Του Χασάπη Πέτρου
Η οικονομική κρίση της χώρας μας δεν οφείλεται στο χρέος ή μόνο στο χρέος. Για την ακρίβεια, το χρέος είναι το αποτέλεσμα. Κυρίως οφείλεται στην έλλειψη παραγωγής και συνακόλουθα στην έλλειψη ρευστότητας. Για να βγει η Ελλάδα από την οικονομική κρίση θα πρέπει να αρχίσει στη χώρα μεγάλη παραγωγική διαδικασία και μεγάλη αύξηση των εξαγωγών.
Όμως για να γίνει αυτό απαιτούνται κεφάλαια (επενδύσεις). Εργατικό δυναμικό υπάρχει. Οι επενδύσεις μπορούν να γίνουν στην Ελλάδα, με τους ακόλουθους τέσσερις τρόπους, ή συνδυασμού αυτών, όπου και στους τέσσερις εμπλέκεται η ελληνική οικονομική ελίτ. Η οποία ελίτ, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, διαπλέκεται με το πολιτικό σύστημα που κατά το Σύνταγμα είναι αρμόδιο να παίρνει τις σχετικές αποφάσεις και εκεί τα πράγματα σκοντάφτουν. Ειδικότερα:
1) Ο πρώτος τρόπος είναι να έρθουν, εδώ στη χώρα μας, ξένοι επενδυτές και να φέρουν κεφάλαια για παραγωγικές διαδικασίες, χωρίς ανάμιξη σε αυτές τις επενδύσεις της ελληνικής οικονομικής ολιγαρχίας.
2) Ο δεύτερος τρόπος είναι να επαναφέρουν στην Ελλάδα τα κεφάλαιά τους οι Έλληνες ολιγάρχες και να τα τοποθετήσουν σε παραγωγικές διαδικασίες.
3) Ο τρίτος τρόπος είναι να επιτραπεί να έρθουν οι ξένοι επενδυτές μόνο μέσω κάποιας μορφής «συνεργασίας – συναλλαγής» με παρασιτούντες Έλληνες ελιτιστές.
4) Ο τέταρτος τρόπος είναι να αποφασιστεί να ανοίξουν οι κάνουλες χρηματοδότησης της κοινωνικής βάσης με ταυτόχρονη κατάργηση των γραφειοκρατικών εμποδίων, ώστε να αναζωογονηθεί η ανάπτυξη από τα κάτω από τη βάση της κοινωνίας, χωρίς φυσικά να μπορεί να βάζει τα γνωστά γραφειοκρατικά εμπόδια η ελληνική ολιγαρχία σ’ αυτή τη διαδικασία.
Όπως παρατηρούμε, όλες οι περιπτώσεις εξαρτώνται από τη βούληση της ελληνικής οικονομικής ελίτ, η οποία είναι διαπλεκόμενη και ελέγχει το πολιτικό σύστημα, που είναι τυπικά αρμόδιο να παίρνει τις σχετικές αποφάσεις.
Δυστυχώς όμως, η εγχώρια κρατικοδίαιτη παρασιτική ολιγαρχία δεν θέλει με τίποτα τον τέταρτο τρόπο ανάπτυξης, γιατί απλά δεν θέλει να ξεπεταχτούν από τα κάτω νέες κοινωνικοοικονομικές δυνάμεις που με μαθηματική ακρίβεια θα αμφισβητήσουν τη σαθρή οικονομικά ηγεμονία της, τα προνόμιά της και τον απόλυτο έλεγχο της κοινωνίας. Δεν θέλει φυσικά ούτε τον δεύτερο τρόπο, δηλαδή να φέρει η ίδια τα κεφάλαιά της που έχει βγάλει στο εξωτερικό και να τα ρισκάρει. Εδώ δεν αναλάμβανε ποτέ επιχειρηματικό ρίσκο τις καλές εποχές και προφανώς δεν είναι κάποιος αφελής να περιμένει να αναλάβει το πολλαπλάσιο ρίσκο σήμερα. Δεν θέλει ακόμα ούτε τον πρώτο τρόπο, καθόσον χωρίς τον δικό της απόλυτο έλεγχο πάνω στις ξένες επενδύσεις, είναι φυσικό ότι θα παραγκωνιστεί από τους ξένους και θα παρακμάσει.
Όπως γίνεται αντιληπτό, η ελληνική οικονομική ελίτ προφανώς θέλει τον τρίτο τρόπο. Δηλαδή να έρθουν οι ξένοι επενδυτές να φέρουν τα κεφάλαιά τους και η εδώ παρασιτική μεταπρατική ολιγαρχία να πουλάει «νταβατζιλίκι» και να παίρνει τα ποσοστά της χωρίς να συμμετέχει η ίδια σε κάποιο επιχειρηματικό ρίσκο. Όμως οι ξένοι κεφαλαιοκράτες δεν είναι ηλίθιοι και προφανώς δεν το θέλουν αυτό. Επειδή από την άλλη, η εγχώρια ελίτ επηρεάζει ή και ελέγχει απόλυτα τις αποφάσεις του πολιτικού συστήματος, δημιουργείται έτσι μια συνεχής πολιτική αστάθεια με ταυτόχρονη έλλειψη παραγωγικών επενδύσεων και ξεζούμισμα της μεσαίας τάξης για να εξευρεθούν τα χρήματα. Όσο λοιπόν δεν γίνεται κάτι ή μάλλον όσο η ελληνική ολιγαρχία δεν αποφασίζει να αφήσει το πολιτικό σύστημα «ελεύθερο» να λειτουργήσει δημοκρατικά, έξοδος από την κρίση δεν πρόκειται να υπάρξει.
Μόνο ανόητοι φυσικά θα ανέμεναν από την ελληνική παρασιτική και κρατικοδίαιτη ελίτ να επιτρέψει στο πολιτικό σύστημα να λειτουργήσει ελεύθερα, δηλαδή στην ουσία να τεθεί αυτό υπό την άμεση καθοδήγηση και τον δημοκρατικό έλεγχο του λαού. Για το λόγο αυτό και προκειμένου να μπορέσουμε να πάμε στον τέταρτο ανωτέρω τρόπο ανάπτυξης που είναι ο πιο σωστός, θα πρέπει όλοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας στις επερχόμενες εκλογές και να δώσουμε στήριξη σε κόμματα που έχουν το σθένος να τα βάλουν με την ελληνική παρασιτική ελίτ.
Βλέπουμε τελικά, ότι το πρόβλημα δεν είναι ούτε οικονομικό, ούτε καν πολιτικό. Είναι θέμα λειτουργίας του πολιτεύματος. Πρέπει δηλαδή το πολιτικό σύστημα να απεξαρτηθεί από τον έλεγχο της οικονομικής ολιγαρχίας και να περάσει στον κοινωνικό έλεγχο μέσω του εκδημοκρατισμού του.
Οδός Δραχμής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου