Η αντίστροφη μέτρηση συνεχίζεται

analyst

Το μέλλον της Ευρωζώνης και της ΕΕ θα κριθεί από τη Γαλλία – η οποία είτε θα υιοθετήσει την εσωτερική υποτίμηση καταπνίγοντας την εξέγερση των κίτρινων γιλέκων που όμως θα βυθίσει την Ευρώπη σε μία χρόνια ύφεση, ανάλογη της Ιαπωνικής, συνοδευόμενη από μαζικές χρεοκοπίες, είτε δεν θα τα καταφέρει.

.

«Εάν η Γερμανία συνεχίσει να φέρεται όπως στο παρελθόν, θα οδηγηθούμε στο εξής δίλημμα: είτε η Ιταλία, η Ισπανία και η Γαλλία θα εγκαταλείψουν την Ευρωζώνη, θα υποτιμήσουν το νόμισμα τους και θα εξαφανίσουν με μία κίνηση τα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα που εξασφάλισε εις βάρος τους η Γερμανία, είτε θα ακολουθήσουν την ίδια πολιτική εσωτερικής υποτίμησης – με αποτέλεσμα να οδηγηθεί η Ευρωζώνη σε μία «χρόνια ύφεση», ανάλογη της Ιαπωνικής».

.

Ανάλυση

- του Βασίλη Βιλιάρδου

Όπως έχουμε αναλύσει με κάθε λεπτομέρεια (πηγή), η ανταγωνιστικότητα εξαρτάται από πολλούς άλλους παράγοντες, εκτός από το εργατικό κόστος ανά ώρα εργασίας(επενδύσεις, επιτόκια, τεχνολογία κοκ.), ενώ είναι ένα συγκριτικό μέγεθος – με την έννοια πως δεν προσμετρείται ερευνώντας μόνο την ίδια τη χώρα, αλλά σε σύγκριση με τις υπόλοιπες.

Το γεγονός τώρα ότι, το κόστος εργασίας δεν είναι ο σημαντικότερος συντελεστής, φαίνεται καθαρά από το γράφημα που αφορά τη βιομηχανία – με βάση το οποίο εάν ίσχυε το αντίθετο, η Ελλάδα με κόστος εργασίας πολύ χαμηλότερο από τη Γερμανία, λόγω της θηριώδους εσωτερικής υποτίμησης που κατάστρεψε ολοσχερώς την οικονομία της,θα ήταν πολύ πιο ανταγωνίσιμη.

Έχουμε τεκμηριώσει επίσης πως είναι λάθος να πιστεύει κανείς ότι, εάν η Γερμανία για παράδειγμα είναι ανταγωνίσιμη στα αυτοκίνητα, τότε επηρεάζει μόνο εκείνες τις χώρες που παράγουν αυτοκίνητα – αφού στην πραγματικότητα τις επηρεάζει όλες. Όσον αφορά δε έναν πολύ πιο βασικό συντελεστή, το κόστος εργασίας ανά μονάδα παραγομένου προϊόντος, από το δεύτερο γράφημα αποδεικνύεται πως ούτε μόνο από αυτό εξαρτάται η ανταγωνιστικότητα μίας χώρας – αφού η Ελλάδα βρίσκεται πια στην τελευταία θέση, με διαφορά άνω του 20% από τη Γερμανία.

Διαπιστώνεται όμως επί πλέον πως η Ιταλία, η Γαλλία και η Μ. Βρετανία (για τη Νορβηγία είναι ουσιαστικά αδιάφορο λόγω της ενεργειακής της ισχύος), έχουν ακριβότερο κόστος εργασίας ανά μονάδα παραγομένου προϊόντος από τη Γερμανία – ενώ υστερούν σε σχέση με τους περισσότερους άλλους συντελεστές που διαμορφώνουν την ανταγωνιστικότητα.

Ως εκ τούτου, είναι φυσιολογική η συνεχής πτώση του μεριδίου της βιομηχανικής παραγωγής τους στο ΑΕΠ – ειδικά της Γαλλίας, στην οποία ουσιαστικά η βιομηχανία έχει καταρρεύσει, κρίνοντας από το επόμενο γράφημα. Από τη βιομηχανία τώρα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό η απασχόληση – οπότε λογικά η Γαλλία αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα, τα οποία προσπαθεί να αντιμετωπίσει ο πρόεδρος Macron με την εσωτερική υποτίμηση, μιμούμενος τη Γερμανία.

Είναι δυνατόν όμως να καλύψει την τεράστια απόσταση που έχει δημιουργηθεί με τη Γερμανία, η οποία το πέτυχε δρομολογώντας ύπουλα την εσωτερική υποτίμηση αμέσως μετά την υιοθέτηση του ευρώ; Προφανώς όχι, μεταξύ άλλων επειδή τότε η Γερμανία εκμεταλλεύθηκε τη μεγάλη ανάπτυξη και την αυξημένη ζήτηση των εταίρων της – κάτι που, μετά την ευρωπαϊκή κρίση χρέους, αποτελεί παρελθόν. Εκτός αυτού δεν πρόκειται να το επιτρέψουν οι εργαζόμενοι της, κρίνοντας από την εξέγερση των κίτρινων γιλέκων – η οποία ευρίσκεται ακόμη στο ξεκίνημα της.

Η Ιταλία τα κατάφερε σε κάποιο βαθμό, αντιμετωπίζοντας μικρότερη αντίσταση από τους εργαζομένους της, ενώ η Μ. Βρετανία, στην οποία η πτώση της βιομηχανικής παραγωγής ήταν επίσης πολύ μεγάλη, αποφάσισε να εγκαταλείψει την ΕΕ – παρά το ότι, σε αντίθεση με τη Γαλλία, είχε τη δυνατότητα της ανεξάρτητης νομισματικής πολιτικής, με την οποία είναι σε θέση να επέμβει αποτελεσματικότερα.

Στα πλαίσια αυτά, το μέλλον της Ευρωζώνης και της ΕΕ θα κριθεί από τη Γαλλία – η οποία είτε θα υιοθετήσει την πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης που όμως θα βυθίσει την Ευρώπη σε μία χρόνια ύφεση, ανάλογα της Ιαπωνικής, είτε δεν θα τα καταφέρει.

Στην πρώτη περίπτωση, με δεδομένη την υπερχρέωση πολλών χωρών της Ευρώπης, τραπεζών, επιχειρήσεων και νοικοκυριών, θα προκύψει ένα μεγάλο κύμα χρεοκοπιών – πολύ περισσότερο εάν ο παγκόσμιος ρυθμός ανάπτυξης επιβραδυνθεί, όπως φαίνεται από παντού. Εν προκειμένω, πολύ δύσκολα δεν θα διαλυθεί η Ευρωζώνη – εκτός εάν όλες οι προβληματικές χώρες αποφασίσουν να αποδεχθούν τη μετατροπή τους σε γερμανικές αποικίες, όπως είναι ήδη η Ελλάδα.

Στη δεύτερη και πιθανότερη περίπτωση, θα διαλυθούν τόσο η Ευρωζώνη, όσο και η ΕΕ – με αποτελέσματα, με συνέπειες καλύτερα που είναι αδύνατον να προβλέψει κανείς, σε παγκόσμιο επίπεδο. Με δεδομένη πάντως τη γερμανική διαστροφή, με το ότι δηλαδή η χώρα είναι ανυποχώρητη, συζητώντας ξανά τη μείωση των πραγματικών μισθών των εργαζομένων της για να μη μειωθεί η ανταγωνιστικότητα της, παρά τα θηριώδη της πλεονάσματα (247,8 δις € το 2017 ή 7,5% του ΑΕΠ της), ακόμη και αν η Γαλλία επιβάλει την εσωτερική υποτίμηση, δεν θα τα καταφέρει να ανταγωνιστεί τη Γερμανία – ενώ πιθανολογούμε πως δεν θα θελήσει να μετατραπεί σε προτεκτοράτο της γειτονικής της χώρας. Επομένως, η αντίστροφη μέτρηση για τις ΕΕ και Ευρωζώνη έχει ήδη ξεκινήσει, οπότε καλά θα κάνουμε όλοι να είμαστε προετοιμασμένοι – εκτός εάν αλλάξει ως εκ θαύματος ή αμερικανικής παρέμβασης η Γερμανία.