Πέμπτη 15 Μαρτίου 2018

Στιγμές Βασίλη Μουλόπουλου


του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Ο Βασίλης Μουλόπουλος γνώριζε να βλέπει την ειρωνεία της ζωής σε όλες τις στροφές της προσωπικής, αλλά και της δημόσιας διαδρομής. Του ίδιου (αναγκαίο: πάντοτε από την αυτεπίγνωση, από τον καθρέφτη ξεκινάει κανείς), των γύρω του (ζούσε εμφατικά την μικρή παρέα, ακόμη κι όταν βρισκόταν στην θάλασσα των πολλών ιδίως στα χρόνια της πολιτικής), του συνόλου («μόνο με το παράδοξο μπορείς να τους αντιμετωπίσεις» ήταν η ατάκα του για την εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ). Ήδη όταν δούλεψε στην Lotta Continua, όργανο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς στην Ιταλία τότε που η Ελλάδα ζούσε την Χούντα της – το «Ελευθερία και Εξουσία δεν συμβιβάζονται»/Liberta e potere non vanno in coppia τον συνόδευσε και όταν γύρισε κι έζησε στην Ελλάδα – έβλεπε το παράδοξο του ότι φοίτησε δημοσιογραφία, κοινωνικές επιστήμες και οικονομικά σε πανεπιστημιακή μονάδα στην Ρώμη, που έφερε την ονομασία ProDeo και που στους χορηγούς της είχε την Confidustria, με Ανιέλλι στο φόντο, δηλαδή FIAT  που μετά από σύγκρουση συνδικαλιστική της δεκαετίας του΄60 ξεκίνησε η Lotta Continua…
Η ίδια επίγνωση τον συνόδευσε μέχρι και τα τελευταία βήματά του, όταν – δρομολογημένος ήδη για την έξοδο από την ζωή – επεχείρησε την παρεξηγημένη απ’ όλους προσπάθεια μεσολάβησης για διάσωση του εκπεσόντος ΔΟΛ, πριν το Συγκρότημα βρεθεί στην ειδική εκκαθάριση. Οι περισσότεροι χτεσινοί του συνάδελφοι, φίλοι και εχθροί (στην δημοσιογραφία οι χαρακτηρισμοί είναι εύκολοι, ύστερα η πίεση της δουλειάς και του deadline σε υποχρεώνει να πας παρακάτω…) , αντιμετώπισαν την κίνηση είτε με άκριτη αισιοδοξία είτε με αγνή καχυποψία. Οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ, που είχαν φθάσει να θεωρούν τον ΔΟΛ «φωλιά του κακού», δεν έδειξαν και πολύ μεγαλύτερη ευθυκρισία. Η ευρύτερη κοινή γνώμη – «του κεντρικού τετραγώνου» – ούτε που κατάλαβε τι πήγε να κάνει.

Όμως η ειρωνεία – με μιαν άρνηση να προσγειωθεί «στις λειτουργίες του ώριμου καπιταλισμού» ,που ωστόσο τις έβλεπε από κοντά, πάντως στα χρόνια του «ΒΗΜΑΤΟΣ» - δεν του είχε στερήσει σε καμιά φάση το άνοιγμα στην ανθρώπινη επαφή. Επαφή που η πιεση της δημοσιογραφικής καθημερινότητας την ενίσχυε αντί να την αποξηραίνει (όπως αρκετά συχνά συμβαίνει, ιδιαίτερα στους υψηλούς ορόφους της πυραμίδας του Τύπου): ο Βασίλης μπορεί να έζησε αντιπάθειες και κόντρες, ποτέ όμως ψυχρότητες ή αδιαφορία. Τώρα, η περιπέτεια των χρόνων ΣΥΡΙΖΑ – του την είχα χαρακτηρίσει «διάβαση της ερήμου», διαφωνούσε, «αναζήτηση όασης» απαντούσε. «οφθαλμαπάτη μήπως;» ήταν η ανταπάντηση. η δική τους τελική άποψη, η δική του τελική πρόταση: «κάτσε να δούμε!» - μια περιπέτεια που ξεκίνησε όταν ανακάλυψε δημοσιογραφικά την περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα, και συντέλεσε στην δημόσια μορφοποίησή της, θα μείνει με ερωτηματικό.
Έως εδώ. Οι αναμνήσεις στιγμών, παραπέρα, ας περιμείνουν μέχρι να γίνουν μνήμες.




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου