ΑΓΡΟΤΕΣ

iskra

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Όσο μεγαλύτερη είναι η αλληλεγγύη της κοινωνίας προς τους διαμαρτυρόμενους αγρότες, τόσο μεγαλύτερη είναι και η πίεση προς εκείνα τα επιτελεία (πρόκειται για  τα ίδια επιτελεία) που όπως ξεκληρίζουν την αγροτιά, έτσι ξεκληρίζουν τον εργαζόμενο. Έτσι εξανδραποδίζουν τον άνεργο. Έτσι φορογδέρνουν τον μισθωτό. Έτσι ρημάζουν τον μικροεπαγγελματία.

Σημειώστε: Ένας αγρότης με εισόδημα 5.000 ευρώ (το συγκεκριμένο εισοδηματικό επίπεδο αφορά στο 70% των αγροτών), με ένα σπίτι στο χωριό 100 τετραγωνικών και με ένα αυτοκίνητο 1.400 κυβικών μέχρι τώρα θα πλήρωνε φόρο 548 ευρώ. Με τις νέες ρυθμίσεις Στουρνάρα, και χωρίς να έχει μεταβληθεί κανένα εισοδηματικό ή περιουσιακό δεδομένο, ο ίδιος αγρότης καλείται  να πληρώσει στην εφορία φόρο ύψους 1.550 ευρώ! Τρεις φορές πάνω! Στο ποσό αυτό πρέπει να προστεθεί ένα ακόμα τετρακοσάρι, που πρέπει να καταβάλει ο αγρότης για την επόμενη φορολογική χρονιά με τη μορφή προκαταβολής φόρου...

Σημειώστε: Σε μέσους όρους ένα ποσοστό ύψους 70%-80% του αγροτικού τζίρου αφορά σε έξοδα παραγωγής. Οι τιμές σε λιπάσματα, σπόρους, φυτοφάρμακα έχουν τιναχτεί στο Θεό. Η τιμή του αγροτικού πετρελαίου αυξήθηκε 50%. Η τιμή του αγροτικού ρεύματος αυξήθηκε 157%! Με ό,τι απομένει ο γεωργός πρέπει να φάει, να ντυθεί, να πιεί, να ζεσταθεί, να μεγαλώσει παιδιά. Ο Στουρνάρας έχει άλλη άποψη…

Σημειώστε: Κοντά σε όλα τα υπόλοιπα ο αγρότης έχει να πληρώσει το ένα χαράτσι μετά το άλλο. Εκτός από χαράτσι για τη ΔΕΗ, εκτός από το χαράτσι για το σπίτι, πληρώνει: Χαράτσι για τον ΕΛΓΑ, χαράτσι για τον ΟΓΑ, χαράτσι για την γεώτρηση που θα κάνει, χαράτσι για τη δήλωση καλλιέργειας, ο κτηνοτρόφος καλείται να πληρώσει χαράτσι για τον στάβλο, ακόμα και για την ηλεκτρονική σήμανση των ζώων τους ζητούν χαράτσι!

Όλα τα προηγούμενα έρχονται να προστεθούν σε μια πολιτική που ισοδυναμεί με ξεκλήρισμα του αγροτικού κόσμου και της αγροτικής παραγωγής ως απότοκο του «παραδείσου» της ΕΕ.

Σημειώστε: Σύµφωνα µε την έκθεση του 2002 της «Eurostat» για τις γεωργικές εκμεταλλεύσεις στην Ελλάδα, την πρώτη 20ετία της ένταξης της χώρας στην ΕΕ εξαφανίστηκαν από το «χάρτη» 185 χιλιάδες αγροτικά νοικοκυριά. Έκτοτε υπολογίζεται σταθερά ότι στην Ελλάδα ξεκληρίζονται ετησίως περί τα 20.000 αγροτικά νοικοκυριά. Ενδεικτικό το παράδειγμα από ένα μόνο νομό της χώρας και για ένα και μόνο προϊόν: Ενώ το 2009 στο Νομό Σερρών καλλιεργήθηκαν 55.856 στρέμματα τεύτλων από 2.052 αγρότες, το 2010 καλλιεργήθηκαν 32.170 στρέμματα από 1.250 αγρότες. Η εγκατάλειψη της καλλιέργειας συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια: Πέρσι δεν καλλιεργήθηκαν πάνω από  7.000 στρέμματα!

Σημειώστε: Το 1980, η Ελλάδα είχε πλεόνασµα 3,3 δις δρχ. στο γεωργικό της ισοζύγιο, αλλά το 1981, πρώτη χρονιά της ένταξης στην ΕΟΚ, παρουσιάστηκε έλλειµµα ύψους 290 εκατ. ευρώ. Πριν ακόμα από την έλευση της κρίσης η εικόνα ήταν παραπάνω κι από δραματική: Το έλλειµµα του γεωργικού ισοζυγίου έφτασε το 2008 στα 3 δις ευρώ. Δηλαδή το ευρωενωσιακό «θαύμα» είχε ως συνέχεια να αυξηθεί γεωργικό έλλειμμα της Ελλάδας από το 1981 κατά 934%! Ένα ακόµα στοιχείο ως προς το γεωργικό ισοζύγιο: Μόνο µέσα στον πρώτο χρόνο εισαγωγής του ευρώ, η Ελλάδα παρουσίασε αύξηση του ελλείµµατος του γεωργικού της ισοζυγίου µε όλες τις χώρες του κόσµου (κοινοτικές και µη) της τάξης του 74%...

Επομένως: Όταν οι αγρότες, από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη, από την Αχαΐα μέχρι την Χαλκιδική κι από τον κόμβο της Νίκαιας στη Θεσσαλία μέχρι τη Λήμνο κοντεύουν ένα μήνα στους δρόμους, δεν βρίσκονται εκεί για να τιμήσουν το «κατ’ έτος έθιμο των μπλόκων», όπως διατείνονται οι «αγροτοστρατοδίκες». Ξεροσταλιάζουν εκεί γιατί σε αντίθεση με τους μεγαλοαγρότες (υπάρχουν και τέτοιοι) η φτωχολογιά της αγροτιάς, που αποτελεί το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό του αγροτικού κόσμου, δεν έχει άλλο τρόπο να αντισταθεί στον εξανδραποδισμό του.

Βγαίνουν ξανά και ξανά στους δρόμους γιατί ο αγροτικός κόσμος (ό,τι κι αν λένε οι «αγροτοφάγοι» στους κατοίκους των πόλεων) αντιμετωπίζουν, πλέον, πρόβλημα επιβίωσης. Βρίσκονται στους δρόμους προσπαθώντας να στήσουν «μπλόκο» στη φτώχεια που έχει απλωθεί και στα χωριά της ελληνικής υπαίθρου. Τι άλλο αναδεικνύει το γεγονός ότι πάνω από το 50% των αγροτών δεν έχει να πληρώσει τις εισφορές στον ΟΓΑ και κινδυνεύει να μείνει χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη;

Τα αιτήματα των αγροτών, όσον αφορά την φορολόγησή τους, ή όσον αφορά τη τιμή του πετρελαίου, ή όσον αφορά την τιμή του ρεύματος, ή όσον αφορά στα χαράτσια, ή όσον αφορά τους ευρωενωσιακούς περιορισμούς στην αγροτική παραγωγή, δεν συνιστούν «συντεχνιακές διεκδικήσεις», όπως ισχυρίζονται οι προφεσόροι του «κοινωνικού αυτοματισμού» και του «κοινωνικού κατατεμαχισμού».

Τα αιτήματα των αγροτών:

·                                 Αφορούν, με αντίστοιχο τρόπο, τον εργαζόμενο των πόλεων που – επίσης - φορολογείται με τον ίδιο ληστρικό τρόπο.

·                                 Αφορούν τα εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά των πόλεων που – επίσης - δεν έχουν λεφτά για πετρέλαιο θέρμανσης.

·                                 Αφορούν τα χιλιάδες νοικοκυριά των πόλεων που – επίσης – δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στην τιμή του ρεύματος.

·                                 Αφορούν τα εκατομμύρια των κατοίκων των πόλεων που – επίσης - υφίστανται τα διατάγματα της ΕΕ, τα χαράτσια φτωχοποίησης της ευρωτρόικας, τον αποδεκατισμό των Μνημονίων.

Τα αιτήματα του χωριού αφορούν την πόλη και για έναν ακόμα – αυτονόητο - λόγο: Από το αν θα υπάρχουν στη χώρα μας αγρότες εξαρτάται, εν πολλοίς, το αν θα μπορεί να προσβλέπει ο Έλληνας καταναλωτής σε φτηνά, ποιοτικά και υγιεινά προϊόντα διατροφής και ένδυσης. Από το αν η χώρα θα μπορέσει κάποια στιγμή να οργανώσει και να εκτελέσει ένα σχέδιο με στόχο την διατροφική επάρκεια του λαού. Αν φύγουν από τη μέση οι μικροί και μεσαίοι παραγωγοί και η αγροτική παραγωγή περάσει, εξολοκλήρου, στους μεγαλοαγρότες και τις πολυεθνικές, τότε και ο κάτοικος της πόλης θα είναι απολύτως έρμαιο της ακρίβειας, της διατροφικής ομηρίας, των διατροφικών σκανδάλων.

Να γιατί έχει κρίσιμη σημασία να κερδίσει τη μάχη για την επιβίωση που δίνει η μικρομεσαία αγροτιά. Γιατί είναι ταυτόχρονα και μάχη επιβίωσης του εργάτη, του άνεργου, του αυτοαπασχολούμενου, του υπαλλήλου. Μια μάχη που θα κερδηθεί μόνο αν η κυβέρνηση χάσει τη δυνατότητα να διαβάλλει και να προσπερνά τα δίκαια λαϊκά αιτήματα στρέφοντας το ένα κοινωνικό στρώμα ενάντια στο άλλο διά της τακτικής του «διαίρει και βασίλευε».

Άσχετο: Από τα εξόχως διασκεδαστικά της πολιτικής μας ζωής είναι – εδώ φτάσαμε – να βλέπεις τον «μαυρογιαλουρισμό» ντυμένο με το κοστούμι της «νεωτερικότητας». Ακούσαμε τον κ. Άρη Σπηλιωτόπουλο να υπόσχεται ως υποψήφιος δήμαρχος μια Αθήνα «χωρίς άνεργους» και «χωρίς άστεγους». Θαυμάσια ιδέα! Και πως ακριβώς θα υλοποιήσει την υπόσχεσή του; Θα τους βρει σπίτια; Θα τους βρει δουλειά; Κι αν έχει τέτοιο εμπνευσμένο σχέδιο για την Αθήνα γιατί, ως κυβερνητικός βουλευτής που είναι, δεν το μοιράζεται με την κυβέρνηση. Τέτοιο σχέδιο δεν θα ήταν κακό να εφαρμοστεί και σε μερικές ακόμα πόλεις της χώρας…

*Δημοσιεύθηκε στο "enikos.gr" την Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2014