του Θόδωρου Κατσανέβα
Ολοένα και περισσότεροι ενεργοί πολίτες βλέπουν πλέον καθαρά ότι η μοναδική λύση για τα τραγικά αδιέξοδα της χώρας μας είναι η έξοδος από το ευρώ και η μετάβαση στο εθνικό μας νόμισμα, που δεν είναι ο στόχος αλλά το μέσο για την ανάσταση της πατρίδας. Όμως, μέσα στους υποστηρικτές της μετάβασης, υπάρχουν τρεις ομάδες σκέψης. Πρώτον, είναι εκείνοι που θεωρούν αυτή τη λύση ως σωτήρια για τη χώρα, χωρίς να μπαίνουν σε βαθύτερες αναλύσεις για το πως και με ποιους τρόπους θα γίνει κάτι τέτοιο. Η δεύτερη ομάδα σκέψης, προτείνει τη μετάβαση μέσα από άναρχες έως παλαβές ενέργειες όπως η μονομερής στάση πληρωμών και η από μέρους μας ετσιθελική διαγραφή των χρεών. Και υποστηρίζει,αναδεικνύοντας έλλειψη στοιχειώδους οικονομικής παιδείας, ότι η έκδοση εθνικού νομίσματος πρέπει να γίνει χωρίς υποτίμησή του έναντι του ευρώ. Η δύο αυτές απόψεις συνιστούν την αποκαλούμενη άναρχη μετάβαση στη δραχμή, με τη δεύτερη να είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη για λόγους που θα εξηγήσουμε πιο κάτω. Η τρίτη ομάδα σκέψης, η δική μας, είναι αυτή της συντεταγμένης μετάβασης στη δραχμή με το λεγόμενο «φιλικό» Grexit. Αφήνοντας κατά μέρος την πρώτη ομάδα σκέψης, ανάμεσα στη δεύτερη και στην τρίτη υπάρχει τεράστια διαφορά αντίληψης.
Η καταστροφική άναρχη μετάβαση στη δραχμή
Σε αντίθεση με τη συντεταγμένη μετάβαση στη δραχμή, το άναρχο και μονομερές Grexit, μπορεί να οδηγήσει τη χώρα στην απόλυτη καταστροφή. Αν υπερεκτιμήσουμε τις δυνάμεις μας απέναντι στην πολιτική και οικονομική υπεροπλία των δανειστών, αν το παρακάνουμε και τραβήξουμε τα πράγματα στα άκρα όπως συμβουλεύουν οι αντάρτες της κατσαρόλας, αν νομίζουμε ότι θα «χτυπάμε τον ζουρνά και οι δανειστές θα χορεύουν πεντοζάλι», τότε θα καταλήξουμε σε νέα Μικρασιατική καταστροφή. Είναι παιδαριώδες αν όχι προδοτικό, να αγνοούμε τις διεθνείς γεωπολιτικές ισορροπίες οι οποίες είναι καθοριστικές για το διεθνές γίγνεσθαι. Αυτή η ίδια η γέννηση του νέου ελληνικού κράτους το 1821, δε θα ήταν δυνατή αν δεν την ευνοούσαν οι τότε διεθνείς συνθήκες. Το αντίθετο ίσχυε δυστυχώς για τη Μικρασιατική καταστροφή όπως και για την τραγωδία της Κύπρου. .
Με τα ισχύοντα τώρα γεωπολιτικά δεδομένα, αν τα θηρία της διεθνούς σκηνής αποφασίσουν να μας συντρίψουν στην περίπτωση που δεν έχουμε ισχυρές πλάτες, κάτι που συμβαίνει σήμερα, τότε θα το κάνουν χωρίς δισταγμό. Θα τινάξουν την οικονομία μας στον αέρα με τον πληθωρισμό στο ζενίθ και θα παραδώσουν την Κύπρο, τη Θράκη και το μισό Αιγαίο στον επίβουλο και αδηφάγο ανατολικό γείτονα.
Η ελευθερία δε χαρίζεται αλλά κερδίζεται με αγώνες
Όλα αυτά δε σημαίνουν φυσικά ότι πρέπει να αφεθούμε σε μια μοιρολατρική στάση, αναμένοντας τις όποιες συνέπειες των διεθνών ισορροπιών και συγκρούσεων πάνω στη χώρα μας. Όπως θα έλεγε και ο Χέγκελ, «η ιστορία συχνά ανατρέπει τα σχέδια των προγραμματιστών της». Όπως είναι γεγονός ότι, «η ελευθερία δε χαρίζεται αλλά κερδίζεται με αγώνες». Με νου, γνώση και συνετή τόλμη, οφείλουμε να αξιοποιήσουμε τις διεθνείς συγκυρίες και να ελιχθούμε ανάμεσα στις αντιθέσεις των ισχυρών της γης. Να διασφαλίσουμε από πριν στήριξη από διάφορες ισχυρές πλευρές, σε δύση και ανατολή και να προχωρήσουμε σε σκληρές διαπραγματεύσεις για τη συντεταγμένη μετάβαση στη δραχμή όπως την έχουμε αναλύσεις διεξοδικά και εμπεριστατωμένα σε πολλά κείμενά μας. Οι κούφιες Τσιπρέϊκες διαπραγματεύσεις μέσα στη «νεκροζώνη» αλλά και οι μεγαλόστομοι ψευτοηρωϊσμοί, οι πιστολιές στον αέρα ορισμένων βούτυρο-παλικαράδων που κηρύσσουν τον πόλεμο σε Άγγλους, Γάλλους, Πορτογάλους, Γερμανούς, Αμερικανούς και ΣΙΑ με μαρουλόφυλλα και καρυοφύλλια, είναι το λιγότερο για γέλια και για κλάματα.Κάτι παρόμοιο αν και περισσότερο σεβαστό ως άποψη, ισχύει και για την κουμουνιστική ουτοπία που επαγγέλλεται το ΚΚΕ το οποίο αναζητεί τη δικαίωση για εμάς τουλάχιστον στη μεταθανάτια ζωή.
Ο οικονομικός πόλεμος των θηρίων
Με το σχέδιο της συντεταγμένης μετάβασης στη δραχμή, με το φιλικό Grexit μπορεί να αξιοποιήσουμε προς όφελος της χώρα ς μας, τον υφιστάμενο σήμερα οικονομικό ,εμπορικό και νομισματικό πόλεμο ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Γερμανία. Η τελευταία προωθεί τη δημιουργία μιας περιχαρακωμένης ισχυρής γερμανικής ευρωζώνης με αυστηρούς κανόνες και υπερτιμημένο νόμισμα, με στόχο τη διεθνή γεωπολιτική του αναβάθμιση και τη μερική υποκατάσταση του δολαρίου από το ευρώ ως ανταλλαγματικού νομίσματος στις διεθνείς συναλλαγές. Στα σχέδιά του αυτά δε χωράει σήμερα η Ελλάδα. Αν ανατραπούν οι αυστηροί κανόνες της γερμανικής ευρωζώνης για τη χώρα μας, τότε θα πρέπει να γίνει το ίδιο για την Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία και την ίδια τη Γαλλία. Και οι φιλοδοξίες για τη γερμανική υπερκυριαρχία που προωθείται με υπερόπλο το ευρώ θα ανατραπούν. Αφού θέλετε το «ευρώ πάση θυσία», θα υποστείτε όλες τις βαριές θυσίες που απαιτούνται γι’ αυτό λέει ξεκάθαρα ο Βόλφαγκ Σόϊμπλε. Το ίδιο μας λέιε πλαγίως πλην σαφώς και ο διάδοχός του νέος Υπουργός οικονομικών, ο "Σολιαδημοκράτης" Όλαφ Σόλτς
Αντίθετα, η Ουάσιγκτον, με ουρά της τη συνηγορία του Παρισιού, επέμεινε, επιμένει μέχρι υστερίας και μέχρι σήμερα έχει πετύχει την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη. Θέλει μεν μια αρκετά ισχυρή Γερμανία ως ανάχωμα απέναντι στη Ρωσική αρκούδα, αλλά όχι πανίσχυρη σε βαθμό που θα αμφισβητήσει τη διεθνή πρωτοκαθεδρία της στο δυτικό κόσμο. Στη βάση αυτού του σκηνικού, βρίσκεται ο υπόγειος οικονομικός, εμπορικός και νομισματικός πόλεμος ανάμεσα στιςΗΠΑ, την Κίνα και την Ευρώπη της Γερμανίας που κορυφώνεται τελευταία με πρωτοβουλίες του Ντόναλντ Τράμπ.
Η Ελλάδα όπως και οι άλλες χώρες της νότιας ευρωζώνης κυρίως, είναι τα θύματα στη μάχη αυτή των θηρίων. Όπως γράφει ο James Rickards στο αποκαλυπτικό βιβλίο του Currency wars, σήμερα βιώνουμε ένα νέο πόλεμο νομισμάτων με πολύ χειρότερες επιπτώσεις απ’ αυτές που αντιμετωπίστηκαν ως συνέπεια της επιβολής του χρυσού κανόνα ( gold standard), με ορισμένες χώρες να κλέβουν από την ανάπτυξη άλλων χωρών μέσω της υποτίμησης των νομισμάτων τους. Αυτό συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα όπου η υψηλή ισοτιμία του ευρώ στην οποία επιμένει το Βερολίνο, μαζί με άλλους παράγοντες κόστους όπως η μεγάλη διαφορά στη φορολογία, τις δανειοδοτήσεις,τα επιτόκια κλπ., καταστρέφουν τη διεθνή ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας.
Σε όλα αυτά, πρέπει να προστεθεί και το γεγονός ότι, η δοκιμασία ή πιο σωστά η τραγωδία που έχουμε υποστεί ως λαός, ήταν και είναι ένα χρήσιμο μάθημα για να μην εμπιστευόμαστε τους ξένους...και «δώρα φέροντας». Και επιπλέον, να διδαχτούμε από τα λάθη μας από την εποχή της άκοπης ευημερίας, του εύκολου πλουτισμού, της ατιμωρησίας, της κατανάλωσης περισσότερων από όσων παράγουμε, της ανοχής στο λαϊκισμό και τον πολιτικαντισμό, και πολλά άλλα σχετικά, που οφείλουμε να διαγράψουμε στο μέλλον. Το σκληρό μάθημα που πήραμε, δεν μπορεί παρά να μας άφησε και χρήσιμα διδάγματα.
Η βλαπτική για τη χώρα μας προσκόλληση του ΣΥΡΙΖΑ στην Ουάσιγκτον
Μέσα στην παραζάλη του νομισματικού αυτού πολέμου, ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε τη χειρότερη επιλογή για τη χώρα μας, προσκολλώμενος και υπακούοντας στις βουλές και τα συμφέροντα της Ουάσιγκτον, η οποία προσέφερε αόριστες υποσχέσεις υποστήριξης για την Ελλάδα.. Έτσι, το Αμερικανοκρατούμενο ΔΝΤ, πιέζει τη Γερμανία για χαλάρωση της περιοριστικής νομισματικής πολιτικής ώστε να αδυνατήσει το ευρώ και στη μερική αναδιάρθρωση του χρέους για να ανατραπούν οι αυστηροί κανόνες της ευρωζώνης. Φτάσαμε στο σημείο όπου το ΔΝΤ,το Πρυτανείο του νεοφιλελευθερισμού, να εγκαλεί το Βερολίνο από τα αριστερά! Προφανώς τίποτα το αριστερό ή δεξιό δεν υπάρχει σε όλα αυτά. Οι ΗΠΑ ακολουθούν αυτήν την πολιτική όχι γιατί θέλουν να τιμωρήσουν την Ελλάδα για κάποιους ιδεοληπτικούς λόγους, αλλά γιατί αυτό επιβάλλουν τα συμφέροντά της. Πρόκειται για τον υποβόσκοντα πόλεμο συμφερόντων ανάμεσα στα παγκόσμια θηρία που χρησιμοποιούν ως εργαλείο επιβολής τις τράπεζες, το χρηματιστηριακό κεφάλαιο, τις διεθνείς συναλλαγματικές ισοτιμίες, και το νόμισμα. Οι μικρές χώρες που επιβιώνουν από τον πόλεμο αυτό, είναι εκείνες που κατορθώνουν να κρατήσουν αποστάσεις από τα θηρία και να ελιχθούν έξυπνα ανάμεσα στο άγριο ποδοβολητό τους. Δυστυχώς η Ελλάδα δεν ανήκει στην κατηγορία αυτή, δόξα να έχει η ΠΦΑ αλλά και η νεο-δεξιά όπως και οι άλλες κοινοβουλευτικές δυνάμεις που ομνύουν στο γελοίο όσο και αυτοκαταστροφικού δόγμα του «πάση θυσία στο ευρώ»
Από το blog του Θεόδωρου Κατσανέβα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου