Η καταδίκη των παιδιών της Ελλάδας

analyst

Η κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τη χώρα, όπως άλλωστε όλες οι προηγούμενες – βυθισμένες στη διαπλοκή και στη διαφθορά ενός βρώμικου κομματικού συστήματος που φροντίζει μόνο για την επιβίωση του εις βάρος των Ελλήνων που δεν ανήκουν στο πελατειακό κράτος.

 .

Ανάλυση

Αυτό που μας στενοχωρεί περισσότερο, όσον αφορά την Ελλάδα, δεν είναι η θλιβερή της οικονομική θέση – αλλά το ότι θα μπορούσε εύκολα να καταφέρει να ξεφύγει από την κρίση, διαθέτοντας όλες τις «υλικές» προϋποθέσεις. Με απλά λόγια, εάν είχε μία ικανή κυβέρνηση που δεν θα έσκυβε δουλικά το κεφάλι στους πάντες, καταρτίζοντας ένα δικό της ρεαλιστικό σχέδιο με τα μέσα που διαθέτει (με αφετηρία έναν Ισολογισμό του δημοσίου και του ιδιωτικού της τομέα όπου δεν θα καταγράφονταν μόνο τα χρέη αλλά, επίσης, τα περιουσιακά στοιχεία και των δύο), θα ήταν σε θέση να πετύχει πολλά πράγματα – πριν από όλα να κερδίσει την εμπιστοσύνη των αγορών και των Πολιτών της, ο επαναπατρισμός των καταθέσεων των οποίων θα ήταν αρκετός για να χρηματοδοτήσει την ανάπτυξη της, διασώζοντας επί πλέον τις χρεοκοπημένες τράπεζες.

Μεταξύ άλλων η ορθολογική διαχείριση των δημοσίων επιχειρήσεων της θα στήριζε σε μεγάλο βαθμό τα έσοδα του δημοσίου, χωρίς να υπάρχει ανάγκη να συνεχιστεί η θανατηφόρα φορολογία των Ελλήνων – η οποία είναι δυστυχώς τόσο υψηλή που θα καταστρέψει εντελώς την Ελλάδα. Για παράδειγμα, μόνο από τη σωστή λειτουργία της ΔΕΗ το κράτος θα μπορούσε να κερδίζει έως και 1,5 δις € ετήσια, όσο δηλαδή το μισό ΕΝΦΙΑ, αντί να εγγράφει ζημίες – κρίνοντας από την αντίστοιχη ΔΕΗ της Πορτογαλίας. Εκτός αυτού, θα ήταν σε θέση να έχει τεράστια κεφαλαιακά κέρδη – αφού η ελληνική ΔΕΗ έχει χρηματιστηριακή αξία μόλις 294 εκ. €, ενώ η πορτογαλική 11,5 δις €.

Φαίνεται όμως πως δυστυχώς η ελληνική κυβέρνηση που συνεχίζει να εκλιπαρεί τους Γερμανούς εξευτελίζοντας μας διεθνώς, δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τη χώρα, όπως άλλωστε όλες οι προηγούμενες – βυθισμένες στη διαπλοκή και στη διαφθορά ενός βρώμικου κομματικού συστήματος που φροντίζει μόνο για την επιβίωση του εις βάρος των Ελλήνων, ιδιωτών και επιχειρήσεων που δεν ανήκουν στο πελατειακό κράτος. Ότι στην περίπτωση της ισχύει δηλαδή η ρήση του D. Casey, σύμφωνα με την οποία τα εξής:

«Η πρωταρχική φροντίδα ενός ζωικού οργανισμού, είτε πρόκειται για αμοιβάδα, είτε για άνθρωπο, είτε για εταιρεία, είτε για κυβέρνηση, είτε για πρωθυπουργό, είναι να επιβιώσει – όλα τα υπόλοιπα, όπως η αξιοπρέπεια, το φιλότιμο, ο πατριωτισμός, η ειλικρίνεια, η αλήθεια, η εντιμότητα κοκ. έρχονται σε δεύτερη μοίρα».

Διαφορετικά δεν μπορεί να εξηγήσει κανείς γιατί υπογράφει τεσσαρακονταετή μνημόνιαχωρίς χρηματοδότηση ή την αιτία, για την οποία απέρριψε την πιστοληπτική γραμμή στήριξης, αυξάνοντας τα spread και χρεοκοπώντας για δεύτερη φορά τις τράπεζες – έχοντας την άποψη πως δεν θα τις εθνικοποιήσει ως οφείλει εάν πρέπει να τις διασώσει, ενδεχομένως με τη βοήθεια ενός κρατικού επενδυτικού σχήματος προικισμένου με περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου, αλλά δεν θα διστάσει να τους χαρίσει χρήματα από το «μαξιλάρι» ή εναλλακτικά να τους επιτρέψει να κουρέψουν τις καταθέσεις, δίνοντας τη χαριστική βολή στην Ελλάδα.

Περαιτέρω, η καταστροφή που υπέστη η Ελλάδα δεν φαίνεται τόσο από την πτώση του ΑΕΠ της, όσο από αυτήν των επενδύσεων – όπως στο γράφημα, από το οποίο διαπιστώνεται η κατάρρευση των ακαθάριστων επενδύσεων παγίου κεφαλαίου ανά ομάδα παγίων, από το τρίτο τρίμηνο του 2007 έως το τέταρτο τρίμηνο του 2016. Στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα η συνολική πτώση ήταν της τάξης του 68% – όπου, όσον αφορά τα μηχανήματα και τον γενικότερο εξοπλισμό των μέσων μεταφοράς (συμπεριλαμβανομένης της τεχνολογίας των επικοινωνιών, καθώς επίσης των οπλικών συστημάτων), έφτασε στο 70%, ενώ στις κατασκευές κατοικιών στο 96%!

Πρόκειται ασφαλώς για μία τρομακτική εξέλιξη, η οποία συνεχίσθηκε και τα επόμενα έτη  – επειδή, ενώ οι καταναλωτικές δαπάνες ακόμη και μετά από μία μεγάλη ύφεση μπορούν να επανέλθουν σχετικά γρήγορα, με την πτώση των επενδύσεων εξαιτίας συνθηκών βαθιάς ύφεσης δεν συμβαίνει το ίδιο. Εν προκειμένω ισχύει το ότι, όσο πιο χρονικά εκτεταμένη και βαθύτερη είναι μία ύφεση, τόσο πιο αδύναμη είναι η οικονομική ανάκαμψη – ενώ τόσο περισσότερο επηρεάζεται αρνητικά η ακαθάριστη δημιουργία κεφαλαίων.

Ως εκ τούτου, οι μελλοντικές μακροπρόθεσμες δυνατότητες ανάπτυξης της χώρας που πλήττεται, περιορίζονται σε πολύ μεγάλο βαθμό – κάτι που δυστυχώς συμβαίνει με το χειρότερο δυνατό τρόπο στην Ελλάδα, χωρίς να δίνεται η απαιτούμενη προσοχή από κανέναν. Αντίθετα, ο προϋπολογισμός του 2019 της κυβέρνησης προβλέπει ανάπτυξη 2,5% που στηρίζεται (α) στην αύξηση του ακαθάριστού σχηματισμού παγίων κεφαλαίων κατά 11,9% και (β) στο εμπορικό πλεόνασμα (αύξηση των εξαγωγών κατά 5,8% και των εισαγωγών 5,2%) – σε ουτοπικές παραδοχές δηλαδή, αφού δεν πρόκειται να επενδύσει κανένας στην Ελλάδα όσο δεν επενδύουν οι Έλληνες, ούτε να τοποθετήσει τα χρήματα του σε μία χρεοκοπημένη χώρα, χωρίς σχέδιο αναβίωσης της οικονομίας της, με χρεοκοπημένες τράπεζες και με χρεοκοπημένους Πολίτες.

Οι δυσοίωνες μελλοντικές προοπτικές

Συνεχίζοντας δυστυχώς οι οπαδοί των μνημονίων της εσαεί λιτότητας δεν κατανοούν ότι, το κόστος αυτής της πολιτικής είναι κατά πολύ ακριβότερο, από μία προσωρινή αύξηση της ανεργίας ή/και από μία χρονικά περιορισμένη μείωση των εισοδημάτων – γεγονός που σημαίνει ότι η πραγματική ανεργία (αφαιρούμενης της μερικής απασχόλησης) θα μείνει σε πολύ υψηλά επίπεδα στην Ελλάδα για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, ενώ οι μισθοί σε πολύ χαμηλά, εάν δεν μειωθούν ακόμη περισσότερο.

Επομένως σε μακροπρόθεσμη βάση τα έσοδα του δημοσίου θα υποφέρουν, η φορολογία θα αυξηθεί, το ασφαλιστικό θα επιδεινωθεί, οι συντάξεις θα περιορισθούν ακόμη περισσότερο, οι τράπεζες θα έχουν προβλήματα κοκ. – χωρίς να φαίνεται «φως στο τούνελ» για μία πολύ μακριά χρονική περίοδο, εάν δεν ληφθούν άμεσα και μαζικά μέτρα για την αντιστροφή της τάσης.

Αναλυτικότερα, το βραχυπρόθεσμο κόστος μίας ύφεσης είναι ασφαλώς σημαντικό – οπότε απαιτείται η γρήγορη και αποφασιστική επέμβαση του κράτους για να περιορισθούν οι ζημίες, καθώς επίσης για να μειωθεί ξανά η ανεργία στα προηγούμενα επίπεδα. Υπάρχει όμως ένας σπουδαιότερος λόγος, για τον οποίο πρέπει να παρεμβαίνει διορθωτικά το δημόσιο, χωρίς να χάνει καθόλου χρόνο – το ότι όσο πιο πολύ διαρκεί η ύφεση, τόσο μεγαλύτερες και περισσότερες ζημίες προκαλούνται στην οικονομία, ιδίως σε μακροπρόθεσμη βάση, οπότε τόσο υψηλότερο το κόστος που πληρώνει η χώρα και οι Πολίτες της.

Ο δρόμος μίας οικονομίας προς την ανάπτυξη εξαρτάται σχεδόν εξ ολοκλήρου από τις κεφαλαιακές επενδύσεις, καθώς επίσης από την εξέλιξη του πληθυσμού – όπου η Ελλάδα υποφέρει και από τα δύο, αφού κανείς δεν διακινδυνεύει τα χρήματα του σε μία διπλά υπερχρεωμένη χώρα (δημόσιος και ιδιωτικός τομέας), ενώ από την άλλη πλευρά όλο και περισσότεροι Έλληνες, ιδίως οι νέοι, εγκαταλείπουν τη χώρα, η υπογεννητικότητα είναι δεδομένη, το προσδόκιμο ζωής μειώνεται διαρκώς κοκ.

Επίλογος

Μία ύφεση που διαρκεί ένα μεγάλο χρονικό διάστημα δεν δημιουργεί μόνο βραχυχρόνια μεγάλα προβλήματα σε μία οικονομία – αλλά, πολύ χειρότερα, επιδεινώνει τις συνθήκες μελλοντικής ανάπτυξης της, καθιστώντας τη χώρα σημαντικά φτωχότερη στο διηνεκές.

Ειδικότερα, αφενός μεν σημειώνεται μείωση της συνολικής παραγωγικής της δυναμικότητας λόγω της διεξαγωγής λιγότερων επενδύσεων, αφετέρου προκαλούνται ποιοτικές ζημίες στο εργατικό της δυναμικό – επειδή οι ευκαιρίες εκπαίδευσης και ποιοτικής εξέλιξης των εργαζομένων περιορίζονται σημαντικά, οπότε μειώνεται το εργασιακό επίπεδο τους.

Οι νέοι που δεν βρίσκουν δουλειά δεν εξελίσσονται, ενώ οι μακροχρόνια άνεργοι χάνουν ένα μεγάλο μέρος των επαγγελματικών τους δεξιοτήτων – πόσο μάλλον σε ένα εργασιακό περιβάλλον που αλλάζει διαρκώς, λόγω της τεχνολογικής εξέλιξης. Ως εκ τούτου, οι ποιοτικές ζημίες του εργατικού δυναμικού, σε συνδυασμό με την έλλειψη επενδύσεων σε νέες παραγωγικές δυνατότητες σημαίνουν ότι, οι μελλοντικές προοπτικές της χώρας περιορίζονται συνεχώς – ευθέως ανάλογα με τα χρόνια που είναι βυθισμένη στην ύφεση.

Ολοκληρώνοντας, εφόσον είναι όλα αυτά γνωστά από την επιστήμη, οι κυβερνήσεις πρέπει να κάνουν τα πάντα, στα πλαίσια των δυνατοτήτων τους, για να αποφεύγουν τις υφέσεις – αφού δεν καταστρέφουν μόνο τις ζωές των ανθρώπων που αναγκάζονται να υπομένουν δυσανάλογο κόστος αλλά, πολύ χειρότερα, υπονομεύουν τη μελλοντική ευημερία των παιδιών τους, καθώς επίσης όλες τις επόμενες γενιές.

Σε μία χώρα βέβαια που οι υπεύθυνοι της καταστροφής που υπέστη ευρίσκονται στη Βουλή αντί να διώκονται ποινικά, ενώ μόνο αυτοί μαζί με τις ελίτ που τους στηρίζει δεν έχουν επηρεαστεί καθόλου από την κρίση, οι ελπίδες αποτελούν όνειρο θερινής νύχτας – οπότε λογικά εγκαταλείπεται από τους νέους της που διαπιστώνουν πως είναι αδύνατον να ευημερήσουν σε ένα κράτος που η πολιτική βρωμιά συσσωρεύεται, αντί να εκκαθαρίζεται και οι προοπτικές τους είναι μηδενικές.