Ελβετική Κεντρική Τράπεζα

analyst

Η κορυφαία μετοχή της χρονιάς, με τεράστια κέρδη για τους επενδυτές που κατανόησαν έγκαιρα τη στρατηγική της

.

Επενδύσεις & Αγορές

Στο παρελθόν, τον Οκτώβριο του 2016, με την τιμή της μετοχής της εισηγμένης κεντρικής τράπεζας στα 1.750 φράγκα, την είχαμε χαρακτηρίσει ως την Black Rock της Ελβετίας – εκτιμώντας σωστά πως το επενδυτικό της χαρτοφυλάκιο στις ισχυρά αναπτυσσόμενες αμερικανικές εταιρείες, ιδίως σε αυτές της υψηλής τεχνολογίας, θα της προσέφερε μεγάλες αποδόσεις. Έτσι θα κατάφερνε να αντισταθμίσει τις τεράστιες ζημίες που προκλήθηκαν στον Ισολογισμό της –  λόγω της αποσύνδεσης του φράγκου από το ευρώ και το νομισματικό σοκ που είχε ως αποτέλεσμα.

Σήμερα, η μετοχή της τράπεζας έφτασε στα 5.940 φράγκα (γράφημα), παρουσιάζοντας αύξηση 60% από την αρχή του έτους – ενώ κατά τη διάρκεια της Παρασκευής εκτοξεύθηκε στα 6.800 φράγκα, αν και στη συνέχεια έπεσε, με τη μεγάλη διακύμανση της να οφείλεται στην ύπαρξη μικρής προσφοράς μετοχών (πηγή). Έτσι είναι η δεύτερη καλύτερη όσον αφορά την άνοδο της τo 2018, μετά την εταιρεία διαχείρισης ακινήτων ORASKOM – ενώ οι κυριότεροι αγοραστές της είναι οι Γερμανοί επενδυτές, επειδή θεωρούν τη μετοχή πολύ ανθεκτική σε περιόδους κρίσεων, συγκρινόμενη με τις καταθέσεις στις τράπεζες.

Περαιτέρω, παρά το ότι τα κέρδη της τράπεζας το 2017 υπολογίζονται στα 54 δις φράγκα, όσα δηλαδή τα ετήσια έσοδα του ελληνικού δημοσίου από την είσπραξη φόρων, το μέρισμα της δεν θα υπερβεί τα 15 φράγκα – επειδή είναι περιορισμένο από το νόμο. Ως εκ τούτου η μερισματική της απόδοση είναι μόλις 0,2% – ενώ οι μεγάλοι κερδισμένοι είναι το κεντρικό ομοσπονδιακό κράτος και τα καντόνια που ως μεγαλύτεροι μέτοχοι της θα εισπράξουν περί τα 2 δις φράγκα.

Από τα παραπάνω φαίνεται καθαρά πώς ένα κράτος που λειτουργεί σωστά σε όλους τους τομείς, με μία κεντρική τράπεζα που είναι μεν εισηγμένη αλλά στην πλειοψηφία της ανήκει στους δημόσιους φορείς, μπορεί να κερδίζει χρήματα χωρίς να επαφίεται μόνο στη φορολογία των Πολιτών του – όπως συμβαίνει δυστυχώς στην Ελλάδα, όπου οι πάντες ασχολούνται με την πολιτική, ενώ η πολιτική με τον εαυτό της και με την καρέκλα της, οπότε κανένας με την πραγματική οικονομία, καθώς επίσης με την κερδοφορία της χώρας από άλλους τομείς.

Στα πλαίσια αυτά είναι ουτοπικές οι ελπίδες εξόδου από την κρίση και τα μνημόνια, κυρίως λόγω της πολιτικής ανικανότητας – ενώ δυστυχώς οι Πολίτες δεν απαιτούν εκείνες τις αλλαγές που χρειάζονται, κυρίως την υιοθέτηση ενός ρεαλιστικού μοντέλου ανάπτυξης (ανάλυση).