Ας ξέρουμε με ποιους μιλάμε - κι αυτοί με ποιούς

του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

Ο τρόπος με τον οποίο ο Πρόεδρος Τραμπ («The Donald» όπως τον αποκαλούν στις ΗΠΑ όσοι τον θεωρούν κάτι κακό που επέπεσε, αλλά δεν λησμονούν ότι είναι Ο Πρόεδρος της χώρας τους) κυριολεκτικώς απέλυσε μέσω Twitter τον Υπουργό Εξωτερικών του - τον πολύ σημαντικό Ρεξ Τίλλερσον, έως τότε Διευθύνοντα Σύμβουλο της ExxonMobil, ο οποίος άφησε πίσω του μιαν πολλών δεκάδων εκατομμυρίων αμοιβή αποσυρόμενος από την θέση του προκειμένου να μετάσχει στην Κυβέρνηση Τραμπ - καλό θα ήταν να δημιουργήσει και σ’ εμάς, στην άκρια αυτή της Ν.Α. Ευρώπης/Ανατολικής Μεσογείου, κάποιες σκέψεις. Καθώς και η αντικατάστασή του με τον προηγούμενο επικεφαλής της CIA, Μάϊκ Πομπέο - ο οποίος ναι μεν έχει καταγραφεί να αναφέρει ως «ολοκληρωτική Ισλαμιστική δικτατορία» την Τουρκία, κυρίως όμως ήταν απ’ εκείνους που είχαν την προσυνεννόηση για την στρατιωτική παρουσία της Άγκυρας στην Συρία - και (το πιο σημαντικό) για τα όριά της…

Δεν πάμε παραμέσα στα Αμερικανικά και στην λογική της τωρινής λειτουργίας της Διοίκησης/Κυβέρνησης Τραμπ. Ανακινούμε το θέμα όμως επειδή την έχουμε στην ωραία μας χώρα την τάση να θεωρούμε ότι στα εκάστοτε συστήματα εξουσίας «έχουμε άκριες». Πάτε λιγάκι πίσω, όταν είχαμε μάθει/καταγράψει/ «αναλύσει» την παρουσία στο επιτελείο Τραμπ του Τζώρτζ Παπαδόπουλος ως Σύμβουλου για θέματα εξωτερικής πολιτικής, του Τζώρτζ Τζιτζίκος που εθεωρείτο ένα από τα κέντρα της εκστρατείας Τραμπ, του Ρήνς Πρήμπους που θα ενοποιούσε το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα πίσω απο τον Τραμπ και ξεκίνησε ως προσωπάρχης του Λευκού Οίκου. Θυμηθείτε τις επαφές και τις φωτογραφήσεις και τις αναλύσεις περί προοπτικών κρίσιμης άσκησης επιρροής, με τον Πάνο Καμμένο βέβαια να διεκδικεί την πρωτοκαθεδρία στις – και μέσω Ομογένειας – πρώτες επαφές, καθώς η πτέρυγα Τσίπρα/Παππά είχε ποντάρει στην εκδοχή Κλίντον (με την επαφή Γιάννας Αγγελοπούλου, αρχικά) που δεν «βγήκε», αλλά και δεν μπόρεσε/δεν θέλησε να αξιοποιήσει την διεπαφή με το βαθύτερο Αμερικανικό establishment (πάλι μέσω Γιάννας).

Όμως… 6 μήνες μετά την ανάληψη καθηκόντων του Ρηνς Πρήμπους στον Λευκό Οίκο, ο «δικός μας» απομακρυνόταν από τον Τραμπ («Πετύχαμε πολλά μαζί και είμαι πολύ περήφανος γι αυτόν), μέσα σ’ ένα γενικό κλίμα δυσπιστίας για τις ικανότητές του στην πράξη. «Ο Πρήμπους είναι ένας καλός άνθρωπος. Ο Τζων Κέλλι [που τον αντικατέστησε] θα κάνει υπέροχη δουλειά» συμπλήρωσε ο Τραμπ, ενώ ο Πρήμπους που ταξίδευε μαζί του στο Προεδρικό αεροπλάνο απλώς… εξαφανίσθηκε. Λίγο νωρίτερα αποχώρησε και ο Τζώρτζ Τζιτζίκος: για να μην συνδεθεί με το εξωπέταγμα Πρήμπους, διευκρινίστηκε ότι «η αποχώρησή του είχε προγραμματισθεί εδώ και βδομάδες» καθώς και ότι «θα επιστρέψει στην διοργάνωση εκδηλώσεων του Προέδρου». Όμως, εκεί που το πράγμα πάει πιο μακριά, είναι με τον Τζώρτζ Παπαδόπουλο: αυτός, λίγο αργότερα, όχι απλώς απομακρύνθηκε αλλά βρέθηκε εμπλεκόμενος με το σκάνδαλο Ρωσίας-Τραμπ, δήλωσε ένοχος /pleaded  guilty  για ψευδή κατάθεση στο FBI και συμφώνησε «να συνεργασθεί με τις αρχές» για την διερεύνηση τους σκανδάλου, προσδοκώντας μειωμένη ποινή.

Αναφέρουμε αυτά τα προηγούμενα, γιατί τώρα – με την «αλλαγή βάρδιας» στο Στέητ Ντηπάρτμεντ, όπως μάλιστα έγινε – πολύ φοβόμαστε μην ανθίσουν και πάλι ψευδαισθήσεις περί π.χ. ενός Μάϊκ Πομπέο ο οποίος «είναι έξαλλος με τον Ερντογάν» (που προχώρησε στην Συρία πέρα από τα συμφωνημένα). Οπότε, μπορεί «να χάσαμε τον Τίλλερσον» την ώρα που η ExxonMobil αρχίζει να δοκιμάζει την Κυπριακή ΑΟΖ, αλλ’ έχουμε κάποιον να συγκρατήσει την Άγκυρα κλπ. κλπ. Χρειάζεται πολλή προσγείωση, στην τρομερά επικίνδυνη φάση που βρισκόμαστε. Ας ξέρουμε με ποιους μιλάμε, κι αυτοί με ποιους αληθινά επικοινωνούν.

kontranews