Παρασκευή 1 Μαρτίου 2019

Επέλαση των Βαλκυριών*

Ελευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση


Του Κώστα Λουλουδάκη(Ιουλιανού)
Έχουν όλα ξεχαστεί. Έχουν όλα τελειώσει»
Γιάκομπ Ράιμερ πρώην αξιωματικός των SS ,στενός συνεργάτης του Άντολφ Άιχμαν μετά της CIA, του FBI  και κάτοικος Νέας Υόρκης.
Σήμερα που η παραπληροφόρηση, η αμάθεια, και οι διαδόσεις κυριαρχούν και πυρπολούν φαντασιώσεις και συλλογισμούς που μυστικιστικά αυτοαποδεικνύονται, δεν είναι δυνατόν να ξεθωριάσει η μνήμη μας ώστε οι ασύλληπτες και τρομερές καταστροφές να εξαφανιστούν στα σκοτάδια του χρόνου…
Φίλοι μου!
Επιτρέψτε μου να έχω την βεβαιότητα να πιστεύω πως ό,τι διαβάσετε σε αυτό το κείμενο σας αφορά.
Πρέπει να σας αφορά!
Θα μιλήσω για την εποχή που η ανθρώπινη μνησικακία, βουτηγμένη στο αίμα εκατομμυρίων ανθρώπινων υπάρξεων, δημιούργησε μονάχα αβύσσους όπου ζούσαν τέρατα…
***
Για την υπεράσπιση του ανόθευτου γερμανικού αίματος και την εξόντωση των παρείσακτων που απειλούσαν την γερμανική τευτονική φυλή, στις 13 Νοεμβρίου του 1937 ο αρχηγός των SS Χάινριχ  Χίμλερ προχώρησε στην δημιουργία του θεσμού  Höherer SS- und Polizeiführer, για λόγους συντομίας HSSPF, που δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η συνένωση των SS, της τακτικής αστυνομίας και των  μυστικών υπηρεσιών εσωτερικής ασφαλείας Geheime Staatspolizei,  της γνωστής μας Γκεστάπο. Η ανάπτυξη των ευρύτερων δραστηριοτήτων του θεσμού HSSPF ουσιαστικά ξεκίνησε στις αρχές του πολέμου, πρώτα-πρώτα στην αντισημιτική Πολωνία. Όμως, το μεγάλο βήμα στην ξεκάθαρη οροθέτηση των αρμοδιοτήτων του HSSPF έγινε όταν η φασιστική Γερμανία εισέβαλε στην Σοβιετική Ένωση. Ήταν ένας πόλεμος που ως σκοπό δεν είχε την κατάκτηση αλλά τον αφανισμό της ΕΣΣΔ.  Η εισβολή στην Σοβιετική Ένωση σήμαινε την πραγματοποίηση των δυο κύριων στόχων της Γερμανίας: α) «έσωσε» την Ευρώπη από τον Μπολσεβικισμό, (σύμφωνα με τον Γιόσεφ Γκέμπελς: «Μαζί με λίγους αλλά θαρραλέους συμμάχους πρέπει να επωμιστούμε την άμυνα της ηπείρου που ως επί το πλείστον δεν την αξίζει*), β) επέτρεψε την «εκκένωση» όλων των κομμουνιστών, των Εβραιομπολσεβίκων, μα και όσων αντιστέκονταν στην Γερμανική κυριαρχία, για να ανοίξει ο πολυπόθητος ζωτικός χώρος στην ανατολική Ευρώπη του Μεγάλου Γερμανικού Ράιχ που θα κυριαρχούσε χίλια χρόνια.

Ως κύριο εκτελεστικό όργανο του τελευταίου στόχου, αλλά και για την εξασφάλιση «δημόσιας ασφάλειας» των κατεκτημένων περιοχών, δηλαδή την καταπολέμηση των αντάρτικων κινημάτων,  ορίστηκε ο HSSPF. Από αυτόν τον θεσμό προέρχονται τα  Einsatzgruppen: οι τέσσερις κινητές μονάδες θανάτωσης που αντιστοιχούσαν στα τέσσερα τμήματα που είχαν χωρίσει οι Γερμανοί την  Σοβιετική Ένωση: Το  EinsatzgruppenΑ δρούσε στις Βαλτικές χώρες, το EinsatzgruppenΒ στην Λευκορωσία και την κεντρική Ρωσία, το EinsatzgruppenΓ στην βόρεια και κεντρική Ουκρανία και το EinsatzgruppenΔ στη νότια Ουκρανία. Αυτά τα σώματα θανάτου διοικούνταν από την πνευματική γερμανική ελίτ . Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός, ότι από τους 25 επικεφαλής ανώτατους αξιωματικούς των κινητών ομάδων θανάτωσης, οι 15 ήταν κάτοχοι του τίτλου PhD, στην ιατρική, την νομική, την γλωσσολογία, την ιστορία και στην φιλοσοφία!*

Το πρώτο πράγμα που εξασφάλιζαν τα Einsatzgruppen όταν έμπαιναν σε πόλεις ή χωριά της ΕΣΣΔ ήταν η σύλληψη όλων των Εβραίων ανεξαρτήτως ηλικίας ή φύλου και των κομμουνιστών. Έτσι κι αλλιώς, στην φαντασία των Γερμανών αυτά τα δυο ταυτίζονταν ήδη από το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και δεν ήταν χαρακτηριστικό μόνο της Γερμανίας ή των φασιστών. Η ταύτιση είχε αναπτυχθεί και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Ο «εβραιομπολσεβικισμός» είναι ζωτικό θέμα αν θέλουμε να κατανοήσουμε το ιδεολογικό υπόβαθρο του φασισμού, αλλά και όσα τρομερά συνέβησαν στην ΕΣΣΔ. Στο μυαλό των Γερμανών, ο Εβραίος είναι αυτός που κινεί τα νήματα πίσω από καθετί εχθρικό προς το γερμανικό αίμα και το Μεγάλο Γερμανικό Ράιχ. Μέσα στο Ράιχσταγκ το 1939, ο Αδόλφος Χίτλερ περιέγραψε την εχθρότητα προς τους Εβραίους με τα εξής λόγια: «Σήμερα θα κάνω μια προφητεία. Αν οι διεθνείς Εβραίοι τραπεζίτες μέσα και έξω από την Ευρώπη πετύχουν να βουτήξουν τα έθνη σε νέο παγκόσμιο πόλεμο, το αποτέλεσμα δεν θα είναι η παγκόσμια μπολσεβικοποίηση και η νίκη του εβραϊσμού αλλά η εξολόθρευση των Εβραιών από όλη την Ευρώπη».*
Αξίζει να αναφερθεί, ότι ο βασικός μοχλός που επέτρεψε τη σφαγή στην ΕΣΣΔ ήταν τα ντόπια φασιστικά-εθνικιστικά κινήματα, που σε συνεργασία με τους Γερμανούς κατακτητές έγραψαν μερικές από τις πιο σκοτεινές σελίδες στην ιστορία της ανθρωπότητας. Στους ντόπιους συνεργάτες τους οι Γερμανοί υποσχέθηκαν, υποθάλποντας τις εθνοτικές εχθρότητες, ανεξαρτησία, είτε σε Ουκρανούς, είτε σε Λετονούς, είτε σε μουσουλμάνους του Καυκάσου. Χάρη σε αυτές τις ψεύτικες υποσχέσεις και στην πατριδοκαπηλία μπορούσαν να αντιμετωπίσουν την αριστερή ιδεολογία και φυσικά το αντιστασιακό κίνημα. Σε πολλούς ντόπιους πάντως το υπόβαθρο υπήρχε,  καθώς κυριαρχούσαν οι αντισημιτικές παραδόσεις που είχαν τις ρίζες τους όχι μόνο στον οικονομικό ανταγωνισμό και στον εθνικισμό, αλλά κυρίως στην χριστιανική εκκλησία που κατηγορούσε τους Εβραίους ως υποκινητές του άθεου κομμουνισμού. Τα αντιεβραϊκά πογκρόμ ξεκίνησαν πρωτίστως από τα ντόπια εθνικιστικά κινήματα τα οποία, με τις προσδοκίες τους ενδυναμωμένες λόγω της νικηφόρας επέλασης των Γερμανών, στράφηκαν και εναντίον των «εβραιόδουλων» συμπατριωτών τους ήδη από τα μέσα του Ιουνίου του 1941, όταν δολοφόνησαν φρικτά, κυρίως με ρόπαλα, δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους κάθε ηλικίας στους δρόμους της Ρίγας της  Λετονίας, του Βίλνιους και του Κάουνας της Λιθουανίας, στο Ζολόστιβ και στην Λβιβ (Λέμπεργκ όπως την έλεγαν οι Γερμανοί)  της Ουκρανίας…
Αυτές οι σφαγές, που έμοιαζαν περισσότερο με ένα σαδιστικό πανόραμα βίας, εκτελέστηκαν από ντόπιους φασίστες, οι οποίοι βίαζαν γυναίκες, γύμνωναν και άρπαζαν ταυτόχρονα από τα θύματά τους  ό,τι πολύτιμο είχαν και έπειτα τους δολοφονούσαν με μαχαίρια και με ρόπαλα, ενθαρρύνθηκαν από τους Γερμανούς των Einsatzgruppen.

Οι τελευταίοι παρέδιδαν στο πλήθος και στην «δίκαιη οργή του λαού» «τα Εβραϊκά δολοφονικά αποβράσματα, που δούλευαν για την Γκ.Μπε.Ου, για τους κομμουνιστές, για τον Τσόρτσιλ και για τους πλουτοκράτες, ώστε να τιμωρηθούν παραδειγματικά για τα εγκλήματα τους[…]»*
Το όργιο του αίματος ήταν μια χρυσή ευκαιρία για πλιάτσικο από τους ντόπιους φασίστες – που προέρχονταν ιδίως από τα στρώματα των μικροαστών, είχαν μια κοινή θρησκευτική συνιστώσα και έναν εθνοτικό εθνικισμό- καθώς γνώριζαν ότι αφενός οι δολοφονίες των Εβραίων ήταν αποδεκτό γεγονός από τις Γερμανικές αρχές αφετέρου η προσπάθειά τους για να αποκτήσουν κινητή και ακίνητη περιουσία θα έμενε ατιμώρητη από τους ομοϊδεάτες πάτρωνές τους. Με αυτόν τον τρόπο, οι Γερμανοί κατέστησαν συνένοχο μεγάλο μέρος του ντόπιου πληθυσμού…Ήταν ένας δρόμος που δεν είχε επιστροφή, είχε όμως αντίτιμο…
Η πρώτη φορά που Γερμανοί παίρνουν μέρος σε μαζική σφαγή ήταν στο Τερνοπόλ της Ουκρανίας, όπου μαζί με τον τοπικό συνεργάτη τους και πατριώτη Στεπάν Μπαντέρα και τους Ουκρανούς φασίστες της OUN-Β πραγματοποίησαν την εκκαθάριση της περιοχής από τους κομμουνιστές και από τους βδελυρούς Σοβιετικούς Εβραίους. Ειρήσθω εν παρόδω, είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε ότι ο  Στεπάν Μπαντέρα, μετά το τέλος του πολέμου και αφού πρώτα ξεπλύθηκε στην αμερικανική αντικομμουνιστική κολυμβήθρα, εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στη Δυτική Γερμανία. Εκεί παρουσιαζόταν ως ηγέτης του OUN-B και ως συνεργάτης της οργάνωσης Anti-Bolshevik Bloc of Nations (A.B.N.) καθώς και της British intelligence agencies…*
Ήταν μετά από αυτήν την σαδιστική βία στο Τερνοπόλ που οι επικεφαλής αξιωματικοί της Einsatzgruppen αποφάσισαν να βάλουν τέλος στα πογκρόμ, και στο πλαίσιο της «Τελικής Λύσης» να βελτιώσουν την διαδικασία εξόντωσης των ανεπιθύμητων για το Ράιχ ανθρώπων. Η διαδικασία βελτιστοποίησης του θανάτου ξεκίνησε με την καταγραφή των «Εβραιομπολσεβίκων», τον αποκλεισμό τους από τις καθημερινές κοινωνικές διαδικασίες, τον διαχωρισμό τους από τους ντόπιους, τον εξαναγκασμό τους να δουλεύουν ως σκλάβοι, το σημάδεμά τους με το αστέρι και το κλείσιμο τους σε γκέτο. Τα γκέτο ήταν προκαθορισμένες περιοχές, θύλακες που συνωστίζονταν δεκάδες χιλιάδες κρατούμενοι. Αυτοί οι θύλακες που μαστίζονταν από αρρώστιες και πείνα ήταν ο προθάλαμος εξόντωσης των Εβραίων. Όλη αυτή η διαδικασία δεν έγινε βέβαια χωρίς την ουσιαστική βοήθεια, την συνέργεια και την δωσίλογη δράση μεγάλης μερίδας του ντόπιου πληθυσμού.
Αν και απομακρύνομαι από το χρονολογικό πλαίσιο και τις προθέσεις του κειμένου, θεωρώ ουσιαστικό να θυμίσω πως μεταπολεμικά αυτό το όχι και τόσο παρήγορο παρελθόν αυτών των κρατών, όσον αφορά στην γενοκτονία των Εβραιών, επέβαλε στο όνομα της πολιτικής ορθότητας μια τακτοποίηση του παρελθόντος, ώστε οι χώρες αυτές να ευθυγραμμιστούν στο μίνιμουμ της πολιτισμικής ευθυγράμμισης που θα τους επέτρεπε να εισέλθουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ. Ας συγχωρήσουμε, λοιπόν, τη βούληση του ιστορικού αναθεωρητισμού, ο οποίος εξ ανάγκης προσπαθεί να παρουσιάσει τις χώρες αυτές ως πρωταρχικά θύματα της «σοβιετικής τρομοκρατίας» που είναι και η βασική, ή στην καλύτερη αφήγηση, ισάξια υπαίτια την ναζιστικής τρομοκρατίας για το κύμα της εκδίκησης που ακολούθησε την φυγή του Σοβιετικού Στρατού από αυτές τις περιοχές ενάντια στους Εβραίους.*
***
Γυρίζοντας στο θέμα μας, οι τέσσερις ομάδες της Einsatzgruppen  έβαλαν στα σκαριά το πρόγραμμα εξολόθρευσης των Εβραιοκομμουνιστών σε όλες τις γερμανοκρατούμενες περιοχές. Η δράση αυτή έγινε ταυτόχρονα σε όλες τις περιοχές που έλεγχε η Βέρμαχτ,  ώστε οι οικογένειες των Εβραίων να μην έχουν 
περιθώρια να ειδοποιηθούν και να αποδράσουν.  Από όπου περνούσαν οι Einsatzgruppen, αλλά και η διαβόητη 36η ταξιαρχία «Δύναμη Κρούσης» των SS που αποτελούνταν από Γερμανούς κατάδικους και διοικούνταν από Όσκαρ Ντιρλεβάγκνερ, ένα ψυχοπαθή καταδικασμένο δολοφόνο και παιδεραστή, άφηναν δάση από κρεμασμένους ανθρώπους τους οποίους κρεμούσαν από μικρό ύψους για να πεθάνουν αργά και βασανιστικά. Στις πλατείες πόλεων και χωριών οι εκτελέσεις δια απαγχονισμού διανοουμένων, πολιτικών κρατουμένων, Εβραίων, Τσιγγάνων, πραγματικών ή υποτιθέμενων παρτιζάνων, ήταν δημόσιες. Δεν δίστασαν να κρεμάσουν ολόκληρες οικογένειες περνώντας τους στο λαιμό θηλιές και έπειτα τους πετούσαν από τα μπαλκόνια των ίδιων τους των σπιτιών τους!

Όμως, η άριστη εκπλήρωση αυτού του καθήκοντος- εγκλήματος  αντάξια της φασιστικής ιδεολογίας ήρθε με την δολοφονία άμεσης επαφής∙ δηλαδή με τον πυροβολισμό σχεδόν εξ επαφής. Σε αυτές τις εκτελέσεις αμάχων, γυναικών, βρεφών, παιδιών, γερόντων  που ξεκινούν τέλη Ιουλίου-αρχές Αυγούστου του 1941 παίρνει μέρος και ο τακτικός στρατός της Βέρμαχτ.

Το ερώτημα όμως είναι, πώς άνθρωποι που δεν γεννήθηκαν δολοφόνοι πείστηκαν από την ρητορική περί καθαρού γερμανικού αίματος και  από την κατηγοριοποίηση των ανθρώπων σε παράσιτα και άριους, ώστε να πάρουν μέρος σε αυτό το όνειδος της ανθρωπότητας;
Μήπως η δημιουργία «εχθρού» προσφέρει ανακούφιση από την κοινωνική και πολιτική δυσφορία;
Μήπως η βία είναι κάτι σύμφυτο με τις κοινωνικές σχέσεις;
Μήπως το ΕΓΩ τρέφει τον όποιο ρατσισμό και δηλητηριάζει ταυτόχρονα τις ανθρώπινες σχέσεις;
Μήπως ο κάθε λαός έχεις το δικαίωμα να καθορίζει το εθνικό ορθό και το εθνικό δίκαιο σύμφωνα με την ισχύ που διαθέτει η χώρα του;
Μήπως το «δίκαιο»,για το οποίο δεν υπάρχει ένας καθολικά αποδεκτός όρος, δομείται ανάλογα με την δύναμη της κάθε χώρας;
Μήπως ο φόβος είναι πιο δυνατός από κάθε επιθυμία για δικαιοσύνη;
Πιστεύω πως για να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα θα πρέπει πρώτα να προσδιορίσουμε ποιος είναι ο κοινωνικός μηχανισμός που διαιωνίζει την κοινωνική παραγωγή της απανθρωπιάς…
Όμως, ας ξαναγυρίσουμε στο θέμα μας.
Οι μαζικές δολοφονίες «άμεσης επαφής» που διενεργούσε η Βέρμαχτ, οι άνδρες των Einsatzgruppen και οι ντόπιοι συνεργάτες τους, ονομάζονταν ευφημιστικά Αktion. Από τις πρώτες οργανωμένες Αktion ήταν αυτή που πραγματοποιήθηκε στην Λιθουανία στο δάσος Πόναρι τον Αύγουστο του 1941. Επρόκειτο για 2019 γυναίκες, 864 άνδρες και 817 βρέφη και παιδιά. Όλοι τους αναγκάστηκαν να γδυθούν πριν εκτελεστούν μέσα σε λίγες ώρες από μεθυσμένους Γερμανούς στρατιώτες. Μερικές μέρες μετά, την ίδια μοίρα είχαν άλλοι 3.434 άνθρωποι όλων των ηλικιών. Η μεγαλύτερη ομάδα που σκότωσαν σε μια μέρα ήταν 10.000 άνθρωποι! Στο Μπάμπι Γιάρ, προάστιο της πρωτεύουσας της Ουκρανίας Κίεβο, σε μια χαράδρα και σε διάστημα δυο ημερών, 29-30 Σεπτεμβριου 1941, τουφεκίστηκαν από την Βέρμαχτ τα Einsatzgruppen και από τους Ουκρανούς φασίστες, αφού πρώτα βασανίστηκαν σαδιστικά 33.771 Εβραίοι, τσιγγάνοι και παρτιζάνοι, ενώ στην γειτονική Οδησσό εξόντωσαν τους 65.000 Εβραίους με δυναμίτες!  Τα πτώματα μέσα στους ομαδικούς τάφους τα στοίβαζαν το ένα πάνω στο άλλο όπως ακριβώς τους κορμούς των δέντρων…*

Ο φασίστας με την οργανωτική ικανότητα η οποία του επέτρεψε να οργανώσει τις ομαδικές ταφές με την μέθοδο της Sardinenpackung, της σαρδελοποίησης δηλαδή, ονομαζόταν Φρίντριχ Γιέκελν. Τα θύματα, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, βρέφη, αναγκάζονταν να ξαπλώσουν. Το πρώτο στρώμα εκτελείται. Έπειτα το δεύτερο στρώμα ξαπλώνει πάνω στα πτώματα και εκτελείται και αυτό, και ούτω καθεξής… Αξιοθαύμαστη τεχνική! Οι Γερμανοί άλλωστε φημίζονται για την ποιότητα της δουλειάς τους. Άρα, δε μας μένει παρά να θαυμάσουμε την εξαιρετική τυποποίηση της σφαγής ανθρώπων με την μέθοδο σφαγής ζώων σε βιομηχανική κλίμακα. Ίσως  γι’ αυτό υπάρχουν χιλιάδες φωτογραφίες που δείχνουν Γερμανούς να ποζάρουν αμέριμνα πάνω από φρεσκοσκαμμένους ομαδικούς τάφους…
Στόχος των Γερμανών αξιωματούχων ήταν σχεδόν κάθε στρατιώτης, σε όποιο σώμα κι αν υπηρετούσε, να έχει σκοτώσει με πυροβολισμό τουλάχιστον ένα ανθρώπινο παράσιτο. Αυτός ο στόχος ενέπλεκε όλους τους στρατιώτες στο έγκλημα, άρα το βάρος της υπαιτιότητας αυτών των σαδιστικών πράξεων διαχεόταν σχεδόν ομοιόμορφα και σχεδόν παντού. Έτσι κι αλλιώς, τα εδάφη της ανατολικής Ευρώπης μετατράπηκαν σε ένα εργαστήριο που πραγματοποιούσε ευφάνταστους και ατελείωτους πειραματισμούς στο πώς μπορείς σαδιστικά να δολοφονήσεις.
Τα θύματα ακόμα και τα βρέφη των «υπανθρώπων» δεν γλύτωσαν από καμιά φρίκη. Παραφροσύνη που ξεπερνούσε ακόμα και αυτά τα όρια της βαρβαρότητας!
Ωστόσο, οι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι του Γερμανικού στρατεύματος αντιμετώπισαν ένα πρόβλημα: οι μαζικές εκτελέσεις με «άμεση επαφή» είχαν έντονη αρνητική επίδραση στην ψυχολογία των στρατιωτών.  Γι’ αυτό ζήτησαν να βρεθεί και να μπει σε εφαρμογή μια πρακτικότερη μέθοδος από αυτή της σφαίρας. Αυτός ήταν ο λόγος που κυριάρχησε η χρήση δηλητηριώδους αερίου ως εναλλακτικό μέσο θανάτωσης.
Ο Άρθουρ Νέμπε ήταν που πρώτος καινοτόμησε στην δημιουργία κέντρων εξόντωσης εξοπλισμένα με θαλάμους αερίων για να διευκολύνουν τις μαζικές δολοφονίες. Είχε πείρα στον τομέα καθώς ήταν ο επικεφαλής του γερμανικού προγράμματος Τ4 που δημιουργήθηκε για να εξοντώσει με χημικά αέρια Γερμανούς πολίτες με αναπηρία. Το σύστημα που επέλεξαν οι επιστήμονες το Ράιχ για να αντικαταστήσει την εξόντωση άμεσης επαφής ήταν ομολογουμένως πολύ διακριτικό. Αναπτύχθηκε τον Δεκέμβριο του 1941 σε μεγάλα φορτηγά που κατασκεύασε η εταιρεία Gaubschat Fahrzeugwerke GmbH, στις καρότσες των οποίων δηλητηρίαζαν τα στοιβαγμένα θύματα με μονοξείδιο του άνθρακα που έβγαζαν οι εξατμίσεις.
Η εξάτμιση συνδεόταν με έναν σωλήνα με το εσωτερικό της περίκλειστης καρότσας του φορτηγού. Στοίβαζαν τους ανθρώπους εκεί μέσα συμπιέζοντας τους για να έχουν την μέγιστη χωρητικότητα άρα και υψηλή απόδοση σε θανάτους. Δεν ήταν λίγες οι φορές όμως που τα πράγματα δεν προχωρούσαν σύμφωνα με τις προδιαγραφές της γερμανικής καινοτομίας. Συχνά ο χρόνος θανάτου παρατεινόταν, πράγμα που προκαλούσε τρομακτική οδύνη στα θύματα και τα έκανε να υποφέρουν φρικτά. Όταν άνοιγαν τις πόρτες το θέαμα ήταν αποτρόπαιο…Τερατώδεις ωμότητες!
Ως τις αρχές του 1943, τα Einsatzgruppen, η Βέρμαχτ και οι ντόπιοι συνεργάτες τους είχαν πια δολοφονήσει πάνω από ένα εκατομμύριο Εβραίους της Σοβιετικής Ένωσης και εκατοντάδες χιλιάδες κομμουνιστές, παρτιζάνους, Τσιγγάνους και άτομα με αναπηρίες… Ο φόνος ήταν μια πηγή ψυχαγωγίας για τους Γερμανούς και τους συνεργάτες τους, σαν το κυνήγι αγριογούρουνων!
Τα θύματα αυτά δεν ήταν και δεν είναι αόρατα. Είχαν ζωές, όνομα μητέρα, πατέρα, παιδιά, συγγενείς, φίλους, την προσωπική τους ιστορία πριν απροσδόκητα αργά και οδυνηρά η μοίρα τους συνδεθεί με τον σαδιστικό θάνατο.
Όμως, οι δολοφονίες δεν περιορίζονταν μόνο στους αμάχους, στους Τσιγγάνους, τους κομμουνιστές ή τους παρτιζάνους.
Οι Σοβιετικοί στρατιώτες που είχαν πέσει στα χέρια των Γερμανών θεωρούνταν ασιάτικα ζώα με λάθος φυλετικό υπόβαθρο, άρα μη άνθρωποι. Οπότε η Βέρμαχτ δεν δεσμευόταν από την συνθήκη της Γενεύης, γι’ αυτό και αποφάσισε να τους εκκαθαρίσει μαζικά παρά να τους ταΐζει. Τα Einsatzgruppen, η Βέρμαχτ και οι ντόπιοι δολοφόνοι εκτέλεσαν 600.000. Αυτοί ήταν οι τυχεροί, καθώς εκατοντάδες χιλιάδες άλλους αιχμαλώτους του Σοβιετικού Στρατού τους άφησαν να πεθάνουν από την πείνα.
Εκτεθειμένοι στα στοιχεία της φύσης, φοβισμένοι, άρρωστοι, διψασμένοι, πεινασμένοι, έτρωγαν φλοιούς δέντρων και έσκαβαν με τα χέρια τους το χώμα στα περιφραγμένα με συρματοπλέγματα υπαίθρια κρατητήριά τους, μήπως και βρουν σκουλήκια περικειμένου να παρατείνουν την ζωή ή την λιμοκτονία τους. Γκρίζα φαντάσματα που έδιναν την πιο χυδαία μάχη της επιβίωσης, τόσο ενστικτώδης που στο τέλος κατέληξαν να τρώνε ακόμα και τα πτώματα των συναδέλφων τους…
Μέχρι το τέλος του 1943 δυο εκατομμύρια αιχμάλωτοι, άνδρες και γυναίκες του σοβιετικού στρατού, είχαν δολοφονηθεί από την ανώτερη γερμανική φυλή. Γενικά και μέχρι το τέλος της ανθρωποσφαγής στην Ευρώπη, οι σοβιετικοί αιχμάλωτοι πολέμου ήταν η μεγαλύτερη ομάδα θυμάτων του ναζιστικού σαδισμού…*
Και η παρέλαση  της φρίκης δεν έχει τέλος!
Ήταν στο  Μπούχενβαλντ, στο Μαουτχάουζεν – Γκούζεν, στο Μπέργκεν – Μπέλζεν, στο Νταχάου, στο  Μαϊντάνεκ, στο  Άουσβιτς –Μπίρκεναου, στην Τρεμπλίνκα και αλλού, που οι Γερμανοί της άριας φυλής με τις φιλόξενες προθέσεις, και την χορηγία του κράτους, κατάφεραν το σημαντικό επίτευγμα να πείσουν τους εαυτούς τους, πως το πρόβλημα των «παρασιτικών» ανθρώπων, Τσιγγάνων, Εβραίων Σλάβων, ομοφυλόφιλων, ανάπηρων ή κομμουνιστών δεν είναι ανθρώπινο ζήτημα ή ζήτημα ηθικής, αλλά αποκλειστικά ζήτημα βαθιάς πολιτικής μεταρρύθμισης και επιβαλλόμενης κοινωνικής υγιεινής. Τα στρατόπεδα αυτά συμβολίζουν την τεχνολογικά άρτια μετατροπή αλλοπρόσαλλων ιδεολογιών σε μηχανισμό ομαδικών εκτελέσεων και συνεισέφεραν στην κανονικοποίηση της διαστροφής. Η γερμανική καινοτομία έδειξε την υπεροχή της με το σύστημα παράλληλης εξόντωσης, αφενός μέσω σειράς εκτελέσεων μέσα σε «ντουζιέρες» ηλικιωμένων, νηπίων, γυναικών και όσων για διάφορους λόγους ήταν ανίκανοι να εργαστούν αφετέρου μέσω διαφόρων επιστημονικών πειραμάτων και της καταναγκαστικής εργασίας στις Γερμανικές βιομηχανίες.*
Αλήθεια, σίγουρα  έχετε ακούσει για τον θορυβώδη αλλά υπερτιμημένο Αμερικανό στρατηγό Τζωρτζ Σμιθ Πάττον!
Όταν ο Πάττον «ανακάλυψε» τα στρατόπεδα θανάτου, αυτά τα Γερμανικά λούνα πάρκ του τρόμου, είπε για τους τρόφιμους, η απελπισία των οποίων ήταν ανείπωτη,  τα εξής: :«[…] πιστεύουν πως ένα εκτοπισμένο άτομο είναι ένα ανθρώπινο ον. Δεν είναι όμως, κι αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο για τους Εβραίους που είναι κατώτεροι κι από τα ζώα». Αποκαλούσε τους Εβραίους που είχαν επιζήσει της φρίκης, «τεμπέλικες ακρίδες» χωρίς καμία αίσθηση «ανθρώπινης αξιοπρέπειας[…] το πιο πολυάριθμο και βρομερό πλήθος που έχω συναντήσει ποτέ στην ζωή μου».*
Άφατη περιφρόνηση και απίστευτος ρατσισμός!
Δε μου λέτε;
Πόσες βιογραφίες έχουν γραφεί για τον σκληροτράχηλο, ατρόμητο  με υψηλή αίσθηση του καθήκοντος αμερικανό ηρώα που έδωσε την μάχη υπέρ της ελευθερίας της Ευρώπη από τον ναζιστικό ζυγό, (εννοείται χωρίς ενοχλητικές λεπτομέρειες),  και πόσες, ας πούμε, για τον  Σοβιετικό στρατηγό Γκεόργκι Ζούκοφ;
Εν κατακλείδι, φίλοι μου και για να μην ψάχνουμε ηθικά διδάγματα, απαντήστε μου με το χέρι στην καρδιά: μήπως όλη αυτή η ιστορία σας φαίνεται πολύ μακρινή για να επηρεάσει την καθημερινή και άσπιλη ζωή σας;
Ναι;
Ίσως;
Αυτά ξεχάστηκαν;
Έχω να σας απαντήσω!
Απατάσθε…
1* Όπερα του Ρίχαρντ Βάγκνερ που υμνεί ανελέητα και ανατριχιαστικά την σφαγή του πολέμου.
2*Victor Klemperer I Will Bear Witness A Diar of the Nazi Years. Εκδοσεις Random House 1990 σελ 287
4* ΕΡΤ3: Τα τάγματα θανάτου των Ναζί. Ντοκιμαντέρ Προβολή: 6 Φεβρουαρίου 1919
5* ΕΡΤ3: Τα τάγματα θανάτου των Ναζί ο.π
7* Διάβασε: «Η ξεχασμένη συνενοχή του Μαρξισμού στο Ολοκαύτωμα» και «Τα Προβλήματα της Αριστεράς με το Ολοκαύτωμα»  του Κωνσταντίνου Λεντάκη στην athensvoice 1-2-2019 και 13-2-2019)
10* Ημεροδρόμος. Κώστας Λουλουδάκης: «Η Ευρεσιτεχνία των «Λουτρών» https://www.imerodromos.gr/i-evresitechnia-ton-loutron-tou-kosta-louloudaki/
11*Eric Lichtblau: Οι Ναζί της διπλανής πόρτας. Εκδόσεις Ποταμός σελ30




Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες ,

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)