του Δημήτρη Χρήστου
Η ρήξη της νέας ιταλικής κυβέρνησης με την Ένωση, απειλεί το οικοδόμημα. Το οικοδόμημα που κρίθηκε αναγκαίο για να εκμηδενιστούν οι εθνικισμοί και οι εξ αυτών πόλεμοι, δύο εκ των οποίων, στον εικοστό αιώνα, έγιναν παγκόσμιοι. Οι νέοι πολιτικοί τύποι που εκτοξεύτηκαν στην ιταλική σκηνή, πουλώντας πατριωτισμό και ξενοφοβία απειλούν, ότι αν δεν υπάρξει συμβιβασμός στις δικές τους απόψεις και θέσεις, δεν θα διστάσουν –όπως λένε- να βουλιάξουν το ευρωπαϊκό σκάφος.
Και το σκάφος θα βουλιάξει, διότι θεωρούν ότι το τεράστιο εξωτερικό χρέος της χώρας που φτάνει τα 2,2 τρισεκατομμύρια ευρώ, είναι ασήκωτο για τους δανειστές. Και από αυτό το χρέος 500 εκατομμύρια αφορούν στην ΕΚΤ, πάνω από 500 στη Γαλλία και στη Γερμανία και περίπου άλλα τόσα στη Βρετανία και στις ΗΠΑ. «Αν τολμάτε πιέστε μας» είναι το τελεσίγραφο της Ρώμης.
Ασφαλώς η απειλή είναι σοβαρή για να την αγνοήσεις. Μόνο που η απειλή δεν αφορά μόνο στους δανειστές αλλά και στους δανειζόμενους. Τους δανειζόμενους Ιταλούς που στήριξαν σε μεγάλο βαθμό την ανάπτυξή τους και το επίπεδο ζωής τους στον εξωτερικό δανεισμό, απολαμβάνοντας τα προνόμια και αδιαφορώντας (με την πονηρή ανοχή του Βερολίνου) για τις εκ του Μάαστριχτ υποχρεώσεις. Αφορά τις ιταλικές κυβερνήσεις και ιδιαίτερα εκείνες που είχαν το τιμόνι από το 2001 και μετά, την περίοδο του κοινού νομίσματος.
Διότι παρότι αντιπροσώπευαν την τρίτη οικονομική δύναμη της ΕΕ, ποτέ δεν έκαναν χρήση του μεγέθους τους και των «μετοχών» που τους αναλογούσαν, για να απαιτήσουν από το Βερολίνο την οικονομική ολοκλήρωση, ώστε ο δανεισμός και κατά συνέπεια ο ανταγωνισμός, να είναι ισότιμος για όλα τα μέλη.
Συμφέρει όμως την Ιταλία να έρθει σε ρήξη με την Ένωση και να φτάσει μέχρι του σημείου να βγει από το ευρώ; Μπορεί δηλαδή με την επιστροφή στη λιρέτα να ανταποκριθεί καλύτερα η χώρα στις υποχρεώσεις της; Ποιος θα εμπιστευτεί μια χώρα αφερέγγυα με λιγότερα προνόμια στην ευρωπαϊκή και τις διεθνείς αγορές και συναλλαγές σε ένα ασταθές εθνικό νόμισμα που θα ανεβοκατεβαίνει σαν ασανσέρ;
Αντιευρωπαϊκή σύγκλιση Ουάσιγκτον – Μόσχας
Να όμως που οι ρήξεις στην ΕΕ δεν έχουν μόνο ευρωπαϊκό χαρακτήρα. Η νέα πολιτική αντίληψη της Ουάσιγκτον για τη νέα τάξη στην παγκόσμια σκακιέρα, ενθαρρύνει τις διασπαστικές κινήσεις. Τα συγχαρητήρια του Τραμπ στη Βρετανία που έφυγε, η πρόσκληση στον Μακρόν να βγει από την Ένωση και να τα βρει με τις ΗΠΑ, καθώς και η ενίσχυση κάθε κίνησης που αποδυναμώνει την ευρωπαϊκή οντότητα, έχει ως στόχο την παντοκρατορία του δολαρίου με τη διάσπαση των Ευρωπαίων. Η διαφορά ισχύος με κάθε χώρα της Ευρώπης ξεχωριστά, καθιστά τις ΗΠΑ απόλυτο κυρίαρχο στον δυτικό κόσμο.
Και πως τα φέρνει η ιστορία, τους ίδιους στόχους έχει και η Ρωσία του Πούτιν, που οικοδομεί στενές σχέσεις με όλους τους αμφισβητίες ηγέτες στην Ευρώπη. Το παραδοσιακό παιχνίδι του αμερικανικού συστήματος να απομονώσει τη Ρωσία διά της ΕΕ, ώστε να αναμετρηθεί με την Κίνα χωρίς το Πεκίνο να έχει συμμάχους, δεν φαίνεται να περιλαμβάνει πλέον τη Μόσχα ως πρωταρχικό στόχο.
Μέρκελ και Μακρόν τώρα τρέχουν
Φυσικά όλα αυτά είναι πλέον φανερά στις ηγέτιδες δυνάμεις της Ευρώπης. Ο Μακρόν είναι ο πρώτος που διατύπωσε σχέδια για την ολοκλήρωση της ΕΕ ως οντότητα. Σχέδια που επεξεργάζεται εξ ανάγκης με σοβαρότητα το Βερολίνο. Μακρόν και Μέρκελ είναι ιστορικά υποχρεωμένοι να πάρουν αποφάσεις. Στην ομάδα που συζητά την επανεκκίνηση της ΕΕ μετέχουν επίσης οι πρωθυπουργοί της Ολλανδίας και της Αυστρίας και ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν Κλωντ Γιούνγκερ.
Με διαλυμένη την Ένωση, η Γερμανία και η κάθε χώρα μόνη, είναι ανίσχυρες να αντιμετωπίσουν τους νέου τύπου πολέμους. Τους πολέμους των τελωνιακών δασμών.
Γερμανία και Γαλλία είναι πλέον υποχρεωμένες να κάνουν την κίνηση της οικονομικής ολοκλήρωσης της ΕΕ με όσους είναι πρόθυμοι να ανταποκριθούν στους νέους κανόνες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν χωράνε πλέον 27 χώρες στην Ένωση.
Τις χώρες που εισήλθαν και μετά από αμερικανική πίεση καθώς πολιτικά ήταν απόλυτα ελεγχόμενες από την Ουάσιγκτον. Χώρες χωρίς δημοκρατική κουλτούρα και αυταρχικά πολιτικά συστήματα. Η ώρα να σπάσουν τα αυγά έφτασε. Και αν δεν το κάνουν με τον σωστό τρόπο, τον λογαριασμό θα τον πληρώσει ο αδύναμος. Και στη σημερινή συγκυρία, αδύναμη είναι η εκ των έσω υπονομευμένη ΕΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου