Η στρογγυλή τράπεζα των βιομηχάνων

analyst

Όποιοι πολιτικοί προσπάθησαν να αντιταχθούν στις απαιτήσεις των πολυεθνικών, όπως ο Μιτεράν τη δεκαετία του 80 ή ο Λαφοντέν τη δεκαετία του 90, είτε έκαναν γρήγορα στροφή, είτε εκπαραθυρώθηκαν.

.

«Ενώ η ανάλυσή σας είναι σε αρκετά σημεία σωστή (ή είναι σωστή στο σύνολό της όπως για παράδειγμα στο άρθρο σας «Η σημασία της αγροτικής γης»), η λύση την οποία προτείνετε (παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση, διώξιμο του ΔΝΤ, διαγραφή μέρους του χρέους, αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων μας στον τουρισμό, πρωτογενή τομέα, ναυτιλία κλπ.) δεν είναι συμβατή με τους κανόνες της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς. Σε αυτά τα θέματα βέβαια (πολιτικά, οικονομικά) η γνώμη του καθενός επηρεάζεται κυρίως από την ιδεολογία του – με την έννοια πως διαφορετική θέση παίρνει απέναντι στα γεγονότα ένας υποστηρικτής της πολιτικής και οικονομικής δημοκρατίας από έναν υποστηρικτή της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας. Επίσης  μπορεί οι δικές μου θέσεις να είναι οι λανθασμένες.

Την δεκαετία 1970-1980, εξαιτίας της δυναμικής του συστήματος της οικονομίας της αγοράς (η οποία έως τότε περιοριζόταν στο εσωτερικό κάθε κυρίαρχου κράτους) αναδύθηκε το φαινόμενο των πολυεθνικών εταιρειών. Δηλαδή, η οικονομία της αγοράς διεθνοποιήθηκε. Οι πολυεθνικές απαίτησαν ανοικτές και απελευθερωμένες από κοινωνικούς ελέγχους αγορές, διότι αλλιώς δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν. Απαίτησαν επίσης ιδιωτικοποιήσεις των πάντων. Αυτή η από τα κάτω απαίτηση των πολυεθνικών βρήκε έκφραση στη σχολή του Σικάγο αλλά και στους Ρέιγκαν, Θάτσερ. Αυτό που ονομάζεται σήμερα νεοφιλελευθερισμός δεν είναι ιδεολογία, αλλά ο μόνος τρόπος για να λειτουργήσει το σύστημα της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς.

Η κύριος πολιτικός εκφραστής της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς στην περιοχή μας είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Με τις τέσσερις ελευθερίες (κεφαλαίων, αγαθών, υπηρεσιών, εργαζομένων), εξασφαλίζει στις πολυεθνικές τη μια από τις τρεις απαιτήσεις τους – δηλαδή τις ανοιχτές αγορές. Ταυτόχρονα τις τελευταίες δεκαετίες έχει εξασφαλίσει σε σημαντικό βαθμό και τις άλλες δύο απαιτήσεις τους: την απελευθέρωση των αγορών αυτών από κοινωνικούς ελέγχους (άνοιγμα επαγγελμάτων, ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων κλπ) και την ιδιωτικοποίηση των πάντων. Λογικό επίσης είναι οι πολυεθνικές εταιρείες να χρησιμοποιούν για την επιβολή των θέσεων τους, εκτός από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις κυβερνήσεις των πιο ισχυρών κρατών, όπως τη Γερμανική και τη Γαλλική, αφού εκεί εδράζονται οι ισχυρότερες από αυτές, χωρίς όμως να είναι Γερμανικής ή Γαλλικής ιδιοκτησίας. Βασικά οι ιδιοκτήτες τους είναι ένα κράμα από τις χώρες της G7.

Όλα τα παραπάνω γίνονται φανερά κατά απαίτηση των πολυεθνικών οι οποίες εξορμούν από την Ευρωπαϊκή ήπειρο – όπως μπορεί εύκολα κανείς να διαπιστώσει παρακολουθώντας τη σχετική δράση εδώ και δεκαετίες των μελών της στρογγυλής τράπεζας των Ευρωπαίων βιομηχάνων (ιστότοπος:  ert.eu).

Ένα από τα βασικά θέματα τα οποία θέτει η στρογγυλή τράπεζα των Ευρωπαίων βιομηχάνων είναι η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας  των Ευρωπαϊκών πολυεθνικών, σε σχέση με τις πολυεθνικές που εξορμούν από την Αμερική (είναι και οι ισχυρότερες) και με αυτές που εξορμούν από την Ασία. Για τα μέλη της στρογγυλής τράπεζας των Ευρωπαίων βιομηχάνων τα παραπάνω (ανοιχτές και απελευθερωμένες αγορές, ιδιωτικοποιήσεις, δηλαδή αυτά που αποκαλούνται νεοφιλελευθερισμός) δεν είναι ιδεολογία – αλλά απαράβατος όρος για να επιβιώσουν και να κυριαρχήσουν  στο διεθνή ανταγωνισμό.

Φυσικά στον όρο αυτόν περιλαμβάνεται και η διαρκής λιτότητα – για να εξασφαλιστεί χαμηλό μισθολογικό κόστος αλλά και για να επιδοτούνται οι ίδιοι από τους κρατικούς προϋπολογισμούς. Όποιοι πολιτικοί προσπάθησαν δε να αντιταχθούν στις απαιτήσεις των πολυεθνικών, όπως ο Μιτεράν τη δεκαετία του 80 ή ο Λαφοντέν τη δεκαετία του 90, είτε έκαναν γρήγορα στροφή, είτε εκπαραθυρώθηκαν.

Οι ανοιχτές και απελευθερωμένες αγορές και οι ιδιωτικοποιήσεις  σημαίνουν απώλεια εθνικής κυριαρχίας (το παράδειγμα της Ελλάδας είναι χαρακτηριστικό). Αποτέλεσμα αυτής της πλήρους παράδοσης της εθνικής κυριαρχίας είναι και η παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας, αλλά και η αναγνώριση της ανύπαρκτης Μακεδονικής εθνότητας (προκειμένου να ικανοποιηθεί η απαίτηση των δυτικών για γρήγορη ενσωμάτωση των Σκοπίων σε ΝΑΤΟ και ΕΕ και αποκοπή τους από την επιρροή της Ρωσίας).

Εάν τα παραπάνω ισχύουν η έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση και η αποσύνδεση από τη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, με το χτίσιμο μιας αυτοδύναμης (όχι αυτάρκους) οικονομίας είναι μονόδρομος για τον Ελληνικό λαό – άποψη την οποία γνωρίζω ότι δεν ασπάζεστε.

Σφακιωτάκης Γιάννης

Γεωργός   Χανιά»

.

Απάντηση

Προφανώς θεωρώ πιο αποτελεσματική την πολιτική και οικονομική δημοκρατία, από την αντίστοιχη Ολιγαρχία, ειδικά την ελληνική – ενώ είναι δεδομένα τα προβλήματα της ΕΕ η οποία, εάν δεν αλλάξει, θα διαλυθεί, όπως άλλωστε επίσης η Ευρωζώνη. Όλα τα υπόλοιπα πάντως έχουν περιγραφεί σε γενικές γραμμές πολύ σωστά – οπότε δεν χρειάζεται η παρέμβαση μου. Αυτά που όμως φαίνεται ότι αδυνατούμε να καταλάβουμε είναι τα εξής:

(α) Η Ελλάδα είναι πλέον αθεράπευτα εγκλωβισμένη τόσο στην ΕΕ, όσο και στην Ευρωζώνη – αν και δεν αποκλείεται κάποια στιγμή στο μέλλον, όταν (εάν) φανεί πως είναι αδύνατον να τα καταφέρει, ενώ θα έχει λεηλατηθεί εντελώς, να απομακρυνθεί από το κοινό νόμισμα, λειτουργώντας ξανά ως πειραματόζωο.

(β) Ακόμη και αν δεν ήταν εγκλωβισμένη, πολύ δύσκολα θα κατάφερνε να επιβιώσει δίπλα σε έναν τέτοιο κολοσσό, όπως η ΕΕ – πόσο μάλλον να εκπονήσει νέες διμερείς συμβάσεις με πολλά κράτη, αντικαθιστώντας τις ευρωπαϊκές. Η Ελλάδα δεν έχει το μέγεθος της Κίνας, των Η.Π.Α. ή της Ρωσίας – ούτε καν της Γερμανίας και της Γαλλίας που επίσης πολύ δύσκολα θα μπορούσαν να επιβιώσουν μόνες τους στο διεθνή ενεργειακό, γεωπολιτικό, χρηματοπιστωτικό, εμπορικό κοκ. πόλεμο που διεξάγεται.

Το παράδειγμα της πολύ μεγαλύτερης, ισχυρότερης και υγιέστερης Μ. Βρετανίας, η οποία ευρίσκεται ήδη σε δύσκολη θέση εν όψει του BREXIT, θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε τις δυσχέρειες – ενώ μπορεί μεν θεωρητικά να είναι σωστές οι απόψεις μας, όπως αναμφίβολα η παραπάνω, αλλά από πρακτικής πλευράς δεν βοηθάει ιδιαίτερα.

Σε κάθε περίπτωση δεν είμαι δογματικά αντίθετος σε τίποτα, εάν εξυπηρετεί το καλό της Ελλάδας και αποτελεί μία ρεαλιστική προοπτική, χωρίς να είναι απλά ευχολόγιο – κάτι που είμαι σίγουρος πως δεν συμβαίνει, μεταξύ πολλών άλλων επειδή τα πολιτικά μας κόμματα είναι εντελώς ανίκανα να καταφέρουν έναν τόσο μεγάλο άθλο. Όσο για την προθυμία της ελληνικής κοινωνίας να συμμετέχει σε ένα τέτοιο εγχείρημα, έχω μεγάλες αμφιβολίες – χωρίς φυσικά να αποκείω τίποτα.

Αντίθετα, οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν είναι καν σε θέση να εξυγιάνουν ούτε στο ελάχιστο την οικονομία μας – έχοντας βυθίσει την Ελλάδα στη μεγαλύτερη κρίση όλων των εποχών, με την υπογραφή των μνημονίων που αποτελούν ένα στυγνό έγκλημα εκ προμελέτης, στο οποίο ήταν όλα ανεξαιρέτως συνένοχοι. Πολλά ευχαριστώ πάντως στον κ. Σφακιωτάκη για το αναλυτικό κείμενο του – το οποίο δημοσιεύουμε ευχαρίστως, αφού βοηθάει τη συλλογική πληροφόρηση.