economia
του Αντώνη Παπαγιαννίδη
Υπόδειγμα λάθος δημόσιας συζήτησης, η ιστορία αυτή με τους πλειστηριασμούς (και την παράταση της αναστολής τους), που τελικά ψηφίστηκε στην Βουλή με εντελώς περιορισμένους κραδασμούς.
Χρειάστηκε να το πει τηλεοπτικά – αφού, βέβαια, έπεσαν τα κουκιά στην Βουλή... – ο Γ.Γ. Εσόδων Χάρης Θεοχάρης, για να συνειδητοποιηθεί ότι «η κατάσχεση δεν σου παίρνει το σπίτι, η κατάσχεση (απλώς) σε εμποδίζει να το πουλήσεις προτού ξοφλήσεις το χρέος σου». Μιλούσε βέβαια για χρέη προς την Εφορία, τα οποία δεν παγώνουν. Για τα ίδια χρέη ισχύει και το ότι «δεν υπάρχει περίπτωση να ολοκληρωθεί πλειστηριασμός προτού περάσει ένας χρόνος».
Κατά μείζονα λόγο, η επίσπευση πλειστηριασμών από τις Τράπεζες δεν σταματούσε μόνο λόγω της προστατευτικής νομοθεσίας : σταματούσε και λόγω της αδυναμίας των ίδιων των τραπεζών να φανταστούν τα χαρτοφυλάκιά τους στεγαστικών δανείων να γίνονται κατακόκκινα, με τις τιμές των υποθηκευμένων ακινήτων να καταρρέουν (μετά από ένα κύμα πλειστηριασμών).
Αλλά η ηθελημένη παρεξήγηση δεν σταματάει εδώ: η προστασία που παρασχέθηκε σε ενυπόθηκα ακίνητα με αντικειμενική αξία μέχρι 200.000 ευρώ μπορεί να φαίνεται περιορισμένη στην «καλή» Αθήνα, όμως είναι περίπου απόλυτη στην επαρχία. Ενώ οι 35.000 ευρώ ετήσιο εισόδημα, που είναι η άλλη οροφή προστασίας, επειδή προβλέπεται καθαρή αντιστοιχεί σε κάτι σαν 52.000 μικτά: όχι ακριβώς φτωχικό επίπεδο στο βάθος της κρίσης!
Τελικά, όλο αυτό το γύμνασμα τι ήταν;
Πρώτο και κύριο, επίδειξη κοινωνικής ευαισθησίας προς τους «μικρούς» από τους κυβερνητικούς, ευκαιρία πλειοδοσίας από την αντιπολίτευση – αλλά βασικά προστασία προς τους μεσαιομεγάλους.
Δεύτερον , ένας τρόπος ώστε οι τράπεζες να πιέσουν για μια συνεχιζόμενη, έστω και μικρή εξυπηρέτηση των δανείων ώστε να μην κοκκινίσουν οι ισολογισμοί, χωρίς όμως να κάτσουν οι ίδιες οι τράπεζες να κάνουν την δουλειά τους, αξιολόγησης δανείων και πελατών. Βολικό!
Υπόδειγμα λάθος δημόσιας συζήτησης, η ιστορία αυτή με τους πλειστηριασμούς (και την παράταση της αναστολής τους), που τελικά ψηφίστηκε στην Βουλή με εντελώς περιορισμένους κραδασμούς.
Χρειάστηκε να το πει τηλεοπτικά – αφού, βέβαια, έπεσαν τα κουκιά στην Βουλή... – ο Γ.Γ. Εσόδων Χάρης Θεοχάρης, για να συνειδητοποιηθεί ότι «η κατάσχεση δεν σου παίρνει το σπίτι, η κατάσχεση (απλώς) σε εμποδίζει να το πουλήσεις προτού ξοφλήσεις το χρέος σου». Μιλούσε βέβαια για χρέη προς την Εφορία, τα οποία δεν παγώνουν. Για τα ίδια χρέη ισχύει και το ότι «δεν υπάρχει περίπτωση να ολοκληρωθεί πλειστηριασμός προτού περάσει ένας χρόνος».
Κατά μείζονα λόγο, η επίσπευση πλειστηριασμών από τις Τράπεζες δεν σταματούσε μόνο λόγω της προστατευτικής νομοθεσίας : σταματούσε και λόγω της αδυναμίας των ίδιων των τραπεζών να φανταστούν τα χαρτοφυλάκιά τους στεγαστικών δανείων να γίνονται κατακόκκινα, με τις τιμές των υποθηκευμένων ακινήτων να καταρρέουν (μετά από ένα κύμα πλειστηριασμών).
Αλλά η ηθελημένη παρεξήγηση δεν σταματάει εδώ: η προστασία που παρασχέθηκε σε ενυπόθηκα ακίνητα με αντικειμενική αξία μέχρι 200.000 ευρώ μπορεί να φαίνεται περιορισμένη στην «καλή» Αθήνα, όμως είναι περίπου απόλυτη στην επαρχία. Ενώ οι 35.000 ευρώ ετήσιο εισόδημα, που είναι η άλλη οροφή προστασίας, επειδή προβλέπεται καθαρή αντιστοιχεί σε κάτι σαν 52.000 μικτά: όχι ακριβώς φτωχικό επίπεδο στο βάθος της κρίσης!
Τελικά, όλο αυτό το γύμνασμα τι ήταν;
Πρώτο και κύριο, επίδειξη κοινωνικής ευαισθησίας προς τους «μικρούς» από τους κυβερνητικούς, ευκαιρία πλειοδοσίας από την αντιπολίτευση – αλλά βασικά προστασία προς τους μεσαιομεγάλους.
Δεύτερον , ένας τρόπος ώστε οι τράπεζες να πιέσουν για μια συνεχιζόμενη, έστω και μικρή εξυπηρέτηση των δανείων ώστε να μην κοκκινίσουν οι ισολογισμοί, χωρίς όμως να κάτσουν οι ίδιες οι τράπεζες να κάνουν την δουλειά τους, αξιολόγησης δανείων και πελατών. Βολικό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου