ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση
Του Αρη Χατζηστεφάνου
Στα «Επίκαιρα» 06/09/2012
Το ιστορικό της σχετικής απόφασης ξεκινά το 2006, όταν η κυβέρνηση των Σοσιαλδημοκρατών και των Πρασίνων προώθησε τη λεγόμενη «Νομοθετική Πράξη για την Ασφάλεια των Αερομεταφορών», με την οποία έδινε το δικαίωμα στην Πολεμική Αεροπορία να καταρρίπτει αεροσκάφη που βρίσκονταν υπό τον έλεγχο των αεροπειρατών. Η γερμανική κυβέρνηση δήλωνε ότι ήθελε να προλάβει κάποια τρομοκρατική επίθεση αντίστοιχη με της 11ηςΣεπτεμβρίου. Στην πραγματικότητα όμως, άνοιγε μια κερκόπορτα για το νέο ρόλο των Ενόπλων Δυνάμεων.
Μετά την κατάρρευση της ναζιστικής Γερμανίας στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το νέο σύνταγμα της χώρας, ο λεγόμενος «Βασικός Νόμος», περιελάμβανε σαφείς ρυθμίσεις που θα απέτρεπαν την επανεμφάνιση του γερμανικού μιλιταρισμού. Εκτός από τους περιορισμούς στην ανάπτυξη δυνάμεων στο εξωτερικό, όριζε ρητά ότι απαγορεύεται η χρήση ένοπλων στρατιωτών στο εσωτερικό της χώρας. Και οι δύο ρυθμίσεις επιβλήθηκαν στη Δυτική Γερμανία με τη στήριξη των ΗΠΑ και των δυτικών συμμάχων τους, οι οποίοι, αν και επιθυμούσαν να δημιουργήσουν ένα οικονομικό ανάχωμα στην επιρροή της Σοβιετικής Ένωσης, δεν ήθελαν να δουν την αναγέννηση των στρατιωτικών βλέψεων της Γερμανίας.
Η απόφαση δεν είναι φυσικά πρωτόγνωρη για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Στην Ιταλία ο Μπερλουσκόνι δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει το Στρατό στο εσωτερικό της χώρας, με πρόσχημα την εγκληματικότητα και το πρόβλημα της μετανάστευσης, ενώ οι πρόσφατοι Ολυμπιακοί Αγώνες έφεραν στο κέντρο του Λονδίνου μονάδες του Στρατού οι οποίες λίγες εβδομάδες νωρίτερα πολεμούσαν στο Αφγανιστάν. Παλαιότερα, οι μεγάλες συνεδριάσεις του G-8 ή του ΔΝΤ σε διάφορες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες αποτέλεσαν αφορμή για την τοποθέτηση αντιαεροπορικών πυραύλων στο κέντρο των πόλεων, αλλά ακόμη και για την κινητοποίηση του Πολεμικού Ναυτικού σε λιμάνια ή ποτάμια.
Στα «Επίκαιρα» 06/09/2012
Η Βερμαχτ θα επιχειρεί ΚΑΙ ΕΝΤΟΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ!
Το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο της χώρας έδωσε και επίσημα άδεια
Ο Ιούλιος Καίσαρας πρέπει να είχε μείνει αρκετά λεπτά σκεπτικός μπροστά στον ποταμό Ρουβίκωνα εκείνη τη νύχτα της 10ης προς την 11η Ιανουαρίου του 49 π.Χ. γνώριζε πολύ καλά ότι το να τον διασχίσει δεν σήμαινε απλώς να προωθήσει τις λεγεώνες του μερικές εκατοντάδες μέτρα. Το φυσικό αυτό σύνορο ήταν το όριο πέρα από το οποίο δεν μπορούσαν να κινηθούν οι λεγεώνες των στρατηγών. Μόνο οι πραίτορες, που εκτελούσαν αστυνομικά καθήκοντα, είχαν το δικαίωμα να πλησιάζουν περισσότερο τη Ρώμη φέροντας τον οπλισμό τους. Οποιαδήποτε παρέκκλιση από τον κανόνα ισοδυναμούσε με πραξικόπημα και σηματοδοτούσε το τέλος της ρωμαϊκής Δημοκρατίας.
Μια αντίστοιχη αρχή συνοδεύει εδώ και δεκαετίες τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν μπορούν να επιχειρούν στο εσωτερικό της χώρας φέροντας τον οπλισμό τους. Αυτό τουλάχιστον ίσχυε μέχρι τις 3 Ιουλίου, όταν το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας διέβη…το Ρουβίκωνα, αγνοώντας όχι μόνο την αρχαία ιστορία, αλλά και τις πολύ πιο πρόσφατες σκοτεινές σελίδες του Γ΄ Ράιχ.
Στις αρχές του καλοκαιριού τα μέλη του δικαστηρίου έδωσαν την άδεια στις Ένοπλες Δυνάμεις να επιχειρούν και στο εσωτερικό της χώρας. Ανατρέποντας προηγούμενες αποφάσεις, οι δικαστές έκριναν ότι ο Στρατός μπορεί να παρέμβει σε «εξαιρετικά σοβαρά περιστατικά» για να συνδράμει το έργο της Αστυνομίας ή για να αντιμετωπίσει φυσικές καταστροφές.
Το ιστορικό της σχετικής απόφασης ξεκινά το 2006, όταν η κυβέρνηση των Σοσιαλδημοκρατών και των Πρασίνων προώθησε τη λεγόμενη «Νομοθετική Πράξη για την Ασφάλεια των Αερομεταφορών», με την οποία έδινε το δικαίωμα στην Πολεμική Αεροπορία να καταρρίπτει αεροσκάφη που βρίσκονταν υπό τον έλεγχο των αεροπειρατών. Η γερμανική κυβέρνηση δήλωνε ότι ήθελε να προλάβει κάποια τρομοκρατική επίθεση αντίστοιχη με της 11ηςΣεπτεμβρίου. Στην πραγματικότητα όμως, άνοιγε μια κερκόπορτα για το νέο ρόλο των Ενόπλων Δυνάμεων.
Το Ανώτατο Δικαστήριο όμως ακύρωσε το σχετικό νόμο. Στην αιτιολογία της απόφασής του, μάλιστα, υπενθύμιζε ότι βάσει του Συντάγματος οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν μπορούν να αναπτυχθούν με τον οπλισμό τους σε κανένα σημείο της γερμανικής επικράτειας. Έξι χρόνια αργότερα, μια νέα ανάγνωση του Συντάγματος έρχεται να απομακρύνει το δεύτερο περιορισμό.
Θεωρητικά, το Συνταγματικό Δικαστήριο έλαβε όλα τα απαραίτητα μέτρα, ώστε ο Στρατός να μην παρέμβει ποτέ στις πολιτικές εξελίξεις, στρέφοντας τα όπλα του εναντίον του πληθυσμού. Μεταξύ άλλων, οι δικαστές όρισαν ότι «η απειλή εναντίον ατόμων ή της περιούσιας τους από διαδηλωτές δεν συνιστά επαρκή λόγο για την παρέμβαση του Στρατού». Ουσιαστικά, με τη συγκεκριμένη φράση θέλουν να αποτρέψουν τις τάσεις που είχαν αναπτυχθεί στα τέλη της δεκαετίας του ’60 όταν κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, σκέφτονταν σοβαρά να χρησιμοποιήσουν το Στρατό για την καταστολή των φοιτητικών και εργατικών κινητοποιήσεων που ακολούθησαν το γαλλικό Μάη του ’68. Όπως επισημαίνουν όμως Γερμανοί συνταγματολόγοι, η πρόσφατη απόφαση, παρά τους περιορισμούς που επιβάλλει, ανοίγει και πάλι μια από τις πιο σκοτεινές σελίδες της γερμανικής ιστορίας.
Η κληρονομιά του Γ΄ Ράιχ
Μετά την κατάρρευση της ναζιστικής Γερμανίας στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το νέο σύνταγμα της χώρας, ο λεγόμενος «Βασικός Νόμος», περιελάμβανε σαφείς ρυθμίσεις που θα απέτρεπαν την επανεμφάνιση του γερμανικού μιλιταρισμού. Εκτός από τους περιορισμούς στην ανάπτυξη δυνάμεων στο εξωτερικό, όριζε ρητά ότι απαγορεύεται η χρήση ένοπλων στρατιωτών στο εσωτερικό της χώρας. Και οι δύο ρυθμίσεις επιβλήθηκαν στη Δυτική Γερμανία με τη στήριξη των ΗΠΑ και των δυτικών συμμάχων τους, οι οποίοι, αν και επιθυμούσαν να δημιουργήσουν ένα οικονομικό ανάχωμα στην επιρροή της Σοβιετικής Ένωσης, δεν ήθελαν να δουν την αναγέννηση των στρατιωτικών βλέψεων της Γερμανίας.
Προκειμένου να αλλάξει το καθεστώς αυτό, το Βερολίνο θα έπρεπε σήμερα να τροποποιήσει το Βασικό Νόμο. Κάτι τέτοιο όμως απαιτεί αυξημένη πλειοψηφία, την οποία δεν διαθέτουν αυτή τη στιγμή οι Χριστιανοδημοκράτες και οι Σοσιαλδημοκράτες. Το Συνταγματικό Δικαστήριο, δηλαδή, παρέκαμψε αυτή τη πολιτική πραγματικότητα, δίνοντας δική του ερμηνεία στο Σύνταγμα. Όπως εκτιμούσε και ο Ράινχαρτ Γκάιερ, ένα από τα δεκαέξι μέλη του Ανώτατου Δικαστηρίου που μειοψήφησαν, η απόφαση μπορεί να μην παραβαίνει το γράμμα του νόμου, ωστόσο ουσιαστικά καταστρατηγεί το πλαίσιο της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Στο ίδιο μήκος κύματος και η έγκριτη γερμανική εφημερίδα SüddeutscheZeitung, σημείωνε εμμέσως πλην σαφώς ότι η απόφαση αποτελεί επιστροφή σε άλλες εποχές και … ο νοών νοείτο.
Η απόφαση δεν είναι φυσικά πρωτόγνωρη για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Στην Ιταλία ο Μπερλουσκόνι δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει το Στρατό στο εσωτερικό της χώρας, με πρόσχημα την εγκληματικότητα και το πρόβλημα της μετανάστευσης, ενώ οι πρόσφατοι Ολυμπιακοί Αγώνες έφεραν στο κέντρο του Λονδίνου μονάδες του Στρατού οι οποίες λίγες εβδομάδες νωρίτερα πολεμούσαν στο Αφγανιστάν. Παλαιότερα, οι μεγάλες συνεδριάσεις του G-8 ή του ΔΝΤ σε διάφορες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες αποτέλεσαν αφορμή για την τοποθέτηση αντιαεροπορικών πυραύλων στο κέντρο των πόλεων, αλλά ακόμη και για την κινητοποίηση του Πολεμικού Ναυτικού σε λιμάνια ή ποτάμια.
Το πολιτικό και το οικονομικό βάρος της Γερμανίας όμως δίνει άλλες διαστάσεις στο όλο εγχείρημα.
Καν’ το όπως οι ΗΠΑ
Η φιλοσοφία της χρήσης ένοπλων στρατιωτών για την αντιμετώπιση του «εσωτερικού εχθρού» έχει τις ρίζες της στις ΗΠΑ, οδηγώντας σε τραγικές καταστάσεις. Η δολοφονία τεσσάρων φοιτητών από την Εθνοφρουρά του Οχάιο το 1970 κατατρύχει ακόμη και σήμερα την αμερικανική κοινωνία. Πολύ πιο πρόσφατα, το 1993, η παρέμβαση των αξιωματούχων του Στρατού στην προσπάθεια εκκένωσης κτιρίου στο Γουάκο του Τέξας οδήγησε στο θάνατο εβδομήντα έξι ατόμων, μεταξύ των οπίων είκοσι παιδιά και δύο έγκυες. Επί προεδρίας Μπους, μάλιστα, όχι μόνο χρησιμοποιήθηκε η Εθνοφρουρά με πρόσχημα την αντιμετώπιση των φυσικών καταστροφών στη Νέα Ορλεάνη, αλλά αρκετές από τις αρμοδιότητές της για τη φύλαξη της πόλης «ιδιωτικοποιήθηκαν» και προσφέρθηκαν στην εταιρία μισθοφόρων της Blackwater.
Ακόμη και με αυτή την αιματηρή ιστορία όμως οι ΗΠΑ δεν διέβησαν ποτέ το Ρουβίκωνα με τον τρόπο που το κάνει τώρα η Γερμανία. Σε αντίθεση με την Εθνοφρουρά, ο αμερικανικός Ομοσπονδιακό Στρατός, που αποτελεί το αντίστοιχο των ευρωπαϊκών Ενόπλων Δυνάμεων, απαγορεύεται ρητά να κινηθεί με όπλα στο εσωτερικό της χώρας. Η σχετική απόφαση ελήφθη το 1878 και είχε στόχο να προστατεύσει τον πληθυσμό από τη δύναμη των πανίσχυρων λόμπι των βιομηχάνων και των τραπεζιτών στην Ουάσιγκτον. Μέχρι τότε αρκετοί πρόεδροι είχαν υποκύψει στις πιέσεις επιχειρηματιών και είχαν στείλει στρατιωτικές δυνάμεις για να καταστείλουν απεργίες και άλλες κινητοποιήσεις εργαζομένων. 
Προκειμένου να αποφύγουν τέτοια περιστατικά, οι νομοθέτες της εποχής θωράκισαν την απαγόρευση χρήσης του Στρατού μ’ ένα ατράνταχτο λογικό επιχείρημα. «Οι Ένοπλες Δυνάμεις», αναφερόταν στη σχετική απόφαση, «εκπαιδεύονται για να λειτουργήσουν σε τέτοιες συνθήκες που, αν επικρατούσαν στις ΗΠΑ, δεν θα είχαμε τον απαιτούμενο χρόνο για να προφυλάξουμε τις συνταγματικές μας ελευθερίες». Πιο απλά, οι νομοθέτες έθεταν τις συνταγματικές ελευθερίες πάνω από οποιαδήποτε κατάσταση έκτακτης ανάγκης που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν πρόσχημα για την ανάπτυξη του Στρατού εναντίον του πληθυσμού.
Προκειμένου να αποφύγουν τέτοια περιστατικά, οι νομοθέτες της εποχής θωράκισαν την απαγόρευση χρήσης του Στρατού μ’ ένα ατράνταχτο λογικό επιχείρημα. «Οι Ένοπλες Δυνάμεις», αναφερόταν στη σχετική απόφαση, «εκπαιδεύονται για να λειτουργήσουν σε τέτοιες συνθήκες που, αν επικρατούσαν στις ΗΠΑ, δεν θα είχαμε τον απαιτούμενο χρόνο για να προφυλάξουμε τις συνταγματικές μας ελευθερίες». Πιο απλά, οι νομοθέτες έθεταν τις συνταγματικές ελευθερίες πάνω από οποιαδήποτε κατάσταση έκτακτης ανάγκης που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν πρόσχημα για την ανάπτυξη του Στρατού εναντίον του πληθυσμού.
Η Γερμανία φαίνεται όμως ότι «ξέχασε» αυτή τη βασική αρχή…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου