Η κυβέρνηση, οι επιχειρηματίες και οι πολιτικοί

analyst

Απομόνωσα τέσσερα μικρά επιλεγμένα κείμενα από άρθρα συν την εικόνα, μέσω των οποίων αποκτά κανείς αντίληψη για το πώς βλέπουν οι συντηρητικοί δημοσιογράφοι που τα έγραψαν την επικαιρότητα και την Ελλάδα – αφήνοντας τα στην κρίση των Πολιτών.

.

- του Ιάκωβου Ιωάννου

Ξένη Δημοσίευση

1ο κείμενο: «Η κυβέρνηση αυτή είναι η χειρότερη που έχει ποτέ συναντήσει ο τόπος. Αλλά είναι επιλογή του πάνσοφου λαού μας. Όπως ήταν και οι προηγούμενες. Πιστεύει κανείς στα αλήθεια ότι έχουν υπάρξει τόσο μεγάλες αλλαγές στην νοοτροπία του κόσμου, ώστε να μειωθούν αντίστοιχα τα ποσοστά του Τσίπρα; Εδώ υπάρχουν άνθρωποι που δικαιολογούν απόλυτα την καταστροφή που έχει φέρει. Επειδή ακριβώς είναι δοσμένοι σε έναν διαχωρισμό Δεξιάς – Αριστεράς. Ακόμη και στην Κόλαση να μας οδηγήσει ο Αλέξης, αυτοί θα είναι μαζί του και θα βρίσκουν χίλιους λόγους για να δικαιολογήσουν την επιλογή τους. Επειδή ακριβώς είναι στρατός!» (Θ.Μ.)

2ο κείμενο: «Αλήθεια, σκέφτομαι πόσοι επιχειρηματίες, ανεξαρτήτως μεγέθους, έχασαν την ζωή τους από την πίεση και το άγχος της δουλειάς; Πόσοι επιχειρηματίες δεν κοιμούνται τα βράδια γιατί δεν γνωρίζουν τι τους ξημερώνει; Πόσοι επιχειρηματίες καταστράφηκαν και το βρωμερό και τρισάθλιο Ελληνικό Δημόσιο δεν τους δίνει δεύτερη ευκαιρία; Πόσοι επιχειρηματίες ανοίγουν το πρωί την επιχείρηση τους και δεν ξέρουν αν θα βγάλουν τα έξοδα τους; Πόσοι επιχειρηματίες έχουν ιδρώσει κι έχει στεγνώσει το στόμα τους για να πάρουν τις ενημερότητες; Όλα αυτά δεν έχουν τελειωμό, όπως δεν έχουν και ανταμοιβή.

Το πολιτικό σύστημα της χώρας και η σοβιετοποιημένη ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει όλους αυτούς τους ανθρώπους ως κλέφτες, απατεώνες, στυγνούς εκμεταλλευτές. Αντί να αποτελούν ένα κοινωνικό πρότυπο γιατί επιχειρούν, γιατί ρισκάρουν, γιατί δημιουργούν θέσεις εργασίας, γιατί πληρώνουν φόρους, γιατί πέφτουν και ξανασηκώνονται, γίνονται ο μόνιμος στόχος των φορολογικών επιδρομών, στιγματίζονται ηθικά από ανεπάγγελτους πολιτικούς και από έναν εσμό κρατικών λειτουργών που, επιπροσθέτως, βάζουν κάθε είδους εμπόδια στην επιχειρηματική τους δράση.

Η πατρίδα μας θα αλλάξει μόνον αν η κοινωνία συνειδητοποιήσει και αποδεχθεί πως το κέρδος, η παραγωγή πλούτου και συνακόλουθα η επιχειρηματικότητα, αποτελούν αξίες απαραίτητες για την ευημερία της. Όταν το κλίμα μέσα στην κοινωνία θα είναι τέτοιο που ένας νέος, αντί να εκλιπαρεί για μια θέση στο Δημόσιο, να ξεκινά, με όλα τα ρίσκα, μια δική του δουλειά – γιατί θα γνωρίζει πως θα υπάρχει ανταμοιβή και θα υπάρχει και η δεύτερη ευκαιρία αν κάτι δεν πάει καλά – τότε θα αρχίσουμε να βαδίζουμε τον δρόμο της ανάπτυξης» (Σ.Μ.).

3ο κείμενο: «Πώς θέλουμε λοιπόν τον εκπρόσωπο μας στη Βουλή; Ούτε εργατοπατέρα, ούτε να απέχει από τον κανονικό άνθρωπο. Επαγγελματία, επιτυχημένο στη δουλειά του, εργασιομανή, χορτασμένο, με αγάπη για τον τόπο του. Όχι επαγγελματία πολιτικό, όχι άσχετο με την πολιτική. Άνθρωπο που κολλάει ένσημα και έχει αγωνία για την επόμενη μέρα. Έναν άνθρωπο κανονικό, σαν εμάς. Το ερώτημα είναι: Μήπως το κοινωνικό/πολιτικό μας σύστημα φιλτράρει πλέον αυτόματα αυτούς τους κανονικούς ανθρώπους επειδή δεν τους εγκρίνει και επειδή δεν είναι χειραγωγίσιμοι;

Μήπως η κομματική λογική αποτελεί λογική αποκλεισμού των κανονικών ανθρώπων; Ποιος κανονικός άνθρωπος θα επιβίωνε ενός κομματικού πολέμου; Μήπως αυτοί οι κανονικοί άνθρωποι που δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα έχουν διαφορετική πρόσληψη της πραγματικότητας, ασύμβατη με τους ισχύοντες πολιτικούς όρους; Μήπως οι άνθρωποι που εμπλέκονται εξ απαλών ονύχων στους κομματικούς μηχανισμούς δεν προλαβαίνουν εκ των πραγμάτων να κολλήσουν ένσημα;

Ποιος σκεπτόμενος επαγγελματίας θα θυσίαζε την επαγγελματική και οικογενειακή του ησυχία για να κατέβει σε μία εκλογική μάχη εκ των προτέρων χαμένη, αφού στα κανάλια και στον τύπο κυριαρχούν οι ήδη έχοντες εξουσία που προωθούνται και από τους κομματικούς μηχανισμούς; Και τέλος: Γιατί ένας τέτοιος άνθρωπος να αφήσει τη δουλειά του και να ασχοληθεί με την πολιτική; Και με ποιο budget; Και για να επανέλθω στο αρχικό μου (λαϊκό) ερώτημα. Αυτοί θα μας κυβερνήσουν; Ναι, αυτοί που μας κυβερνούν τώρα. Οι άλλοι και να θέλουν, δεν μπορούν» (Σ.Σ.)

4ο κείμενο: «Ο πρωθυπουργός με τη βεβαιότητα που τον χαρακτηρίζει (ούτε μια στο εκατομμύριο… Θα παρακαλάνε να μας δανείσουν…) μας είπε πριν λίγες μέρες στη Θεσσαλονίκη το εξής μακάβριο αλλά και αληθές: «Αλλά το συγκεκριμένο μέτρο (περικοπές συντάξεων) θα εξηγήσουμε στην Κομισιόν ότι είναι ένα μέτρο αντιαναπτυξιακό και μη διαρθρωτικό. Διότι αφορά την προσωπική διαφορά και αφορά κάποια συγκεκριμένη μερίδα συνταξιούχων, οι οποίοι σήμερα είναι πάνω από 70 ετών οι περισσότεροι. Άρα η όποια περικοπή δαπανών δεν θα είναι μια μόνιμη περικοπή. Θα σβήσει με το πέρασμα του χρόνου. Δεν θα έχει καμία επίπτωση στη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος«.

Αυτό που εννοεί ο πονηρός νοτιοβαλκάνιος πολιτευτής είναι το εξής: Το δημοσιονομικό όφελος κατά 2,5 δισ. ευρώ περίπου από τις περικοπές συντάξεων στις αρχές του 2019 θα είναι προσωρινό καθώς αφορά κυρίως τους μεγαλύτερους σε ηλικία συνταξιούχους οι οποίοι σταδιακά εγκαταλείπουν τον μάταιο τούτο κόσμο. Άρα, τους λέει, το όφελος των περικοπών που θα κάνουμε το 2019 θα εξανεμιστεί σε λίγα χρόνια, άρα ας μην τις κάνουμε…

Υπολογίζει βέβαια πως θα μπερδευτούν οι δανειστές και μέχρι να καταλήξουμε σε νέα μέτρα για κάποιο συνταξιοδοτικό σύστημα που θα είναι βιώσιμο, ο ίδιος θα προλάβει να πάει σε εκλογές πιθανότατα την ερχόμενη άνοιξη, διαφημίζοντας πως είναι αυτός που απέτρεψε τις μειώσεις των συντάξεων στις αρχές του 2019 και ο Κ. Μητσοτάκης θα είναι αυτός που θα τις μειώσει στην κυβερνητική θητεία μικρή παρένθεση την οποία σχεδιάζει.

Αν οι πολιτικοί μας δεν πολιτευόντουσαν με τη δεξιοτεχνία και τα ήθη των παπατζήδων της οδού Αθηνάς θα είχαμε εδώ και δεκαετίες καλύτερη τύχη σαν χώρα. Ο κ. Τσίπρας δεν πρωτοτυπεί, με τον ίδιο τρόπο αντιμετώπισαν τα ζέοντα προβλήματα οι περισσότερες κυβερνήσεις και πολιτικοί στη μεταπολίτευση. Τουτέστιν, δανειζόμαστε και μοιράζουμε τώρα για να αρπάξουμε τα ψηφαλάκια και ο λογαριασμός θα έρθει σε κάποιους άλλους αργότερα, όταν εμείς θα έχουμε βγάλει τα κλοπιμαία στο εξωτερικό.

Μιλάμε για τη γενιά των Ελλήνων (και των πολιτικών εκπροσώπων της) της μεταπολίτευσης (η περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου) που είναι χειρότερη όλων όσων έχουν προηγηθεί καθώς δεν δίστασε να κλέψει το μέλλον των ίδιων της των  παιδιών για μια πρόωρη σύνταξη και μια αργομισθία στο δημόσιο» (Κ.Σ.).