ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ;

ΑΠΟΧΗ – ΑΚΥΡΟ – ΛΕΥΚΟ

Η  ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ;

Η Νομοθετικής Εξουσία στο Λαό

Α

Για να δούμε ποια θα ήταν η καλύτερη δυνατή στάση που θα μπορούσαμε να κρατήσουμε στις ολιγαρχικές εκλογές του κοινοβουλευτισμού, θα πρέπει να δούμε πριν απ όλα ποια είναι η ουσία αυτού του τύπου των εκλογών.

Μερικές εκατοντάδες επιβάτες κατεβαίνουν στο λιμάνι του Πειραιά γιατί θέλουν να πάνε στην Κρήτη. Εκεί είναι πολλά καράβια και καπετάνιοι. Εκλέγουν έναν και επιβιβάζονται.
Όμως ο καπετάνιος από τη στιγμή που εκλέχτηκε έχει το συνταγματικό-νομικό δικαίωμα να αδιαφορεί πλέον για το ποια είναι η θέληση των επιβατών και να μπορεί να τους πάει σε όποιο προορισμό γουστάρει η αφεντιά του.

Έτσι αυτό το εκλεγμένο πουστρόνι αντί να τους πάει στην Κρήτη, πάει και τους πετάει σε ένα ξερονήσι  του Αιγαίου. Εδώ οι επιβάτες εξεγείρονται αλλά αυτός, βάση του νόμου που έχει φτιάξει ο ίδιος με τη δράκα του, βάζει νόμιμα τα ναυτο-ΜΑΤ και  δέρνουν τους επιβάτες.

Στις συνεχιζόμενες διαμαρτυρίες των επιβατών τους απαντά. Έχουμε Δημοκρατία ρε. Είμαι ο νόμιμος κυβερνήτης. Εσείς με ψηφίσατε για να εφαρμόσω το πρόγραμμά μου και αν δεν σας κάνω έχετε το νόμιμο και ιερό δικαίωμα να με αλλάξετε μετά από 4 χρόνια. (και αν ο άλλος  Χαλίφης που θα μπει στη θέση μου, σας πάει ποτέ στην Κρήτη να με χέσετε).

Αυτή λοιπόν είναι η ουσία των ολιγαρχικών εκλογών του κοινοβουλευτισμού. Είναι η εκλογή  του καπετάνιου-νταβατζή ο οποίος απ τη στιγμή που θα εκλέγεται έχει την απόλυτη ασυδοσία-εξουσία και στη βάση του συντάγματός του, να φτιάχνει αυτός ο ίδιος τους κανόνες -νόμους-προορισμούς του ταξιδιού  και οι επιβάτες να είναι καταναγκασμένοι με τη βία να υπακούν σε αυτούς τους ολιγαρχικούς νόμους, σε αυτή τη νομιμότητα.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την τελευταία κυβέρνηση των δοσίλογων του ΠΑΣΟΚ. Έχουν ήδη φτιάξει και εφαρμόσει δεκάδες νόμους και κανέναν από αυτούς δεν θέλει η συντριπτική πλειοψηφία του λαού. (πχ το μνημόνιο δεν το θέλει πια το 75% του λαού, το ασφαλιστικό το 82%, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας το 85% κοκ αλλά όμως αυτοί οι μέγιστοι κοινωνικοί εγκληματίες τους εφαρμόζουν με τη βία).

Όλοι λοιπόν οι εργαζόμενοι μπορούν να καταλάβουν ποιο είναι εδώ το πρόβλημα και ποια είναι η λύση του.

Η λύση του, πριν απ όλα, είναι η εκλογή των νόμων – κανόνων – προορισμών του ταξιδιού να την κάνει ο ίδιος ο λαός και στη συνέχεια να μπορεί να επιβάλει αυτή τη θέλησή του στον όποιον καπετάνιο θα εκλέγει. Και κάτι τέτοιο είναι πρακτικά απόλυτα εφικτό. (Δηλαδή ο καπετάνιος να είναι εκτελεστικό όργανο της θέλησης του λαού και όχι το αντίστροφο).

Αυτές όμως είναι οι εκλογές δημοκρατικού τύπου. Και για να φθάσουμε να έχουμε τέτοιες πρέπει ο λαός να επαναστατήσει για να καταργήσει τη βουλή και να φτιάξει ένα νέο θεσμικό μηχανισμό όπου η νομοθετική εξουσία να του ανήκει ουσιαστικά, πραγματικά.

Έτσι στο βάθος το πιο ουσιαστικό δίλημμα μας είναι η νομοθετική εξουσία στο λαό ή στους λίγους της βουλής; (και κατόπιν έρχεται το δίλημμα αποχή ή συμμετοχή στις ολιγαρχικές εκλογές).

Το πρόβλημά  μας φυσικά δεν είναι ποιο καπετάνιο-νταβατζή (κόμμα μεγάλο ή μικρό) θα εκλέξουμε,   αλλά πως και πότε θα απαλλαγούμε από το ολιγαρχικό, νταβατζηλίστικο εγκληματικό πολιτικοοικονομικό μηχανισμό  με τον οποίο οι άρρωστοι ολιγάρχες επιβάλλουν πάντα τη θέληση μιας μειοψηφίας πάνω στην πλειοψηφία (και τον οποίο τα τσογλάνια ονομάζουν δημοκρατία).
Ναι μεν χρειαζόμαστε να φτιάξουμε τον πρώτο όροφο του κτιρίου (διοικητές) αλλά είναι απόλυτη ανάγκη να φτιάξουμε πρώτα τα θεμέλια.
Ναι μεν λοιπόν θα χρειαστούν και τα εκτελεστικά όργανα, οι διοικητές-καπετάνιοι,(όροφος) αλλά πρώτα χρειάζεται να φτιαχτεί ο θεσμικός μηχανισμός (θεμέλια) όποίος θα αναγκάζει-επιβάλλει στους διοικητές να υπακούν  στη θέληση της πλειοψηφίας του λαού σε κάθε θέμα.

Αν δεν προηγηθεί αυτό, τότε η εκλογή των διοικητών-καπετάνιων είναι δώρο άδωρον και επιζήμιο για το λαό αφού αυτοί και καλά θα αμείβονται και θα κάνουν ό,τι γουστάρουν ατιμώρητα ενάντια στα συμφέροντα και τη θέληση του λαού.
Ή διαφορετικά είναι σαν κάποιος να έχει επιλέξει –προσλάβει κάποιον για οδηγό του και να τον πληρώνει αλλά το αυτοκίνητό του να έχει καμένη μηχανή. Φυσικά το σωστό είναι πρώτα να αλλάξει μηχανή και μετά να δει ποιόν θα προσλάβει.
Η ζητούμενη λύση  λοιπόν είναι σε κάθε θέμα (οικονομικό ή κοινωνικό) να αποφασίζει η πλειοψηφία του λαού για το ποιοι νόμοι – κανόνες  θα ισχύουν για τη διευθέτησή του και κατόπιν αυτή η θέληση να εφαρμόζεται από τους ίδιους και με τον συντονιστικό ρόλο των διοικητών που θα εκλέγουν.

                                                               Β

Αν θέταμε στο λαό αυτό το πραγματικό δίλημμα (η νομοθετική στο λαό ή στη βουλή;) με απλό και κατανοητό τρόπο, είναι βέβαιο ότι η συντριπτική πλειοψηφία των καλοπροαίρετων εργαζομένων (και ανεξάρτητα από την μέχρι χθες ιδεολογική τους στάση) θα τασσόταν με το πρώτο σκέλος του διλήμματος. Δηλαδή θα τασσόταν με το «η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ πρέπει να περάσει στο ΛΑΟ».
Αυτοί οι λίγοι που θα αντιτάσσονταν θα ήταν κάποια μεγάλα οικονομικά και πολιτικά λαμόγια, κάποια μικρότερα ρουσφετόβια καθίκια – γλείφτες  (άξιοι απόγονοι των κοτζαμπάσηδων επί Τουρκοκρατίας και των δοσίλογων της κατοχής) και κάποιοι άλλοι ελάχιστοι, οι οποίοι δεν μπορούν να μοιράσουν σε δύο γάιδαρους σανό.
Δεν τίθεται θέμα. Η πλειοψηφία αυτό θέλει στο βάθος, ανεξάρτητα αν δεν το έχει ακόμα μορφοποιήσει καλά μέσα της.

Όμως εδώ (και λόγο ολιγαρχικής προπαγάνδας) θα υπάρχουν διάφορες απόψεις σχετικά με το ποια βήματα θα πρέπει να γίνονται, για το ποια θα είναι η σωστότερη στάση απέναντι σε κάθε διαμορφωμένη κοινωνική κατάσταση, για να μπορέσουμε τελικά να φθάσουμε στην πραγματική εξουσία του λαού.

Μια απ αυτές τις καταστάσεις είναι οι ολιγαρχικές εκλογές του κοινοβουλευτισμού.
Εδώ τίθενται διάφοροι προβληματισμοί και διλήμματα.

Τι είναι καλύτερο να κάνουμε για προχωρήσουμε ακόμα ένα βήμα προς την νομοθετική εξουσία στο λαό;
          




ΝΑ ΑΠΕΧΟΥΜΕ Ή ΝΑ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΟ  ΚΟΜΜΑ;

Γ

Πριν περάσουμε στα επιχειρήματα της κάθε πλευράς θα πρέπει να βάλουμε το απαραίτητο θεμέλιο και στο οποίο συμφωνούμε τουλάχιστον οι περισσότεροι.
Το θεμέλιο είναι το εξής:

Για να γίνει οποιαδήποτε κοινωνική ριζική αλλαγή είναι απόλυτα απαραίτητο, πριν απ όλα, να έχει διαμορφωθεί κατάλληλα προς αυτήν την κατεύθυνση η κοινωνική συνείδηση.

Είναι προϋπόθεση εκ των ων ουκ άνευ. Αν πρώτα δεν έχει διαμορφωθεί κατάλληλα η κοινωνική συνείδηση (και κατόπιν να πράξει) καμιά ριζική κοινωνική αλλαγή δεν μπορεί να γίνει. Η διαμόρφωση λοιπόν της κοινωνικής συνείδησης στο ύψος των περιστάσεων είναι μέσον απόλυτης καθοριστικής σημασίας. Είναι το μέτρο μας.

Άρα όποια τακτική επιλογή και να κάνουμε θα πρέπει να εκτιμούμε αν αυτή η επιλογή-στάση μας βοηθά – απελευθερώνει την κοινωνική συνείδηση και την οδηγεί στο να διαμορφώνεται κατάλληλα ώστε να αγωνιστεί για να περάσει η νομοθετική εξουσία στο λαό. Όλες μας τις κινήσεις πρέπει να τις κρίνουμε με αυτό το μέτρο.

Έτσι στο συγκεκριμένο δίλημμα να απέχουμε ή να συμμετέχουμε στις εκλογές της ολιγαρχίας θα πρέπει να το δούμε απ την οπτική του τι βοηθά περισσότερο την κοινωνική συνείδηση στο να στοχεύσει η νομοθετική εξουσία να περάσει στο λαό. Δηλαδή την βοηθά η αποχή ή η συμμετοχή;

          
            

Μερικά επιχειρήματα για τη συμμετοχή και απαντήσεις

Α) « Τι δηλαδή να μην συμμετέχουμε και να μην έχουμε κυβέρνηση; Τότε θα γίνεται μπάχαλο και τίποτα το θετικό δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί ».

Αυτό το επιχείρημα το προωθούν τα λαμόγια οι πολιτικοί μαζί με τους λακέδες τους  δημοσιογράφους (τους επί πληρωμή κρανιοκενοποιητές των εργαζομένων) και στοχεύει να προκαλέσει φόβο στους πιο δειλούς ανθρώπους της κοινωνίας.

Η απάντηση είναι η εξής:

Όπως είπαμε πιο πάνω αυτό που ικανοποιεί ανάγκες μας είναι το δωμάτιο αλλά χωρίς να φτιάξουμε πρώτα τα θεμέλια δεν γίνεται τίποτα γιατί θα στήσουμε προσωρινά τα όποια δωμάτια αλλά μετά από λίγο με μερικά μποφόρ αυτά θα πέσουν.
Αν τώρα κάποιοι κόβονται να έχουν οπωσδήποτε κάποιον να τους κυβερνά χωρίς προηγουμένως να έχουν φτιάξει το θεσμικό μηχανισμό ώστε ο όποιος αυριανός διοικητής να είναι αναγκασμένος να υπακούει στις εντολές της πλειοψηφίας τότε…να μη φοβούντα γιατί  δεν πρόκειται ποτέ οι νταβατζήδες να τον αφήσουν ήσυχο.
Και το 0.0000001% μόνο να πάει να ψηφίσει (δηλαδή να πάνε μόνο τα λαμόγια μαζί με τις οικογένειές τους) θα βγει κυβέρνηση. Όποιοι πάρουν τις περισσότερους ψήφους μεταξύ αυτών, θα βγουν και στην κυβέρνηση σύμφωνα και με το σύνταγμά τους.

Τα ολιγαρχικά λαμόγια δεν παραιτούνται με τίποτα από την ψυχασθενική ηδονή της ολιγαρχικής εξουσίας. (Εδώ είναι ικανοί να πηδήξουν τα παιδιά τους, παρά φύση και κατ εξακολούθηση, προκειμένου να αποκτήσουν ή να διατηρήσουν κάποια εξουσία και δεν θα είχαν προβλέψει για μια γενική αποχή από τις εκλογές;)
Όμως άμα συνεχίσει κανείς να ψηφίζει στις ολιγαρχικές εκλογές (δηλώνει έμμεσα στην πλατιά κοινωνική συνείδηση ότι αποδέχεται στην πράξη αυτόν τον απάνθρωπο θεσμικό μηχανισμό), τότε πότε θα δείξει  η κοινωνία ότι η συνείδησή της δεν τον αποδέχεται και έτσι να αρχίσει το ξήλωμά του; Πότε θα αρχίσει η αμφισβήτησή του να περνά μέσα στην πλατιά κοινωνική συνείδηση;

Β) « Να κατέβουμε για να εκμεταλλευτούμε τις εκλογές τους και έτσι

να προωθήσουμε καλύτερα το δικό μας πρόταγμα ».

(Ετούτο το επιχείρημα το προβάλλουν οι ηγεσίες διάφορων κομμάτων της ολιγαρχικής κοινοβουλευτικολάγνας αριστεράς «του κοινοβουλευτικού κρετινισμού»)
Αυτό το επιχείρημα έχει τα εξής σκέλη:

α) « Να κατέβουμε σαν παράταξη-κόμμα για εκμεταλλευτούμε την προεκλογική περίοδο. Είναι μια ευκαιρία να μπορέσουμε  να επικοινωνήσουμε και να μεταφέρουμε στο λαό το πρόγραμμά μας καλύτερα ».

Ήμαρτον!!!! Όλη την προηγούμενη περίοδο πριν τις εκλογές δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν με το λαό και θα μπορέσουν τον ένα μήνα της προεκλογικής περιόδου; (Εκτός και αν όλο τα προηγούμενα χρόνια ο λαός είναι άρρωστος με Αλτσχάϊμερ και δεν τους καταλαβαίνει και ξαφνικά την προεκλογική περίοδο γίνεται καλά και αυτοί πάνε να το εκμεταλλευτούν για να επικοινωνήσουν μαζί του και έτσι να βοηθήσουν την κοινωνική συνείδηση να μορφοποιηθεί στο ύψος των περιστάσεων).

Και επί πλέον γιατί να συμμετέχουν σαν παράταξη στις εκλογές; Αυτή η περίφημη επικοινωνία με το λαό, εμποδίζεται από πουθενά αν κάποιος δεν έχει δηλώσει συμμετοχή σε αυτές;

Τους εμποδίζει ας πούμε (αν δεν συμμετέχουν σαν κόμμα στις εκλογές) να κάνουν «προεκλογικές» συγκεντρώσεις ή διαδηλώσεις με κεντρικά συνθήματα: (που ποτέ δεν θα έχουν, γιατί στο βάθος θέλουν την προσωπική τους εξουσία και όχι την εξουσία του λαού) όπως:

1) ΑΠΟΧΗ – ΑΚΥΡΟ – ΛΕΥΚΟ

Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ

2) Η ΒΟΥΛΗ ΝΑ ΚΑΕΙ

ΣΤΟ ΛΑΟ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ;

Μια τέτοια περίπτωση, ( προεκλογικές συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, συζητήσεις, προκηρύξεις κλπ με κεντρικό σύνθημα την διεκδίκηση της νομοθετικής απ το λαό) θα πρέπει να την δούμε απ την οπτική του πόσο μπορεί να συμβάλλει συγκριτικά θετικά  στην κοινωνική συνείδηση στην πάλη της για την εξουσία του λαού. Θα συμβάλλει περισσότερο ή λιγότερο σε σχέση με την συμμετοχή τους, σαν κόμμα-παράταξη, στις ολιγαρχικές εκλογές του κοινοβουλευτισμού;

Μήπως η συμμετοχή προκαλεί σύγχυση στην κοινωνική συνείδηση σχετικά με το τι είναι εξουσία του λαού και σύγχυση σχετικά με τον τρόπο-μέσον που αυτή εκδηλώνεται και ασκείται;

Μήπως οδηγούν την κοινωνική συνείδηση σε πλήρη σύγχυση και αποπροσανατολισμό, σχετικά με το ποια είναι η εξουσία του λαού, με συνθήματα του τύπου «Ψήφισε το ..κόμμα μας. Δώσε την δύναμή σου στο…κόμμα μας» που ήταν κεντρικό σύνθημα σε προηγούμενες εκλογές κάποιου ολιγαρχικού κόμματος της αριστεράς;

β) « Να μπούμε στη βουλή, να αγωνιστούμε να την αναβαθμίσουμε, να τους ξεσκεπάζουμε…κλπ. »

Μήπως αυτό δημιουργεί την μεγαλύτερη αυταπάτη και αποπροσανατολισμό της κοινωνικής συνείδησης;

Να την αναβαθμίσουμε λοιπόν τη βουλή, όπως αποφάσισε σε ένα συνέδριό του ένα κόμμα της ολιγαρχικής αριστεράς. Να κάνουμε δηλαδή τι;

«Να είναι πιο αναλογική η σύνθεσή της. Να καθιερωθεί το εκλογικό σύστημα της απλής αναλογικής κλπ»

Εδώ όμως ισχύει το «χέστηκε η φοράδα στο αλώνι». Και τι θα γίνει; Θα πάψουν οι λίγοι να αποφασίζουν για το λαό στο όνομά του; Θα πάψει έτσι η νομοθετική να ανήκει σε μια ολιγαρχία ή πρόκειται έτσι να ξεκαθαριστεί  στην κοινωνική συνείδηση ότι τον κάθε νόμο θα πρέπει να τον επιλέγει η πλειοψηφία του λαού;
Ένα άλλο που λένε κάποιο άλλοι «σοφοί» του κώλου είναι να «αναβαθμιστεί η βουλή, να μειωθεί ο αριθμός των βουλευτών σε 200 ή σε 100»
Ξανά χέζεται όμως η φοράδα στο αλώνι και αυτή τη φορά ακόμα πιο πολύ. Δηλαδή προτείνουν ακόμα πιο λίγοι να παίρνουν αποφάσεις για τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων.
Υπάρχει τέλος και το «να τους ξεσκεπάζουμε». Δηλαδή μέσα από τον κοινοβουλευτικό έλεγχο να ξεσκεπάζουν τα λαμόγια.

Όμως όσο και να ξεσκεπάσει κανείς τα λαμόγια είναι τόσο χοντρόπετσοι που δεν πρόκειται να ξεπαγιάσουν. Και για το ξεσκέπασμα των λαμογιών πρέπει να είναι αυτοί στη βουλή; Εδώ και ο πιο απλός άνθρωπος που δεν έχει περάσει ούτε έξω από τη βουλή ξέρει πολύ καλά το πόσο λαμόγια είναι και το γιατί. Εκείνο όμως που δεν ξέρει είναι το πώς και με τι μέσον θα πάρει την εξουσία στα χέρια του.
Και ένας βασικός λόγος που δεν το ξέρει είναι το ότι οι διάφοροι ολιγάρχες λαοσωτήρες, του δημιουργούν διαχρονικά τρομερή σύγχυση.

Και τόσα χρόνια που τους ξεσκεπάζουν, στη Χώρα μας και σε όλο τον πλανήτη, τι έγινε;
Βοήθησε στο να διαμορφωθεί η κοινωνική συνείδηση στην κατεύθυνση να διεκδικήσει την εξουσία της δηλαδή την νομοθετική εξουσία;

Γ) « Να φτιαχτεί ένα «άμεσο» δημοκρατικό κόμμα, να λειτουργήσει μέσα στα νόμιμα για την ολιγαρχία πλαίσια, να κατέβει-συμμετάσχει στις εκλογές και όταν πάρει την πλειοψηφία-εξουσία να καταργήσει τη βουλή και να φτιάξει θεσμούς που να αποδίδουν τη νομοθετική εξουσία στο λαό. Επίσης όσο αυτό θα είναι στην αντιπολίτευση να καταγγέλλει τη βουλή  σαν ολιγαρχικό και άκυρο για το λαό θεσμό, ταυτόχρονα να προβάλλει το σκοπό της νομοθετικής εξουσίας στο λαό και να μην συμμετέχει σε άλλες διαδικασίες της ».

Τα πιο πάνω  πράγματα μπορεί να ακούγονται καλά. Όμως εδώ είναι που θα πρέπει να λέμε όλη την αλήθεια στους εργαζόμενους για να σβήσουμε κάθε αυταπάτη- παγίδα.

Ας υποθέσουμε ότι ένα τέτοιο κόμμα συμμετέχει στις εκλογές και κάποτε (μετά από μία ή δεκάδες εκλογικές αναμετρήσεις) παίρνει την πλειοψηφία και σχηματίζει κυβέρνηση. Κατόπιν υποθέτουμε ότι αρχίζει να «βάζει εμπρός»  για να αποδώσει την νομοθετική εξουσία στο λαό.

Σε αυτό το σημείο έχει κανείς αυταπάτες ότι οι ολιγάρχες, με τους μηχανισμούς βίας που διαθέτουν, θα μας πουν: «αφού πήρατε την πλειοψηφία είστε ελεύθεροι από εμάς να εφαρμόσετε το πρόγραμμά σας»; Όποιος πιστεύει κάτι τέτοιο «κούνια που τον κούναγε». Είναι εκτός τόπου, χρόνου και γενικά υλικής πραγματικότητας. Οι ολιγάρχες, τα πιο ψυχασθενικά άτομα της ανθρωπότητας δεν διστάζουν (βρίσκοντας εύκολα τις πιο αληθοφανείς δικαιολογίες) να σκοτώνουν γυναικόπαιδα (όπως σε Γιουγκοσλαβίες, Ιράκ, Αίγυπτο, Συρία, Τυνησία, Λιβύη   κλπ) με σκοπό την διατήρηση και την διεύρυνση της εξουσίας τους. Όταν βλέπουν ότι δεν ελέγχουν όσο θα ήθελαν μια κατάσταση η πρώτη-πρώτη σκέψη που τους περνά είναι η βίαιη αντίδραση εναντίον εκείνων που απειλούν το αντικείμενο της ψυχασθένειάς τους.

(Αν σεβόντουσαν τη θέληση του λαού, θα σεβόντουσαν από σήμερα  και δεν θα θέσπιζαν νόμους που δεν τους θέλει η πλειοψηφία του λαού).

Έτσι ναι μεν σε καλούνε δήθεν δημοκρατικά να συμμετέχεις στις εκλογές αλλά αν τις χάσουν δεν αναγνωρίζουν ποτέ το νικητή (πχ Χιλή, Αλγερία, Παλαιστίνη κλπ) αν ο νικητής σκοπεύει να χτυπήσει κάποιο ουσιαστικό στοιχείο της εξουσίας τους.
Τη δε δικαιολογία για την μελλοντική βίαιη αντίδρασή τους την έχουν ήδη χτίσει στο τυπικό μέρος τους πολύ πριν.

Ας δούμε πως έχουν ετοιμάσει το τυπικό μέρος για να μπορέσουν αύριο να επιτεθούν βίαια στο λαό.

Το άρθρο 1 του συντάγματός τους λέει ότι τη νομοθετική εξουσία την ασκεί η βουλή.

Άρα αν ο λαός θέλει η νομοθετική εξουσία να ασκείται από τον ίδιο, όπως είναι λογικό, θα πρέπει να αναθεωρήσει- καταργήσει αυτό το άρθρο 1. Αμ δε!! Έχουν φτιάξει το άρθρο 110 που απαγορεύει την αναθεώρηση  του άρθρου 1. Αυτό σημαίνει ότι και ο Θεός να κατέβει δεν μπορεί κανείς να το αναθεώρηση. Η αναθεώρησή του σημαίνει ΚΑΤΑΛΥΣΗ του συντάγματος. Και τι σημαίνει κατάλυση του συντάγματος για αυτούς; Το τι σημαίνει το λένε (με κομψό τρόπο) στο άρθρο 120 παράγραφο 4.
Λένε λοιπόν σε αυτό το άρθρο ότι είναι δικαίωμα και υποχρέωση του κάθε ατόμου να αντιταχθεί, ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟΝ (δηλαδή βίαιο ή ειρηνικό) στην κατάλυση του συντάγματος.
Με άλλα λόγια αν καταργηθεί το άρθρο 1 και η νομοθετική περάσει στα χέρια του λαού, αυτό θεωρείται κατάλυση του συντάγματος και δίνει την δικαιολογία σε κάθε φασιστόμουτρο καραβανά ή μπάτσο ή παρακρατικούς, μαφιόζους, των ντόπιων και ξένων μυστικών υπηρεσιών να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο για να επαναφέρουν τη νομιμότητα (δηλαδή πάλι οι λίγοι να μας φτιάχνουν τους νόμους).

Άρα είναι από τα τώρα δεδομένη και τυπικά η πρόθεση των ολιγαρχών για βίαιη αντίδραση ενάντια στην πλειοψηφία του λαού αν αυτή θελήσει να καταλύσει την κυριαρχία τους. Το να μην γίνει αυτό δεν υπάρχει ούτε μια πιθανότητα στο άπειρο.

Έτσι ένα κόμμα-κίνημα είτε αν έχει με το μέρος την πλειοψηφία του λαού δια μέσου των εκλογών είτε αν έχει την πλειοψηφία του λαού χωρίς να συμμετέχει στις εκλογές και θελήσει να αποδώσει την νομοθετική στο λαό, θα πρέπει να περιμένει την ίδια βίαιη στάση-αντίδραση-σύγκρουση από τους ολιγάρχες.

(Είτε πάει κανείς από τον πρώτο δρόμο στην αυλόπορτα της εξουσίας είτε φθάσει μπροστά σε αυτή από άλλο δρόμο πάντα πίσω απ την αυλόπορτα είναι οι οχιές της ολιγαρχίας).

Άρα, το μόνο που μένει στο λαό είναι να ετοιμάζεται κατάλληλα για αυτή τη στιγμή της σύγκρουσης. Να ετοιμάζεται οργανωτικά, ιδεολογικά κλπ για να βγει νικητής συντρίβοντας κάθε κομματάκι του σημερινού ολιγαρχικού κράτους. Η άμυνά του να είναι τόσο ισχυρή ώστε να τους κάνει να σπάσουν τα μούτρα τους.
Και η καλύτερη περίπτωση θα είναι η δύναμη του λαού να έχει φθάσει σε τέτοιο επίπεδο όπου οι ολιγάρχες να κωλώσουν, να μην τολμήσουν καν να αντιδράσουν γιατί θα αισθάνονται ότι αν το κάνουν θα τους φάει η μαρμάγκα. Δηλαδή η ισορροπία δυνάμεων να είναι τέτοια που να τους βγάζει κάθε ελπίδα από το μυαλό ότι θα βγουν νικητές από μια σύγκρουση, από μια επίθεσή τους στην πλειοψηφία του λαού.
Άλλη λύση δεν υπάρχει. Μεσοβέζικες λύσεις δεν υπάρχουν. Όλα τα υπόλοιπα είναι αυταπάτες και παρηγοριές κάποιων δειλών υπάρξεων.

 Όσοι υπόσχονται ότι μέσω των εκλογών μπορεί να περάσει άκοπα η εξουσία στο λαό είναι μεγάλοι απατεώνες. Όσοι υπόσχονται ότι με την απλή ψήφο του καθένα και απ τον καναπέ μπορεί να αλλάξει και τη ζωή του είναι λεχρίτες.

Οι νόμοι της ολιγαρχίας δεν έχουν κανένα ηθικό στοιχείο και καμιά «μπέσα». Τους αλλάζουν ή τους παραβιάζουν διαρκώς ανάλογα με τα συμφέροντά τους, ανάλογα με τους φόβους τους.

Ναι αλλά εδώ θα σου πουν ότι είναι καλύτερα πρώτα να κερδίσει το κόμμα τις εκλογές γιατί έτσι θα δυσκολευτούν οι ολιγάρχες να βρουν δικαιολογίες για βίαιη επίθεση.
Όχι. Ούτε εδώ αυταπάτες. Όταν θα πάει να περάσει η νομοθετική στο λαό, θα φτιάξουν κατάλληλα τέτοιες ψεύτικες ιστορίες με προβοκάτσιες, που μόνο οι πιο διεστραμμένοι εγκέφαλοι του σύμπαντος μπορούν να φτιάξουν.
Η δικαιολογία τους πιθανά δεν θα είναι μόνο μία (όπως καλή ώρα είναι η πρωκτοτρυπίδα τους) αλλά θα είναι πολλές και ανάλογες του «σαμποτάζ στα τάνκς στον Έβρο» που είχαν βρει οι άλλοι ομογάλακτοι συνάδελφοί τους της στρατιωτικής δικτατορίας.

Όχι. Η λύση ιστορικά ήταν και θα είναι πάντα μόνο η κινηματική.

Πρέπει το κίνημα να αποδεσμευτεί  όσο μπορεί από το τι θα πει η ολιγαρχία σήμερα ή αύριο και να επικεντρωθεί στο τι θα πρέπει να λέει και να κάνει το ίδιο.

Αφού είναι δεδομένη η προσπάθεια για βίαιη αντίδραση-σύγκρουση της αστικής ολιγαρχίας, τη στιγμή που θα βλέπει ότι αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για την συνέχιση της ύπαρξης του ζυγού της επί του λαού, το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής. Γιατί ένα τέτοιο «άμεσο» δημοκρατικό κόμμα να είναι δεσμευμένο  από την εκλογική επικράτησή του για να αρχίσει την απόδοση της νομοθετικής στο λαό (και από τη στιγμή που όπως είπαμε ότι και έτσι ακόμα τα όργανα των αστών θα βρουν και θα προβάλλουν την πιο διεστραμμένη δικαιολογία για να επιτεθούν βίαια;) Αν πχ η ισορροπία των δυνάμεων είναι υπέρ του λαού 3-4 χρόνια πριν τις ολιγαρχικές εκλογές (και αν τις αναβάλουν στα 5 – 7 ή 8 κλπ), γιατί να μην προχωρήσει κινηματικά, πριν από την προκήρυξη αυτών, για τη συντριβή της ολιγαρχίας; Γιατί να μην το κάνει εκείνη τη στιγμή που θα είναι ευνοϊκά για το λαό και να πρέπει να περιμένει τόσα χρόνια δίνοντας το χρόνο στους εγκληματίες να ανασυνταχθούν σε όλους τους τομείς για να αλλάξουν την ισορροπία των δυνάμεων υπέρ τους; Αν περιμένει τόσα χρόνια το πιο πιθανό είναι να χάσει το τρένο. Οι ολιγάρχες εν τω μεταξύ θα χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα για να ανατρέψουν την ισορροπία που είναι εις βάρος τους (με βία, απειλές, χρηματισμούς, προβοκάτσιες κλπ) Ξέρουμε λοιπόν όλοι ότι «στη βράση κολλάει το σίδερο». Γιατί να δώσουμε αυτό το καθοριστικό όπλο (του χρόνου) στην ολιγαρχία το οποίο θα το χρησιμοποιήσει σίγουρα κατά τρόπο θανάσιμο εναντίον της προοπτικής για την εξουσία του λαού;

Εδώ εύλογα θα μπορούσε  να πει κανείς «Ναι να μην τους το δώσουμε αυτό το όπλο. Όταν η πλειοψηφία του λαού είναι έτοιμη και η ισορροπία των δυνάμεων είναι υπέρ της, τότε κινηματικά να προχωρήσει στην συντριβή της ολιγαρχικής εξουσίας. Ωστόσο για λόγους τακτικής, εν τω μεταξύ, θα μπορούσε να συμμετέχει στις εκλογές για το ολιγαρχικό κοινοβούλιο».

Όμως «πάντα και παντού» θα πρέπει να έχουμε παρόν το μέτρο μας. «Η συμμετοχή στις εκλογές, στις σημερινές συγκεκριμένες συνθήκες, απελευθερώνει την κοινωνική συνείδηση ή την εγκλωβίζει (ή  μια άλλη σύγκριση -την απελευθερώνει λιγότερο ή περισσότερο συγκριτικά;-)» Και πιο ειδικά.

Αν ένα κόμμα, που είναι υπέρ της νομοθετικής εξουσίας στο λαό, μπει με τους καλύτερους δυνατούς όρους στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες θα βοηθήσει την κοινωνική συνείδηση περισσότερο από ότι αν μείνει έξω από αυτές και πολεμήσει με τους όρους που μπορεί;

Και εμείς κυρίως από πιο συγκεκριμένο πράγμα επιδιώκουμε να απελευθερωθεί η κοινωνική συνείδηση;

Σκοπός είναι να συντρίψουμε τον ατσάλινο φράχτη που έχει βάλει ολιγαρχία στο μυαλό των σκλάβων της, ανά τους αιώνες, και δεν της επιτρέπει να δει την καθοριστική αιτία που υπάρχει πίσω από κάθε κοινωνικό πρόβλημα. Εμποδίζοντάς την δει πιο βαθιά, την περιορίζει στο να βλέπει τις αιτίες των κοινωνικών προβλημάτων είτε στους κακούς χαρακτήρες είτε στις νοητικές ικανότητες αυτών που την εξουσιάζουν και όχι στη δυνατότητα – εξουσία των λίγων να υπαγορεύουν τη θέλησή τους στους πολλούς.

Σε ένα άλλο κείμενο έχουμε γράψει:

«Περί διαχωρισμού των αιτιών

Θα το εξηγήσουμε με παραδείγματα.

Η Κυβέρνηση παίρνει απόφαση να φτιάξει ένα εργοστάσιο το οποίο είναι ρυπογόνο. Οι Υλικές αιτίες που ρυπαίνει βρίσκονται στην τεχνολογία του. Άρα η υλική (πρακτική) λύση θα μπορεί να  είναι είτε η αντικατάσταση της τεχνολογίας του είτε το κλείσιμό του.

Εδώ η υλική αιτία είναι αυτή (τεχνολογία) και είναι σημαντική αιτία της ρύπανσης αλλά δεν είναι η μόνη.

 Επίσης κανένας δεν μας εγγυάται ότι τα επόμενα που θα γίνουν, οι  επόμενες παραγωγικές δραστηριότητες δεν θα έχουν αντιρρυπογόνες προδιαγραφές. ( Όπως επίσης για άλλα θέματα . Παράδειγμα αυξάνει τα διόδια για να μαζέψει λεφτά για τις εταιρείες. Με κινητοποιήσεις μας μπορεί να υποχωρήσει ή και να τα μειώσει. Όμως μπορεί μετά να πάει και να μας αυξήσει τα τέλη κυκλοφορίας).

Άρα με το να διεκδικήσουμε ΜΟΝΟ  την πρακτική λύση αυτού του προβλήματος το κεφάλι της Λερναίας Ύδρας μπορεί να βγάλει αμέσως και άλλα πολλά κεφάλια.
(Την προβολή μόνο των υλικών αιτιών και των υλικών λύσεων προβάλλουν κυρίως τα δεξιά ολιγαρχικά κόμματα για να σταματήσουν την κοινωνική συνείδηση να πάει βαθύτερα. Και σου λένε διαρκώς «εδώ για το συγκεκριμένο πρόβλημα τι λύση έχεις να προτείνεις;». Αυτό κάνουν τα μέγιστα καθίκια. Αν προχωρήσουν πιο μέσα το πολύ να φτάσουν να μας πουν ότι η καθοριστική αιτία είναι η ανικανότητα των πολιτικών συναδέλφων τους ).

Αν όμως πάμε βαθύτερα στο παράδειγμά μας θα ανακαλύψουμε ότι η κυβέρνηση για να εξυπηρετήσει μεγάλα συμφέροντα κάποιων λίγων ιδιωτών (με το αζημίωτο) πήρε την απόφαση για τη λειτουργία του εργοστασίου.

Και εδώ η απόφαση των λίγων της κακής κυβέρνησης είναι πολύ σημαντική αιτία για την πρόκληση της ρύπανσης γιατί χωρίς την απόφασή της δεν θα είχε γίνει.
Αν όμως μείνουμε σε αυτή την αιτία (οι λίγοι οι κακοί, οι ολιγάρχες), η λύση που μας παρουσιάζεται είναι είτε να πιέσουμε είτενα διώξουμε τους λίγους κακούς-λαμόγια και να βάλουμε κάποιους άλλους καλούς για να παίρνουν καλές αποφάσεις για το λαό.

Όμως ούτε εδώ μας εξασφαλίζει τίποτα αυτή η αλλαγή. Τίποτα δεν μας εγγυάται ότι οι νέοι οι καλοί δεν θα μετατραπούν σε κακούς (να χρηματιστούν, να εκβιαστούν ή από αλαζονεία να κάνουν αυτό που νομίζουν αυτοί ότι είναι το σωστό).
Άλλωστε η ιστορία του προηγούμενου αιώνα μας διδάσκει ότι οι λίγοι οι «απελευθερωτές» των λαών μετατράπηκαν στη συνέχεια σε εξουσιαστές των λαών.

Αν όμως πάμε πιο βαθιά θα δούμε ότι η αιτία είναι το ότι οι λίγοι έχουν τη δύναμη, δυνατότητα, εξουσία να αποφασίζουν και να επιβάλλουν τη θέλησή τους στην πλειοψηφία της κοινωνίας. Με αυτή όμως σαν δεδομένη καθοριστική αιτία, τα πράγματα αλλάζουν ριζικά. Η λύση που εδώ μας παρουσιάζεται είναι η αφαίρεση της δυνατότητας-εξουσίας των λίγων να αποφασίζουν για το τι θα πρέπει να κάνει η πλειοψηφία της κοινωνίας και η απόδοσή της εξουσίας αυτής στο όλον της κοινωνίας. Τελικά μόνο αυτή η λύση υπάρχει για να μην έχουμε επανάληψη, επανεμφάνιση των φαινομένων να ζημιώνονται πάντα οι πολλοί και να κερδίζουν πάντα οι λίγοι.»

Την παγίδα λοιπόν και τον φράκτη τον έχουν στήσει στο μέρος που βρίσκεται μετά την κατευθυνόμενη αντίληψη περί ανικανότητας ή την κακής ψυχοσύνθεσης κάποιων που εξυπηρετούν συμφέροντα, για να μην βλέπουν οι άνθρωποι την από πίσω αυτής βρισκόμενη   καθοριστική αιτία, που είναι δυνατότητα-εξουσία που τους παρέχει ένας μηχανισμός να αποφασίζουν αυτοί για την ζωή των πολλών. Αυτόν τον φράχτη πρέπει να σπάσουμε για να δει η κοινωνική συνείδηση εκείνο που είναι στο βάθος και σε αυτή την αιτία να εναντιωθεί έμπρακτα.

Άρα εδώ θα πρέπει να αναφερθούμε με όρους ατομικής και κοινωνικής ψυχολογίας.
Λοιπόν ποιος είναι ο ποιο εύκολος τρόπος που η κοινωνική συνείδηση θα μπορεί να ξεχωρίσει την διαμετρικά αντίθετη στάση σου σύστημα (και ιδιαίτερα να προβάλεις την καθοριστική αιτία των κοινωνικών προβλημάτων); Με το να συμμετέχεις μαζί με άλλες δυο δεκάδες κόμματα στις εκλογές και μετά να μπεις στη Βουλή ή να διακηρύττεις με οργανωμένο τρόπο (μέσα απ τα κοινωνικές κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις, ατομικές και συλλογικές ενημερώσεις) το «να καεί η βουλή στο λαό η νομοθετική;»
(Έχουμε μια ομάδα ανθρώπων που βαδίζει προς μια ίδια κατεύθυνση και τα άτομα φοράνε τα ίδια ρούχα και ένας παρατηρητής που τους κοιτά από μια κάποια σχετική μακρινή απόσταση  δεν μπορεί να διακρίνει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του καθένα, παρ ότι αυτά υπάρχουν. Αν τώρα κάποιος άλλος βαδίζει σε αντίθετη κατεύθυνση προς την ομάδα τότε είναι δυνατή η διάκρισή του σε σχέση με τους άλλους έστω και αν δεν διακρίνονται τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αυτού.)

Μήπως λοιπόν ακολουθώντας το κοπάδι των ολιγαρχικών κομμάτων χάνεται η πλήρη δυνατότητα διαχωρισμού της απόλυτης διαφορετικότητάς σου από αυτά και ταυτόχρονα ο απαραίτητος βαθμός πειστικής καταγραφής των πραγματικών προθέσεών σου;

Εδώ έχουμε θέμα πρώτα καταγραφής της διαφορετικότητά σου και δεύτερο και ίσως πιο σημαντικό είναι η πειστικότητα των προθέσεών σου. Αυτές οι δύο καταγραφές δυνητικά μπορούν να αλληλοεπηρεάζονται, να αλληλοτροφοδοτούνται.

Όσον αφορά την πειστικότητα των προθέσεών – σκοπών σου, αυτή επιτυγχάνεται όταν η συνείδηση του άλλου βλέπει ότι υπάρχει ταύτιση λόγων με πράξεις.
Ο λαός μετά την τεράστια κακή πείρα που έχει διαχρονικά από τους λαοσωτήρες του, βάζει δικαίως το κάθε υποκείμενο που εκφέρει ένα κοινωνικό λόγο, στη θέση του κατηγορούμενου. Υποπτεύεται τους πάντες ακόμα και έναν που θέλει να συμμετέχει στο ΔΣ ενός επιμορφωτικού συλλόγου. Και δίκιο έχει και καλά κάνει. Έμαθε να μην εμπιστεύεται ούτε τον κώλο του γιατί η πείρα του έδειξε ότι πολλάκις ενώ τον παρότρυνε να πάει στην τουαλέτα για χέσιμο τελικά αποδεικνυόταν ότι τον κορόιδευε γιατί ήταν κλάσιμο. Λοιπόν θέλεις να συμμετέχεις στις εκλογές και στη βουλή; Τότε θα πρέπει να αποδείξεις με λόγια και κυρίως με πράξεις  ότι οι πραγματικοί σου σκοποί δεν είναι η κρατική χρηματοδότηση των κομμάτων, δεν είναι ο παχυλός βουλευτικός μισθός, δεν είναι η κατάκτηση μεγαλύτερης εξουσίας, βολέματος, ικανοποίησης αλαζονείας-αυτοπροβολής κάποιων κλπ αλλά είναι η επίτευξη συγκεκεριμένων καλύτερων, αποτελεσματικότερων όρων κοινωνικής λειτουργίας. Θα πρέπει να βγάλεις από το λαό την απόλυτα δικαιολογημένη αντίληψη του  «ΟΛΟΙ πάνε για τη μάσα», με τη στενή και ευρεία μετάφρασή του και να μπεις σε αυτή σαν εξαίρεση. Και για να μπεις σαν εξαίρεση δεν μπορείς να μπεις μόνο με λόγια αλλά κυρίως με πράξεις. Όμως αν μπεις στη βουλή, ποιες πειστικές πράξεις σου απομένουν μετά;

Έτσι λοιπόν  έχει καταγραφεί βαθιά στην κοινωνική συνείδηση ότι όταν θέλεις να αλλάξεις την εσωτερική μορφή σε ένα σπίτι (για να διαμένεις καλύτερα) , μπαίνεις μέσα σε αυτό και την αλλάζεις ενώ αν θέλεις να το γκρεμίσεις το γκρεμίζεις από τα έξω (γιατί αν το γκρεμίσεις απ τα μέσα θα σε πλακώσει). Και αν θέλεις να μπεις μέσα για να το γκρεμίσεις, όπως υπόσχεσαι, θα πρέπει να πείσεις με πράξεις και με λόγια (να απολογηθείς) ότι θέλεις να μπεις μέσα γιατί έτσι θα μπορέσεις να το γκρεμίσεις καλύτερα, ευκολότερα και όχι για να γλυκαθείς και να μείνεις εντός του.

Δ) «Και τι θα κερδίσουμε με την αποχή; Με την αποχή δεν έχουμε να κερδίσουμε τίποτα γιατί έτσι κι αλλιώς θα βγει μια κυβέρνηση και οι μη συμμετέχοντες δεν θα έχουν λόγο σε αυτή, κάποιοι άλλοι θα αποφασίσουν για μας»

Ξεκινώντας απ το τέλος της πιο πάνω φράσης μπορούμε να κάνουμε τις εξής διαπιστώσεις. Αν αυτοί που λένε ότι «αν δεν ψηφίσουμε εμείς κάποιοι άλλοι θα αποφασίζουν για μας» είναι δημοσιογράφοι ή πολιτικοί, σημαίνει ότι εργάζονται για το εγκληματικό έργο τους το οποίο είναι η διαστρέβλωση της κοινωνικής συνείδησης.
Αν όμως είναι απλοί άνθρωποι, να τους πούμε ότι έπεσαν στην παγίδα των διεστραμμένων και να τους εξηγήσουμε ότι οι άλλοι, οι απλοί άνθρωποι, που ψήφισαν δεν ψήφισαν ούτε για μας και ούτε για τον εαυτό τους αλλά για την ολιγαρχία. Απλά πάνε, ρίχνουν μια ψήφο και «ου οίδασι τι ποιούσι». Και τόσα χρόνια που ψήφιζαν το εκάστοτε κυβερνών κόμμα αποφάσισαν ποτέ για τον κάθε εγκληματικό νόμο που αυτό το κόμμα θέσπιζε; Αυτοί που ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές την κυβέρνηση των δοσίλογων του νεοφασιστικού ΠΑΣΟΚ, αποφάσισαν ας πούμε και για το ασφαλιστικό, για το μνημόνιο ή όρχεις πάτερ; Είναι φανερό ότι πάνε να ποτίσουν τη σκέψη των απλών ανθρώπων με ναρκωτικά, με παραισθησιογόνα για να νομίζουν ότι αυτοί αποφασίζουν που τελικά ξεσκίζονται.

Και πάμε στην πρώτη ερώτηση. «Τι κερδίζουμε με την αποχή»; Φυσικά και προς το παρόν δεν αλλάζει ο εγκληματικός ολιγαρχικός μηχανισμός της λήψης των αποφάσεων όμως μπορούμε με την αποχή – άκυρο-λευκό να ξεκινήσουμε κάποτε να κάνουμε κάποια σημαντικά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση.

Πρώτα, αν οι λόγοι της αποχής ενός ατόμου δεν είναι πράξη αδιαφορίας εξ αιτίας της υφιστάμενης απεγκεφαλοποίησης του από το σύστημα, τότε γίνεται μια σημαντική πράξη ατομικής απελευθέρωσης από τα μέχρι τώρα συναισθηματικά δεσμά που είχαν δημιουργηθεί με κάποιο ολιγαρχικό κόμμα. Είναι πράξη ανυπακοής στο κάλεσμά τους για συνέχιση της σχέσης κυριαρχίας επάνω του. Είναι ένα κόψιμο ομφάλιου λώρου, πρώτη βασική πράξη ελευθερίας και μεταδοτική παρότρυνση προς άλλους να πράξουν το ίδιο.

Δεύτερον, αν αυτή η αντίδραση αποδέσμευσης μπορέσει και συνοδευτεί με υιοθέτηση της σχέσης αιτίου αποτελέσματος (αποχή-άκυρο-λευκό η νομοθετική εξουσία στο λαό ή η βουλή να καεί στο λαό η νομοθετική) τότε έχει προσφέρει κάποια έστω και λίγα βήματα στην κοινωνία. Αν όλα αυτά συνδυαστούν επί πλέον με τη συμμετοχή του σε ένα συλλογικό υποκείμενο της αυτής κατεύθυνσης, τότε τα βήματα είναι μεγαλύτερα και περισσότερα.

Όμως «για να γυρίσει ο ήλιος θα θέλει αρκετή δουλειά ακόμα»

Αντίθετα αυτός που ψηφίζει δεν κερδίζει συγκριτικά απολύτως τίποτα και ακόμα χειρότερα χάνει χρόνο από το φθάσιμο στον επιδιωκόμενο σκοπό. (καθυστερεί την υλοποίηση του σκοπού). Αν ψηφίσει το ολιγαρχικό κόμμα που θα κυβερνήσει δεν πρόκειται μετά ποτέ πια να τον ρωτήσει ή να τον ακούσει κανείς. (Εκτός και αν είναι κανένα ρουσφετόβιο καθίκι και πάει για κανένα κόκαλο).  Αν ψηφίσει κάποιο άλλο κόμμα για να το ενδυναμώσει ποσοστιαία (πχ από το 15% να πάει 18%) τότε είναι που χέστηκε η ημιόνα. Τίποτα το καλό δεν προμηνύεται για το λαό αφού ο στόχος για νομοθετική εξουσία στο λαό επικαλύπτεται από στόχους ποσοστιαίας ενδυνάμωσης κάποιου κόμματος.

Για την τελική κρίση μας

Στην κρίση μας για το πως μπορεί να βοηθηθεί περισσότερο η κοινωνική συνείδηση στο στόχο για μια ριζικά νέα κοινωνία (μέσα από την αποχή ή τη συμμετοχή  στις ολιγαρχικές εκλογές της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας) θα πρέπει (μεταξύ των άλλων) να μπαίνουν στη συλλογική κρίση του υποκειμένου της πρωτοβουλίας για αυτή την αλλαγή, επιστημονικά δεδομένα και παράμετροι της ατομικής και κοινωνικής ψυχολογίας.

Εκτός όμως από αυτά τα δεδομένα και τις παραμέτρους είναι πλέον καιρός να δοθούν επιτέλους και πειστικές απαντήσεις για τις επιλογές του αντιπάλου που θα αναφέρουμε:
α) Γιατί οι ολιγάρχες επιδιώκουν (και εδώ και παγκόσμια) κυριολεκτικά με λύσσα τη συμμετοχή του κόσμου στις κάλπες;

Όπως διαπιστώσαμε όλοι και στις τελευταίες Δημοτικές και Περιφερειακές εκλογές,  με τα διαφαινόμενα υψηλά ποσοστά αποχής, διάφοροι λεχρίτες υπουργοί έβγαιναν στα κανάλια και σχεδόν παρακαλούσαν τον κόσμο να πάει στις κάλπες και ας μην ψηφίσει αυτούς φτάνει να ψηφίσει ένα οποιοδήποτε κόμμα!!!!! Τότε ήταν που είχαν λυσσάξει πολιτικοί, δημοσιογράφοι και όλο το κακό συναπάντημα. Γιατί το έκαναν; Τι θα κέρδιζαν με τη συμμετοχή και την θα μπορούσαν να χάσουν με την αποχή; Μήπως φοβόντουσαν ότι η αποχή μπορεί να λειτουργήσει σαν απαρχή αμφισβήτησης του ολιγαρχικού συστήματος και αυτή η αμφισβήτηση να οδηγήσει μετά σε μορφοποιημένη πρόταση ενάντια στην καρδιά του συστήματός τους; (και εμείς στο κάτω κάτω γιατί να κάνουμε ότι επιθυμούν αυτοί αφού κατά κανόνα το όφελος του λαού είναι αντίθετο από τις επιθυμίες τους;)

β) Γιατί σε όλες τις Χώρες όταν το σύστημα περνάει μια μεγάλη κρίση, η τοπική ολιγαρχία προκηρύσσει όσο το δυνατόν συντομότερο εκλογές; Τι είναι λοιπόν αυτό το «μαγικό» που έχουν οι εκλογές και βοηθά το σύστημα να ξεπερνά την όποια πολιτικοκοινωνική του κρίση;

γ) Γιατί οι ολιγαρχίες όλου του κόσμου ενώ τον προηγούμενο αιώνα (οι περισσότερες) είχαν κηρύξει παράνομα τα φερόμενα ως αντισυστημικά κόμματα σε κάποια φάση άρχισαν σωρηδόν την νομιμοποίησή τους;  Τι είδαν; Τι επιστημονικό ανακάλυψαν και είδαν ότι το κέρδος τους θα είναι μεγαλύτερο από τη νομιμοποίησή τους και την είσοδό τους στη βουλή από το να είναι παράνομα και εκτός βουλής; Και αν κάνουμε έναν απολογισμό τι θα δούμε ότι πέτυχαν; Μήπως δούμε ότι τελικά (σε όλες τις χώρες του κόσμου) κατάφεραν να τα καταστήσουν εντελώς ακίνδυνα για το σύστημά τους;

Εν κατακλείδι το θέμα της αποχής ή της συμμετοχής είναι ένα σημαντικό θέμα. Η αποχή ή η συμμετοχή δεν πρέπει να είναι πανάκεια, θέσφατο αλλά μέσον για την μεγαλύτερη απελευθέρωση της κοινωνικής συνείδησης από τα συναισθηματικά και νοητικά δεσμά της ολιγαρχίας. Θα μπορούσε κάποιος κάλλιστα να απέχει ή να συμμετέχει αν η μια ή η άλλη επιλογή έδειχνε φανερά ότι βοηθά την προώθηση του σκοπού. Είναι σημαντικό θέμα τακτικής και τη στάση του κάθε αντισυστημικού συλλογικού υποκειμένου απέναντι σε αυτές, δεν θα πρέπει να την ορίζει καμιά ηγεσία ή συντονιστικό όργανο αλλά θα πρέπει να είναι απόφαση της πλειοψηφίας των μελών του. Πρέπει να κοπεί πια ο βήχας σε νυν ή κάθε επίδοξους ολιγάρχες να υπαγορεύουν είτε την αποχή είτε τη συμμετοχή χωρίς να έχει προηγηθεί ένας ισότιμος διάλογος, με έκφραση όλων των απόψεων, χωρίς αποκλεισμούς και τελικά τη στάση να την καθορίζει η πλειοψηφία των μελών.

Σημείωσεις επίλογος:  Οι κυριότεροι λόγοι-στόχοι που προβάλουν οι ηγέτες της ολιγαρχικής αριστεράς για την απόφασή τους να συμμετέχουν στις ολιγαρχικές εκλογές δεν είναι αυτοί που αναφέραμε πιο πάνω.

Οι σημαντικότεροι λόγοι-στόχοι, που ενίοτε τους διαφεύγουν από τα χείλη είναι άλλοι όπως: Καταγραφή της «δύναμης» του κόμματος του οποίου ηγούνται. Με την καταγραφή επιδιώκουν την αναγνώριση από άλλους ολιγαρχικούς του μεριδίου της δύναμής τους.  Μια τέτοια αναγνώριση θα μπορέσουν πιθανά αύριο να την χρησιμοποιήσουν σε συμμαχικά σχήματα και πάνω σε αυτά να έχουν το ειδικό βάρος που επιδιώκουν στις λαμβανόμενες αποφάσεις. Μια τέτοια αναγνώριση μπορεί επίσης να τους χρειάζεται για να λειτουργεί το ποσοστό τους σαν δύναμη  που θα προβάλλεται στο χώρο των οπαδών της ευρύτερης αριστεράς. Άλλοι θα θέλουν να δείξουν προς όλους «να ποιοι είναι οι ηγεμόνες του χώρου» και άλλοι να δείξουν ότι μπορούν να ανατρέψουν την ισορροπία των δυνάμεων εντός αυτού του χώρου κλπ.
Οι στόχοι της καταγραφής αυτής μπορεί να είναι και άλλοι  όπως πχ μια ενδεχόμενη ποσοστιαία ενδυνάμωση του κόμματός τους μπορεί να προκαλεί και μια προσωπική ικανοποίηση της αλαζονείας τους και να τους δίνει τη δυνατότητα να αποφύγουν την πιθανότητα αμφισβήτησής τους από άλλους επίδοξους αρχηγούς εντός του σχήματός τους και έτσι να μπορούν να κάθονται για περισσότερο διάστημα ήσυχοι στην καρέκλα τους. Και μια τέτοια καρέκλα μπορεί να τους προσφέρει ψυχικές αλλά και ενίοτε και υλικές ικανοποιήσεις.

Με άλλα λόγια οι βαθύτεροι λόγοι-στόχοι της συμμετοχής τους στο ολιγαρχικό εκλογικό παιχνίδι δεν είναι η καλύτερη διαμόρφωση της κοινωνικής συνείδησης στην προοπτική της εξουσίας του λαού (Δηλαδή της νομοθετικής εξουσίας στο λαό) αλλά για να μπορούν να παίζουν καλύτερη μαλακία στην προσωπική τους ζωή.