Σχετικά με το ελληνικό δημόσιο χρέος

του Κώστα Μελά

Υπάρχουν δύο ζητήματα που δημιουργούν προβληματισμό σχετικά τις πρόσφατες εξελίξεις αναφορικά με το ελληνικό δημόσιο χρέος.

Το πρώτο σημείο ,αφορά στις προβολές του ρυθμού μεγέθυνσης του ΑΕΠ για τα προσεχή 15 έτη. Σύμφωνα με το επικρατούν σενάριο, ο πραγματικός ρυθμός μεγέθυνσης για την περίοδο 2018-2022 εκτιμάται στο 2,0%, ενώ την περίοδο 2023-2032 αντίστοιχα στο 1,0% (μετά την αναθεώρηση των προηγούμενων εκτιμήσεων της ευρωπαϊκής επιτροπής και ταύτιση με αυτές του ΔΝΤ). Με βάση αυτές τις εκτιμήσεις, το ελληνικό ΑΕΠ θα έχει την ακόλουθη εξέλιξη (Πίνακας 1).

Πίνακας 1  

Εκτιμήσεις εξέλιξης ΑΕΠ

        Έτη       ΑΕΠ(1.000.000 €)

2017	187089,1
2018	190830,8
2019	194647,4
2020	198540,3
2021	202511,2
2022	206561,4
2023	208626,6
2024	210712,9
2025	212820,1
2026	214948,2
2027	217097,7
2028	219268,7
2029	221461,4
2030	223676,1
2031	225912,7
2032	228171,9
2033	230453,6
2034	232758,1
2035	235085,7
2036	237436,5

Η πρώτη παρατήρηση που μπορεί να γίνει είναι το ότι ακόμη και το 2032 το ελληνικό ΑΕΠ δεν θα καταφέρει να φθάσει το αντίστοιχο ύψος της περιόδου 2007-2009 όπως φαίνεται στον Πίνακα 2.

Πίνακας 2

Ύψος ΑΕΠ

Έτος                ΑΕΠ

2007	232,7
2008	242,1
2009	237,5

Το κρίσιμο ερώτημα είναι το κατά πόσον η συγκεκριμένη μεγέθυνση του ΑΕΠ οδηγεί στη βελτίωση του λόγου ΔΧ/ΑΕΠ, έτσι ώστε να συμβάλει στο μέτρο που του αναλογεί στην αποκλιμάκωση των αποδόσεων των ελληνικών ομολόγων.

 Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της ΕΕ ( European Commission,  Compliance Report, ESMStability Support Programme for Greece, Fourth Review, June 2018), για το βασικό σενάριο, ο λόγος ΔΧ/ΑΕΠ θα κινηθεί ως εξής, μετά την εφαρμογή των αποφασισθέντων μέτρων στο Eurogroup 24 Ιουνίου 2018 (Πίνακας ), λαμβάνοντας υπόψη ότι τα πρωτογενή πλεονάσματα θα είναι 3,5% και 2,2% αντίστοιχα τις περιόδους 2018-2022 και 2023-2060 και το επιτόκιο δανεισμού την περίοδο 2019-2030 θα είναι κατά μέσο όρο ετησίως ,περίπου 4,5%, ενώ την περίοδο 2019-2060 θα ανέλθει στο 5,1%  :

Πίνακας 3

Βρισκόμαστε πολύ μακριά από το  στόχο που είχε  τεθεί  στις παλαιότερες εκτιμήσεις  του ΔΝΤ αλλά και της ΕΕ, που τοποθετούνταν γύρω στο 120-122% του ΑΕΠ το 2020, (η νέα εκτίμηση ανεβάζει το λόγο σε 168,9% του ΑΕΠ!!!)  θέτοντας για ακόμη μια φορά σε αμφιβολία τις προβλέψεις των πολυμερών οργανισμών που έχουν εμπλακεί με τη διευθέτηση του ελληνικού δημοσίου χρέους. Μάλιστα όλες οι προβλέψεις έχουν αποδειχτεί υπερβολικά αισιόδοξες δείχνοντας ίσως την μεροληπτικότητα που ενυπάρχει στη λογική που έχει υιοθετηθεί στην διαχείριση του ελληνικού ΔΧ. Το μακρινό 2060, εκτιμάται ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος θα είναι περίπου 97,0% δηλαδή υψηλότερο και από το 90,0% που συνήθως τίθεται ως ανώτερο όριο προκειμένου το χρέος να θεωρείται βιώσιμο. Ξεχνούμε παντελώς το 60,0% ως προς το ΑΕΠ που έχει τεθεί από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.   Η βελτίωση του λόγου με την εφαρμογή των νέων μεσοπρόθεσμων μέτρων αρχίζει μετά τα μισά της δεκαετίας του 2030.

Τώρα, σύμφωνα με τους πολυμερούς οργανισμούς  τα όρια βιωσιμότητας  είναι να μην ξεπερνούν οι  ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες το 15% του ΑΕΠ μεσοπρόθεσμα (μέχρι το 2030) και το 20% του ΑΕΠ μακροπρόθεσμα. Σαφέστατα πρόκειται για μια  αυθαίρετη επιλογή ή σωστότερα για μια επιλογή που οι ίδιοι έχουν επιλέξει προκειμένου να συνάδει με τη  γενικότερη αντίληψή τους για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. Στον Πίνακα 3 αναφέρεται η εξέλιξη των ακαθάριστων χρηματοδοτικών αναγκών της Ελλάδας πριν και μετά τις τελευταίες παρεμβάσεις. Από το 2023 μέχρι και το 2032, όπως παρατηρείται στο συγκεκριμένο Πίνακα 3, επέρχεται μείωση.

Στον Πίνακα 4,αντίστοιχα, παρουσιάζεται η μείωση των ποσών που χρειάζεται να αναχρηματοδοτηθούν πριν και μετά την επιμήκυνση των δανείων του δευτέρου προγράμματος (96 δις ευρώ χρεολύσια και 14 δις τόκοι)

 Πίνακας 4

Χρονοδιάγραμμα λήξεως χρέους κεντρικής κυβέρνησης
Έτος	Πριν την		Ποσά που	αναλογούν	Νέα ποσά
	παρέμβαση		στη παρέμβαση
2018	3,891
2019	12,763
2020	5,018
2021	5,082
2022	9,848
2023	12,215		2,302		9,913
2024	7,685		2,302		5,383
2025	9,068		2,302		6,766
2026	6,717		2,302		4,415
2027	6,699		2,302		4,397
2028	12,196		2,397		9,799
2029	5,593		2,397		3,196
2030	6,298		2,397		3,901
2031	5,924		2,397		3,527
2032	6,127		2,397		3,73

Το δεύτερο σημείο.

Υπενθυμίζεται ότι η συμφωνία προβλέπει πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ έως το 2022 και στη συνέχεια υποχώρηση στο 3% του ΑΕΠ το 2023, 2,5% του ΑΕΠ το 2024 και 2,2% του ΑΕΠ το 2025, το οποίο και θα παραμείνει κατά μέσον όρο έως το 2060. Η απαίτηση για το συγκεκριμένο ύψος πρωτογενών πλεονασμάτων, συνάδει απολύτως με την βιωσιμότητα του ελληνικού δημοσίου χρέους σύμφωνα με τη λογική των δανειστών. Ο πρώτος κίνδυνος συνίσταται στο  να μην επιτευχθούν τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα δεδομένου  ότι ποτέ καμία χώρα δεν πέτυχε τόσο υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα για τόσο μεγάλο διάστημα. Όμως υπάρχει και ο δεύτερος κίνδυνος.  Η απαίτηση για τόσο υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα ή επίτευξη τόσο υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων λειτουργεί ανασχετικά –χωρίς απολύτως καμία αμφιβολία- στη μεγέθυνση του ΑΕΠ, ωθώντας το σε χαμηλούς ρυθμούς μεγέθυνσης σε σχέση με αυτούς που δυνητικά θα μπορούσε να πραγματοποιήσει με διαφορετικά ύψη πρωτογενών πλεονασμάτων. Αναφέρω ένα παράδειγμα : το 2017, οι προβλέψεις για το ρυθμό μεγέθυνσης του ΑΕΠ ήταν 2,7% σε συνάρτηση με πρωτογενές πλεόνασμα 1,75% του ΑΕΠ. Αντιθέτως η κυβέρνηση επέλεξε να πραγματοποιήσει υπερπλεόνασμα της τάξεως του 4,2% και είδαμε το ρυθμό μεγέθυνση του ΑΕΠ να προσγειώνεται στο 1,4%. Τα δύο αυτά μεγέθη φαίνεται ότι  συσχετίζονται αρνητικά. Συνεπώς διατυπώνεται μια ανησυχία, ότι αυτή η βελτίωση στους δείκτες του χρέους μπορεί να διατηρηθεί περισσότερο μακροπρόθεσμα μόνο υπό φαινομενικά πολύ φιλόδοξες παραδοχές αναφορικά με την αύξηση του ΑΕΠ και την ικανότητα της Ελλάδας να επιτύχει υψηλά πρωτογενή δημοσιονομικά πλεονάσματα, γεγονός που υποδεικνύει ότι θα ήταν δύσκολο να διατηρηθεί πρόσβαση στις αγορές περισσότερο μακροπρόθεσμα χωρίς περαιτέρω ελάφρυνση του χρέους.

Όμως η μεγέθυνση του ΑΕΠ δεν μπορεί να έχει σχέση μόνο με τη βιωσιμότητα του χρέους , αλλά πρωτίστως και με την αναγκαία αύξηση της «πίτας» προκειμένου να αυξηθεί η ευημερία των Ελλήνων πολιτών. Ένας σημαντικός ρυθμός μεγέθυνσης, πάνω από 2,5% στο αναφερόμενο μεσοπρόθεσμο διάστημα αποτελεί τη μόνη διέξοδο από την εφιαλτική περίοδο των μνημονιακών χρόνων. Κι αυτό, γιατί μια τέτοια οικονομική μεγέθυνση μπορεί να συμβάλει στην μείωση της ανεργίας, στην αύξηση των εισοδημάτων, στην αύξηση των δημοσίων δαπανών για κρίσιμους τομείς, όπως υγεία και παιδεία, στην ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, στη πιο δίκαιη φορολόγηση, ενώ ταυτόχρονα θα τηρούνται οι μνημονιακές δεσμεύσεις για υγιή δημοσιονομικά και η εξυπηρέτηση του χρέους. Χωρίς υψηλό ρυθμό μεγέθυνσης στη μεταμνημονιακή περίοδο υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να δημιουργηθούν μεγάλη κίνδυνοι και νέα προβλήματα που μπορεί να αγγίξουν εκ νέου τη φερεγγυότητα της χώρας.

Πηγή www.kostasmelas.gr