Πέμπτη 1 Φεβρουαρίου 2018


του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Υποστηρίξαμε από την θέση αυτή ότι η ευκολία με την οποία αρκετοί πήγαν να καβαλήσουν τον αφυπνισμένο δράκο, που αποτελεί η συλλαλητηριακή εξεγερτικότητα, δημιουργεί κίνδυνο και για τους ίδιους τους επίδοξους καβαλάρηδες. ΄Ηδη – «μετά το Νταβός» – η προσέγγιση του Μακεδονικού φαίνεται ότι πηγαίνει για βάθος χρόνου: είτε συμφωνήθηκε και θα δούμε να εξελίσσεται ένα road map/οδικός χάρτης (σε βάθος 2ετίας), με συνομολογημένες και εγγυημένες από τον διεθνή παράγοντα τις αλλαγές/προσαρμογές στην πΓΔΜ, και υπό όρους και βαθμιαία μόνο προσέγγιση προς ΝΑΤΟ και ΕΕ. είτε πάλι θα υπάρξει (ομόφωνη) πρόσκληση για συμμετοχή στο ΝΑΤΟ, αλλά με την τελική συμμετοχή υπο αίρεση της κύρωσης στην Βουλή (μας) μετά τις αλλαγές στο Σύνταγμα της πΓΔΜ.
Όμως… το συλλαλητήριο της 4ης Φεβρουαρίου, η συλλαλητηριακή προσέγγιση των πραγμάτων παραμένει. Ο πειρασμός του δράκου – που δείχνει να σαγηνεύει την Αντιπολίτευση, παρά τις επιφυλάξεις πολλών – παραμένει επίσης. Το είδαμε, το βλέπουμε με όσους επεχείρησαν να λειτουργήσουν στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης: ο ίδιος ο στρατηγός Φραγκούλης Φράγκος, πέρα από τα ξεσπάσματα γλώσσας για δάκρυ της Παναγιάς και γυφτοσκοπιανούς (εκφράσεις που μάλλον «αποστράτευσαν» και όσους σκέφτονταν να τον αξιοποιήσουν πολιτικά), προσγειώθηκε απότομα όταν ο ίδιος άκουσε την ποδοσφαιρικής/οπαδικής υφής ιαχή «είναι τρελός, είναι τρελός ο στρατηγός!» να τον υποδέχεται διαδεχόμενη τα πιο εμβατηριακά, το πανταχού παρόν «Η Μακεδονία είναι Ελληνική», αλλά και το «Nimetz go home!». Έτσι, και όχι δι’ αποκλεισμού, επέλεξε να αποστασιοποιηθεί από συμμετοχή στο συλλαλητήριο της Αθήνας. Η ανακίνηση ενδεχόμενου συμμετοχής στο σχεδιαζόμενο συλλαλητήριο της Αθήνας μιας διαφορετικά εμβληματικής φιγούρας όπως του Μίκη Θεοδωράκη, δείχνει να σκοντάφτει ακριβώς σε αυτήν την διαπίστωση: ήδη όταν ο Μίκης (μαζί με τον Μανόλη Γλέζο) είχε βρεθεί στο Σύνταγμα την εποχή των Αγανακτισμένων, την είδε την «περίεργη» παρέα που του είχε διαμορφωθεί. Και το ύφος των συνθημάτων. Τώρα;

Σε χαμηλότερες πτήσεις του δράκου θα συναντήσει κανείς την μάλλον εσπευσμένη προσπάθεια όσων – από τον ευρύτερο χώρο της Αντιπολίτευσης, κυρίως όμως από την ΝΔ – επέλεξαν να συμπορευθούν με την συλλαλητηριακότητα, να ελέγξουν πλέον κάπως και το ποιόν και τον ζήλο κάποιων από τους διοργανωτές. Ή τους αυτοπαρουσιαζόμενους ως διοργανωτές. Βλέπετε, το να έχει ένας την αίσθηση ότι υπήρξε μαθητής του μακαρίτη Μανόλη Ανδρόνικου (άρα είναι βαφτισμένος στην Μακεδονική γη, στις ανασκαφές της Βεργίνας που ύμνησε ο Νίκολας Χάμποντ μπροστά σ’ όλη την υφήλιο) είναι ωραίο, πλην ο καημένος ο Τάφος ΙΙ του Φιλίππου Β΄ανεκαλύφθη το 1977, ο δε ίδιος ο Ανδρόνικος πέθανε το 1992 –  οπότε κάπου οι χρονολογίες/ηλικίες «χτυπάνε». Αν όμως σου προκύπτει και λόγος π.χ. αντιμεταναστευτικός αν μη και ζήλος αντισημιτικός, το πράγμα χαλάει άσχημα. Ευλόγως οι Παμμακεδονικές ανησύχησαν. Αλλά και οι υπερπρόθυμοι εκ των πολιτικών να δηλώσουν προσέλευση στην συλλαλητηριακή λογική – vox populi, vox Dei, βλέπετε – προκειμένου να αισθανθούν ό,τι και οι Αγανακτισμένοι των Πλατειών, δηλαδή την ένταση αλλά και την σιγουριά των πολλών, το ξαναβλέπουν.
Έτσι, στην ίδια την Ν.Δ. δεν είναι μόνον ότι οι φωνές προσγείωσης πλήθυναν – η Ντόρα αναμενόμενο, ο Νίκος Δένδιας από νωρίς, αλλά οι φωνές συγκράτησης και μη-αυτοπαγίδευσης στην συλλαλητηριακή λογική εντάθηκαν γενικώς – αλλά και ευρύτερα με την δημιουργία «Συντονιστικής Επιτροπής Συλλαλητηρίου» (μνήμες ημερών αρχαίων…) επιδιώχθηκε να μειωθούν οι κίνδυνοι είτε επικίνδυνων, είτε τρελαμένων καπελωμάτων.
Ο δράκος παρακαλείται να προσγειωθεί λιγάκι, οι υψηλές πτήσεις είναι επικίνδυνη υπόθεση.




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου