O Φάρατζ και το στρηπτίζ της ευρωπαϊκότητας

ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

Του Χρήστου Νάτση

Στον απόηχο της επίθεσης του συντηρητικού ευρωβουλευτή Νάιτζελ Φάρατζ στον Αντώνη Σαμαρά, μία γραμμή απόκρουσής της τόνισε ακριβώς την ακροδεξιά θέση από την οποία αρθρώθηκε…

Έτσι, λόγου χάρη, ο Στάθης Καλύβας θα σημειώσει σε άρθρο του στην Καθημερινή πως ο Φάρατζ «παρακάμπτοντας τη δημοκρατική νομιμοποίηση του πρωθυπουργού, ισχυρίστηκε πως η Ελλάδα είναι υπό ξένο έλεγχο [...] Και αυτό γιατί, σύμφωνα με τον Φάρατζ, μια χώρα που βρίσκεται σε καθεστώς οικονομικής κυριαρχίας δεν μπορεί ούτε να λογίζεται ούτε, πολύ περισσότερο να λογίζεται δημοκρατική».

Αν και ο Καλύβας θα δεχθεί πως η Ευρώπη έχει τα προβλήματα της («περιφερειακές ανισορροπίες, δημοκρατικό έλλειμμα, γραφειοκρατική αρτηριοσκλήρυνση»), εντούτοις θα σημειώσει πως «σε έναν όλο και πιο ανταγωνιστικό και παγκοσμιοποιημένο κόσμο τα περιθώρια ουσιαστικής επιβίωσης μιας πολυδιασπασμένης Ευρώπης θα είναι μηδαμινά». Η ανάγκη άρα της ενοποίησης προτάσσεται ως υπέρτερη των όρων υπό τους οποίους αυτή πραγματώνεται.

Το ζήτημα εδώ έτσι δεν είναι αυτό καθαυτό το μήνυμα του Φάρατζ, η κοινότοπη γύμνια ενός ακροδεξιού αντευρωπαϊσμού, αλλά η κατάδειξη της αντίστοιχης γύμνιας του στείρου ευρωπαϊσμού. Ο Φάρατζ χειροκροτείται όχι για το μήνυμά του, αλλά για το σόου που πλαισιώνει την κουβέντα περί Ευρώπης. Ας θυμηθούμε τι γράφει ο Ευγένιος Αρανίτσης στο -αποκηρυγμένο- Φετίχ:

«Όσο για το νόημα του στριπτίζ, είναι κάθε άλλο παρά η γύμνια (που εξάλλου σήμερα δεν κοστίζει τίποτα). Όχι, κάτι πολύ πιο σύνθετο, κάτι πολύ πιο χαριτωμένο και θεαματικό συμβαίνει σ’ αυτές τις νυχτερινές συναθροίσεις των πιστών της γυναικείας ομορφιάς. Αυτό το αινιγματικό κάτι είναι, ωστόσο, υπερβολικά απλό στη διατύπωσή του: όπως και το ίδιο το εσώρουχο σαν αντικείμενο, το στριπτίζ εκφράζει την υπόσχεση εκείνου που μας το κρύβουν ακριβώς για να το επιθυμήσουμε περισσότερο»

Είναι η άρνηση μιας φιλελεύθερης φιλοευρωπαϊκότητας να αντιμετωπίσει την ένταση ανάμεσα στην νομιμοποίηση, μέσω της δημοκρατικής διαδικασίας, μιας εθνικής κυριαρχίας και τους όλο και περισσότερους περιορισμούς που αυτή η κυριαρχία υφίσταται εντός υπερκρατικών μορφωμάτων που εκφεύγουν της δημοκρατικής νομιμοποίησης, που λειτουργεί ως ανεπαρκές ντεσού, επιτρέποντας στον Φάρατζ να το τραβήξει ευκολότερα, καταδεικνύοντας την άβολη γύμνια ενός αφηρημένου φιλευρωπαϊσμού.

Πηγή : unfollow