Σάββατο 30 Ιουλίου 2016

Η χαμένη (άλλη μια) ευκαιρία της Εξεταστικής

Νέα Πολιτική


του Αντώνη Παπαγιαννίδη*
Πήγε λοιπόν χαμένη και ετούτη η ευκαιρία για μια Εξεταστική Επιτροπή που να προσεγγίσει την μεγάλη περιπέτεια που ζει τα τελευταία χρόνια – ακριβέστερα: στην οποία έχει εγκατασταθεί, στην οποία έχει κολλήσει! – η χώρα και η οικονομία της με τα διαδοχικά μας Μνημόνια. (Εδώ, μια παρένθεση: αν πάει κανείς πίσω στα τέλη της δεκαετίας του ΄40 και τις αρχές του ΄50, επί UNRRA και Δόγματος Τρούμαν και Σχεδίου Μάρσαλ, θα δει ότι κάθε τόσο ένα Memorandum καταρτιζόταν, ώστε να προχωρήσουν τα πράγματα. Αλλά και πιο πίσω, στον Μεσοπόλεμο, εκεί που οι διάφοροι υπουργοί και διοικητές της Εθνικής Τράπεζας, ύστερα της Τράπεζας της Ελλάδος, συνεννοούνταν με τον παντοδύναμο Διοικητή της Bank of England προκειμένου να αποκατασταθεί ο δανεισμός, τότε που χρηματοπιστωτικό σύμπαν «ήταν το Λονδίνο», σε κάθε στροφή κι από ένα Memorandum of Understanding ελλόχευε).
Έτσι όπως τέθηκε το αίτημα για Εξεταστική κατά το άρθρο 86 παρά 2 του Συντάγματος, δηλαδή με πρόδηλη, διαφανή και μοναδιάστατη επιδίωξη να στηλιτευθεί η «διαχείριση Βαρουφάκη» (ο Γιάνης έδινε την ώρα της Βουλής την δική του κατάθεση, ιντερνετικά, στο The Press Project, όχι ασήμαντη δε) που οδήγησε στο capital controls του περσινού καλοκαιριού (με τα οποία κοιμόμαστε έκτοτε αγκαλιά) και να κολλήσει ως ρετσινιά στην τωρινή Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ την συνολική ευθύνη του χειρισμού, δύσκολα θα ευδοκιμούσε στην Βουλή. Άλλωστε, οι ψήφοι υπέρ Εξεταστικής (96) δεν πλησίασαν το απαιτούμενο απο το άρθρο 144 παρα 5 του Κανονισμού κατώφλι των 120 ψήφων. Το βαθύτερο πρόβλημα με τις Εξεταστικές, είναι ότι στην πολιτική αντιπαράθεση όλοι τις βλέπουν σαν προεισαγωγή σε Προανακριτικές – με Ειδικά Δικαστήρια  στο βάθος! Αυτόματα, λοιπόν, ανεβαίνουν στην επιφάνεια αντανακλαστικά αμύνης – άρα, καταρρίπτονται οι Εξεταστικές προτού απογειωθούν (βλέπετε, θέλει και ψηφοφορία στην Ολομέλεια, οπότε…) Οσες, δε, φορές ξεκίνησε μια Εξεταστική είναι μάλλον δια το θεαθήναι – και, καταλήγει σε σειρά απο αντικρουόμενα πορίσματα, ένα για κάθε πολιτικό σχηματισμό.

Ενώ η καημένη η Εξεταστική των Πραγμάτων Επιτροπή, ηλικίας ήδη άνω των 150 ετών στην Ελλάδα, αφού για πρώτη φορά περιελήφθη στο Σύνταγμα του 1864 του καλού εκείνου Βασιλέως Γεωργίου Α΄ (γνωστότερου για τις χρηματιστηριακές του πρωτοβουλίες, για το Τατόϊ και για την συμμετοχή του στα «Λαυρεωτικά»: άσχετο!) αντικείμενο είχαν την συλλογή πληροφοριών και την στάθμισή τους για «εξέταση ειδικών θεμάτων δημοσίου ενδιαφέροντος» (κατά το άρθρο 144 του τωρινού Κανονισμού της Βουλής). Εύλογο ήταν ένα τέτοιο, διαφωτιστικής λογικής, μέτρο να ενσωματωθεί – μετά και τον βενιζελικό νόμο ΓΨΟΗ΄ της 14ης/17ης Μάϊου 1911 – σε όλα τα έκτοτε Συντάγματα.
Η δουλειά της Εξεταστικής είναι να μαθαίνουμε – η κοινή γνώμη δια της Βουλής, εννοείται – τις διάφορες πτυχές των πραγμάτων. Το να πει κανείς «την αλήθεια για τα πράγματα» θα ήταν απλοϊκό. Πάντως… νάρθουν στην επιφάνεια κάποιες πτυχές της αλήθειας! Γι αυτό, μια Εξεταστική για την περίοδο των Μνημονίων (δηλαδή για την τελική ευθεία προς το Καστελλόριζο, για το Μνημόνιο-1, για το δίδυμο PSI, για το Μνημόνιο-2, για την εγκατάλειψή του για την Βαρουφακιάδα και τα capital controls, για το Μνημόνιο-3) θα ήταν εξαιρετικά διαφωτιστική. Γι αυτό και δεν ζητήθηκε. Ούτε, μάλλον, και θα ζητηθεί. (Ακόμη καλύτερα και μια για τα πριν το «Λεφτά υπαρχουν», δηλαδή για τα χρόνια της «ήπιας προσαρμογής», αλλά και για την εκκίνηση της Ελληνικής οικονομίας – με τον βαθμό μη-προετοιμασίας της! – για την εισδοχή στον Παράδεισο της Ευρωζώνης, όπως ήταν η πρόταση ΠΑΣΟΚ/ΔηΣυμπ, άλλωστε).
*Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύθηκε στο Kontra News)



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου