ardin-rixi
Του Αλέξανδρου Ασωνίτη*
Δεν είμαι πολιτικός, πολιτικός αναλυτής, διπλωμάτης, διεθνολόγος κλπ. Είχα δημοσιεύσει το άρθρο «Έθνος περιορισμένης κυριαρχίας» στην Ελευθεροτυπία στις 5 Νοεμβρίου 2014, στην κορύφωση της μνημονιακής υποτέλειας, λόγω των παράνομων τούρκικων ερευνών για υδρογονάνθρακες μέσα στην ΑΟΖ της Κύπρου, μιλώντας για δεύτερη εισβολή. Τότε, το 2104. Σήμερα το λένε όλοι.
Το ξαναδημοσίευσα στην ιστοσελίδα «Πρες Πούμπλικα» στις 15 Μαρτίου 2018 λόγω των τότε γεγονότων πάλι στην ΑΟΖ της Κύπρου, τον εμβολισμό του ελληνικού σκάφους στα Ίμια, τις αλλεπάλληλες πολεμικές προσβλητικές δηλώσεις τούρκων αξιωματούχων, την ιδιότυπη ομηρία των δύο Ελλήνων στρατιωτικών.
Κι έγραφα το 2018: Δικαιούμαστε όλοι να αναρωτηθούμε:
Α)Τρισίμιση χρόνια από τότε (σήμερα τεσσεράμιση) κυβερνήσεις, κόμματα, αρθογράφοι, αναλυτές, προετοίμασαν την Ελλάδα, τον ελληνικό λαό και τον ελληνισμό για την επικίνδυνη και πολεμική στρατηγική της Τουρκίας; Προετοίμασαν την άμυνα Ελλάδας και Κύπρου; Ή επέμεναν και επιμένουν στις απεχθείς γελοιότητες της καθημερινότητας, έχοντας ταυτόχρονα αποδεχθεί τα μνημόνια; Αναφέρομαι σ’ αυτούς που ευθύνονται πρωτίστως και για την άνοδο της Χρυσής Αυγής.
Β) Ιστορικοί, με ή χωρίς εισαγωγικά, όπως ο συγγραφέας του βιβλίου, «Τα κακομαθημένα παιδιά της Ιστορίας», Κώστας Κωστής, μήπως θα πρέπει να ζητήσουν συγγνώμη απ’ τον ελληνικό λαό για την ύβρη εναντίον του (κακομαθημένα παιδιά) και για τις ιστορικές ανακρίβειες; Το ίδιο ισχύει και για τον κ. Δερτιλή, τον κ. Λιάκο, τον κ. Βερέμη. Αλλά και όλους όσοι μιλάνε για την ανεκτική οθωμανική αυτοκρατορία, και λοιδορούν («βλέπουν την Τουρκία σαν μπαμπούλα») όποιους ζητάνε να προετοιμασθεί η ελληνική άμυνα. Θα ζητήσουν, ή η αυτοκριτική τους εφάπτεται με την επιστημονική τους κατάρτιση και την προπαγανδιστική τους μνησικακία;
Γ) Οι ανυποχώρητοι επαναστάτες, οι αλληλέγγυοι, οι συλλογικότητες κ.λπ. που είχαν καταληφθεί από διεθνιστικό επαναστατικό οίστρο με τα γεγονότα της πλατείας Γκεζίμ κι έπλεκαν διθυράμβους για τον αντιφασίστα τούρκικο λαό, πού είναι;
Αλλά οι ζωές των Κούρδων αμάχων που δολοφονούνται από την Τουρκία είναι πολύ χαμηλά στην επαναστατική αποτίμηση της Παγκόσμιας Αριστεράς, αλλά και της ελλαδικής και της κυπριακής, και δεν συγκινούν κανέναν επαναστάτη. Καμμία ΜΚΟ. Κι αλήθεια, ο νεαρός που στεκόταν ακίνητος στην Γεζίμ κι έγινε σύμβολο της παγκόσμιας φιλοτουρκικής αριστεράς, η κοπέλλα που κατάβρεχαν οι πυροσβέστες, και οι σύντροφοί τους, που διαδηλώνουν σήμερα; Ο τούρκικος λαός αντιτίθεται, και πώς, στην γενοκτονία των Κούρδων που διαπράττει ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρός τους; Γίνονται στην Τουρκία διαδηλώσεις εναντίον της εισβολής και γενοκτονίας στην Αφρίν, και πριν στο Κομπάνι ή για την παράνομη κατοχή της Κύπρου; Μόνο λίγοι πανεπιστημιακοί σηκώνουν σήμερα, 2019, με συνέπειες, το βάρος της αντίδρασης στις παράνομες ενέργειες, όπως ο σπουδαίος Τουρκοκύπριος δημοσιογράφος Σενέρ Λεβέντ στα κατεχόμενα, ιδιοκτήτης της εφημερίδας Αφρίκα.
Δ) Αρθογράφοι και ιστοριοδίφες, όπως οι Ιοί της Εφημερίδας των Συντακτών, όπως ο κ Μπακουνάκης του ΔΟΛ, κι όλοι όσοι δεν ντρέπονται να μιλάνε για ελληνική εθνικιστική υστερία, αναφερόμενοι κυρίως στην υπεράσπιση της Μακεδονίας, θα ζητήσουν συγγνώμη για τις ανακρίβειες τους μπροστά στις παράνομες ενέργειες του τούρκικου επεκτατισμού και ιμπεριαλισμού; Μας θυμίζουν, παρακαλώ, την στάση της Τουρκίας απέναντι στον ναζισμό και πόσους νεκρούς είχε η Τουρκία στον αντιναζιστικό/αντιφασιστικό αγώνα του Β΄ ΠΠ;
Ως τότε, περιμένω με αγωνία το νέο άρθρο-καταπέλτη για την ελληνική εθνικιστική υστερία, του κριτικού και δοκιμιογράφου και βραβευθέντος ποιητή και λόγιου συντάκτη της εφημερίδας Καθημερινή, γνωστού στα δημοσιογραφικού γραφεία και στις επιχειρήσεις του κ. Αλαφούζου με το χαριτωμένο προσωνύμιο: «ο Αγρινιώτης σώγαμπρος»
Το ξαναδημοσιεύω τώρα για τρίτη φορά, λόγω των νέων παράνομων τούρκικων γεωτρήσεων που φαίνονται να είναι και οι καθοριστικές: Η Τουρκία ή θα πάρει βίαια ό,τι θέλει ή θα αποκρουσθεί. Εμείς γνωρίζετε τι κάνουμε.
Το αρχικό άρθρο στην Ελευθεροτυπία, 5-11-2014
΄Εθνος περιορισμένης κυριαρχίας
Το ελληνικό, ποιο άλλο; Ελλάδα και Κύπρος. Το παραβλέπουμε δεκαετίες, κλωθογυρίζοντας γύρω από ανέξοδους «διπλωματισμούς» και διεθνισμούς (η διεθνιστική μας δράση αλλάζει τα παγκόσμια δεδομένα: το ξήλωμα του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού αρχίζει από ‘δω), αλλά η επικυρίαρχος Τουρκία, όποτε θέλει, μας προσγειώνει στην σκληρή πραγματικότητα: Είμαστε αιχμάλωτοί της. Κάνει έρευνες στην Κυπριακή ΑΟΖ (ή ΑΟΖ της «ελληνοκυπριακής κοινότητας»;), μας προκαλεί, μας ταπεινώνει, και η τριτεγγυήτρια της Κυπριακής ακεραιότητας Ελλάδα κάνει δηλώσεις. Αλλά στις δηλώσεις για την 28η Οκτωβρίου κανείς δεν αναφέρθηκε στην νέα τούρκικη εισβολή. Οι Τούρκοι διατυπώνουν επισήμως τον επεκτατισμό τους, ο Αβραμόπουλος συναντά ιδιωτικώς τον Ερντογάν. Τσούγκρισαν χαρούμενοι τα ποτήρια τους, όπως οι Καραμανλής-Μεντερές μετά την Ζυρίχη;
Η Τουρκία, καταπατώντας όπως πάντα κάθε διεθνές δίκαιο, εισβάλλει στον θαλάσσιο χώρο κράτους που δεν αναγνωρίζει (!), έχοντας κατακτήσει παράνομα μεγάλο τμήμα του και, μαζί με μας, γελοιοποιεί ΟΗΕ, ΕΕ, ΝΑΤΟ κλπ, οργανισμούς που αδιαφορούν προκλητικά για το δίκαιο υπέρ του οποίου δήθεν κόπτονται (βλ. επικίνδυνες πομφόλυγες ΟΗΕ, ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, ΕΕ, και ειδικά κάποιου ‘σοσιαλιστή’ Πιτέλα) εξυπηρετώντας τις δυτικές δυνάμεις.
Αν συνδυάσουμε αυτά με την κουραστική, πρωτοφανή αβελτηρία μας (ή είναι δείγμα βαθύτατης επίγνωσης: της άρνησής μας να αντιδράσουμε στις αδιάκοπες τούρκικες προκλήσεις;) να εξακολουθούμε, παρά τόσες πανωλεθρίες, να ελπίζουμε στην «βοήθεια» τρίτων (Ισραήλ-Αιγύπτου ή των προαναφερθέντων οργανισμών-μεγαλοεπειχειρήσεων), ονομάζοντας την αφέλειά μας «διπλωματικές κινήσεις» και «στρατηγικές συμμαχίες», τότε καλύτερα να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε παίγνιο του Τούρκικου ιμπεριαλισμού. «Διπλωματικές κινήσεις» και «στρατηγικές συμμαχίες» έχουν αντίκρισμα μόνο όταν κάποιος διαθέτει υπόσταση, όταν δεν φέρεται ως δούλος. Όταν μας χλευάζει κάποιος Τόμσεν, θα μας υπολογίσει η Τουρκία; Το μνημόνιο έχει μόνο οικονομικές επιπτώσεις;
Η Τουρκία μας έχει κηρύξει τον πόλεμο απ’ το 1974 απαγορεύοντας να εφαρμόσουμε το διεθνές δίκαιο, και ‘μεις, κι οι διαβόητοι σύμμαχοί μας, το αποδεχόμαστε. Σήμερα, ούτε προσφεύγουμε στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, όπως η Παλαιστινιακή κυβέρνηση για τους παράνομους εποικισμούς στην Ιερουσαλήμ, ούτε ζητάμε έκτακτη σύνοδο κορυφής της ΕΕ. Πολιτικοί και πολιτειακοί παράγοντες κάνουν βαρύγδουπες δηλώσεις θεωρώντας ότι πρόκειται για πράξεις που αντιστρέφουν την κατάσταση.
1922-2014: 92 χρόνια ήττες. Δεν θελήσαμε να επεξεργασθούμε ψυχικά τις Ποντιακή Γενοκτονία και Μικρασιατική Καταστροφή, βαυκαλιζόμενοι ότι ένας ξεριζωμός 2700 ετών παρουσίας και πολιτισμού δεν θα άφηνε αποτυπώματα πάνω μας και δεν θα παραμόρφωνε τον ψυχισμό μας. Βρήκαμε καταφύγιο οι μισοί στην ελπίδα του κομμουνιστικού παράδεισου που θα έλυνε κάθε πρόβλημα (θα εξαφάνιζε την ήττα μας, δηλαδή) κι οι άλλοι στην προστασία ΗΠΑ, Βρετανίας, ΝΑΤΟ, ΕΟΚ. Ακολούθησαν ήττες που ξαναρνηθήκαμε να επεξεργαστούμε: Η Τουρκία βοήθησε τους Ναζί και το 1945 ο Τσώρτσιλ της έταζε τα Δωδεκάνησα για να μας εκβιάσει. Σεπτέμβριο του 1955 εξεδίωξε τους Έλληνες από την Κωνσταντινούπολη εξαπολύοντας ατιμώρητα ναζιστικά πογκρόμ. Στόχευε ήδη την Κύπρο, απολαμβάνοντας και συμμετέχοντας στους απαγχονισμούς Ελλήνων απ’ τους «συμμάχους» Εγγλέζους και κέρδισε δικαιώματα τριτεγγύητριας δύναμης (λόγω Καραμανλή-Αβέρωφ). Επέβαλε την τουρκοκυπριακή μειοψηφία ως ισοδύναμη της ελληνικής πλειοψηφίας. Βομβάρδισε την άοπλη Κύπρο το 1964. Λόγω της ατιμώρητης αποστασίας Μητσοτάκη και της ατιμώρητης χούντας εισέβαλε και κατέκτησε το 37%, αλλοίωσε τον πληθυσμό με τους εποίκους, ανακήρυξε τα κατεχόμενα σε «κράτος» που δεν αναγνωρίζει φυσικά κανείς. Μετέτρεψε την ελληνική Κύπρο σε «ελληνοκυπριακή κοινότητα». Επικαλείται συμφωνία με το νομικώς ανύπαρκτο κατοχικό εξάμβλωμα, εισβάλλει στον θαλάσσιο κυπριακό χώρο. Ο τέλειος δημοκρατικός, ειρηνικός, αντιναζιστικός γείτονας.
1975, 1982, 1995: «κάζους μπέλι». Θέτει μεθοδικά θέμα Θράκης. Δεν αναγνωρίζει την ελληνική υφαλοκρηπίδα, βγαίνει κερδισμένη παρά την ήττα της το 1987, καταλαμβάνει τα Ίμια το 1996, μιλάει για γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο (που αποδέχεται στην Μαδρίτη η κυβέρνηση Σημίτη), δεν αναγνωρίζει την ΑΟΖ του Καστελλόριζου, δεν αναγνωρίζει την Κύπρο ούτε ως προεδρεύουσα της ΕΕ, εισβάλλει ανενόχλητη στην ΑΟΖ της. Όλα παράνομα, εκτός διεθνών συμφωνιών και δικαίου. Εμείς ασχολούμαστε αυτιστικά με την κλαυσίγελη «εσωτερική ατζέντα» (εξαιρείται το μνημόνιο). Για συμπαράσταση στο Γκεζίμ έγιναν δεκάδες διαδηλώσεις, για την τούρκικη θαλάσσια εισβολή καμμία. Είμαστε φαινόμενο εκτός ιστορίας.
Χρειάζονται χειρότερες τούρκικες ενέργειες, που θα γιγαντώσουν και την «εθνοσωτήριο» χρυσή αυγή, για ν’ αντιδράσουμε; Θα είναι αργά. Είμαστε μόνοι, Ελλάδα-Κύπρος, και μόνοι θα πορευθούμε. Αν στήσουν οι Τούρκοι γεωτρύπανα, θα το ξεστήσουν οι επιτυχημένες τελευταίες συμμαχίες μας; Πρέπει να προετοιμασθούμε, οικονομικά, πολιτικά, ψυχικά, στρατιωτικά, ώστε να αποτρέψουμε τον πολεμοκάπηλο τούρκικο επεκτατισμό. Αλλιώς, να δηλώσουμε επίσημα υποτελείς τους. Είναι πιο έντιμο, διεθνιστικό και ανακουφιστικό. Θα πανηγυρίσουν κι οι εγχώριοι νεωτεριστικοί ιοί, χολέρες και πανούκλες.
Υ.Γ.1: Όντως οι κκ. Δραγώνα και Φραγκουδάκη μετείχαν σε τούρκικο συνέδριο για την Δυτική Θράκη στην Κωνσταντινούπολη; Τι απεκόμισαν, τον σεβασμό της Τουρκίας στο διεθνές δίκαιο;
Υ.Γ.2 σημερινό: ο δημοσιογράφος Σταύρος Λυγερός έκανε μια πολύ καλή πρόταση και επανέλαβε χτες: γιατί η Κυπριακή κυβέρνηση δεν προκηρύσσει διαγωνισμό για όλα τα οικόπεδα της ΑΟΖ και δη αυτά που παραβιάζει η Τουρκία με τις γεωτρήσεις; Φαίνεται να ειναι αρκούντως αποτελεσματική κίνηση.
Υ.Γ. 3 Μήπως ήρθε η ώρα να ανακηρύξουμε επιτέλους την ΑΟΖ μας που συνορεύει με της Κύπρου. Αλλιώς, αν η Τουρκία υπερισχύσει τώρα, θα χαθεί για πάντα. Θυμίζω ότι ο Τάσσος Παπαδόπουλος, ο μόνος Έλληνας πολιτικός που από το 1922 και μετά «νίκησε» με μισό κράτος την Τουρκία με την Κυπριακή ΑΟΖ, το ζητάει από το 2004. Κι εμείς φοβόμαστε. Και ασχολιόμαστε με την εσωτερική ατζέντα.
* Ο Αλέξανδρος Ασωνίτης είναι συγγραφέας. Το τελευταίο του μυθιστόρημα «Εκτέλεση» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. Συντονίζει την σχολή σεμιναρίων Ανοιχτή Τέχνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου