Εκποίηση νησίδων, βραχονησίδων και άλλων ιερών και οσίων

ifestosedu.gr

του Παναγιώτη Ήφαιστου*

Περιεχόμενα: 1. Έγκλημα άνευ λόγου και αιτίας και για ασήμαντο αφορμή. 2. Χαιρέκακα ξένα «ανθρωποειδή» προ των πυλών 3. Νήσος Φλέβες: Όαση στην αυλή εκατομμυρίων κατοίκων της Αττικής. 4. Πολιτειακή νομιμότητα, δημόσιο συμφέρον και η Ελληνική Δικαιοσύνη

1. Έγκλημα άνευ λόγου και αιτίας και για ασήμαντο αφορμή
   Η αναγγελθείσα εκποίηση των νήσων και νησίδων των Ελληνικών θαλασσών με μεταμφίεση δήθεν την «αξιοποίησή τους» είναι σύμπτωμα μιας βαθύτερης πολιτικοπνευματικής κρίσης. Συμβολίζει μια απελπιστικά διαστρεμμένη και λανθασμένη αντίληψη ως προς το τι είναι οικονομική ανάπτυξη και περιφρονεί πάγιες παραδοχές για το πώς συνδέονται τα δημόσια αγαθά με τους πολίτες, την ευημερία τους, το περιβάλλον τους, την αξιοπρέπειά τους, τις κοσμοθεωρίες τους, τη δημοκρατία τους και την πολιτική τους ελευθερία. Είναι επίσης απελπιστικά ανορθολογική όσον αφορά τους τρόπους αντιμετώπισης της συντρέχουσας χρηματοοικονομικής κρίσης.
   Είναι μια στάση αξιοθρήνητα κοντόφθαλμη και μικροπρεπής: Τη στιγμή που το (ίδιο) πολιτικό προσωπικό λόγω λαθών, παραλείψεων και σπαρακτικής διαπραγματευτικής ανικανότητας προκαλεί απώλεια εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ θα σωθούμε, περίπου μας λένε, εάν με την εσπευσμένη και εξευτελιστική εκποίηση των ιερών μας τοπίων επενδυθούν μερικά εκατομμύρια ευρώ από τούρκους ή γερμανούς χρηματιστές και κερδοσκόπους.
   Με μια λέξη: η εκποίηση των δημόσιων αγαθών μας είναι πράξη που ενσαρκώνει παραδοχές ιδιωτείας και υποδηλώνει μια άκρως επικίνδυνη πολιτική ανικανότητα. Η θάλασσά μας και οι απείρου φυσικού κάλλους και πάμπλουτης χλωρίδας νήσοι, νησίδες και βραχονησίδες δεν προσφέρονται για ξεπούλημα στους ιδιώτες. Είναι αθάνατα συλλογικά αγαθά και μια απόφαση εκποίησής τους είναι βέβηλη, παράλογη και ανορθολογική.
   
   
   Τα ιερά αυτά θαλάσσια τοπία συνδέουν πνευματικά, ψυχικά και υλικά τους σημερινούς ζωντανούς Έλληνες με τους νεκρούς τους και με τις μελλοντικές γενιές τους. Το ξεπούλημά τους θα είναι ένα ανθρωπολογικό, οικολογικό και περιβαλλοντολογικό έγκλημα. Όπως και με πολλά άλλα δημόσια αγαθά της Ελληνικής επικράτειας, οι θάλασσές μας, τα νησιά της και οι πανταχόθεν διάσπαρτοι νήσοι, νησίδες και βραχονησίδες συνδέονται με τον τρόπο ζωής μας και με το ιστορικό μας γίγνεσθαι.
   Συνδέονται με μακραίωνες εθνικές μνήμες, με αγώνες ελευθερίας, με τη γεωπολιτισμική μας υπόσταση, με την ασφάλειά μας, με τους πλουτοπαραγωγικούς μας πόρους, με τη μακραίωνη λαϊκή εξύμνηση των μοναδικών αθάνατων φυσικών τοπίων και του πολιτισμικού τους παρελθόντος και με τις πατροπαράδοτες παραδόσεις τους. Επί χιλιετίες κανένας δεν καταπάτησε αυτά τα ιερά τοπία, αυτά τα θαύματα της φύσης. Τώρα απλώνονται βέβηλα χέρια.
   Αντί ρηξικέλευθων αποφάσεων αντιμετώπισης της κερδοσκοπικής επίθεσης των τελευταίων ετών –και να θυμίσω ότι πλήττει και άλλα κράτη τα οποία την αντιμετωπίζουν διαφορετικά– και αντί εμπνευσμένων ηγετικών στάσεων που συσπειρώνουν τους πολίτες και διασφαλίζουν την κοινωνική συνοχή, η επίπλαστη σημερινή διακυβέρνηση μετατρέπεται σε επικίνδυνο εντολοδόχο πολιτικά ανεξέλεγκτων τεχνοκρατών και αδιαφανών ξένων συμφερόντων. Γίνονται έρμαιο, επιπλέον, των καταστροφικών ηγεμονικών στρατηγικών των πολιτικά αδιόρθωτων ισχυρών κρατών της Ευρώπης.
   Χωρίς πολιτικούς σκοπούς, χωρίς όραμα, χωρίς κοινωνικοπολιτικούς ελέγχους, χωρίς ορθολογιστικό σχέδιο αντιστροφής της ύφεσης και οικονομικής ανάπτυξης και τρομοκρατημένα από την επερχόμενη θύελλα λόγω απανωτών λαθών τους, τα μέλη της σημερινής επίπλαστης διακυβέρνησης κατάντησαν να θέλουν να ξεπουλήσουν ό,τι ιερότερο διαθέτουμε.
   Εξανέμισαν εκατοντάδες δισεκατομμύρια σε μερικούς μήνες και θα «σώσουν την Ελλάδα», μας λένε, με τα ψίχουλα του ξεπουλήματος των ιερών μας τοπίων. Χάθηκε κάθε μέτρο, κάθε λογική, κάθε ορθολογισμός. Αν στο όνομα μιας τέτοιας ψευδεπίγραφης και φτηνής δικαιολογίας περί οικονομικής ανάπτυξης ξεπουληθούν τα δημόσια αγαθά μας θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι αποτελεί την ισχυρότερη απόδειξη πως η πλήρης εκμηδένισή μας κοντεύει.
   Αντί οι νησίδες μας να είναι διασφαλισμένες επτασφράγιστα κατά της ιδιωτείας και η πολιτεία να βεβαιώνει ότι υπάρχει ελεύθερη πρόσβαση στους Έλληνες πολίτες, η παρούσα διακυβέρνηση μεθοδεύει την αρπαγή τους και την παντοτινή εκποίησή τους. Το κοινωνικό κόστος θα είναι γιγαντιαίο ενώ σε κάθε περίπτωση το οικονομικό όφελος μηδενικό.
   Η μιζέρια των δικαιολογιών περί «οικονομικής ανάπτυξης» είναι κυριολεκτικά αξιοθρήνητη. Είναι θλιβερό να ακούει κανείς αστείες θέσεις που επιχειρούν να εκλογικεύσουν το ξεπούλημα των αθάνατων αγαθών που μας κληροδότησαν οι πρόγονοί μας! Το άκουσμα της είδησης ότι μεθοδεύεται η εκποίηση των επί χιλιετίες ανέγγιχτων νήσων και βραχονησίδων συμβολίζει την εκμηδένιση κάθε ποιοτικής αξίωσης και κάθε προσχήματος αξιοπρέπειας. Η ποιότητα εκμηδενίζεται στο όνομα της ποσότητας και σαρώνονται τα ιερά και τα όσια.
   
   
2. Χαιρέκακα ξένα «ανθρωποειδή» προ των πυλών
   Είναι ένα πράγμα οι ξένες επενδύσεις στον αλληλοεξαρτώμενο κόσμο που ρυθμίζονται τόσο διακυβερνητικά όσο και με κανονιστικές αποφάσεις ενός ανεξάρτητου κράτους που τις επιζητεί και άλλο το ξεπούλημα, η εκποίηση και ο ξένος πολιτικοοικονομικός έλεγχος.
   Είναι χαρακτηριστικά τα λεγόμενα μερικών ξένων ανθρωποειδών. «Ανθρωποειδή» όχι λόγω εθνικής τους καταγωγής αλλά γιατί ως άτομα έτσι συμπεριφέρονται. Χαιρέκακα και περιφρονητικά πριν λίγους μήνες μας καλούσαν να πουλήσουμε τα νησιά μας για να πληρώσουμε τα επενδυτικά λάθη των τραπεζών τους και τη συντριβή μας από τον αθέμιτο ανταγωνισμό της τερατώδους κατασκευής που ονομάζεται ΟΝΕ!! Τέτοια χαιρέκακα όντα ή οποιοσδήποτε άλλος όμοιός τους, εάν διαθέτουν μερικά λιγότερο ή περισσότερο βρώμικα εκατομμύρια ευρώ, θα μπορούσαν να «καβαλικέψουν», για παράδειγμα, τη νήσο Φλέβα απέναντι από τη Βουλιαγμένη και να εκτοπίσουν από την απόλαυσή της πολλά εκατομμύρια κατοίκων του λεκανοπεδίου της Αττικής (βλ. πιο κάτω). Θα μπορούσαν να εξαγοράσουν με ψίχουλα κάποια άλλη νήσο ή βραχονησίδα των θαλασσών μας και να ιδιωτεύουν εσαεί ασχημονώντας.
   Να εκδιώκουν στη συνέχεια με ιδιωτική αστυνομία τα παιδιά και τα εγγόνια μας, όταν θα θέλουν να απολαύσουν τα φυσικά αγαθά μας και μαζί με άλλους εισβολείς που θα ελέγχουν την εκποιημένη πλέον οικονομία μας, να επηρεάζουν τις πολιτικές μας αποφάσεις. Έτσι αντιλαμβάνονται κάποιοι νεοφιλελεύθεροι και μεταμοντέρνοι την οικονομική ανάπτυξη και τις ξένες επενδύσεις;
   Για όσους διδαχθήκαμε ή διδάξαμε το ζήτημα των «ξένων επενδύσεων» τα επιχειρήματα που ακούμε για την εσπευσμένη εκποίηση του δημόσιου πλούτου και των δημόσιων αγαθών προκαλούν θλίψη και οργή. Τέτοιες ξεπεσμένες και αναξιοπρεπείς δικαιολογίες ακούονταν μόνο από τους ανατριχιαστικούς δικτάτορες των «κρατών-μπανανία» της Λατινικής Αμερικής, όταν ξεπουλούσαν την πατρίδα τους τις δεκαετίες του 1940 και 1950.
   Τα προαναφερθέντα ιδιοτελή και δεδηλωμένα εχθρικά ξένα ανθρωποειδή ή κάποιοι άλλοι ποιο οργανωμένοι ιδιωτικοί ή κρατικοί δρώντες –ήδη τα σχόλια στα δημοσιεύματα των τουρκικών εφημερίδων θυμίζουν καλοστημένο στρατηγικό σχεδιασμό στο πλαίσιο της αναθεωρητικής τουρκικής στρατηγικής– θα μπορούσαν να καταθέσουν κάποια εκατομμύρια αμφιλεγόμενης προέλευσης, να αποκτήσουν το παντοτινό νομικό δικαίωμα να βιάζουν τη φύση μας, να ηδονίζονται και να ασχημονούν ως κατακτητές και να ρυπαίνουν το περιβάλλον.
   Ακόμη, θα μπορούσαν να αποκτήσουν δεσποτική εξουσία επί των, ελέω τρόικας, εξαθλιωμένων ντόπιων «ιθαγενών», και να τους εξευτελίζουν για πάντα ως υπανάπτυκτους είλωτες εμπαίζοντάς τους ότι εξαγοράστηκαν με καθρεφτάκια και κίβδηλα χρυσαφικά που ανέμιζαν άπληστοι κερδοσκόποι.
   Οι νησίδες και βραχονησίδες είναι τα τελευταία ανέγγιχτα εθνικά φυσικά τοπία. Όχι «δημόσια τοπία» με την έννοια της περίφραξής τους και του αποκλεισμού των πολιτών να τα απολαμβάνουν –όπως για παράδειγμα της απαγόρευσης της αλιείας όπως υποστηρίζουν κάποιοι μπερδεμένοι και «ξενέρωτοι» ακτιβιστές οι οποίοι τώρα αναμενόμενα σιωπούν ηχηρά– αλλά με την έννοια της διαφύλαξής τους για καθημερινή πρόσβασή τους και ανά πάσα στιγμή θεμιτή απόλαυσή τους από την ελληνική κοινωνία και τους φιλοξενούμενούς της.
   Η «φιλοξενία», ακριβώς, είναι το συνώνυμο του «τουρισμού» και αντίληψη που αρμόζει σε μια νοικοκυρεμένη πατροπαράδοτη κοινωνία η οποία θέλει να ωφελείται παραγωγικά χωρίς να βλάπτει το περιβάλλον της, χωρίς να χάνει την ανεξαρτησία της και χωρίς να βλάπτει τα πολιτισμικά κεκτημένα της και τις παραδόσεις της. Ποιος είπε ότι χρειαζόμαστε μαζικό και ανεξέλεγκτο τουρισμό και ότι αυτός είναι οικονομικά αποδοτικός; Το αντίθετο ισχύει και αυτό δεν είναι μια υποκειμενική αλλά μια αντικειμενική εκτίμηση των πραγμάτων. Ποιότητα versus ποσότητα και όλοι πλέον συμφωνούν πως η πρώτη είναι πιο παραγωγική και πιο προσοδοφόρα.
   Η σωστή αναπτυξιακή αντίληψη είναι λοιπόν αυτή που θεωρεί τους «τουρίστες» φιλοξενούμενους και φίλους και όχι μαζικούς εισβολείς που μαζί με τα σκουπίδια τους θα αφήνουν και κάποια φράγκα που θα μας πετούν περιφρονητικά στα μούτρα αξιώνοντας ταυτόχρονα να είναι απρόκλητοι δεσπότες και βιαστές της φύσης μας, του πολιτισμού μας και της αξιοπρέπειάς μας. Η ιδιωτεία και οι μεταμοντέρνες χρηστικές και ηδονιστικές παραδοχές οικονομικής ανάπτυξης συμβολίζουν πνευματική αποσύνθεση και κοινωνικοπολιτικη αποσάθρωση.
   Η εκποίηση των δημόσιων αγαθών μας στο όνομα μιας δήθεν αξιοποίησης αποτελεί είδος συμπεριφοράς που ισοδυναμεί με λογικές του «αρχαιότερου επαγγέλματος». Κάποιοι ακριβώς άκριτα φαίνεται να θεωρούν την οικονομική ανάπτυξη και την ισότιμη συμμετοχή στη διεθνή οικονομία ως ισοδύναμο οικονομικής εκπόρνευσης των ιερών, των οσίων, του πολιτισμού και των επί χιλιετίες απείραχτων φυσικών τοπίων.
   
   
3. Νήσος Φλέβα: Όαση φυσικής ομορφιάς στην αυλή εκατομμυρίων κατοίκων της Αττικής
   Θα αναφέρουμε ως χαρακτηριστικό παράδειγμα τη νήσο Φλέβα. Τα ίδια ισχύουν για όλες τις νήσους, νησίδες και βραχονησίδες αλλά και όποιο άλλο υλικό ή πνευματικό αγαθό επιχειρείται να εκποιηθεί.
   Η νήσος Φλέβα είναι μια όαση φυσικής ομορφιάς μέσα στην αυλή της Αττικής, δηλαδή της πιο πυκνοκατοικημένης περιοχής της Ελλάδας. Σήμερα είναι βάση του ναυτικού μας. Πολλοί στο παρελθόν μιλήσαμε για μια πραγματική εναλλακτική αξιοποίησή της –και εναλλακτική βέβαια λύση για τις ασκήσεις του ναυτικού μας– προς όφελος του κοινωνικού σώματος υπό το πρίσμα μιας φιλικής για τον άνθρωπο αντίληψης για το περιβάλλον και συντελεστική για την οικονομική ανάπτυξη σχέση του πολίτη με τα φυσικά αγαθά του.
   Η νήσος Φλέβα, βασικά, είναι το μεγαλύτερο θαλάσσιο συνάμα και χερσαίο φυσικό τοπίο από την Κόρινθο μέχρι το Σούνιο (είναι γνωστή η περιπέτεια της νήσου Πάτροκλος). Η χλωρίδα και πανίδα, για να μην μιλήσω για τον υποθαλάσσιο πλούτο των Φλεβών, είναι μοναδική αν όχι ανεπανάληπτη. Το βάθος σε πολλά σημεία των βράχων είναι ξαφνικά μέχρι και 50 μέτρα, νότια βρίσκονται πάμπλουτα βαθειά νερά του ανοικτού πελάγους και οι ψαράδες συνηθίζουν να λένε ότι μόνο ο Θεός γνωρίζει τι ψάρια κρύβει ο ποικιλόμορφος βυθός των Φλεβών. Η παράδοση και οι γεωλόγοι, εξάλλου, υποστηρίζουν ότι η νήσος Φλέβα ήταν ενωμένη με τη Βουλιαγμένη μέχρι που έγινε ένας μεγάλος σεισμός πριν από χιλιάδες χρόνια. Τοπικός παράγοντας υπερβάλλοντας πρόσφατα μίλησε για σύνδεση των Φλεβών με τη Βουλιαγμένη με γέφυρα-πεζόδρομο.
   Η ιδέα πολλών, γενικότερα, ήταν η νήσος Φλέβα να γίνει ένα ελεγχόμενο δημόσιο τοπίο με μονοπάτια και φυσικά καταφύγια για περιπάτους, ξεκούραση όσων θέλουν μια εύκολη διέξοδο από το μεγαλύτερο αστικό κέντρο της Ελλάδας. Όχι βιασμό της φύσης με ξενοδοχεία αλλά ένα παντελώς απείρακτο φυσικό τοπίο δοσμένο στους εκατομμύρια κατοίκους που διαμένουν στο λεκανοπέδιο της Αττικής. Εξ αντικειμένου, αυτή θα ήταν μια κοινωνικοοικονομικά και πολιτισμικά ωφέλιμη αξιοποίηση και όχι μια άκριτη εκποίηση του φυσικού τοπίου σε ιδιώτες.
   Ερωτάται: Αξίζουν περισσότερο μερικά εκατομμύρια και ο οικολογικός βιασμός ενός πανέμορφου φυσικού τοπίου της Αττικής από τη δυνατότητα παντοτινής απόλαυσής του από τους έλληνες πολίτες ή τους φιλοξενούμενούς τους;
   Η Φλέβα είναι και ένας κυριολεκτικά ανεξάντλητος αλιευτικός παράδεισος από τους σημαντικότερους της Ελλάδας. Παρά τις σχετικές απηρχαιωμένες απαγορεύσεις, επειδή όπως είπαμε είναι βάση του ναυτικού, εκατοντάδες βάρκες και μικρά σκάφη κάθε είδους πλεούμενα σχεδόν καθημερινά αγκυροβολούν και απολαμβάνουν το πιο μαγευτικό τοπίο από το οικολογικά πιο πλούσιο νησί του Σαρωνικού.
   Μιλάμε για πατροπαράδοτες ιερές παραστάσεις Ελλήνων που αντιστέκονται στον βάρβαρο μεταμοντέρνο τρόπο ζωής. Οικογενειακές εξορμήσεις, νεαρά ζευγάρια με φουσκωτά, ερασιτέχνες αλιείς που ψαρεύουν από τα σκάφη τους και ασφαλώς επαγγελματίες αλιείς που τροφοδοτούν με αλιεύματα όλη την περιοχή. Τα κάθε είδους «χόρτα του βράχου», εξάλλου, ομορφαίνουν με ακόμη πιο βαθύ πράσινο στα ενδότερα του νησιού.
   Το πιο λογικό πράγμα στον κόσμο, το μόνο που προστατεύει το περιβάλλον, το μόνο που είναι οικονομικά παραγωγικό γιατί εν δυνάμει ωφελεί εκατομμύρια ανθρώπους και το μόνο που προσφέρει ένα ωραίο τεράστιο θαλάσσιο και συνάμα νησιωτικό τοπίο στους πολίτες που ζουν στην περιοχή της Αθήνας είναι η προσφορά των Φλεβών στα εκατομμύρια κατοίκους του Αττικού λεκανοπεδίου. Για να απολαμβάνουν οι κάτοικοι της Αττικής ένα τέτοιο πανέμορφο τοπίο ως ένα δημόσιο αγαθό, ελεύθερα και για πάντα. Αντίθετα, ιδιωτική κατοχή της αποτελεί βεβήλωση, οικονομική διαστροφή, οικολογικό έγκλημα και πολιτισμική ασέβεια.
   Η προσφορά των Φλεβών στους πολίτες συνεπάγεται λίγο κόστος και μεγάλο όφελος: Αρκούν λίγα μονοπάτια, μερικά καταφύγια και λιμενική επιτήρηση για να μην παραβιάζεται ο Κανονισμός Λιμένα από τους ερασιτέχνες και επαγγελματίες αλιείς. Αλιεία η οποία εξάλλου ως πατροπαράδοτο πολιτισμικό αγαθό μπορεί και πρέπει να είναι ελεύθερη εφόσον τηρούνται οι λιμενικές διατάξεις.
   Αντί αυτού, λοιπόν, η βαρβαρότητα θέλει να εισβάλει. Να βιαστεί η φύση από την ξένη και ντόπια ιδιωτεία. Να δοθεί το σημαντικότερο, ωραιότερο και μοναδικό στο είδος του θαλάσσιο και χερσαίο φυσικό τοπίο για ιδιοτελή εκμετάλλευση. Να βιαστεί το περιβάλλον με τσιμεντένιες ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις, περιφραγμένες ιδιωτικές κατοικίες πλουσίων και ιδιωτικά αγκυροβόλια. Να στερηθούν έτσι αυτό το θαύμα της φύσης τα εκατομμύρια κατοίκων στο κατώφλι της μεγαλύτερης ελληνικής πόλης. Πως είναι δυνατόν, αλήθεια, να μπαίνουν τόσο διαστρεμμένες ιδέες μέσα στα μυαλά των ανθρώπων;
   Κυριολεκτώντας λέμε ότι η περίπτωση των Φλεβών υποδηλώνει πως η διάσωση των νήσων, νησίδων και βραχονησίδων από την ιδιωτεία θα είναι και το μέτρο στάθμισης και εκτίμησης του κατά πόσο μπορεί να επιβιώσει ο σύγχρονος Έλληνας. Αν δεν αντισταθεί, σημαίνει ότι το πνευματικό και πολιτικό ανοσοποιητικό του σύστημα είναι πλέον νεκρό.
   
   
4. Πολιτειακή νομιμότητα, δημόσιο συμφέρον και η Ελληνική Δικαιοσύνη

Η υπόθεση των νήσων, νησίδων και βραχονησίδων είναι η ισχυρότερη μέχρι στιγμής απόδειξη ότι το επίπλαστα νομιμοποιημένο πολυκομματικό πολιτικό προσωπικό που ασκεί διακυβέρνηση γίνεται πλέον άκρως επικίνδυνο για το δημόσιο συμφέρον και για την πολιτειακή μας νομιμότητα. Νομιμότητα η οποία θα είναι έωλη, εάν απολέσει την κοινωνική νομιμοποίηση.

Συστηματικά πλέον και επικαλούμενο αυτόν τον πολυκομματικό επίπλαστο πλειοψηφικό ακταρμά, οι ελέω κρίσης, εκβιαστικών διλημμάτων και μετεκλογικών μαγειρεμάτων κατέχοντες την εξουσία, επιχειρούν να εξουδετερώσουν το δικαίωμα και τη δυνατότητα των Ελλήνων να αποφασίζουν αυτόνομα στο εσωτερικό και τη δυνατότητά τους να αξιώνουν ισοτιμία και συμμετρία στις σχέσεις τους με τα τρίτα κράτη, τους ξένους ιδιώτες και τους ισχυρότερους συντελεστές του διεθνούς συστήματος.

Αυτά ισοδυναμούν με κατεδάφιση κάθε έννοιας πολιτικού πολιτισμού του σύγχρονου διεθνούς συστήματος και του διεθνούς δικαίου το οποίο επιτάσσει εθνική ανεξαρτησία, διακρατική ισοτιμία, πολιτική αυτοδιάθεση και εσωτερική και εξωτερική κυριαρχία. Ισοδυναμούν επίσης με κατεδάφιση του ημέτερου οικουμενικού κλασικού πολιτειακού πολιτισμού που θεωρεί την ανεξαρτησία, τη δημοκρατία και την πολιτική ελευθερία ως έσχατες λογικές και υπέρτατους σκοπούς της πολιτειακής συγκρότησης.

Οι ασκούντες την εφήμερη αυτή διακυβέρνηση μετατρέπουν έτσι τους εαυτούς τους σε χαλί όσων μπορούν και θέλουν να αρπάξουν τον φυσικό μας πλούτο και τα δημόσια αγαθά, να ελέγξουν καταχρηστικά την οικονομία μας, να βιάσουν το περιβάλλον και να πλουτίσουν καταχρηστικά εις βάρος των ελληνικών ιστορικών μνημείων της φύσης. Μνημείων τα οποία δεν ανήκουν μόνο στους νεοέλληνες αλλά τα οποία είναι επίσης, κατά κάποιο τρόπο, και οικουμενικό αγαθό.

Είναι πλέον φανερό ότι συνειδητά ή ανεπίγνωστα οι ασκούντες την διακυβέρνηση οδηγούν την έννοια «ξενοκρατία» ίσαμε τις λογικές απολήξεις της. Ανίκανοι να σχεδιάσουν μια ορθολογιστική οικονομική πολιτική και να διαπραγματευτούν ορθολογιστικά με τα άλλα κράτη και τους διεθνείς θεσμούς, επιδίδονται εργολαβικά στην αφαίμαξη των πολιτών και στην μετατροπή τους σε είλωτες ξένων συμφερόντων.

Αφού έτσι λειτουργώντας συνειδητά ή ανεπίγνωστα εκμηδενίσουν το φρόνημα και τις ηθικές αντιστάσεις των πολιτών, είναι πλέον φανερό ότι δεν έχουν αναστολή να εκποιήσουν οτιδήποτε κληροδοτήσαμε από τους προγόνους μας και το οποίο έχουμε χρέος να αποδώσουμε στους απογόνους μας. Το πιο χαρακτηριστικό και ακραίο σήμερα είναι ακριβώς η πρόθεση εκποίησης των νήσων, νησίδων και βραχονησίδων. Λογικά πολλά και χειρότερα έπονται.

Επί τάπητος τίθεται ένα ακόμη σοβαρό ζήτημα: Το κατά πόσο επιτάσσεται πλέον παρέμβαση της Ελληνικής Δικαιοσύνης για να διαφυλαχθούν τα πιο ζωτικά δημόσια συμφέροντα. Πέραν των υπόλοιπων αυτονόητων πολιτικών αντιδράσεων των μελών της Ελληνικής κοινωνίας, μήπως μια παρέμβαση των Ανώτατων ανεξάρτητων πολιτειακών θεσμών της Ελληνικής Δικαιοσύνης οι οποίοι αποτελούν τους θεματοφύλακες του δημοσίου συμφέροντος είναι κάτι περισσότερο από επείγουσα και απαραίτητη!

Ποιος είπε ότι μια τόσο επίπλαστη διακυβέρνηση που επικαλείται μια κίβδηλη έκτακτη ανάγκη θα μπορούσε να δημιουργεί ιστορικά τετελεσμένα εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος της Ελληνικής πολιτείας. Μιας και το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε ομολογούμενη από τους ίδιους αποσύνθεση, δεν υπάρχει κάποιος μονιμότερος πολιτειακός θεσμός να ελέγξει αποφάσεις που βλάπτουν βαθύτατα το δημόσιο συμφέρον; Κάποια πράγματα, εν τούτοις, είναι μονιμότερα των εφήμερων κυβερνητικών μηχανισμών και οι Ανώτατοι θεσμοί της Ελληνικής Δικαιοσύνης πρέπει λογικά να παρέμβουν.

Συναφές ζήτημα το οποίο ενδέχεται να δικαιολογεί εισαγγελική παρέμβαση, επίσης, είναι η παρατεταμένη επί τρία χρόνια παράλειψη του πολιτικού προσωπικού που βρέθηκε στην εξουσία να διαπραγματευτεί με τρόπο που διαφυλάττει τα εθνικά ζωτικά συμφέροντα και τα θέσφατα της εθνικής ανεξαρτησίας.

Πλέον, δεν πρόκειται περί παράληψης ή λανθασμένης πολιτικής εκτίμησης. Πρόκειται για θανατηφόρα αμέλεια ή και για σκόπιμες πράξεις. Για τόσο εξόφθαλμες περιπτώσεις η δικαιοσύνη πρέπει να έχει λόγο. Ένα κείμενό μας που θεμελιώνει στοιχειωδώς μια τέτοια εξόφθαλμη αμέλεια δημοσιοποιήθηκε ήδη ευρύτατα και είναι αναρτημένο στη διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/111EUNegotiation.htm («Η διαπραγματευτική στρατηγική της Ελλάδας ως κράτος-μέλος της ΕΕ και το ύστερο ευρωπαϊκό θέατρο του παραλόγου»). Εάν η Δικαιοσύνη το ζητήσει, είμαι έτοιμος να αιτιολογήσω ως επιστημονικά αρμόδιος για τις βαρύτατες διαπραγματευτικές αμέλειες των τριών τελευταίων ετών που προκάλεσαν και συνεχίζουν να προκαλούν ζημιές εκατοντάδων δισεκατομμυρίων, ούτως ώστε μια τέτοια μαρτυρία να συνεκτιμηθεί μαζί με άλλα κριτήρια και παράγοντες.

Εν τέλει, γιατί να φυλακίζεται κάποιος όταν προκαλεί θάνατο εξ αμελείας τη στιγμή που μια διακυβέρνηση εξ αμελείας ή για άλλους λόγους προκαλεί θανάτωση της πολιτείας! Έλλειμμα προβλεπτικότητας, κραυγαλέα άγνοια της ευρωπαϊκής πολιτικής ή ανερμήνευτη αμέλεια να προσεχθούν εξόφθαλμες αλήθειες, παραλείψεις, χοντρά και ασυγχώρητα λάθη εξωτερικής πολιτικής, διστακτικότητα υιοθέτησης πάγιων συμπεριφορών στήριξης των εθνικών συμφερόντων, αποφάσεις-φούσκες, θεσμικές ρυθμίσεις-φούσκες, άκριτη υποταγή σε τεχνοκρατικές λογικές, αμέλεια να προσεχθούν και να τύχουν εκμετάλλευσης οι εσωτερικές και διακρατικές κυμάνσεις της ευρωπαϊκής πολιτικής και πλήθος άλλων κριτηρίων και παραγόντων που υποδηλώνουν στην καλύτερη περίπτωση βαριά αμέλεια που προκάλεσε τροχιά διολίσθησης προς το τέλμα.

Κοντολογίς, διακυβεύονται τα βαθύτερα συμφέροντα της πολιτείας και η υπόσταση της πολιτειακής νομιμότητας που αποτελεί τον άξονα της κρατικής μας ζωής. Το ολοφάνερα επί έτη υποδουλωμένο στους ξένους πολιτικό προσωπικό μετατρέπει τους κρατικούς θεσμούς σε όργανα εσπευσμένης ανθρωπολογικής, πολιτικής, οικονομικής και ιστορικής εκμηδένισης των Ελλήνων. Τα όποια αποτελέσματα της Ελληνικής Επανάστασης ακυρώνονται ολοκληρωτικά. Είναι ή δεν είναι υπέρτατο και έσχατο αγαθό η εθνική ανεξαρτησία;

Είναι ένα πράγμα η πολιτειακή νομιμότητα την οποία πρέπει όλοι να σεβόμαστε και άλλο η κοινωνική νομιμοποίησή της που τίθεται σε κίνδυνο από αντί-κοινωνικές επιλογές όπως η πιο πάνω και από την παρατεταμένη πολιτική ασυνέπεια. Από τις υποσχέσεις που δεν τηρούνται, από τα ψεύδη, τις αμέλειες, τις παραλείψεις και ίσως άλλες στάσεις που είναι άγνωστες και που εμπίπτουν στην αρμοδιότητα εισαγγελικών αρχών του κοινού ποινικού δικαίου.

Το κωμικοτραγικά συγκροτημένο και πολιτικά εξευτελισμένο στην συνείδηση των πολιτών πολιτικό προσωπικό εδώ και τρία χρόνια ασκεί εξουσία με εκβιαστικά διλήμματα που εκτοξεύουν οι ίδιοι και ξένοι άσπονδοι φίλοι. Υπόσχεται πολλά προεκλογικά που δεν εκπληρώνει μετεκλογικά και αφού καθίσει στην εξουσία επιστρατεύει τους κρατικούς θεσμούς για αποφάσεις που εξ αντικειμένου οδηγούν τη χώρα στην καταστροφή και στην καταρράκωση της πολιτειακής νομιμότητας.

Η πολιτειακή νομιμότητα πλήττεται από αυτούς που θεσμικά είναι εντεταλμένοι θεματοφύλακές τους. Ό,τι είναι (επίπλαστα) νόμιμο δεν είναι και ηθικό και βλάπτει το δημόσιο συμφέρον. Ό,τι είναι επίπλαστα νόμιμο είναι επίσης καταχρηστικό και από άποψη κοινωνικοπολιτικής νομιμοποίησης μονίμως ελλειμματικό. Εν τέλει, συγκρίνοντας τους νόμους μιας ελλειμματικής διακυβέρνησης που βρίσκεται υπό τις διαταγές ξένων και η οποία αντί να αντιστρέψει την πορεία προς την καταστροφή εκποιεί τα δημόσια αγαθά, σε τι διαφέρουν οι νόμοι της χούντας που βίασαν την πολιτειακή μας νομιμότητα δημιουργώντας καταστροφικά τετελεσμένα.

Η πολιτειακή νομιμότητα ροκανίζεται και με πολλούς άλλους τρόπους. Σαρώνονται οι μακρόχρονα εμπεδωμένες παραδοχές κοινωνικής δικαιοσύνης όλων των αποχρώσεων. Εκμηδενίζονται οι κοινωνικοπολιτικοί έλεγχοι στους κρίσιμους τομείς της οικονομίας, ακυρώνεται κάθε αξίωση διαφάνειας των κυβερνητικών αποφάσεων και απουσιάζει μια αναγκαία και μη εξαιρετέα δημόσια συζήτηση μέσα στη δημόσια σφαίρα.

Επιπλέον, περιφρονούνται επιδεικτικά οι μακρόχρονα διατυμπανισμένες παραδοχές κοινωνικής δικαιοσύνης κάθε είδους: φιλελεύθερη δικαιοσύνη, κοινωνικός φιλελευθερισμός με οτιδήποτε αυτό σημαίνει στα σύγχρονα δυτικά κράτη, μαρξιστικές παραδοχές κοινωνικής δικαιοσύνης, απολιθωμένες πλέον φράσεις, όπως η «Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» ή τα «περήφανα γηρατειά», διακηρύξεις όπως «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» και οτιδήποτε άλλο συναφές ή παραπλήσιο συγκρότησε στοιχειωδώς την κοινωνική συνοχή του νεοελληνικού κράτους. «Ξεχάστηκαν» όλα για να δικαιολογηθεί η καταπίεση της κοινωνίας και το ξεπούλημα της πατρίδας στη μεταμοντέρνα ιδιωτεία.

Εάν δεν είναι ήδη αργά, ίσως ήλθε η ώρα των πολιτειακών θεσμών που διαφυλάττουν την πολιτειακή νομιμότητα και την εθνική ανεξαρτησία κατά αποφάσεων που βρίσκονται εκτός κοινωνικοπολιτικού ελέγχου.

*Ο Παναγιώτης Ήφαιστος είναι Καθηγητής, Διεθνών  Σχέσεων-Στρατηγικών  Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά