real
Γράφει ο Νίκος Χατζηνικολάου
Οι έπαινοι που ακούγονται τελευταία ολοένα και πιο συχνά στην Ευρώπη για την Ελλάδα και για τις προσπάθειες νοικοκυρέματος της οικονομίας της φέρνουν έντονα στη μνήμη μια «δυνατή» πολιτική ατάκα που είχε χρησιμοποιήσει ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής, τη δεκαετία του ’70. «Εξω πάμε καλά», είχε πει ο τότε πρωθυπουργός, επιστρέφοντας από ένα ταξίδι του, για να διακρίνει τη μίζερη εσωτερική πολιτική κατάσταση της χώρας από τη διεθνή της εικόνα. Σήμερα, όσο και αν ψάξει κανείς, δεν θα βρει πιο εύστοχη διατύπωση για να περιγράψει τη σημαντική απόσταση που αναμφισβήτητα υπάρχει ανάμεσα στις διαπιστώσεις των δανειστών και σε αυτές της πλειονότητας των Ελλήνων πολιτών, για την πορεία της χώρας μας. Και αυτό γιατί απλούστατα οι προσδοκίες κάθε πλευράς είναι διαφορετικές. Οι δανειστές ενδιαφέρονται πρώτιστα, αν όχι αποκλειστικά, για την αποπληρωμή των ελληνικών δανείων. Και «διαβάζουν» τις εξελίξεις, σχεδόν πάντοτε, υπό το πρίσμα των ευρύτερων συμφερόντων τους. Οι πολίτες,αντίθετα, τοποθετούνται απέναντι στο πολιτικό και οικονομικό γίγνεσθαι με βασικό κριτήριο και «οδηγό» τη σκληρή καθημερινότητά τους. Και επομένως αδιαφορούν για προσεγγίσεις, ακόμη και για «επιτεύγματα», που δεν έχουν άμεση επίπτωση στην ποιότητα της ζωής τους, που τόσο υποβαθμίστηκε στα δύσκολα χρόνια του μνημονίου, της ύφεσης και της ανεργίας...
ΠΡΑΓΜΑΤΙ το κλίμα για την κατασυκοφαντημένη, ακόμη και από τον πρώην πρωθυπουργό της κ. Γ. Παπανδρέου, Ελλάδα έχει μεταβληθεί άρδην εδώ και λίγους μήνες στην υπόλοιπη Ευρώπη. Τις τελευταίες μέρες για παράδειγμα ο κ. Αντ. Σαμαράς άκουσε ή διάβασε το όνομά του σε ουκ ολίγα επαινετικά σχόλια μεγάλων ξένων μέσων ενημέρωσης, ενώ ο όρος Grexit, που χρησιμοποιούσαν πολλοί σχολιαστές για να πιθανολογήσουν την έξοδο της χώρας μας από την ευρωζώνη, έχει αντικατασταθεί εσχάτως από τον όρο Grecovery, που είναι δηλωτικός της προσδοκίας για σύντομη ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας. Μόλις προχθές, ο διοικητής της κεντρικής τράπεζας κ. Γ. Προβόπουλος μίλησε για πρόοδο της χώρας μας σε ό,τι αφορά την αναδιάρθρωση της οικονομίας της. Προέβλεψε μάλιστα την επιστροφή της σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης μέσα στο 2014. Και κάνοντας έναν σύντομο απολογισμό των εξελίξεων που μεσολάβησαν από την κορύφωση της κρίσης τον περασμένο Ιούνιο μέχρι σήμερα, σημείωσε ότι οι τιμές των μετοχών έχουν υπερδιπλασιαστεί, οι διαφορές αποδόσεων των ομολόγων -τα λεγόμενα spreads- έχουν μειωθεί κατά 25%, οι καταθέσεις του ιδιωτικού τομέα έχουν αυξηθεί κατά 12%, τα τραπεζογραμμάτια που είχαν αποθησαυριστεί -βασική ένδειξη της ανασφάλειας που επικρατούσε- επιστρέφουν σταδιακά στο τραπεζικό σύστημα και η εξάρτηση των ελληνικών τραπεζών από τη χρηματοδότηση μέσω του ευρωσυστήματος έχει μειωθεί σχεδόν κατά 35%.
ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΤΙΚΑ. Και προοιωνίζονται πιθανότατα περαιτέρω βελτίωση της εικόνας της εθνικής μας οικονομίας. Ποια είναι, όμως, η επίπτωσή τους στην καθημερινότητα των πολιτών; Πόσο ανακουφίζουν την ελληνική κοινωνία, που μετρά 450.000 οικογένειες χωρίς κανέναν εργαζόμενο και συνολική ανεργία της τάξης του 27%, τη μεγαλύτερη στην Ευρώπη; Μήπως οι αριθμοί «ευημερούν», ενώ οι άνθρωποι δυστυχούν, για να θυμηθούμε άλλη μια δυνατή πολιτική ατάκα του παρελθόντος, από τον αείμνηστο Γεώργιο Παπανδρέου αυτή τη φορά; Οι μισθοί έχουν μειωθεί τα τελευταία τρία χρόνια έως και 40%. Και την ίδια περίοδο το πετρέλαιο θέρμανσης -ελέω κρατικής φορολογίας- ανατιμήθηκε κατά 86,4%, το ηλεκτρικό ρεύμα κατά 40,5%, το φυσικό αέριο κατά 27,9%, η απλή αμόλυβδη βενζίνη κατά 17,9%, η ζάχαρη κατά 24,6%, τα λαχανικά κατά 12,2%, τα ψάρια κατά 9,1%, τα γαλακτοκομικά και τα αβγά κατά 6,4%, τα σκληρά τυριά κατά 5%. Και η λίστα των ανατιμήσεων δεν έχει τελειωμό... Το καλάθι της νοικοκυράς γίνεται χρόνο με τον χρόνο όλο και πιο ελαφρύ... Και τα spreads μπορεί να... «μαγειρεύονται», αλλά όχι στον φούρνο με πατάτες! Αλλωστε, ακόμη και αυτές αυξήθηκαν τον τελευταίο χρόνο κατά 27,9%!
ΕΙΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ΠΡΟΦΑΝΕΣ και ευνόητο ότι τα καλά οικονομικά νέα που «διαφημίζουν» αυτές τις μέρες οι κυβερνητικοί επιτελείς και οι κορυφαίοι τραπεζίτες της χώρας δεν αγγίζουν, ακόμη τουλάχιστον, καθόλου τους πολίτες. Γιατί απλούστατα δεν αγγίζουν την καθημερινότητά τους. Δεν γεμίζουν το πιάτο τους, ούτε μειώνουν την αγωνία τους για την επιβίωση των οικογενειών τους. Οι πολίτες βλέπουν σήμερα καθαρά ότι το χρέος της χώρας, μετά από τρία χρόνια σκληρών, αναγκαστικών θυσιών, είναι κολλημένο στα 309 δισ. ευρώ (στο τέλος Μαρτίου), έναντι 310 προ του μνημονίου και 280 πριν από το «κούρεμα» του Μαρτίου του 2012! Και επομένως γνωρίζουν ότι το μνημόνιο δεν «βγαίνει». Γνωρίζουν, δηλαδή, ότι απαιτείται να υπάρξει το συντομότερο δυνατό γενναία πολιτική λύση, μεγάλο «κούρεμα», που θα επιλύει οριστικά το θέμα της βιωσιμότητας του χρέους. Και βέβαια πρέπει επίσης να υπάρξει επιτέλους εθνικό σχέδιο για την έξοδο από τη βαθειά κρίση, που -μην έχετε αμφιβολία- θα συνεχιστεί και μετά την έξοδό μας από το μνημόνιο. Θα απαιτηθούν πολλά χρόνια και τεράστια πανεθνική προσπάθεια για να επανέλθουν τα ποσοστά της ανεργίας εκεί που ήταν πριν από τρία χρόνια. Και την προσπάθεια αυτή δεν θα την κάνουν ούτε οι Κινέζοι, ούτε οι Ρώσοι, ούτε οι Καταριανοί. Ευπρόσδεκτες οι επενδύσεις τους, θετικά τα διεθνή ανοίγματα της χώρας, αλλά αν δεν κινητοποιηθούν δυναμικά οι εγχώριες παραγωγικές δυνάμεις και ιδίως οι νέοι άνθρωποι το στοίχημα δεν θα κερδηθεί. Ας το γνωρίζει η κυβέρνηση! Και ας τους δώσει τα κίνητρα και τις ευκαιρίες! Δεν υπάρχει άλλος χρόνος...
Οι έπαινοι που ακούγονται τελευταία ολοένα και πιο συχνά στην Ευρώπη για την Ελλάδα και για τις προσπάθειες νοικοκυρέματος της οικονομίας της φέρνουν έντονα στη μνήμη μια «δυνατή» πολιτική ατάκα που είχε χρησιμοποιήσει ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής, τη δεκαετία του ’70. «Εξω πάμε καλά», είχε πει ο τότε πρωθυπουργός, επιστρέφοντας από ένα ταξίδι του, για να διακρίνει τη μίζερη εσωτερική πολιτική κατάσταση της χώρας από τη διεθνή της εικόνα. Σήμερα, όσο και αν ψάξει κανείς, δεν θα βρει πιο εύστοχη διατύπωση για να περιγράψει τη σημαντική απόσταση που αναμφισβήτητα υπάρχει ανάμεσα στις διαπιστώσεις των δανειστών και σε αυτές της πλειονότητας των Ελλήνων πολιτών, για την πορεία της χώρας μας. Και αυτό γιατί απλούστατα οι προσδοκίες κάθε πλευράς είναι διαφορετικές. Οι δανειστές ενδιαφέρονται πρώτιστα, αν όχι αποκλειστικά, για την αποπληρωμή των ελληνικών δανείων. Και «διαβάζουν» τις εξελίξεις, σχεδόν πάντοτε, υπό το πρίσμα των ευρύτερων συμφερόντων τους. Οι πολίτες,αντίθετα, τοποθετούνται απέναντι στο πολιτικό και οικονομικό γίγνεσθαι με βασικό κριτήριο και «οδηγό» τη σκληρή καθημερινότητά τους. Και επομένως αδιαφορούν για προσεγγίσεις, ακόμη και για «επιτεύγματα», που δεν έχουν άμεση επίπτωση στην ποιότητα της ζωής τους, που τόσο υποβαθμίστηκε στα δύσκολα χρόνια του μνημονίου, της ύφεσης και της ανεργίας...
ΠΡΑΓΜΑΤΙ το κλίμα για την κατασυκοφαντημένη, ακόμη και από τον πρώην πρωθυπουργό της κ. Γ. Παπανδρέου, Ελλάδα έχει μεταβληθεί άρδην εδώ και λίγους μήνες στην υπόλοιπη Ευρώπη. Τις τελευταίες μέρες για παράδειγμα ο κ. Αντ. Σαμαράς άκουσε ή διάβασε το όνομά του σε ουκ ολίγα επαινετικά σχόλια μεγάλων ξένων μέσων ενημέρωσης, ενώ ο όρος Grexit, που χρησιμοποιούσαν πολλοί σχολιαστές για να πιθανολογήσουν την έξοδο της χώρας μας από την ευρωζώνη, έχει αντικατασταθεί εσχάτως από τον όρο Grecovery, που είναι δηλωτικός της προσδοκίας για σύντομη ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας. Μόλις προχθές, ο διοικητής της κεντρικής τράπεζας κ. Γ. Προβόπουλος μίλησε για πρόοδο της χώρας μας σε ό,τι αφορά την αναδιάρθρωση της οικονομίας της. Προέβλεψε μάλιστα την επιστροφή της σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης μέσα στο 2014. Και κάνοντας έναν σύντομο απολογισμό των εξελίξεων που μεσολάβησαν από την κορύφωση της κρίσης τον περασμένο Ιούνιο μέχρι σήμερα, σημείωσε ότι οι τιμές των μετοχών έχουν υπερδιπλασιαστεί, οι διαφορές αποδόσεων των ομολόγων -τα λεγόμενα spreads- έχουν μειωθεί κατά 25%, οι καταθέσεις του ιδιωτικού τομέα έχουν αυξηθεί κατά 12%, τα τραπεζογραμμάτια που είχαν αποθησαυριστεί -βασική ένδειξη της ανασφάλειας που επικρατούσε- επιστρέφουν σταδιακά στο τραπεζικό σύστημα και η εξάρτηση των ελληνικών τραπεζών από τη χρηματοδότηση μέσω του ευρωσυστήματος έχει μειωθεί σχεδόν κατά 35%.
ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΤΙΚΑ. Και προοιωνίζονται πιθανότατα περαιτέρω βελτίωση της εικόνας της εθνικής μας οικονομίας. Ποια είναι, όμως, η επίπτωσή τους στην καθημερινότητα των πολιτών; Πόσο ανακουφίζουν την ελληνική κοινωνία, που μετρά 450.000 οικογένειες χωρίς κανέναν εργαζόμενο και συνολική ανεργία της τάξης του 27%, τη μεγαλύτερη στην Ευρώπη; Μήπως οι αριθμοί «ευημερούν», ενώ οι άνθρωποι δυστυχούν, για να θυμηθούμε άλλη μια δυνατή πολιτική ατάκα του παρελθόντος, από τον αείμνηστο Γεώργιο Παπανδρέου αυτή τη φορά; Οι μισθοί έχουν μειωθεί τα τελευταία τρία χρόνια έως και 40%. Και την ίδια περίοδο το πετρέλαιο θέρμανσης -ελέω κρατικής φορολογίας- ανατιμήθηκε κατά 86,4%, το ηλεκτρικό ρεύμα κατά 40,5%, το φυσικό αέριο κατά 27,9%, η απλή αμόλυβδη βενζίνη κατά 17,9%, η ζάχαρη κατά 24,6%, τα λαχανικά κατά 12,2%, τα ψάρια κατά 9,1%, τα γαλακτοκομικά και τα αβγά κατά 6,4%, τα σκληρά τυριά κατά 5%. Και η λίστα των ανατιμήσεων δεν έχει τελειωμό... Το καλάθι της νοικοκυράς γίνεται χρόνο με τον χρόνο όλο και πιο ελαφρύ... Και τα spreads μπορεί να... «μαγειρεύονται», αλλά όχι στον φούρνο με πατάτες! Αλλωστε, ακόμη και αυτές αυξήθηκαν τον τελευταίο χρόνο κατά 27,9%!
ΕΙΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ΠΡΟΦΑΝΕΣ και ευνόητο ότι τα καλά οικονομικά νέα που «διαφημίζουν» αυτές τις μέρες οι κυβερνητικοί επιτελείς και οι κορυφαίοι τραπεζίτες της χώρας δεν αγγίζουν, ακόμη τουλάχιστον, καθόλου τους πολίτες. Γιατί απλούστατα δεν αγγίζουν την καθημερινότητά τους. Δεν γεμίζουν το πιάτο τους, ούτε μειώνουν την αγωνία τους για την επιβίωση των οικογενειών τους. Οι πολίτες βλέπουν σήμερα καθαρά ότι το χρέος της χώρας, μετά από τρία χρόνια σκληρών, αναγκαστικών θυσιών, είναι κολλημένο στα 309 δισ. ευρώ (στο τέλος Μαρτίου), έναντι 310 προ του μνημονίου και 280 πριν από το «κούρεμα» του Μαρτίου του 2012! Και επομένως γνωρίζουν ότι το μνημόνιο δεν «βγαίνει». Γνωρίζουν, δηλαδή, ότι απαιτείται να υπάρξει το συντομότερο δυνατό γενναία πολιτική λύση, μεγάλο «κούρεμα», που θα επιλύει οριστικά το θέμα της βιωσιμότητας του χρέους. Και βέβαια πρέπει επίσης να υπάρξει επιτέλους εθνικό σχέδιο για την έξοδο από τη βαθειά κρίση, που -μην έχετε αμφιβολία- θα συνεχιστεί και μετά την έξοδό μας από το μνημόνιο. Θα απαιτηθούν πολλά χρόνια και τεράστια πανεθνική προσπάθεια για να επανέλθουν τα ποσοστά της ανεργίας εκεί που ήταν πριν από τρία χρόνια. Και την προσπάθεια αυτή δεν θα την κάνουν ούτε οι Κινέζοι, ούτε οι Ρώσοι, ούτε οι Καταριανοί. Ευπρόσδεκτες οι επενδύσεις τους, θετικά τα διεθνή ανοίγματα της χώρας, αλλά αν δεν κινητοποιηθούν δυναμικά οι εγχώριες παραγωγικές δυνάμεις και ιδίως οι νέοι άνθρωποι το στοίχημα δεν θα κερδηθεί. Ας το γνωρίζει η κυβέρνηση! Και ας τους δώσει τα κίνητρα και τις ευκαιρίες! Δεν υπάρχει άλλος χρόνος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου