του Γιώργου Καπόπουλου
Όποτε εκδηλώνεται θεσμική κρίση στις ΗΠΑ ο κάνονας θέλει τη χώρα να βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι στρατηγικών επιλογών. Η προσωπικότητα του εκάστοτε Προέδρου παίζει ρόλο, αλλά το κυρίαρχο είναι η προσπάθεια κάθε κέντρου εξουσίας θεσμικού και μη να συναποφασίσει, να συνδιαμορφώσει είτε τη διόρθωση πορείας είτε την ανατροπή.
Ο Τραμπ από την κατάκτηση του χρίσματος των Ρεπουμπλικάνων και μετά θεωρήθηκε από το σύστημα απρόβλεπτος και επικίνδυνος: Μέχρι την προεδρική εκλογή του Νοεμβρίου επιχειρήθηκε η ανάσχεση του ετερόκλητου Αντισυστημικού Μετώπου που του έδωσε την πλειοψηφία στο Κολέγιο των Εκλεκτόρων, στη συνέχεια η εξημέρωσή του και σήμερα πλέον η χωρίς προσχήματα προσπάθεια αποπομπής του.
Η σύγκρουση φαίνεται πλέον μη αντιστρέψιμη δυναμική με Κογκρέσο, Υπηρεσίες και Μηχανισμούς να έχουν εκτεθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να είναι αδύνατη μια συμβιβαστική λύση.
Στο επίκεντρο της αμφισβήτησης του Τραμπ από τους αντιπάλους του είναι οι σχέσεις, διαπλοκές, εξαρτήσεις του Προέδρου και στενών συνεργατών του με το Κρεμλίνο, αλλά και διαρροές απόρρητων πληροφοριών υψηλής διαβάθμισης.
Αυτό που αποσιωπάται, αν δεν επισκιάζεται, είναι ότι οι σχέσεις της Ουάσιγκτον με τη Μόσχα είχαν αποτελέσει δύο φορές πριν από την είσοδο του Τραμπ στον Λευκό Οίκο πεδίο σκληρής συγκρουσης και της κυβέρνησης Ομπάμα με θεσμούς, μηχανισμούς και υπηρεσίες.
Πριν από ένα χρόνο ακριβώς στο Στέιτ Ντηπάρτμεντ συνέβη κάτι το πρωτοφανές στα χρονικά της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ: Πενήντα και πλέον υψηλόβαθμοι διπλωμάτες καριέρας υπέγραψαν Μανιφέστο με το οποίο δήλωναν την πλήρη διαφωνία και αντίθεσή τους με την πολιτική των Ομπάμα-Κέρι στη Συρία και στη Μέση Ανατολή, όπως αυτή είχε διαμορφωθεί μετά τη Συμφωνία για τα πυρηνικά του Ιράν, αλλά και την ολοένα και πιο στενή συνεργασία με τη Μόσχα.
Ο Κέρι όχι μόνον δεν πήρε πειθαρχικά μέτρα απέναντι σε αυτή την απροσχημάτιστη ανταρσία κρατικών λειτουργών, αλλά δήλωσε ότι θα μελετήσει το σχετικό κείμενο και στη συνέχεια θα προσπαθήσει να ανοίξει διάλογο με τους συντάκτες του!
Η αυτονόμηση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ ήταν η αρχή, καθώς λίγους μήνες μετά ακολούθησαν τα χειρότερα, η ανταρσία της στρατιωτικής ηγεσίας πάλι για τη Συρία.
Στις αρχές Αυγούστου του 2016 Ουάσιγκτον και Μόσχα έκαναν ένα σημαντικό βήμα προσέγγισης, με τους Κέρι - Λαβρόφ να επισημοποιούν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο με διμερή συμφωνία την επιχειρησιακή συνεργασία και τη συνδιαχείριση πληροφοριών των δύο χωρών στις επιχειρήσεις κατά των Τζιχαντιστών στη Συρία.
Η ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ σχεδόν απροσχημάτιστα τορπίλισε την εφαρμογή της συμφωνίας. Ετσι δεν είναι ούτε τυχαίο, ούτε συμπτωματικό που η πίεση στην αρχή και τώρα πλέον η επίθεση στον Τραμπ έχει σχεδόν αποκλειστικό πεδίο τις σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας.
Να θυμίσουμε ότι στις αρχές της δεκαετίας του ’60 οι Θεσμοί Μηχανισμοί και Υπηρεσίες υπονόμευσαν δύο φορές τον Πρόεδρο Κένεντι: Πρώτον, με το φιάσκο της απόβασης Κουβανών αντικαθεστωτικών στον Κόλπο των Χοίρων στις αρχές της θητείας του, το 1961, και δεύτερον, στη διαπραγμάτευση της αποκλιμάκωσης της Κρίσης της Κούβας, όπου ο πρόεδρος αναγκάσθηκε να παρακάμψει Στέιτ Ντιπάρτμεντ και Πεντάγωνο και να διαπραγματευθεί παρασκηνιακά με τη Μόσχα με τον αδελφό του και υπουργό Δικαιοσύνης τότε Ρόμπερτ Κένεντι να διεξάγει την παράλληλη και ουσιαστική διαπραγμάτευση με τον τότε πρέσβη της ΕΣΣΔ στην Ουάσιγκτον Ανατολι Ντομπρίνιν.
Αν με τους Ομπάμα - Κέρι η αμφισβήτηση της πολιτικής απέναντι στη Μόσχα παρέμενε στο πεδίο των πολιτικών αντιρρήσεων με τον Τραμπ είχε εξ αρχής όλες τις προϋποθέσεις να εξελιχθεί σε θεωρία της συνωμοσίας με αποκαλύψεις που κινούνται μεταξύ πρακτικών του Μακαρθισμού και Σαπουνόπερας για ροζ βίντεο, με τα οποία ο Πούτιν και οι υπηρεσίες του κρατούν τον ένοικο του Λευκού Οίκου.
Από τον Ομπάμα στον Τραμπ
Οι σχέσεις της Ουάσιγκτον με τη Μόσχα είχαν αποτελέσει δύο φορές πριν από την είσοδο του Τραμπ στον Λευκό Οίκο πεδίο σκληρής σύγκρουσης και της κυβέρνησης Ομπάμα με θεσμούς, μηχανισμούς και υπηρεσίες.
Ημερησία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου