διαβρωτική ώστε είναι καλύτερα να μην μιλάνε αλλά να ψιθυρίζουν όσο γίνεται πιο χαμηλόφωνα όταν την καταδικάζουν. – Πρόεδρος Woodrow Wilson
Το τέλος της Ανάπτυξης – Οι Banksters εναντίον του Καπιταλισμού
Είναι αναπόφευκτο σε έναν πεπερασμένο πλανήτη να υπάρχει όριο στην οικονομική ανάπτυξη. Η εκβιομηχάνιση κατέστησε δυνατόν να βιαστούμε να φτάσουμε σε αυτό το όριο τους 2 τελευταίους αιώνες. Η παραγωγή έγινε πιο αποτελεσματική, οι αγορές παγκοσμιοποιήθηκαν, και στο τέλος το μοντέλο της αέναης ανάπτυξης έχει φτάσει στο σημείο να δίνει διαρκώς φθίνουσες αποδόσεις.
Στην πραγματικότητα, αυτό το σημείο προσεγγίστηκε περίπου το 1970. Έκτοτε το κεφάλαιο δεν αναζητεί πλέον την αύξησή του τόσο πολύ μέσω της αυξημένης παραγωγικότητας, αλλά μάλλον με την απόσπαση μεγαλύτερων αποδόσεων από περίπου σταθερά επίπεδα παραγωγικότητας. Ως εκ τούτου προέκυψε η παγκοσμιοποίηση, η οποία μετακίνησε τις παραγωγικές εγκαταστάσεις σε περιοχές χαμηλού εργατικού κόστους, παρέχοντας μεγαλύτερα περιθώρια κέρδους. Ως εκ τούτου προέκυψαν οι ιδιωτικοποιήσει, οι οποίες μετέφεραν ροές κεφαλαίων από τα κρατικά θησαυροφυλάκια στις τσέπες των επενδυτών. Ως εκ τούτου προέκυψαν οι αγορές συναλλάγματος και χρηματιστηριακών παραγώγων, οι οποίες δημιούργησαν την ηλεκτρονική ψευδαίσθηση της οικονομικής ανάπτυξης, χωρίς την ύπαρξη οιασδήποτε πραγματικής παραγωγής στον πραγματικό κόσμο.
Για περίπου 40 χρόνια, (Σημ. Μτφ: Όσο ακριβώς διήρκησε η επάρατη μεταπολίτευση στην Ελλάδα, γεγονός ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΥΧΑΙΟ), το καπιταλιστικό σύστημα συνέχισε να υπάρχει μέσω αυτών των μηχανισμών, κανένας εκ των οποίων δεν ήταν παραγωγικός με την κανονική έννοια του όρου. Και τότε τον Σεπτέμβριο του 2008 αυτό το σπίτι από τραπουλόχαρτα ξαφνικά κατέρρευσε, φέρνοντας το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα στα πρόθυρα της κατάρρευσης.
Εάν κάποιος μελετήσει την κατάρρευση των πολιτισμών, μαθαίνει ότι η αδυναμία προσαρμογής σε νέες συνθήκες αποβαίνει θανάσιμη. Πέφτει ο δικός μας πολιτισμός σε αυτή την παγίδα?Είχαμε δύο αιώνες πραγματικής ανάπτυξης, όπου η αναπτυξιακή δυναμική του καπιταλισμού ήταν εναρμονισμένη με την πραγματική βιομηχανική ανάπτυξη. Κατόπιν είχαμε τέσσερις δεκαετίες τεχνητής ανάπτυξης – με τον καπιταλισμό να στηρίζεται πάνω σε ένα πύργο από τραπουλόχαρτα. Και τώρα, που ο πύργος με τα χαρτιά κατέρρευσε, φαινομενικά γίνεται κάθε δυνατή προσπάθεια για να έρθει η «ανάκαμψη» - της ανάπτυξης! Είναι πολύ εύκολο να δοθεί η εντύπωση ότι ο πολιτισμός είναι σε διαδικασία κατάρρευσης, με βάση την αρχή της αδυναμίας προσαρμογής σε νέες συνθήκες.
Μια τέτοια εντύπωση είναι εν μέρει ορθή και εν μέρει λανθασμένη. Προκειμένου να κατανοήσουμε την πραγματικότητα πρέπει να κάνουμε την διάκριση μεταξύ της καπιταλιστικής ελίτ και του καπιταλισμού. Ο καπιταλισμός είναι ένα οικονομικό σύστημα που προωθείται από την ανάπτυξη. Η καπιταλιστική ελίτ είναι οι τύποι που κατάφεραν να κερδίσουν τον έλεγχο του Δυτικού Κόσμου ενώ λειτουργούσε το καπιταλιστικό σύστημα τους 2 τελευταίους αιώνες. Το καπιταλιστικό σύστημα έχει περάσει την ημερομηνία λήξεώς του προ πολλού, η ελίτ των bankster το γνωρίζει καλά αυτό το γεγονός και ΠΡΟΣΑΡΜΟΖΕΤΑΙ.
Ο καπιταλισμός είναι το όχημα που έφερε στους banksters την απόλυτη εξουσία, αλλά δεν έχουν κανενός είδους αφοσίωση σε αυτό το σύστημα όπως δεν είναι αφοσιωμένοι σε καμία χώρα, σε κανένα αντικείμενο ή σε κανέναν άνθρωπο. Όπως ανεφέρθη ανωτέρω, σκέφτονται σε παγκόσμια κλίμακα, και θεωρούν τα κράτη και τους λαούς πιόνια τους. Ορίζουν τι είναι χρήμα και το εκδίδουν, όπως ακριβώς ο τραπεζίτης σε ένα παιχνίδι Monopoly. Μπορούν επίσης να εφεύρουν ένα νέο παιχνίδι με νέα είδη χρημάτων. Δεν χρειάζονται εδώ και πολύ καρό να στηρίζονται σε ένα συγκεκριμένο οικονομικό σύστημα για διατηρήσουν την ισχύ τους. Ο καπιταλισμός ήταν βολικός σε εποχές ταχείας ανάπτυξης. Για μια εποχή ΜΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ, ετοιμάζεται ένα διαφορετικό παιχνίδι.
Έτσι, δεν επετράπη στον καπιταλισμό να έχει έναν φυσιολογικό θάνατο. Αντίθετα κατέρρευσε μεελεγχόμενη κατεδάφιση. Πρώτα τον έβαλαν σε ένα σύστημα τεχνητής υποστήριξης της ζωής, όπως ανεφέρθη ανωτέρω με την παγκοσμιοποίηση, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις αγορές συναλλάγματος, κλπ. Μετά του έκαναν ένεση με ένα φάρμακο ευθανασίας, υπό την μορφή της φούσκας της χρηματαγοράς και της φούσκας των τοξικών παραγώγων. Στο τέλος, η BIS, (Bank of InternationalSettlements) στην Βασιλέια της Ελβετίας – η Κεντρική Τράπεζα των Κεντρικών Τραπεζών – έβγαλε από την πρίζα το σύστημα τεχνητής υποστήριξης της ζωής εισάγοντας τον κανόνα ‘mark-to-market’,
Mark to market rule: Ο κανόνας ο οποίος απαιτεί από τις εταιρίες να απεικονίζουν στα λογιστικά τους βιβλία όλα τους τα περιουσιακά στοιχεία και τις υποχρεώσεις με βάσει μια «δίκαια τιμή» η οποία που να προσεγγίζει την τρέχουσα πραγματικότητα στις αγορές και όχι βάσει της τιμής κτήσης τους ή κάποιου άλλου μεγέθους)
ο οποίος κατέστησε όλες τις τράπεζες που είχαν επενδύσεις υψηλού κινδύνου αυτομάτως χρεοκοπημένες, παρότι χρειάστηκε λίγο καιρός για να γίνει αυτό προφανές. Κάθε βήμα σε αυτή την διαδικασία σχεδιάστηκε προσεκτικά και ελέγχθηκε από την κλίκα των Κεντρικών Τραπεζιτών.
Το τέλος της Εθνικής Κυριαρχίας – Η αποκατάσταση του Ancien Régime (Παλαιού Καθεστώτος)
Όπως διαχειρίστηκαν προσεκτικά την οικονομική κατάρρευση, έτσι έκαναν και με το σενάριο διαχείρισης της κατάστασης μετά την κατάρρευση, με τα αυτοκτονικά bailout programs, τα προγράμματα διάσωσης τραπεζών. Οι εθνικοί προϋπολογισμοί ήταν ήδη στα όρια τους: Δεν είχαν αρκετά αποθεματικά για να διασώσουν τις χρεοκοπημένες τράπεζες. Έτσι οι δεσμεύσεις για τα προγράμματα διάσωσης των τραπεζών ισοδυναμούσαν με την ανάληψη αστρονομικών νέων χρεών από τις κυβερνήσεις. Για να εξυπηρετηθούν οι υποχρεώσεις που ανέκυπταν από τα προγράμματα διάσωσης των τραπεζών, οι κυβερνήσεις έπρεπε να δανεισθούν τα λεφτά από το ίδιο το χρηματοοικονομικό σύστημα που διασωζόταν!
Δεν ήταν οι τράπεζες «too big to fail» (υπερβολικά μεγάλες για να χρεοκοπήσουν», αλλά οιbanksters υπερβολικά ισχυροί για να αποτύχουν: έκαναν στους πολιτικούς μια προσφορά την οποία δεν μπορούσαν να αρνηθούν. Στις ΗΠΑ, είπαν στο Κογκρέσο ότι χωρίς τα προγράμματα διάσωσης, τα bailouts, το επόμενο πρωί θα υπήρχε στρατιωτικός νόμος. Στην Ιρλανδία, είπαν στους Υπουργούς ότι θα επικρατούσε οικονομικό χάος και εξεγέρσεις στους δρόμους. Στην πραγματικότητα, όπως απεδείχθη στην Ισλανδία, ο πλέον λογικός τρόπος αντιμετώπισης του προβλήματος των χρεοκοπημένων τραπεζών, ήταν μια ομαλή διαδικασία πτώχευσης.
Το αποτέλεσμα των εξαναγκαστικών διασώσεων (coerced bailouts) ήταν η μεταφορά της χρεοκοπίας από τις τράπεζες στα κρατικά ταμεία. Τα τραπεζικά χρέη μεταμορφώθηκαν σε δημόσια χρέη και ελλείμματα προϋπολογισμών. Τώρα, όπως ήταν εύκολα προβλέψιμο, είναι τα έθνη που ζητάνε διάσωση (bailouts), και αυτές οι διασώσεις γίνονται υπό όρους και συνοδεύονται από συγκεκριμένες απαιτήσεις. Αντί να πτωχεύσουν οι τράπεζες, πτωχεύουν τα έθνη.
Στο βιβλίο του, Εξομολογήσεις ενός Οικονομικού Δολοφόνου, ο John Perkins εξηγεί πώς ο τρίτος κόσμος έχει εξαναγκαστεί τις τελευταίες δεκαετίες μέσα από διάφορα τεχνάσματα και πιέσεις σε αιώνια δεσμά χρέους. Εκ σχεδιασμού, τα χρέη δεν μπορούν ποτέ να αποπληρωθούν. Αντιθέτως, τα χρέη πρέπει να αναχρηματοδοτούνται περιοδικά, και κάθε νέος γύρος αναχρηματοδότησης βυθίζει το έθνος ακόμα βαθύτερα στο χρέος (Σημ. Μτφ: Βλέπε Ελληνικό Εθνικό χρέος το οποίο ξεκίνησε το 2009 από 120% του ΑΕΠ για να φτάσει στο 186% του ΑΕΠ το 2011, προκειμένου να αποκλιμακωθεί στο 120% του ΑΕΠ εκ νέου το 2020!!! ύστερα από 3 πακέτα διάσωσης, ήτοι αναχρηματοδότησης του χρέους!!) – και εξαναγκάζει and το έθνος να υποκύψει σε ακόμα πιο δραστικές υπαγορεύσεις του ΔΝΤ. Μέσα από μια ενορχηστρωμένη κατάρρευση, και την απάτη ‘toobig to fail’, οι banksters έχουν τώρα διαβεί τον Ρουβίκωνα: Ο οικονομικός δολοφόνος δρα τώρα εδώ, στον Πρώτο Κόσμο.
Στην Ε.Ε.t ο πρώτος γύρος με έθνη που θα καταρρεύσουν είναι τα PIGS – Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ελλάδα , και Ισπανία. The παραμύθι ότι τα PIGS μπορούν να τα βγάλουν πέρα χάρη στις διασώσεις βασίζεται στην υπόθεση ότι η εποχή της άνευ ορίων ανάπτυξης θα συνεχιστεί. Όπως όμως και οι ίδιοι οι banksters γνωρίζουν πολύ καλά, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Στο τέλος τα PIGS θα αναγκαστούν να χρεοκοπήσουν, και η υπόλοιπη Ε.Ε. θα καταρρεύσει μαζί τους, όλα ως μέρος ενός καλά μελετημένου σχεδίου ελεγχόμενης κατεδάφισης.
Όταν ένα έθνος υποκύψει στα δεσμά του χρέους, παύει να είναι ανεξάρτητο, και να κυβερνάται μέσα από εσωτερικές πολιτικές διαδικασίες. Αντίθετα περιέρχεται υπό τον έλεγχο των υπαγορεύσεων του ΔΝΤ. Όπως έχουμε δει στον Τρίτο Κόσμο, και όπως συμβαίνει τώρα στην Ευρώπη, αυτές οι υπαγορεύσεις έχουν να κάνουν μόνο με μέτρα λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεις. Οι λειτουργίες της Κυβέρνησης εξαφανίζονται ή ιδιωτικοποιούνται, και τα δημόσια περιουσιακά στοιχεία ξεπουλιούνται. Κομμάτι κομμάτι – έχουμε και πάλι μια ελεγχόμενη κατεδάφιση – το έθνος – κράτος αποσυναρμολογείται. Στο τέλος, οι κύριες λειτουργίες της κυβέρνησης είναι ο το αστυνομικό κράτος για την καταπίεση του ίδιου της του λαού, και η συλλογή φόρων οι οποίο παραδίδονται άμεσα στους banksters.
Στην πραγματικότητα, η αποδόμηση του έθνους – κράτους ξεκίνησε πολύ πριν την οικονομική κατάρρευση του 2008. Στις ΗΠΑ και στην Βρετανία, ξεκίνησε το 1980, με τον Reagan και τηνThatcher. Στην Ευρώπη, ξεκίνησε το 1988, με τη συνθήκη του Maastricht. Η παγκοσμιοποίηση επιτάχυνε την διαδικασία αποδόμησης, με την εξαγωγή θέσεων εργασίας και βιομηχανικών εγκαταστάσεων, τα προγράμματα ιδιωτικοποιήσεων, τις συμφωνίες «ελεύθερου εμπορίου (‘freetrade’ agreements), και την καθιέρωση του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (World TradeOrganisation - WTO). Τα γεγονότα μετά το 2008 έχουν καταστήσει δυνατή την ταχεία επιτάχυνση μια ς διαδικασίας η οποία ήταν ήδη εν εξελίξει.
Μετά την κατάρρευση, τα bailouts, και την πλήρη αποτυχία να επιδιωχθεί οιουδήποτε είδους πρόγραμμα αποτελεσματικής ανάκαμψης, τα σημάδια είναι πλέον ξεκάθαρα: Το σύστημα θα αφεθεί να καταρρεύσει πλήρως, προετοιμάζοντας έτσι το έδαφος για μια προσχεδιαμένη «λύση».
(Σημ. Μτφ: Problem – Reaction - Solution. Δημιουργώ το πρόβλημα, ελέγχω την αντίδραση, δίνω την δική μου προσχεδιασμένη λύση. Η ελίτ των banksters χρησιμοποιεί εδώ και 2 αιώνες αυτή την αλάνθαστη Εγελιανή τακτική για να ελέγξει την μοίρα της ανθρωπότητας.)
Και ενώ αποδομείται το έθνος – κράτος, εγκαθιδρύεται ένα νέο καθεστώς παγκόσμιας διακυβέρνησης (global governance) για να το αντικαταστήσει.
(Σημ. Μτφ. Βλέπε δηλώσεις Γ. Παπανδρέου: «We need global governance and we need it now», και παρόμοιες δηλώσεις των κυρίων Trichet, Soros, Obama, Draghi, Πάπα Βενέδικτου και όλου του Νεοταξίτικου ΕΣΜΟΥ που κυβερνά τον πλανήτη)
Όπως μπορούμε να διαπιστώσουμε εξετάζοντας την λειτουργία του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (WTO), του ΔΝΤ (IMF), της Παγκόσμια Τράπεζας (World Bank), και των άλλων τμημάτων της σε εμβρυικό στάδιο ευρισκόμενης Παγκόσμιας Κυβέρνησης, το νέο παγκόσμιο σύστημα δεν θα τηρήσει κανένα πρόσχημα λαϊκής αντιπροσώπευσης ή δημοκρατικής διαδικασίας. Η εξουσία θα ασκείται από αυταρχικές παγκόσμιες γραφειοκρατίες, οι οποίες θα λαμβάνουν εντολές, άμεσα ή έμμεσα, από την κλίκα των banksters.
Στο βιβλίο του, The Globalization of Poverty (Η παγκοσμιοποίηση της φτώχειας), ο MichelChossudovsky εξηγεί πώς η παγκοσμιοποίηση, και οι δράσεις του ΔΝΤ, τις τελευταίες δεκαετίες. Όπως μπορούμε να δούμε, μέσα από την δραματική έμφαση που αποδίδεται στα μέτρα λιτότητας μετά την οικονομική κατάρρευση και τις διασώσεις (bailouts), αυτό το project δημιουργίας φτώχειας έχει πλέον διασχίσει τον Ρουβίκωνα. Σε αυτό το νέο παγκόσμιο σύστημα δεν θα υφίσταται πλέον η ευημερούσα μεσαία τάξη. Στην πραγματικότητα, το νέο καθεστώς θα μοιάζει πάρα πολύ με τις παλιές μέρε2ς της μοναρχίας και της φεουδαρχίας (το ancien regime – Παλαιό Καθεστώς).
(Σημ. Μτφ. Ancien Régime: Το προεπαναστατικό καθεστώς που υπήρχε στην Γαλλία επί της δυναστείας των Βουρβόνων, το ποίο κατέρρευσε μετά την Γαλλική Επανάσταση, η οποία υποκινήθηκε από τους banksters της εποχής, οι oποίοι ανήκαν στις ΙΔΙΕΣ οικογένειες με τους σημερινούς. Η φιλοδοξία τους δεν ήταν φυσικά η κατάκτηση ελευθεριών από τους κοινούς ανθρώπους, αλλά η σταδιακή υποκατάσταση των δυναστειών της Ευρώπης από τους ίδιους. Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε μελετώντας τα έργα και τις ημέρες της οικογένειας Rothschildκαι του Adam Weishaupt, ιδρυτή των illuminati)
Οι banksters είναι η νέα βασιλική οικογένεια, με όλο τον πλανήτη ως βασίλειό τους. Οιτεχνοκράτες που διοικούν τις παγκόσμιες γραφειοκρατίες (Σημ. Μτφ: Εξ ου και ο νεολογισμός που περιγράφει το καινούριο σύστημα που εγκαθιδρύεται: τεχνοφεουδαρχία), και οι μανδαρίνοι που παριστάνουν τους πολιτικούς στα υπολείμματα των κρατών - εθνών, είναι η προνομιούχα άρχουσα τάξη. Οι υπόλοιποι από εμάς, η συντριπτική πλειοψηφία, θα βρούμε τους εαυτούς μας στον ρόλο των φτωχών δουλοπάροικων – εάν είμαστε βέβαια αρκετά τυχεροί να επιβιώσουμε από την διαδικασία κατάρρευσης.
«Σήμερα οι Αμερικανοί θα εξοργίζονταν εάν στρατεύματα του ΟΗΕ εισέβαλλαν στο Los Angeles για να αποκαταστήσουν την τάξη; Αύριο θα είναι ευγνώμονες. Αυτό θα είναι ιδιαίτερα αληθές εάν τους πουν ότι πρόκειται για μια εξωτερική απειλή από μακριά, είτε αληθής είτε κατασκευασμένη, η οποία απειλεί την ίδια την ύπαρξή μας. Τότε όλα τα έθνη του κόσμου θα ικέτευαν τους ηγέτες του κόσμου να τους απαλλάξει από αυτό το κακό. Αυτό που κάθε άνθρωπος φοβάται είναι το άγνωστο. Όταν θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ένα τέτοιο σενάριο, θα παραιτηθούν από τας ατομικά τους δικαιώματα με αντάλλαγμα την εγγύηση της ασφάλειας που θα τους παρέχει η παγκόσμια κυβέρνηση.» – Ο HenryKissinger μιλώντας στο Evian, στην Γαλλία, στις 21 Μαΐου 1992, κατά την διάρκεια συνάντησης των Bilderbergers.
Το τέλος της Ελευθερίας – Το Παγκόσμιο Αστυνομικό Κράτος
Τις τέσσερις τελευταίες δεκαετίες, περίπου από το 1970 και μετά, βιώνουμε μια διαδικασία αλλαγής καθεστώτος, από ένα παλαιό παγκόσμιο σύστημα σε ένα καινούριο. Στο παλαιό σύστημα, τα έθνη του Πρώτου Κόσμου ήταν σχετικά δημοκρατικά και ευημερούσαν, ενώ ο Τρίτος Κόσμος υπέφερε από την τυραννία του αστυνομικού κράτους, την μαζική φτώχεια και εξαθλίωσηy, και τον ιμπεριαλισμό (δηλαδή την εκμετάλλευση από εξωτερικές δυνάμεις). Όπως ανεφέρθη ανωτέρω, η διαδικασία μετάβασης χαρακτηρίστηκε ως ‘η διάβαση του Ρουβίκωνα’ (Σημ. Μτφ: Η λήψη μιας ριψοκίνδυνης απόφασης χωρίς επιστροφή) – με την εισαγωγή πρακτικών και πολιτικών στον Πρώτο Κόσμο, οι οποίες πριν προορίζονταν ως επί το πλείστον για τον Τρίτο Κόσμο.
Έτσι η δουλεία στο ΔΝΤ μέσω του χρέους, αποτελεί μία διάβαση του Ρουβίκωνα, η οποία κατέστη δυνατή μέσα από την απάτη της κατάρρευσης και των bailout. Με τη σειρά της, η μαζική φτώχεια και η εξαθλίωση, διαβαίνει τον ίδιο Ρουβίκωνα, χάρη στα μέτρα λιτότητας που επιβάλλει το ΔΝΤ, με τις νέες αρμοδιότητες έκδοσης και διακράτησης ομολόγων που διαθέτει. Ο ιμπεριαλισμός επίσης διαβαίνει τον Ρουβίκωνα, δεδομένου ότι ο Πρώτος Κόσμος υποτάσσεται στον εκμεταλλευτικό έλεγχο των banksters και των γραφειοκρατών τους, ένα πλέγμα ισχύος εξωτερικό προς όλες τις εθνικές ταυτότητες. Χωρίς να εκπλήσσει και η τυραννία του αστυνομικού κράτους επίσης διαβαίνει τον Ρουβίκωνα: Η επιβολή τριτοκοσμικών επιπέδων φτώχειας απαιτεί τριτοκοσμικές μεθόδους καταπίεσης και καταστολής.
Το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης μπορεί να εκληφθεί ως η απαρχή της παγκόσμιας αντίστασης στην διαδικασία αλλαγής καθεστώτος. Παρόμοια, η απάντηση της αστυνομίας στις διαδηλώσεις κατά της παγκοσμιοποίησης στο Seattle το Νοέμβριο του 1999, μπορούν να εκληφθούν ως η ‘διάβαση του Ρουβίκωνα’ για το αστυνομικό τυραννικό κράτος. Η υπέρμετρη και αυθαίρετη χρήση βίας αυτής της απάντησης συμπεριλαμβανόμενων πρακτικών όπως να κρατάς τα μάτια των διαδηλωτών ανοικτά και να τα ψεκάζεις με spray πιπεριού – ήταν άνευ προηγουμένου για ειρηνικούς διαδηλωτές σε έθνος του Πρώτου Κόσμου.
Η ειρωνεία είναι ότι η απάντηση της αστυνομίας, κυρίως επειδή δημοσιοποιήθηκε ευρέως, στην πραγματικότητα ενδυνάμωσε το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης. Όσο οι διαδηλώσεις δυνάμωναν σε μέγεθος και ισχύ, η αστυνομία αντιδρούσε ακόμα πιο βίαια.
(Σημ. Μτφ: Αυτή η διαπίστωση του συγγραφέα του άρθρου πρέπει να ηχήσει ως ηχηρή καμπάνα προειδοποίησης για όλους όσους συμμετέχουν στις πορείες και στις διαδηλώσεις των τελευταίων ημερών. Η δίκαιη αγανάκτηση των συμμετεχόντων και η μαζικότητα των εκδηλώσεων δεν θα αποθαρρύνει τις δυνάμεις ασφαλείας του καθεστώτος. Αντίθετα η καταστολή θα γίνει ποιο βίαιη και τεχνικά αρτιότερη. Οι αντιδράσεις τέτοιου τύπου είναι προβλέψιμες από τους banksters και τους εγχώριους υποτακτικούς τους. Συνεπώς, τέτοιου είδους ενέργειες αναμένεται να έχουν τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που προσδοκούν οι διοργανωτές τους και οι συμμετέχοντες σε αυτές.
Το απόγειο αυτών των διαμαρτυριών επετεύχθη στην Γένοβα τον Ιούλιο του 2001, όταν τα επίπεδα βίας και από τις δύο πλευρές άρχισαν να θυμίζουν σχεδόν ανταρτοπόλεμο.
Εκείνες τις ημέρες το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης κυριάρχησε στην διεθνή ειδησεογραφία, και η αντίθεση στην παγκοσμιοποίηση άρχισε να παίρνει μαζικές διαστάσεις. Το ορατό κίνημα ήταν μόνο η κορυφή του αντισυστημικού παγόβουνου. Υπήρχε διάχυτη η πολύ πραγματική αίσθηση, ότι το κοινό αίσθημα στον Πρώτο Κόσμο είχε αρχίσει να παίρνει μια ριζοσπαστική στροφή. Οι ηγέτες του κινήματος σκέφτονταν τώρα με τους όρους ενός αντικαπιταλιστικού κινήματος. Υπήρχε έντονη πολιτική αστάθεια στον αέρα, και η αίσθηση ότι πιθανότατα η διαφωτισμένη κοινή γνώμη θα μπορούσε να επιτύχει την αλλαγή της πορείας των γεγονότων.
Όλα αυτά άλλαξαν στις 11 Σεπτεμβρίου2001, την ημέρα που οι έπεσαν οι πύργοι. Το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης μαζί με την ίδια την παγκοσμιοποίηση, σχεδόν εξαφανίστηκαν πλήρως από την συνείδηση του κοινού εκείνη την μοιραία ημέρα. Ξαφνικά υπήρχε ένα εντελώς νέο παγκόσμιο σενάριο, ένα ολοκαίνουριο τσίρκο των media – μαζί με ένα νέο εχθρό, και ένα νέο είδος πολέμου, ενός πολέμου χωρίς τέλος, ενός πολέμου ενάντια σε φαντάσματα, ενός πολέμου κατά της «τρομοκρατίας».
Νωρίτερα εξετάσαμε πώς η ενορχηστρωμένη οικονομική κατάρρευση του Σεπτεμβρίου του 2008 κατέστησε εφικτή την ταχεία επιτάχυνση της υλοποίησης συγκεκριμένων σχεδίων, όπως η αποδόμηση της εθνικής κυριαρχίας των κρατών, και η επιβολή αυστηρών μέτρων λιτότητας. Με παρόμοιο τρόπο, τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 κατέστησαν εφικτή την επιτάχυνση της υλοποίησης κάποιων άλλων σχεδίων, όπως η απάλειψη των πολιτικών ελευθεριών και η καταπάτηση του διεθνούς δικαίου.
Πριν ακόμα πέσουν οι πύργοι, το ‘Patriot Act’ ήταν ήδη σε μορφή προσχεδίου, διακηρύσσοντας με ξεκάθαρους όρους ότι το αστυνομικό κράτος ήταν ήδη εδώ (στις ΗΠΑ) εν πλήρη ισχύ και είχε έρθει για να μείνει – η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου είχε καταστεί κενό γράμμα. Πριν παρέλθει μεγάλο χρονικό διάστημα, παρόμοια ‘αντιτρομοκρατική’ νομοθεσία είχε υιοθετηθεί σε όλο τον πρώτο Κόσμο. (Σημ. Μτφ: Και στην Ελλάδα, όπου ψηφίστηκε μεν ο αντιτρομοκρατικός νόμος, αλλά η εγχώρια «τρομοκρατία» ουδέποτε εξαρθρώθηκε πλήρως, με αποτέλεσμα η εφαρμογή αυτού του νόμου να γίνεται όλο ένα και σκληρότερη. Τυχαίο? Δεν το νομίζω..)
Εάν κάποιο αντισυστημικό κίνημα σήκωνε ποτέ κεφάλι στον Πρώτο Κόσμο (όπως έγινε, για παράδειγμα πρόσφατα στην Ελλάδα), η αυθαιρεσία των αστυνομικών δυνάμεων θα μπορούσε να φτάσει στα αναγκαία επίπεδα που θα απαιτούνταν για την καταστολή της αντίστασης. Σε κανένα λαϊκό κίνημα δεν θα επιτρεπόταν ποτέ να εκτροχιάσει τις καθεστωτικές αλλαγές που σχεδιάζουν οιbanksters. Το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης φώναζε δυνατά, «Έτσι μοιάζει η αληθινή δημοκρατία». Με την 11η Σεπτεμβρίου, οι banksters απάντησαν: « Έτσι μοιάζει η αληθινή καταπίεση».
Τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου οδήγησαν απευθείας στις εισβολές στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, και βοήθησαν στην διαμόρφωση ενός γενικότερου κλίματος όπου οι εισβολές σε εδάφη κυρίαρχων κρατών μπορούσαν εύκολα να δικαιολογηθούν, με την μία ή την άλλη αφορμή. Το διεθνές δίκαιο εγκαταλείφθηκε όπως και οι πολιτικές ελευθερίες και τα ατομικά δικαιώματα. Όπως άρθηκαν όλοι οι περιορισμοί για τις εσωτερικές επεμβάσεις της, έτσι άρθηκαν και όλοι οι περιορισμοί που αφορούσαν τις εξωτερικές γεωπολιτικές στρατιωτικές επεμβάσεις. Τίποτα δεν μπορούσε να αντισταθεί ενάντια στην ατζέντα αλλαγής καθεστώτος των banksters.
«Η τεχνοτρονική εποχή (technetronic era) θα έχει ως χαρακτηριστικό την σταδιακή εμφάνιση μιας πιο ελεγχόμενης κοινωνίας … η οποία θα κυριαρχείται από μια ελίτ, που δεν θα περιορίζεται από παραδοσιακές αξίες … αυτή η ελίτ δεν θα διατάσει να επιτύχει τις πολιτικές της επιδιώξεις με την χρήση των πλέον σύγχρονων τεχνικών επηρεασμού της συμπεριφοράς του κοινού … Η διαρκής και επίμονη κοινωνική κρίση, η ανάρρηση μιας χαρισματικής προσωπικότητας (Σημ. Μτφ: Ο μελλοντικός παγκόσμιος δικτάτορας), και η εκμετάλλευση των ΜΜΕ για την απόκτηση της εμπιστοσύνης του κοινού θα είναι τα εφαλτήρια για τον σταδιακό μετασχηματισμό των ΗΠΑ σε μια αυστηρά ελεγχόμενη κοινωνία … Επιπλέον, μπορεί να είναι πιθανό – και δελεαστικό – να εκμεταλλευτούμε για στρατηγικούς πολιτικούς σκοπούς τους καρπούς της επιστημονικής έρευνας πάνω στην ανθρώπινη συμπεριφορά και τη λειτουργία του ανθρώπινου εγκεφάλου.» – ZbigniewBrzezinski, Between Two Ages: America’s Role in the Technetronic Era, 1970 (Μεταξύ 2 εποχών: Ο ρόλος της Αμερικής στην Τεχνοτρονική Εποχή).
Η Μετά - Καπιταλιστική Εποχή – Νέοι Μύθοι για ένα Νέο Πολιτισμό
Το 2012 μπορεί να μην είναι το ακριβές έτος, αλλά είναι δύσκολο να μην δεις ότι το φινάλε δεν θα διαρκέσει πολύ παραπάνω από αυτή την ημερομηνία– άλλωστε οι κυρίαρχοι του σύμπαντος λατρεύουν την αριθμολογία και τους συμβολισμούς, όπως με το 911 (και στη Χιλή και στοManhattan), την πτήση των Κορεατικών Αερογραμμών KLA 007, και πολλά άλλα. Το 2012 βρίθει συμβολισμών, π.χ. με το Ημερολόγιο των Μάγια, και το Internet βουίζει από τις πολλές «προφητείες» σχετικά με το 2012, τις στρατηγικές επιβίωσης, τις αναμενόμενες επεμβάσεις από εξωγήινους, και άλλες τέτοιες φαιδρότητες. Και βέβαια υπάρχει και το φιλμ του Hollywood , το2012, το οποίο απιεκονίζει ξεκάθαρα την καταστροφή του μεγαλύτερου μέρους της ανθρωπότητας και την προσχεδιασμένη διάσωση ολίγων εκλεκτών. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει ποτέ με τις παραγωγές του Hollywood, ποια αποτελεί ξέφρενη φαντασία, και ποια προετοιμάζει τον κοινό νου συμβολικά για το τι επέρχεται.
Όποια και αν είναι η ακριβής ημερομηνία, όλα τα νήματα θα συγκλίνουν, γεωπολιτικά και εγχώρια, και ο κόσμος θα αλλάξει. Θα είναι μια νέα εποχή, όπως η εποχή του καπιταλισμού διαδέχθηκε την αριστοκρατία, και ο Μεσαίωνας την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Κάθε εποχή έχει την δική της δομή, τα δικά της οικονομικά, τις δικές της κοινωνικές δομές, και την δική της μυθολογία. Όλα αυτά πρέπει να συνδέονται συνεκτικά μεταξύ τους, και η φύση τους πρέπει να ακολουθεί τις θεμελιώδεις σχέσεις ισχύος και τις οικονομικές συνθήκες του συστήματος.
Όποτε υπάρχει μια αλλαγή εποχής, η προηγούμενη εποχή πάντα δαιμονοποιείται στη νέα μυθολογία.
Στην Ιστορία του Κήπου της Εδέμ ο όφις δαιμονοποιείται – ένα σεβαστό σύμβολο στον παγανισμό, τον προκάτοχο του μονοθεϊσμού.
(Σημ. Μτφ: Ο συγγραφέας δεν είναι προφανώς Χριστιανός. Η άποψη των Χριστιανών για το θέμα είναι ότι οι αναπαραστάσεις όφεων στους παγανιστικούς ναούς οφείλονται στην δαιμονολατρία εντός αυτών των ναών. Η γενικότερη συλλογιστική του συγγραφέα πάντως για το θέμα είναι κοινά αποδεκτή, δεδομένης της πραγματικής μεταβολής στάσης της κοινής γνώμης έναντι αυτού του συμβόλου, κατά την μετάβαση από την παγανιστική στην χριστιανική εποχή).
Με την άνοδο των Ευρωπαϊκών εθνικών κρατών, η Καθολική Εκκλησία δαιμονοποιήθηκε και εισήχθη ο Προτεσταντισμός. Όταν ήρθαν οι δημοκρατίες, η δαιμονοποίηση των μοναρχών υπήρξε σημαντικό μέρος της διαδικασίας. Στον μετά το 2012 κόσμο, η δημοκρατία και η εθνική κυριαρχία θα δαιμονοποιηθούν. Αυτό θα παίξει πολύ μεγάλο ρόλο, στο να πείσει τους λαούς να αποδεχθούν την αυθαίρετη απολυταρχική διακυβέρνηση …
«Σε αυτές τις τρομερές σκοτεινές ημέρες, πριν από την ενοποίηση της ανθρωπότητας, η αναρχία βασίλευε στον κόσμο. Το ένα έθνος επιτίθετο στο άλλο, όντας όμοια με αρπακτικά ζώα στην άγρια φύση. Τα έθνη δεν είχαν μακροχρόνια συνοχή; οι ψηφοφόροι μετακινούνταν από το ένα κόμμα στο άλλο, κρατώντας τις κυβερνήσεις σε διαρκή μεταβατική κατάσταση και αιώνια σύγχυση. Πως μπόρεσε κάποιος ποτέ να σκεφτεί ότι μάζες από ημιμαθείς ανθρώπους μπορούσαν να κυβερνήσουν τον εαυτό τους, και να διαχειριστούν μια περίπλοκη κοινωνία? Η δημοκρατία ήταν ένα κακοσχεδιασμένο πείραμα που οδήγησε μόνο στην διαφθορά και την χαοτική διακυβέρνηση… Πόσο τυχεροί είμαστε που ζούμε σε αυτόν τον καλά οργανωμένο κόσμο, όπου η ανθρωπότητα έχει τελικά ενηλικιωθεί, και αυτοί που διαθέτουν τις βέλτιστες δεξιότητες λαμβάνουν τις αποφάσεις για το σύνολο του πλανήτη.» (Σημ. Μτφ: Αυτή θα είναι η ρητορεία της Νέας Τάξης Πραγμάτων, η οποία ήδη ακούγεται σε πολλά ΜΜΕ)
Ο καπιταλισμός έχει να κάνει με τις έννοιες ανάπτυξη, πρόοδο και αλλαγή. Στον καπιταλισμό οι αρετές της φιλοδοξίας, της ανάληψης πρωτοβουλίας, και της ανταγωνιστικότητας εξυμνούνται, επειδή ακριβώς αυτές οι αρετές εξυπηρετούν την δυναμική του καπιταλισμού.
Οι άνθρωποι ενθαρρύνονται να συσσωρεύουν διαρκώς περισσότερα αγαθά, και ποτέ να ην ικανοποιούνται με όσα έχουν. Στον καπιταλισμό, οι άνθρωποι πρέπει να έχουν ένα ίχνος ελευθερίας, και ένα ίχνος ευημερίας, έτσι ώστε να μπορεί να λειτουργεί η δυναμική του καπιταλισμού. Χωρίς κάποιο βαθμό ελευθερίας, η φιλοδοξία δεν μπορεί να τραφεί. Χωρίς κάποια στοιχειώδη ευημερία, πώς θα μπορούσε να επιδιωχθεί συσσώρευση αγαθών; Στον μετα- καπιταλιστικό κόσμο, οι καπιταλιστικές αρετές θα δαιμονοποιηθούν. Αυτό θα είναι πολύ σημαντικό για να πειστούν οι άνθρωποι να αποδεχθούν την φτώχεια και την στρατιωτικού τύπου αυταρχική διακυβέρνηση.
«Το κυνήγιο των χρημάτων είναι η πηγή κάθε κακού και το καπιταλιστικό σύστημα ήταν εγγενώς διεφθαρμένο και σπάταλο. Η αναρχία βασίλευε στις αγορές, και οι μεγάλες εταιρίες κυνηγούσαν τυφλά το κέρδος, χωρίς κανένα ενδιαφέρον για τις ανθρώπινες ανάγκες ή την Γη. Πόσο πιο λογικές είναι οι ταξιαρχίες παραγωγής μας, οι οποίες παράγουν μόνο ότι είναι αναγκαίο, χρησιμοποιώντας μόνο αειφόρες πηγές. Ο καπιταλισμός ενεθάρρυνε την απληστία και την κατανάλωση; οι άνθρωποι αγωνίζονταν να ανταγωνιστούν ο ένας τον άλλο, να «πάρουν κεφάλι» στην κούρσα των αρουραίων. Πόσο σοφότεροι είμαστε τώρα, που ζούμε εντός των ποσοστώσεών που καθορίζουν το σιτηρέσιο μας, και που αποδεχόμαστε τα καθήκοντα που μας ανατίθενται, όποια και αν είναι αυτά, προσφέροντας υπηρεσία στην ανθρωπότητα.. (Σημ. Μτφ: Και τέτοιου είδους θα είναι η ρητορεία της Νέας Τάξης Πραγμάτων, η οποία επίσης ήδη ακούγεται σε πολλά ΜΜΕ, κυρίως σε κάτι «οικολόγους» …).
Σε αυτή την αλλαγή καθεστώτος, που εγκαινιάζει την μετα-καπιταλιστική εποχή, διακρίνουμε μια συνειδητή ενορχήστρωση των οικονομικών, της πολιτικής, της γεωπολιτικής και της μυθολογίας σε ένα καλά συντονισμένο σχέδιο. Μια ολοκαίνουρια πραγματικότητα δημιουργείται, ένας ολοκαίνουριος παγκόσμιος πολιτισμός. Σε τελική ανάλυση, η δυνατότητα να μετασχηματίζεις τον πολιτισμό είναι η απόλυτη μορφή εξουσίας. Μέσα σε μια μόνο γενιά, ένας νεοεισαχθείς πολιτισμός θα μετατραπεί στο «έτσι έχουν τα πράγματα», στο νέο καθεστώς πραγμάτων, στο νέο τρόπο συμβίωσης των ανθρώπων. Και τι, μπορεί να αναρωτηθούμε, μπορεί να σταθεί εμπόδιο στον δρόμο των μελλοντικών διαμορφώσεων του πολιτιστικού καθεστώτος που θα μπορούσε να σχεδιάσει η βασιλική οικογένεια των bankster?
Από τότε που εισήχθη η δημόσια εκπαίδευση, το κράτος και η οικογένεια ανταγωνίζονται για τον έλεγχο της διαμόρφωσης της παιδικής προσωπικότητας. Και είναι στην παιδική ηλικία όπου ο πολιτισμός μεταδίδεται στην επόμενη γενεά. Στο διαχειριζόμενο σε επίπεδο μικροκλίμακας μετακαπιταλιστικό μέλλον μας, θα δούμε την «τελική λύση» για τον κοινωνικό έλεγχο, η οποία θα είναι η μονοπώληση της ανατροφής των παιδιών από το κράτος. Αυτό θα εξαφάνιζε από την κοινωνία τους δεσμούς γονέα - παιδιού, και συνεπώς κάθε είδους οικογενειακό δεσμό. Δεν θα υπήρχε πλέον η έννοια των συγγενών, θα υπήρχαν απλά τα μέλη της κυψέλης. Η οικογένεια πρέπεινα δαιμονοποιηθεί. Ήδη, εδώ στην Ιρλανδία, υπάρχουν καθημερινά τηλεοπτικά σποτ που δραματοποιούν το δράμα των παιδιών που τα έχουν κακοποιηθεί ή παραμεληθεί από τους γονείς τους …
«Πόσο τρομακτικές ήταν οι παλιές ημέρες, όπου μη αδειοδοτημένα, ανεκπαίδευτα ζευγάρια είχαν τον πλήρη έλεγχο των ευάλωτων παιδιών, πίσω από κλειστές πόρτες, με όποιες νευρώσεις, εθισμούς ή διαστροφές τύχαινε να έχουν οι γονείς. Πώς μπόρεσε αυτό το απομεινάρι της πατριαρχικής σκλαβιάς, αυτό το ασφαλές σπίτι-κρησφύγετο της παιδικής κακοποίησης των παιδιών, να συνεχίσει να υπάρχουν για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, χωρίς να μην αναγνωρίζεται η πραγματική του φύση? Πόσο καλύτερα είμαστε τώρα, όπου τα παιδιά ανατρέφονται επιστημονικά, από καταρτισμένο προσωπικό, και μαθαίνουν πειθαρχία και υγιείς αξίες.
Το ανωτέρω άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό New Dawn No. 128 (September-October 2011).
O Richard K, Moore, απόδημος από την Silicon Valley, συνταξιοδοτήθηκε και μετακόμισε στην Ιρλανδία το 1994 για να αρχίσει την «πραγματική δουλειά» του – την προσπάθεια κατανόησης του πώς λειτουργεί ο κόσμος, και πώς μπορούμε να τον κάνουμε καλύτερο. Πολλά χρόνια έρευνας και συγγραφής κατέληξαν στο ευρύτατα αναγνωρισμένο βιβλίο του ’Escaping the Matrix: How We thePeople Can Change the World (The Cyber journal Project, 2005)’. («Δραπετεύοντας από το Matrix: Πώς εμείς οι άνθρωποι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο)
Μετάφραση Άρθρου: Ευάγγελος Σ. Μουρελάτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου