του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Το πράγμα αρχίζει και χαλάει, για τα καλά. Εκείνο που ξεκίνησε ως άσχημο ποδοσφαιρικό παρατράγουδο με την εισέλαση Ιβάν Σαββίδη στο γήπεδο της Τούμπας και εξελίχθηκε σε αντιπαράθεση περί τον ΠΑΟΚ ή/και περί παρουσίας ολιγαρχών στην οικονομική ζωή της ευδαίμονος Ελλάδας του 21ου αιώνα, ήδη είχε προσγειωθεί σε κάτι πολύ πιο δυσάρεστο: σε ρηχές αναφορές περί διαφοράς Βορρά-Νότου, με αιχμές περί Αθηνοκεντρικού Κράτους ή/και περί προοπτικής Λέγκας του Βορρά σε Ελληνική εκδοχή. Λίγο μόλις βαθύτερες παραπομπές υπήρχαν σε διχαστική επίπτωση στους μείζονες κομματικούς σχηματισμούς - σίγουρα στην Ν.Δ. που ήδη ήταν γκαστρωμένη με διχαστικότητα λόγω Μακεδονικού και συλλαλητηρίων και πλαγιοκόπησης από τους ΑνΕλληνες. πιθανότατα και στο μετα-ΠΑΣΟΚ που έχει ούτως ή άλλως πρόβλημα στην Θεσσαλονίκη μετά την ανάδυση του άστρου του Βασίλη Λεβέντη. όμως σίγουρα και στον ΣΥΡΙΖΑ που δεν μπορεί να την αγνοήσει την Βόρεια Ελλάδα… Κι αν αυτά μέχρι χθες-προχθές ήταν συζητήσεις σπουδαστηρίου ή καφενείου (ή Facebook: η χειρότερη εκδοχή!), η ματαίωση μέσα στο Σαββατοκύριακο εκδήλωσης στα Κουφάλια και στην Επανομή Θεσσαλονίκης με ομιλητή τον πάντα δημοφιλή – οσάκις πρόκειται για τα δυναμικά και ζωηρά κλπ. θέματα – Αδωνι Γεωργιάδη με την ιαχή «Ανεπιθύμητος!» από οπαδούς του ΠΑΟΚ δείχνει ότι αληθινά το πράγμα ξεφεύγει.
Θα μας επιτραπεί, ωστόσο, να υποστηρίξουμε ότι το αληθινά επίφοβο είναι άλλο – και δυστυχώς βρίσκεται μπροστά. Παραπέρα στον χρόνο. Παρακάτω στην φθορά. Ενώ δηλαδή τα ποδοσφαιρικά όλο και μπορεί να συμμαζευτούν και ο ΠΑΟΚ να προσγεωθεί (οι οπαδοί του είχαν σταθεί υποδειγματικά στην Τούμπα, μην το ξεχνούμε, όταν ο Ιβάν Σαββίδη έκρινε πρόσφορο να εισβάλει στον αγωνιστικό χώρο, κουμπουροφορών), ενώ η στρατηγικά ανακοινωμένη με μέριμνα Αρτούρ Νταβιντιάν πώληση της ΣΕΚΑΠ μαζί με την ομπρέλα Ντόνσκοϊ Ταμπάκ στους Γιαπωνέζους της JAT έναντι 1,6 δις ευρώ άλλαξε την παρουσία Σαββίδη επί της ουσίας (και έκανε τον Γιάννη Μπουτάρη να παρέμβει προσγειωτικά με την ευχή… κάτι απ’ όλα αυτά να επενδυθεί στην περιφέρεια!) εκείνο που απειλείται να διχάσει αληθινά και βαθιά είναι η προσβολή που πάει να αισθανθεί το προσφυγικό στοιχείο στην Θεσσαλονίκη/στην Βόρεια Ελλάδα.
Το προσφυγικό στοιχείο – και μάλιστα ο Ποντιακός Ελληνισμός – εμφανίζει ένα διπλό πρόσωπο στην τωρινή συγκυρία. Μεγάλη ευαισθησία, ίσως και υπερευαισθησία, στα εθνικά: γι αυτούς η απειλή με την «εκχώρηση» του ονόματος Μακεδονία ή όποιου παραγώγου του πάει βαθιά – το «όχι δεύτερη (ή τρίτη…) φορά πρόσφυγες» έχει κάτι το αληθινό. Μην το αγνοείς, φίλε πολιτικέ, ανεξαρτήτως χρώματος! Αλλά και αίσθηση παραμέλησης, κυνηγητού, περιθωριοποίησης: γι’ αυτό το προσφυγικό στοιχείο υπήρξε παραδοσιακά αεριστερόστροφο – Βενιζελικό, Πλαστηρικό, Ανδρεοπαπανδρεϊκό – αν μη ευθέως αριστερό. Αυτήν την αίσθηση, όποιος την αγνοεί, την αγνοεί επί ζημία του. Όποιος την χρησιμοποιεί ως ποντάρισμα χρειάζεται να προσέχει. Δεν ήταν τυχαίο ότι στην Παναγία Σουμελά – την εδώ, της Βέροιας – προσέτρεξε ο Αντρέας, αλλά και ο Αντώνης Σαμαράς, με μνήμες Ελευθερίου Βενιζέλου στο βάθος όταν ο Πολύκαρπος Ψωμιάδης και ο Λεωνίδας Ιασονίδης του είχαν ζητήσει να μεσολαβήσει στον Ισμέτ Ινονού «για απελευθέρωση της εικόνας» (που κατά τον θρύλο οφείλεται στον Ευαγγελιστή Λουκά).
Αλλά και όταν το 2010 στην Παναγία Σου Μελά /Ορους Μελά, στην Τραπεζουντα/Sumela Monastiri τελέσθηκε μετά από εννιά σχεδόν δεκαετίες επαναλειτουργία της ιστορικής μονής ,με άδεια Ερντογάν αλλά βασική πρωτοβουλία – το μαντέψατε! – του βουλευτή της Δούμας και «φίλου του Προέδρου Πούτιν» Ιβάν Σαββίδη τελέσθηκε συλλείτουργο του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, του βικάριου του Πατριαρχείου Μόσχας Τύχωνος και του μητροπολίτη Δράμας Παύλου, «κάτι έγραψε» στον Ποντιακό Ελληνισμό. Αυτά πράγματα πάνε βαθιά, και καλόν είναι να αντιεμτωπίζονται αναλόγως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου