Το μανιφέστο του ενός

protagon

του Αντώνη Παπαγιαννίδη

Πρώτα, «καλή στράτα» -όπως έλεγαν οι Ηπειρώτες στα καραβάνια των δικών τους που έφευγαν, έμποροι ή χτιστάδες, με άδηλη την τύχη στον δρόμο προς τη Δύση, την Ευρώπη, την ξενιτιά. Καλή στράτα και... προσοχή στις διαδικασίες, με τις οποίες «το σύστημα» μεριμνά να κόβει καμιά φορά κι από την αρχή τον δρόμο της πολιτικής σε όσους ξεφεύγουν από την κεντρική κοίτη...

Ύστερα, μια αναγωγή. Έγραφε πριν καιρό ο ιδιότυπος πολιτικός αναλυτής που είναι ο Λευτέρης Κουσούλης ότι εκεί που βρίσκεται η αμηχανία του πολιτικού συστήματος (που δεν είναι παρά ένα φεουδαλικό μόρφωμα, πλέον) και το κενό νοήματος στη δημόσια σκηνή, εκείνο που απομένει/χρειάζεται/προσδοκά κανείς είναι να προχωρήσουν όσοι θέλουν (και μπορούν....) και να εναντιωθούν με βάση «Το μανιφέστο του ενός». Να κινηθούν μόνοι, με δημόσια εκφορά γνήσιου λόγου προθέσεων.

Τρίτον, το μανιφέστο. Διαβάζαμε το περίγραμμα θέσεων του Θεοδωράκη: χρειάζεται -γρήγορα, άμεσα- να επιχειρήσει να ταυτισθεί με κάτι, με μια σύντομη και διακριτή σειρά πραγμάτων, πιο συγκεκριμένων και κυρίως διαφοροποιημένων από εκείνα που μετέρχεται ως mantra αλλαγής το καλό μας σύστημα. Οι σωστάδες -η πολιτική ορθότητα- των λιγότερων βουλευτών, ή της ταχύτητας απονομής της δικαιοσύνης είναι, ξέρω γω, πράγματα σωστά! Αλλά το σήμερα θέλει καταθέσεις πιο αιχμηρές. Εκείνο που έχει ψάξει και αναδείξει ο πρωταγωνιστής των «Πρωταγωνιστών» με τη δουλειά του στους δρόμους, στις φυλακές, στο περιθώριο της ζωής, πιο πρόσφατα στο Φαρμακονήσι, δεν πρέπει (λέω) να το εγκιβωτίσει στην πολιτική ορθότητα και τον θεσμικό λόγο.

Τέλος, η «Ευρώπη». Στο μέτρο που τον καταλάβαμε σωστά, ο Θεοδωράκης αξιοποιεί την ευκαιρία των ευρωεκλογών αλλά «Δεν θα πάω στην Ευρωβουλή, δεν έχω ίσως και τα προσόντα -θα μείνω λοιπόν στην Ελλάδα. Αν πάμε καλά στις ευρωεκλογές, μετά θα αποφασίσουμε τι θα κάνουμε στις εθνικές εκλογές». Γνώριμη η διαδικασία για εκκίνηση, αλλά ακριβώς η τωρινή στιγμή έχει μιαν άλλη απαίτηση: να εκφρασθεί «κάτι από την Ελλάδα» προς τα έξω, να μιλήσει αυτή η χώρα, οι ανάγκες της, οι άνθρωποί της, τα αδιέξοδά της στους «Ευρωπαίους εταίρους», στο συνονθύλευμα αυτό υποκρισίας και ιδιοτέλειας (αμφότερα αναγκαία στη διεθνή σκηνή, αλλά τώρα δοκιμάζουμε ως Έλληνες την κόψη τους), με φωνή λιγότερο τυποποιημένη και πιο ουσιαστική. Γι αυτό δεν χρειάζονται ούτε «προσόντα» ούτε γλώσσες, ούτε ευρωπαϊκή εμπειρία. Χρειάζεται γνησιότητα ενσυναίσθησης των δικών σου, χρειάζεται επίγνωση της ουσίας κι όχι της φόρμας. (Γι' αυτό, σημάδι των καιρών, ο Θεοδωράκης έσκασε στο προσκήνιο ακριβώς την ώρα που αποσύρονταν οι 58...).

Συμπέρασμα: καλή στράτα στο ποτάμι Θεοδωράκη. Αλλά να πάει - αν τον στείλουμε, εμείς οι ψηφοφόροι - ακριβώς εκεί όπου θα κριθεί το αύριο. Στην  υπεράσπιση της Ελληνικής ανάγκης για αλήθεια απέναντι στην Ευρωπαϊκή ψυχρότητα και συγκάλυψη της ουσίας. Εκεί.