Ελευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση
Του Γιάννη Γεράσιμου
«Η ανυπακοή, στα μάτια όποιου έχει διαβάσει ιστορία, είναι η προπατορική αρετή του ανθρώπου. Από την ανυπακοή γεννήθηκε η πρόοδος, από την ανυπακοή και η επανάσταση!!»
«Μονάχα η Φύση, που οι απαλές της βροχές πέφτουν “επί δικαίων και αδίκων”, θα μου προσφέρει την αγκαλιά των βράχων της να κρύψω το πρόσωπό μου και θα μ’ αφήσει στις κρυφές κοιλάδες της, στη σιωπή τους, να κλάψω χωρίς οι άνθρωποι να μ’ ενοχλούν. Και θα στολίσει μ’ αστέρια τη νύχτα, για να μπορώ να περπατάω στα σκοτεινά χωρίς να σκοντάφτω, θα στείλει τους ανέμους να σκορπίσουν τ’ αχνάρια των ποδιών μου, για να μην με φτάσουν οι άνθρωποι, και θα με αποκαθάρει στα πλατιά της νερά και θα με γιάνει με τα μυστικά της βότανα».
Αντισυμβατικός, χαρισματικός και διεισδυτικός παρατηρητής και κριτικός της βικτωριανής εποχής και των ηθών της ο Όσκαρ Ουάιλντ θα αναζητήσει μέσα από ένα από τα τελευταία του κείμενα, το «De profundis», τα αόρατα νήματα μιας ταραχώδους ζωής και ενός πεπρωμένου που έμελλε να χαραχτεί ανεξίτηλα από τον στιγματισμό που επέφερε ο κοινωνικός κομφορμισμός της εποχής του βρισκόμενος πίσω από το κελί της φυλακής. Γεννημένος στις 16 Οκτωβρίου του 1854 στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας ο Όσκαρ Ουάιλντ, ένας από τους σημαντικότερους μυθιστοριογράφους, θεατρικούς συγγραφείς και ποιητές της βικτωριανής ιστορικής περιόδου θα αναδείξει μέσα από το έργο του και τον αντισυμβατικό τρόπο ζωής του έναν διαφορετικό τρόπο θεώρησης για την τέχνη και την κοινωνική συμβίωση ερχόμενος συχνά σε αντιπαράθεση με τις κυριάρχες αντιλήψεις της εποχής του και τον στιγματισμό που αυτές επέφεραν σε όσους δεν τις υιοθετούσαν.
Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο Δουβλίνο και στην Οξφόρδη θα δημοσιεύσει τις πρώτες ποιητικές του συλλογές και θα ασπαστεί το κίνημα του αισθητισμού που αποτελούσε μια αγγλική παραλλαγή του γαλλικού συμβολισμού. Μετά τα ταξίδια του στη Νέα Υόρκη και στο Παρίσι, τις εκεί διαλέξεις και το γάμο του με την Κόνσταντ Λόυς ο Όσκαρ Ουάιλντ θα αρθρογραφήσει σε διάφορα περιοδικά και εφημερίδες της εποχής του και θα δημοσιεύσει κάποια από τα σημαντικότερα έργα του με κυριότερα εκ των οποίων: «Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ» το 1890 και «Η σημασία του να είναι κανείς σοβαρός» το 1895. Παρά τη φήμη που του απέφερε η λογοτεχνική του οξυδέρκεια και η ικανότητα ανάδειξης της κοινωνικής πραγματικότητας της εποχής του και των βαθύτερων αδιεξόδων και αντιφάσεων αυτής, ο Όσκαρ Ουάιλντ θα πέρασει τα τελευταία του χρόνια στη φυλακή έχοντας καταδικαστεί για το ποινικό αδίκημα της ομοφυλοφιλίας και θα πεθάνει άπορος στο Παρίσι το Νοέμβριο του 1900 σε ηλικία μόλις 46 ετών.
Στο μοναδικό πολιτικό του κείμενο «Η ψυχή του ανθρώπου στο σοσιαλισμό», έργο που θα συγγράψει το 1891 στο απόγειο ακόμη της λογοτεχνικής του φήμης ο Όσκαρ Ουάιλντ θα επιχειρήσει να αναδείξει την ανάγκη μια κριτικής επίγνωσης της ανθρώπινης ιστορίας και μιας εναλλακτικής θεώρησης του ανθρώπινου πολιτισμού η οποία αποδεσμευόμενη από τον στενό ορίζοντας μια επιφανειακής φιλανθρωπίας που υποβιβάζει τον άνθρωπο καθιστώντας τον αιχμάλωτο ενός μεγαλύτερου κοινωνικού εγκλωβισμού θα φέρει στο προσκήνιο την ανάγκη της συλλογικής κοινωνικής χειραφέτησης και της διαρκούς αναζήτησης μιας κοινωνικής ουτοπίας στην οποία κάθε άνθρωπος θα είναι σε θέση να αναπτύξει πλήρως τον εαυτό του.
Η βαθιά αγωνία του Όσκαρ Ουάιλντ για την εύρεση ενός εναλλακτικού δρόμου οργάνωσης της κοινωνίας που θα επιτρέπει την ανθρώπινη ολοκλήρωση μέσα από την αμοιβαία κατανόηση και επικοινωνία θα αποτυπωθεί όμως και σε άλλα έργα του Ουάιλντ όπως στον «Εγωιστή γίγαντα» όπου ο ανήλιαγος κήπος του κτητικού εγωισμού και των μαραζομένων λουλουδιών θα ξανααποκτήσει ζωή μέσα από το αθώο βλέμμα των παιδιών, την αγάπη και την επικοινωνία.
Όπως και στην περίπτωση της ταραχώδους ζωής του Όσκαρ Ουάιλντ και της απεγνωσμένης αναζήτησης διεξόδου από τα δεσμά του κομφορμισμού και στιγματισμού που του επιφύλασσε η κοινωνία της εποχής του η μόνη απάντηση μπορεί να προέλθει από την αναζήτηση ενός συλλογικού δρόμου κριτικής διερεύνησης, ανθρώπινης επικοινωνίας και συλλογικής χειραφέτησης στο δρόμο ενός κόσμου που δεν έχει ακόμα γεννηθεί. Γιατί όπως θα παραδεχτεί κάποτε ο Όσκαρ Ουάιλντ: «Ναι, είμαι ονειροπόλος!!
Γιατί ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει το δρόμο του μόνο με το φως του φεγγαριού και η τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν από τον υπόλοιπο κόσμο!!».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου