analyst
Η Ελλάδα είναι υπεύθυνη για πολλά από τα προβλήματα της, αλλά όχι για την κρίση της Ευρωζώνης, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τον αποπληθωρισμό, την αύξηση των χρεών που προκαλεί (ανάλυση), καθώς επίσης την ανάγκη υιοθέτησης μηδενικών επιτοκίων σε συνδυασμό με τα πακέτα ποσοτικής διευκόλυνσης της ΕΚΤ – γεγονότα που ενδεχομένως θα οδηγήσουν στη διάλυση της. Υπεύθυνη εν προκειμένω είναι αποκλειστικά και μόνο η Γερμανία, η οποία αύξησε την ανταγωνιστικότητα της εις βάρος όλων των άλλων εταίρων της – όχι με τη βοήθεια της καλύτερης αποδοτικότητας των εργαζομένων της, όπως ισχυρίζεται ψευδώς ο κ. Σόιμπλε, αλλά με το μισθολογικό dumping που υιοθέτησε το 2000, εγκαινιάζοντας την πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα.
Αυτός είναι επίσης ο λόγος της υποτίμησης του ευρώ στις διεθνείς αγορές, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση των γερμανικών εξαγωγών – γεγονός που σημαίνει ότι, ο κ. Trump έχει απόλυτο δίκιο όταν κατηγορεί τη Γερμανία για αθέμιτο ανταγωνισμό, οπότε για τη δημιουργία πλεονασμάτων εις βάρος της χώρας του. Πόσο μάλλον όταν ο κ. Σόιμπλε πιέζει όλες τις άλλες χώρες να εφαρμόσουν την ίδια πολιτική, η οποία ασφαλώς δεν είναι αποδεκτή από τον υπόλοιπο πλανήτη – ενώ δεν θέλει να κατανοήσει ότι, μία μεγάλη και σχετικά κλειστή οικονομία, όπως η Ευρωζώνη, δεν μπορεί να επιλύσει τα προβλήματα της μέσω των εξαγωγών και εις βάρος των άλλων.
Αυτό που οφείλει να κάνει η Ευρωζώνη είναι η δημιουργία εσωτερικής ζήτησης – η οποία δεν είναι εφικτή χωρίς μία λογική μισθολογική πολιτική στη Γερμανία που θα επέτρεπε στις υπόλοιπες χώρες να λειτουργήσουν ανάλογα. Εδώ δεν εξετάζει κανείς τους μισθούς πολιτικά, παίρνοντας το μέρος των επιχειρηματιών ή των εργαζομένων, αλλά οικονομικά, με κριτήριο αυτό που είναι δίκαιο – δηλαδή, την εξέλιξη τους ανάλογα με την παραγωγικότητα.
Με απλά λόγια, εάν η παραγωγικότητα των εργαζομένων αυξάνεται, τότε οφείλουν να αυξάνονται ανάλογα οι μισθοί, για να διατηρείται σε ισορροπημένα επίπεδα η ζήτηση – ενώ όταν μειώνεται, τότε πρέπει επίσης να μειώνονται οι μισθοί. Στα πλαίσια αυτά, στην Ελλάδα οι μισθοί αυξάνονταν περισσότερο από την παραγωγικότητα των εργαζομένων μετά το 2004 (άρθρο) – με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί υψηλότερη ζήτηση από αυτήν που ήταν ορθολογική, οπότε να προκληθούν μεγάλα προβλήματα στην οικονομία της.
Αντίθετα, στη Γερμανία οι μισθοί διατηρούταν χαμηλότερα από την παραγωγικότητα των εργαζομένων της μετά το 2000, όπως φαίνεται στο γράφημα που ακολουθεί – γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία τεράστιων ανισορροπιών στην Ευρωζώνη, οι οποίες οδήγησαν στην κρίση του 2010 ενώ, εάν δεν διορθωθούν άμεσα, θα είναι θανατηφόρες για τη νομισματική ένωση.
Επεξήγηση γραφήματος: Πραγματικοί μισθοί (πράσινη καμπύλη), σε σύγκριση με την παραγωγικότητα των εργαζομένων (πορτοκαλί) στη Γερμανία, με αφετηρία το 2000 (=100).
.
Από την άλλη πλευρά στη Γαλλία οι μισθοί ακολουθούσαν ανέκαθεν την παραγωγικότητα των εργαζομένων της, έχοντας ξεφύγει για ένα μικρό χρονικό διάστημα μετά το 2010, λόγω της κρίσης – ενώ πρόσφατα επανήλθαν σε ισορροπία (γράφημα).
Επεξήγηση γραφήματος: Πραγματικοί μισθοί (πράσινη καμπύλη), σε σύγκριση με την παραγωγικότητα των εργαζομένων (πορτοκαλί) στη Γαλλία, με αφετηρία το 2000 (=100).
.
Ολοκληρώνοντας, για να μπορέσει να ισορροπήσει η νομισματική ένωση, θα πρέπει η Γερμανία να αυξήσει τους μισθούς των εργαζομένων της τόσο, όσο είχε αρνηθεί να το κάνει στο παρελθόν – ήτοι κατά 20% με βάση τους υπολογισμούς των οικονομολόγων της. Αυτό το 20% αποτελεί ακριβώς την «τρύπα» που έχει δημιουργηθεί στην Ευρωζώνη – η οποία, εάν δεν κλείσει, θα οδηγήσει στη διάλυση της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου