του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Με το γνώριμο συγκρατημένο, ήπιο ύφος του – που όμως δεν κρύβει την επίσης γνώριμη αιχμηρότητα θέσεων που ορισμένες φορές φέρνει στο προσκήνιο – ο Νίκος Αλιβιζάτος βρέθηκε (φρέσκος ακόμη από την εισήγησή του στο Ιδρυτικό Συνέδριο του ΚινΑλ, δε) να ανοίγει τις εργασίες της Ημερίδας «Η χώρα σε αναθεωρητική προοπτική». Ημερίδας που οργάνωσε η Νέα Δημοκρατία, προκειμένου να καθορίσει (υποθέτει κανείς) τις δικές της αναθεωρητικές προτεραιότητες.
Σε αυτό λοιπόν το πλαίσιο, ο Ν. Αλιβιζάτος έκανε μιαν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ζαβολιά: πρότεινε, φιλοξενούμενος διοργάνωσης της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, την ανάληψη μιας αναθεωρητικής πρωτοβουλίας από Ν.Δ. και ΚινΑλ από κοινού (με 50+20 βουλευτές προτείνοντες την έναρξη μιας τέτοιας διαδικασίας). Διείδε, θάλεγε κανείς, ότι η Κυβέρνηση δείχνει να έχει απομακρυνθεί από την δική της αναθεωρητική λογική, που ακουγόταν δραστήρια μέχρι προ μηνών καθώς ακόμη και ευρύτερη διαβούλευση είχε προαναγγελθεί και λίγο-πολύ προωθηθεί (μάλιστα προκαλώντας αναταραχή λόγω φόβων αμεσοδημοκρατίας!), αλλά τελικά έδειξε να ατονεί.
Σύμφωνα με το αναθεωρητικό σχήμα Αλιβιζάτου θα αφήνονταν πίσω οι πιο μακροπρόθεσμες παρεμβάσεις στο Σύνταγμα – όπως του άρθρου 16 (που αφορά την απαγόρευση μη-κρατικών ΑΕΙ), του άρθρου 3 (που καθιερώνει τα στενά δεσμά Εκκλησίας-Κράτους), του άρθρου 106 (μνήμη ημερών Επανάστασης των Γαρυφάλλων/κρατικοκεντρικής περιόδου Κ. Καραμανλή που μιλούσε για κρατικοποιήσεις και για προγραμματισμένη οικονομία). Αντίθετα, θα προσεγγίζονταν 5+1 άρθρα/ζητήματα για τα οποία υπάρχει επείγουσα ανάγκη αλλά και ώριμο κλίμα αλλαγής – αν είναι να μην απονομιμοποιηθεί, επικίνδυνα πλέον, το όλο πολιτικό σύστημα.
Πρώτον, το διαβόητο ατιμωτικό άρθρο 86 που ρυθμίζει την μη-ευθύνη υπουργών. Εδώ, δυο αλλαγές: η δίωξη να ασκείται όχι από την Βουλή, αλλά από συλλογικό όργανο αποτελούμενο από δικαστές (με κλήρωση, για αποφυγή υπονοιών πολιτικής προτίμησης) και να καταργηθεί η σκανδαλώδης σύντομη παραγραφή. Δεύτερον, η προσβλητική ρύθμιση – άρθρο 62 – του ακαταδίωκτου των βουλευτών. Να διατηρηθεί μεν η ασυλία, αλλά να μην χορηγείται αυτομάτως: να πρέπει να την ζητά από το σώμα ο διωκόμενος βουλευτής, επικαλούμενος (και… αποδεικνύοντας) ότι πρόκειται περί πολιτικής διώξεως, συνδεόμενης με την άσκηση των καθηκόντων του.
Τρίτο και τέταρτο, ορισμός της ηγεσίας της Δικαιοσύνης (άρθρο 90) και των Ανεξάρτητων Αρχών: να μην παραμείνει προνομια της (εκάστοτε…) Κυβέρνησης, αλλά να υπάρχει υπόδειξη αριθμού υποψηφίων, π.χ. 3 από τα κυβερνητικά έδρανα και 2 από τα αντιπολιτευόμενα, και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να επιλέγει. Πέμπτον, το σύστημα που στήθηκε γύρω από άρθρο 32 για την (μη) εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, που λειτουργεί τακτικά – και αποσαρθωτικά! – λόγω της (Καραμανλικής λογικής) απαίτησης υπερυψηλών πλειοψηφιών, ως μηχανισμός προκήρυξης πρόωρων εκλογών. Εδώ, κάποιο σώμα ευρύτερο από την Βουλή, αν μη προσφυγή απευθείας στην λαϊκή ψήφο, θα προκρινόταν ώστε να μην διακόπτεται απότομα (και προσχηματικά) η θητεία της Βουλής με την πρόωρη «προεδρική» διάλυση γιατί δεν επιτυγχάνονται οι 200 ή 180 έδρες.
Τελευταία πρόταση (το «+1» Αλιβιζάτου): να γίνει περιορισμένη έστω αναθεώρηση του άρθρου 110 που προβλέπει… τα της αναθεώρησης. Η Καραμανλική αυτή φαντασίωση του θεσμικά αμετάβλητου – με την διπλή αυξημένη πλειοψηφία σε διαδοχικές Βουλές, και με την 5ετία αναθεωρητικού παγώματος – που ήθελε το Σύνταγμα του 1975 χαραγμένο σε πέτρα όπως οι Δέλτοι του Μωϋσή, θαπρεπε να προσαρμοστεί στις ανάγκες της πραγματικής ζωής: 30 φορές έχουν αναθεωρήσει το Σύνταγμα της Πέμπτης Δημοκρατίας οι Γάλλοι, κοντά 100 τον Θεμελιώδη Νόμο τους οι μεταπολεμικοί Γερμανοί…
Αν – λέμε: ΑΝ – προτεινόταν αυτού του είδους περιορισμένη αλλά άμεσης ανάγκης/προσγείωσης από την Συνταγματική Νεφελοκοκκυγία αναθεώρηση, δεν θάταν ένα πρώτο δείγμα χτισίματος συναίνεσης, στο δύσκολο πέρασμα που βρισκόμαστε, να προσερχόταν η σημερινή Κυβερνητική πλειοψηφία;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου