Σελίδες

Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2019

Οι προϋποθέσεις της ανάπτυξης

analyst


Όπως είχε αναφέρει πριν από τέσσερα χρόνια ο πρόεδρος του γερμανικού DIW, υπάρχει σημαντικό έλλειμμα δημοσίων επενδύσεων στη χώρα – αν και το μεγάλο «επενδυτικό κενό» κατά το ΔΝΤ αφορά τις ιδιωτικές επενδύσεις, όπως συμβαίνει και στην Ελλάδα, όπου η νέα ελληνική κυβέρνηση έχει την εντύπωση ότι, το πρόβλημα θα επιλυθεί με τη μείωση των φόρων παρά το ότι δεν συνέβη κάτι τέτοιο στη Γερμανία. Η βασική απορία εν προκειμένω είναι γιατί δεν επιστρέφουν οι καθαρές αποταμιεύσεις των Γερμανών στη χώρα τους και δεν μετατρέπονται εκεί σε ιδιωτικές επενδύσεις. Για να δοθεί απάντηση, απαιτείται η γνώση των βασικών ισοζυγίων (πληρωμών, τρεχουσών συναλλαγών και χρηματοοικονομικών συναλλαγών) – ενώ το να περιμένει κανείς μεγαλύτερο ρυθμό ανάπτυξης μέσω ιδιωτικών επενδύσεων αλλά χωρίς την άνοδο της ζήτησης, είναι συνώνυμο με το άκρον άωτο της ανοησίας.   
.

Ανάλυση – Μακροοικονομική θεωρία

- του Βασίλη Βιλιάρδου
Τα πλεονάσματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της Γερμανίας είναι ένα θέμα που απασχολεί συνεχώς τα ΜΜΕ – αν και η Ολλανδία έχει μεγαλύτερα, ως προς το ΑΕΠ της (10,8% το 2018), όπως επίσης η Ελβετία (10,2%). Εύλογα θα μπορούσε να πει κανείς, επειδή πρόκειται για μία μεγάλη οικονομία με ΑΕΠ της τάξης των 4 τρις $ (πηγή) – ενώ είναι φανερό πως προκαλούν ζημίες σε άλλα κράτη, αφού τα πλεονάσματα του ενός είναι ελλείμματα του άλλου.
Αν και η πλειοψηφία των οικονομολόγων τώρα δεν τα υπερασπίζεται τόσο έντονα, όσο πριν από μερικά χρόνια, οι απόψεις σχετικά με το εάν και πώς θα μπορούσαν ή θα έπρεπε να αντιμετωπισθούν, εξακολουθούν να είναι πολύ διαφορετικές μεταξύ τους – κάτι που οφείλεται στο γεγονός ότι, δεν ερμηνεύεται η δημιουργία τους με τη βοήθεια της μακροοικονομίας (πηγή: Flasbek, Spieker).

Η κοινωνική και Αλληλέγγυα Οικονομία


Των Καθηγητή Κωνσταντίνου Ζοπουνίδη,
Πολυτεχνείο Κρήτης, Επίτιμος Διδάκτορας, ΑΠΘ, Ακαδημαϊκός, Βασιλική Ακαδημία Οικονομικών και Χρηματοοικονομικών της Ισπανίας, Distinguished Research Professor, Audencia Business School, France

Καθηγητή Μιχάλη Δούμπου,
Μέλος του Εργαστηρίου Financial Engineering του Πολυτεχνείου Κρήτης

Επίκουρου Καθηγητή Γιώργου Ατσαλάκη,
Πολυτεχνείο Κρήτης, Μέλος του Εργαστηρίου Ανάλυσης Δεδομένων και Πρόβλεψης

Μαριάννα Εσκαντάρ, MBA
Μέλος του Εργαστηρίου Financial Engineering του Πολυτεχνείου Κρήτης


Η οικονομία μπορεί να είναι κοινωνική και αλληλέγγυα; Ναι, εάν παράγει, όχι τον ατομικό πλούτο, αλλά προϊόντα και υπηρεσίες χρήσιμα για όλους.
Ο Κωνσταντίνος Ζοπουνίδης
Συγκεντρώνοντας δομές που ψάχνουν να φέρουν όσο πιο κοντά γίνεται επιδόσεις, δημοκρατική διακυβέρνηση και συλλογική χρησιμότητα, η κοινωνική αλληλέγγυα οικονομία (ΚΑΟ) αντιπροσωπεύει στη Γαλλία ένα σπουδαίο κλάδο με ισχυρή ανάπτυξη: 10% του ΑΕΠ, 12% της απασχόλησης.
Από το δίκαιο εμπόριο στην αλληλέγγυα αποταμίευση, περνώντας από το πεδίο προστασίας του περιβάλλοντος, της καταπολέμησης του αποκλεισμού, της υγείας ή της ισότητας των ευκαιριών, η ΚΑΟ μπορεί σωστά να μας βοηθήσει στην αντιμετώπιση των μεγάλων προκλήσεων της εποχής μας.
Απέναντι στις οικονομικές και χρηματοοικονομικές, αλλά επίσης περιβαλλοντικές, ενεργειακές και δημοκρατικές κρίσεις, στην εποχή μας δεν είναι να κάνουμε εξακριβώσεις αλλά να εφευρίσκουμε λύσεις.
Η ΚΑΟ δεν είναι μια μόδα: είναι ένα από τα μονοπάτια του μέλλοντος για την ανακάλυψη νέων τρόπων παραγωγής και κατανάλωσης αναπτύσσοντας ταυτόχρονα μια μεγάλη κοινωνική συνοχή.

Μικρασιάτες Πρόσφυγες στην Ελλάδα πριν και μετά το 1922



Μικρασιάτες Πρόσφυγες στην Ελλάδα πριν και μετά το 1922


Οι μικρασιάτες πρόσφυγες αποτέλεσαν το 1/5 του πληθυσμού της Ελλάδας και η αποκατάστασή τους ήταν ένα ανεπανάληπτο επίτευγμα.
Η Μαριλένα Κατσίμη μαζί με τον ιστορικό Νίκο Ανδριώτη θα περπατήσουν σε προσφυγικές γειτονιές του Μεσοπολέμου και με τη βοήθεια πολύτιμου αρχειακού υλικού θα προσπαθήσουν να κατανοήσουμε πόσο μεγάλη τομή αποτέλεσε για την Ελλάδα η έλευση των Μικρασιατών προσφύγων.

Η καταστροφή της Σμύρνης το 1922 υπήρξε μια εθνική τραγωδία, η οποία όμως πλούτισε την Ελλάδα σε όλα τα επίπεδα. Ο όρος «πρόσφυγας» από τη Μικρά Ασία έχει στην ελληνική κοινωνία σήμερα ένα ιδιαίτερα θετικό πρόσημο.
Παρόλο που οι Μικρασιάτες ήταν Έλληνες, ο συνειρμός του όρου «πρόσφυγας» είχε αρνητική χροιά καθ όλη τη διάρκεια του Μεσοπολέμου μέχρι και τη δεκαετία του ΄50 που αυτό σταδιακά αλλάζει.
Δεν ήταν όμως πάντα έτσι. Σε αυτόν τον περίπατο θα μιλήσουμε για την υποδοχή και τη συμβίωση γηγενών και προσφύγων και τις μεταξύ τους σχέσεις.
Η όσμωση των δύο ομάδων, καθυστέρησε αλλά επέφερε μία νέα κοινωνική και πολιτισμική πραγματικότητα και διαμόρφωσε τελικά τη σύγχρονη ελληνική ταυτότητα.
Διεύθυνση φωτογραφίας: Γιώργος Πουλίδης
Παρουσίαση-αρχισυνταξία: Μαριλένα Κατσίμη, Πιέρρος Τζανετάκος
Σκηνοθεσία: Έλενα Λαλοπούλου
Διεύθυνση παραγωγής: Ελένη Ντάφλου






Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2019

Ελληνικός Εμφύλιος: Πολλοί Νικητές – Ένας Ηττημένος

Ινφογνώμων Πολιτικά


Χρήστος Τσοπόκης
Η πιο πολύπλοκη και επίπονη διαδικασία μετά το τέλος ενός πολέμου είναι να αποτιμήσει κανείς τους νικητές και τους ηττημένους· και αυτό όχι λόγω ιδεοληψίας αλλά γιατί μια τέτοια αξιολόγηση προϋποθέτει μια έγκυρη θεωρία περί νίκης.
Στην Ελλάδα κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αναπτύχθηκε ένα ιδιαίτερα ευρύ σε μέγεθος ένοπλο δίκτυο αντίστασης και πληροφόρησης με δεκάδες οργανώσεις, χωρίς αυτό να έχει ουσιαστική έξωθεν υλική, οικονομική και τεχνική βοήθεια (σε αντίθεση, για παράδειγμα, με το παρτιζάνικο κίνημα των Γιουγκοσλάβων). Το μεγαλύτερο μέρος αυτού του δικτύου ήταν άμεσα ή έμμεσα επηρεαζόμενο από το Κ.Κ.Ε. (Ε.Α.Μ. – Ε.Λ.Α.Σ.). Η επί τόπου κατάσταση δημιουργούσε μια εξαντλητική αντίφαση με τη διεθνή πραγματικότητα: στη χώρα που σε επίπεδο ηγετών κρατών ήταν συμφωνημένα υπό «δυτική επιρροή», είχε αναπτυχθεί ένα μαζικότατο ένοπλο κίνημα «αντιδυτικής υφής». Μια προσεκτική ματιά μπορεί να διακρίνει ότι αυτή η αντίφαση μετατράπηκε σε κομβική λαβίδα μόχλευσης. 

Αναπόφευκτα, μια αποκεντρωμένη ματιά μελέτης του Ψυχρού Πολέμου και των «προεόρτιών» του παρατηρεί πολλές συμπτώσεις. Οι μεγάλες ενδο-αντιστασιακές συγκρούσεις και οι περιστασιακές εκεχειρίες μεταξύ τους (κυρίως μεταξύ Ε.Λ.Α.Σ. και Ε.Δ.Ε.Σ.) κατά την περίοδο 1943-1944 συχνά συμπίπτουν με τις διπλωματικές αντιθέσεις και συμβιβασμούς μεταξύ Μεγάλης Βρετανία και Σοβιετικής Ένωσης για τις ζώνες επιρροής στον ευρωπαϊκό χώρο. Ταυτόχρονα, χάρη στην μαχητική δύναμη των Ελλήνων Ανταρτών του Ε.Α.Μ., οι Σοβιετικοί κατάφεραν να ανασχέσουν τις βρετανικές αντιδράσεις για την εγκατάσταση φιλο-σοβιετικής κυβέρνησης στην Πολωνία πριν τη διάσκεψη της Γιάλτας. Γενικότερα, οι πολιτικοί βίοι των δύο χωρών (Ελλάδας και Πολωνίας) ήταν παράλληλοι για ένα μεγάλο διάστημα, αφού η Σοβιετική Ένωση κατάφερε να χρησιμοποιήσει τη δυναμική του Ε.Α.Μ. για να επιβάλλει τους όρους της στην Πολωνία (και για μια μεταβατική περίοδο και στη Ρουμανία) [1, 2][1]. Η κάμψη της δυτικής πίεσης στα βαλκανικά μέτωπα απαιτούσε την κατ’ εξακολούθηση μόχλευση της ελληνικής κατάστασης με κλιμακούμενους μηχανισμούς. Βέβαια η μαζικότητα και δυναμική του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος ήταν μεγάλη και διαρκής, και μέσα στην ιδιαίτερη πορεία του απέκτησε πολλαπλά σημεία επαφής με την ευρωπαϊκή-βαλκανική πολιτική.

Το κατά Παζολίνι Ευαγγέλιο

ardin-rixi



«Μα γιατί να πιεστώ να μισήσω εγώ
που σχεδόν ευγνωμονώ τον κόσμο για τη δυστυχία μου, για
το ότι είμαι διαφορετικός –και γι᾽ αυτό μισήθηκα–
και που όμως δεν ξέρω παρά ν᾽ αγαπώ, πιστά και στενάχωρα;»1
Πιέρ Πάολο Παζολίνι
Του Κώστα Μπλάθρα από το Αντίφωνο 
Η αντίφαση, ή μάλλον το παράδοξο μοιάζει να είναι το άλλο όνομα της δημιουργίας. Γιατί τι πιο παράδοξο για τον δεσμώτη του πεπερασμένου και του θανάτου άνθρωπο απ’ το να δημιουργεί; Τι πιο παράδοξο στον άνθρωπο, εν τέλει, από την πίστη; Ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι δεν ήταν πιστός. Αλλ’ όταν σε μια συνέντευξη τύπου, το 1966, κάποιος τον είπε άπιστο, εκείνος σχολίασε: «εάν γνωρίζεις ότι είμαι άπιστος, τότε με γνωρίζεις καλύτερα απ’ όσο γνωρίζω εγώ τον εαυτό μου. Πιθανόν να είμαι ένας άπιστος, αλλά είμαι ένας άπιστος με νοσταλγία για μία πίστη»[2]. Είναι μ’ άλλα λόγια ένας βέρος ποιητής.
Ο Παζολίνι, γεννημένος στη Μπολόνια, στις 5 Μαρτίου του 1922, όταν το 1963 καταπιάνεται με το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, είναι 41 ετών και έχει ήδη δώσει τις μεγάλες του ταινίες Ακατόνε (1961) και Μάμα Ρόμα (1962), ταινίες-πρόζα, όπως τις χαρακτηρίζει ο ίδιος, όπου ακολουθεί το δρόμο που είχε χαράξει από νέος με τα μυθιστορήματά του. Τότε θα κάνει μια μεγάλη στροφή προς τον κινηματογράφο της ποίησης, όπως εκείνος τον εμπνεύστηκε. Κι ως ποιητής θα μπει στο δρόμο με τις μεγάλες αφηγήσεις, τους μεγάλους μύθους. Συνέβη τότε (2 Οκτωβρίου 1962) να ακολουθήσει μαζί με άλλους διανοούμενος τον Πάπα Ιωάννη ΚΓ’ σε  προσκύνημα στην Ασσίζη. Εκείνος όμως, απ’ τα γενοφάσκια του μέλος του κομμουνιστικού κόμματος, άθεος και με σκανδαλώδη την ομοφυλοφιλία του, προτίμησε να μην βγει από το δωμάτιό του, «ενώ», όπως λέει, «οι κωδωνοκρουσίες βούιζαν στο κεφάλι μου, ξαφνικά η επιθυμία μου να τον δω (τον Πάπα) εξαφανίστηκε […] Αυτή η ταινία γεννήθηκε σ’ εκείνο το χώρο, εκείνη τη μέρα, εκείνες ακριβώς τις στιγμές»[3], όταν από μια «Καινή Διαθήκη» που βρήκε στο κομοδίνο του, διάβασε απνευστί το «Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο». 

Aντίο στον «θρύλο» της αυτοκινητοβιομηχανίας


Από την έντυπη έκδοση της Ναυτεμπορικής
Της Έφης Τριήρη

Τον χαρακτήρισαν «πατριάρχη», «αρχιτέκτονα», «μεταμορφωτή», «εμψυχωτή», «θρύλο» και όχι άδικα. Έζησε μία ζωή γεμάτη πάθος για τα αυτοκίνητα και τους ανθρώπους που τα κατασκεύαζαν. Ο λόγος για τον Φέρντιναντ Καρλ Πιχ, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή στις 25 Αυγούστου σε ηλικία 82 ετών.  


Πρώην πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Volkswagen, ο Πιχ υπήρξε λαμπρός μηχανικός ο οποίος πήρε μία προβληματική μεσαίου μεγέθους αυτοκινητοβιομηχανία για να την κάνει παγκόσμια υπερδύναμη. Ήταν αυτός που συγκέντρωσε τις μάρκες VW, Audi, Seat, Bugatti, Lamborghini Porsche στον όμιλο Volkswagen. Στη διάρκεια της εννεαετούς θητείας του ως διευθύνων σύμβουλος, ο Πιχ κατάφερε να μετατρέψει τις ζημίες 1 δισ. ευρώ σε κέρδη 2,6 δισ. ευρώ ενσωματώνοντας στον όμιλο 12 μάρκες αυτοκινήτου, συμπεριλαμβανομένων των φορτηγών MAN και Scania.



Η Bild τον χαρακτήρισε «θρύλο της αυτοκινητοβιομηχανίας», καθώς ήταν μία από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της γερμανικής βιομηχανίας και εγγονός του Φέρντιναντ Πόρσε, ιδρυτή της ομώνυμης αυτοκινητοβιομηχανίας, ο οποίος, έπειτα από αίτημα των ναζί, δημιούργησε το διάσημο «Κατσαριδάκι». Αναλυτής της Bernstein Research κατατάσσει τον Πιχ στην ίδια θέση με τους Γκότλιμπ Βίλχελμ Ντέμλερ, Χένρι Φορντ και Κιισίρο Τογιότα. Ο διευθύνων σύμβουλος της VW, Χέρμπερτ Nτάις χαρακτήρισε τον Πιχ τολμηρό, δυναμικό και λαμπρό ηγέτη. 

Δύο Οράματα του Μέλλοντος


του Γιάννη Παλαιολόγου

«Ηταν τα καλύτερα χρόνια, ήταν τα χειρότερα χρόνια». Η φράση με την οποία ξεκινάει «Η ιστορία δύο πόλεων» του Καρόλου Ντίκενς ταιριάζει απόλυτα στην εποχή μας. Είναι εξίσου εύκολο να επιχειρηματολογήσεις ότι πλησιάζει το τέλος του κόσμου όσο και ότι ζούμε στην καλύτερη περίοδο όλων των εποχών.

Οι απαισιόδοξοι μιλούν για την αύξηση της ανισότητας και τις ολέθριες κοινωνικές συνέπειες της παγκοσμιοποίησης, που θα επιδεινωθούν εκθετικά με την πλήρη ανάπτυξη της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Οι αλγόριθμοι θα καταπίνουν θέσεις εργασίας σε βιομηχανική κλίμακα και παράλληλα θα επιβάλλουν ένα καθεστώς παρακολούθησης που θα εξαλείψει την  ιδιωτικότητα. Οι νέες τεχνολογίες θα παράσχουν σε επίδοξους δικτάτορες πανίσχυρα εργαλεία για τον έλεγχο των πολιτών, τους οποίους θα έχουν ξεσηκώσει πρώτα με εθνικολαϊκιστικά παραληρήματα. 
Καθώς το πνεύμα του τραμπισμού θα εξαπλώνεται διεθνώς και θα καταρρέει η διεθνής συνεργασία και η έννοια της συλλογικής ασφάλειας, οι συρράξεις θα γίνουν συχνότερες. Η ροπή προς την αταξία θα ενταθεί εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, που θα δημιουργήσει εκατομμύρια πρόσφυγες από τις παράκτιες πόλεις και συγκρούσεις μεταξύ χωρών για ολοένα και συρρικνούμενα αποθέματα νερού και φυσικών πόρων.

Το 10% των ασφαλισμένων εργαζόμενων στην Ελλάδα είναι αλλοδαποί - Το 53% είναι Αλβανοί υπήκοοι


Οι αλλοδαποί άνδρες αντιπροσωπεύουν το 11,79% των ασφαλισμένων ανδρών και οι αλλοδαπές γυναίκες το 7,19% των ασφαλισμένων γυναικών, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του ΕΦΚΑ.

Στο σύνολο των ασφαλισμένων, 90,32% έχουν ελληνική υπηκοότητα, 1,48% άλλης χώρας ΕΕ και 8,2% χώρας εκτός ΕΕ. Στους ασφαλισμένους στις κοινές επιχειρήσεις, 91,03% έχουν ελληνική υπηκοότητα, 1,47% άλλης χώρας ΕΕ και 7,5% χώρας εκτός ΕΕ, ενώ τα αντίστοιχα ποσοστά στα οικοδομοτεχνικά έργα είναι 49,26%, 2,41% και 48,33%.
  • Στο σύνολο των αλλοδαπών ασφαλισμένων, 51,60% έχουν αλβανική υπηκοότητα.
  • Στους αλλοδαπούς άντρες, 52,74% είναι αλβανικής υπηκοότητας, ακολουθούν οι υπήκοοι του Πακιστάν με 11,51%, και του Μπανγκλαντές με 5,37%.
  • Στις αλλοδαπές γυναίκες, 49,39%, είναι αλβανικής υπηκοότητας, ακολουθούν οι ασφαλισμένες βουλγαρικής υπηκοότητας με 7,36% και ρουμανικής με 7,13%.

Σε ποιούς κλάδους απασχολούνται οι εργαζόμενοι

Το ιδανικό μοντέλο ανάπτυξης

analyst


Από πολιτικής, οργανωτικής και βιομηχανικής πλευράς, η πρότυπος-χώρα της Ελλάδας θα έπρεπε να είναι η Ελβετία – τόσο όσον αφορά την άμεση δημοκρατία, όσο και το διαχωρισμό της σε ομοσπονδιακά κρατίδια, μέσω των οποίων καταπολεμάται σε μεγάλο βαθμό η πολιτική διαφθορά.
«Καμία χώρα δεν έχει οδηγηθεί στην κορυφή της παγκόσμιας οικονομίας με το ελεύθερο εμπόριο, με τις ανοιχτές αγορές – παρά το ότι γίνεται προσπάθεια να πεισθούν οι άνθρωποι ότι, η ευημερία των πλούσιων κρατών είναι το αποτέλεσμα του ελεύθερου ανταγωνισμού. Η αλήθεια, τεκμηριωμένη από την οικονομική ιστορία, είναι πως κάθε οικονομικά επιτυχημένη χώρα, κατά τη διάρκεια του σχηματισμού της, στα πρώτα της βιομηχανικά βήματα, είχε υιοθετήσει τον προστατευτισμό».
του Βασίλη Βιλιάρδου

Ανάλυση

Όταν μια φτωχή χώρα θέλει να αναπτυχθεί με γρήγορο και βιώσιμο ρυθμό, ο οποίος θα έχει διάρκεια και δεν θα είναι ευκαιριακός, θα πρέπει να στηριχθεί σε μία απλή αλλά πολύ επιτυχημένη στο παρελθόν συνταγή – η οποία έχει τρία βασικά χαρακτηριστικά συστατικά:
(α) Αγροτική μεταρρύθμιση: Εν πρώτοις οφείλει να στηρίξει τις μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις, αντί τα μεγάλα αγροτικά συγκροτήματα – επειδή η γεωργία χαρακτηρίζεται από την άνοδο της απασχόλησης και από την ώθηση της παραγωγικότητας, μέσω της οποίας το ΑΕΠ αυξάνεται σημαντικά, οπότε απελευθερώνονται κεφάλαια και εργατικό δυναμικό για τη χρήση τους σε άλλους τομείς της οικονομίας.
(β) Βιομηχανοποίηση με κέντρο βάρους τις εξαγωγές: Αμέσως μετά πρέπει να επιδιώξει τη δημιουργία ανταγωνιστικών βιομηχανιών, με εξαγωγικό προσανατολισμό – με τη μαζική και στοχευόμενη στήριξη τους από το κράτος (κεντρικός σχεδιασμός).
(γ) Χρηματοπιστωτική καταστολή (financial repression): Τα παραπάνω πρέπει να συνοδευτούν από χαμηλά επιτόκια για τους οφειλέτες της βιομηχανίας, για εκείνους που δανείζονται δηλαδή με στόχο την επένδυση στον τομέα της μεταποίησης, καθώς επίσης από ελέγχους κεφαλαίων – έτσι ώστε οι αποταμιευτές να μην μεταφέρουν τα χρήματα τους στο εξωτερικό. Αυτό σημαίνει ότι, μέσω χαμηλών και συχνά αρνητικών πραγματικών επιτοκίων (=χαμηλότερα από τον πληθωρισμό), οι αποταμιευτές χάνουν χρήματα από τις τράπεζες προς όφελος της εξαγωγικής βιομηχανίας – τουλάχιστον στο πρώτο χρονικό διάστημα, όσο διαρκεί η διαδικασία βιομηχανοποίησης της χώρας.

Η κοινωνική Ευθύνη της Επιχείρησης


Των Καθηγητή Κωνσταντίνου Ζοπουνίδη,
Πολυτεχνείο Κρήτης, Επίτιμος Διδάκτορας, ΑΠΘ, Ακαδημαϊκός, Βασιλική Ακαδημία Οικονομικών και Χρηματοοικονομικών της Ισπανίας, Distinguished Research Professor, Audencia Business School, France

Καθηγητή Μιχάλη Δούμπου,
Μέλος του Εργαστηρίου Financial Engineering του Πολυτεχνείου Κρήτης

Καθηγητή Ευάγγελο Γρηγορούδη,
Μέλος του Εργαστηρίου ΕΡΓΑΣΥΑ, Πολυτεχνείο Κρήτης

Μαριάννα Εσκαντάρ, MBA
Μέλος του Εργαστηρίου Financial Engineering του Πολυτεχνείου Κρήτης

La Responsabilité Sociale de l'Entreprise
Jean-Pascal Gond
Jacques Igalens
Que sais-je?
PUF 2018

Η επιχείρηση μπορεί να ξεπεράσει όλες τις υποχρεώσεις της εκτός από νομικές και οικονομικές σε σχέση με το κοινωνικό, ανθρώπινο, πολιτικό και οικολογικό περιβάλλον της;
Τη στιγμή της θέρμανσης του πλανήτη, των επαναλαμβανόμενων χρηματοοικονομικών σκανδάλων και της παγκοσμιοποίησης των ανταλλαγών, η ανάπτυξη της ιδέας της “Κοινωνικής Ευθύνης της Επιχείρησης” (ΚΕΕ)1 είναι αποκαλυπτική μιας νέας έννοιας της θέσης της επιχείρησης στο εσωτερικό της κοινωνίας.
Οι συγγραφείς προσπαθούν να διαφωτίσουν τις διάφορες έννοιες με χαρακτήρα συχνά ασαφή και πολύπλοκο τόσο σε ένα θεωρητικό επίπεδο (ποιοι είναι οι περιορισμοί αυτής της ευθύνης;) όσο και σε μια εταιρική πρακτική (η ΚΕΕ δεν θα είναι παρά μια νέα μορφή επικοινωνιακού μάρκετινγκ;) και παρουσιάζουν το παρόν περίγραμμα.

Α Β Ε Ρ Ω Φ




Την ένδοξη ιστορία του Θωρηκτού Αβέρωφ έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν οι τηλεθεατές της ΕΡΤ1 στην εκπομπή «Επωνύμως».Το Θωρηκτό Αβέρωφ με τα 109 χρόνια ένδοξης ιστορίας, τιμά τη ναυτική κληρονομιά της Ελλάδας.Δείτε την ιστορία του θρυλικού πολεμικού πλοίου που ξυπνά μνήμες, εμπνέει και συγκινεί. Μία αναδρομή με βασικό πρωταγωνιστή το ένδοξο θωρηκτό.


Παρουσίαση: Βασίλης Ταλαμάγκας




Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2019

Η μάχη του Ματζικέρτ – καταστροφική τότε, διδακτική σήμερα


του Θεόδωρου Ράκκα


Η μάχη στο Ματζικέρτ της ανατολικής Αρμενίας, την αποφράδα 26η Αυγούστου του 1071, αποτελεί ίσως τη χειρότερη καταστροφή στην ιστορία του ελληνισμού. Η ήττα και αιχμαλωσία του βυζαντινού αυτοκράτορα Ρωμανού Διογένη από τον Σελτζούκο σουλτάνο Αρπ Ασλάν, οδήγησε στην απώλεια της Ανατολίας και την απαρχή του σταδιακού εκτουρκισμού-εξισλαμισμού της. Παρά την Κομνήνια αναγέννηση του 12ου αιώνα, η οποία οδήγησε σε ανακατάληψη μεγάλου μέρους της Μικράς Ασίας, μήτρες ορθοδοξίας και ελληνισμού όπως η Καισάρεια, το Ικόνιο και η Αντιόχεια χάθηκαν οριστικά. Επίσης, η χρονική συγκυρία συνέπεσε με την άνοδο της Δύσης και την εμφάνιση νέων τουρκογενών λαών στα Βαλκάνια.
Ο στρατηγός Ρωμανός Διογένης, άρτι αφιχθείς επί του θρόνου, περιτριγυρίζόταν από δυναστικούς ανταγωνιστές και υπονομευτές, πρωτοστατούντων της οικογενείας Δούκα και του, λόγιου, δημόσιου λειτουργού Μιχαήλ Ψελλού. Υπό αυτό το πλαίσιο, συγκέντρωσε ένα στρατό εντυπωσιακό σε αριθμούς αλλά προβληματικό. Οι δυνάμεις του Ρωμανού αποτελούνταν ως επί το πλείστων από μισθοφόρους γύρο από ένα πυρήνα θεματικού στρατού, μειωμένου όμως αξιόμαχου σε σχέση με το άμεσο παρελθόν.
Η συνέχεια λίγο πολλή γνωστή. Πέραν της ελλιπούς αναγνώρισης του πεδίου της μάχης, ο αυτοκράτορας προδίδεται στην ποιο κρίσιμη στιγμή της σύγκρουσης. Η οπισθοφυλακή υπό τον Ανδρόνικο Δούκα υποχωρεί χωρίς να εμπλακεί καν και το τμήμα στρατού υπό τον Ιωσήφ Τραχανειώτη δεν επιστρέφει, οι λόγοι παραμένουν μέχρι σήμερα άγνωστοι. Ο Βασίλεας των Ρωμαίων ηττάται και αιχμαλωτίζεται, για πρώτη φορά στην ιστορία.

480 π.Χ. – 2020 «Δέσποτα μέμνησο…»

Ινφογνώμων Πολιτικά


ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Π. ΜΑΛΛΙΑΣ*


Η πρώτη επαφή μου με το Αλαμο ήταν η επική ταινία της United Artists (1960). Σε παιδική ηλικία ταυτίστηκα με τους γνωστούς μου Τζον Γουέιν, Ρίτσαρντ Γουίντμαρκ και Λόρενς Χάρβεϊ. Ταυτόχρονα με τους άγνωστους σε εμένα Ντέιβ Κρόκετ, Τζιμ Μπούι και Γουίλιαμ Τράβις. Πόσοι αλήθεια δεν φέραμε στα χείλη μας την αξέχαστη μελωδία, μουσική υπόκρουση, «Grien Fields», παρά τα τόσo πολλά χρόνια που αφήσαμε πίσω μας.


Αν και είχα προετοιμαστεί διαβάζοντας όσο μπορούσα την ιστορία, να ομολογήσω ότι ήταν μία συγκλονιστική εμπειρία. Ως πρέσβης της Ελλάδος στην Ουάσιγκτον μαζί με τον πρόξενό μας στο Χιούστον επισκέφθηκα το 2006 κατά προτεραιότητα το Σαν Αντόνιο στο Τέξας. Το ηρωικό Αλαμο. Προσπαθώντας να καταλάβω γιατί έχει τόσο μεγάλη σημασία για κάθε Αμερικανό.

Οι Θερμοπύλες, όμως, ήσαν ήδη εκεί. Σμιλεμένες στην ορειχάλκινη επιγραφή. Διαβάζει ο επισκέπτης: «Οι Θερμοπύλες είχαν τον αγγελιαφόρο που ανήγγειλε την ήττα, το Αλαμο όχι…». Στο επικό /λυρικό έργο εποχής «Τhe Fall of Alamo» («Η Πτώση του Αλαμο») o Τζίμ Μπούι επαινεί τους μαχητές του που στάθηκαν σαν τις Θερμοπύλες. Καταλαβαίνω την απορία ίσως και δυσθυμία κάποιων. Μα, χρειαζόμαστε τους Αμερικανούς και το Αλαμο για να θυμηθούμε τις Θερμοπύλες;
Να θυμηθούμε; Μα ήδη είναι αργά. Ακριβώς σε δώδεκα μήνες τον Αύγουστο/Σεπτέμβριο του 2020 η οικουμένη θα θυμηθεί, χωρίς να της το υπενθυμίσει η Ελλάδα, ότι βρισκόμαστε στη 2.500ή επέτειο της μάχης των Θερμοπυλών τις «οποίες οι ντόπιοι ονόμαζαν Πύλες» (Ηρόδοτος, Πολύμνια, 198-201). Oι Θερμοπύλες εδώ και 2.500 χρόνια έχουν αναγνωριστεί ως το ιστορικό μέτρο του ηρωισμού και της θυσίας. Δεν ήσαν, όμως, μόνο οι Λακεδαιμόνιοι. Ξεχωριστή μνεία αξίζει στους 700 Θεσπιείς. Εμειναν εκεί με τη θέλησή τους. Οχι επειδή αυτό επέβαλε ο νόμος ή τα προστάγματα «…της κείνων ρήμασι πειθόμενοι…».

ΤΕΟΚΑΡ: Όταν οι Ιάπωνες "υποκλίνονταν" στην Ελλάδα


Στις δεκαετίες '80 και '90 η χώρα μας είχε μία μονάδα παραγωγής που ακόμη και οι ίδιοι οι Ιάπωνες της Nissan την θεωρούσαν πρότυπη. Τι πήγε "στραβά" και το εργοστάσιο του Βόλου έκλεισε οριστικά


Θα μπορούσε να είναι ο τίτλος ενός παραμυθιού. Δυστυχώς όμως, δεν είναι. Συνήθως στα παραμύθια, ταινίες, όπως και στις κινηματογραφικές, ο επίλογος βγαίνει μέσα από ένα happy end. Ούτε τέτοιο όμως υπάρχει με την ΤΕΟΚΑΡ, την εταιρία που είχε εργοστάσιο στο Βόλο και συναρμολογούσε μοντέλα Nissan.
Η καταγραφή της ιστορίας της ΤΕΟΚΑΡ Α.Β.Ε.Ε. θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η καταγραφή της παθογένειας του Κράτους και της γραφειοκρατίας στην Ελλάδα αλλά συγχρόνως και οι λόγοι που οδήγησαν στην αποβιομηχάνιση της χώρας και σταδιακά στον μηδενισμό της πρωτογενούς παραγωγής.

ΤΕΟΚΑΡ: Όταν οι Ιάπωνες

Λοιπόν.Το 1976 η οικογένεια Θεοχαράκη ίδρυσε την ΤΕΟΚΑΡ Ε.Π.Ε και επεξέτεινε τις δραστηριότητές της στην παραγωγή οχημάτων. Αρχικά κατασκεύαζαν σε μονάδα στην οδό Θηβών 268, στο Αιγάλεω, τις κιβωτάμαξες των ελαφρών φορτηγών Datsun Pick-Up. Η κιβωτάμαξα που κατασκεύαζε η ΤΕΟΚΑΡ Α.Β.Ε.Ε. ήταν τροποποιημένη από την αντίστοιχη Ιαπωνική. Στη βάση της κιβωτάμαξας της μητρικής αυτοκινητοβιομηχανίας, στο σημείο επάνω από την κάθε μία οπίσθια ρόδα, προεξείχε το ημικυκλικό κάλυμμα της ρόδας, καταλαμβάνοντας ποσοστό της χωρητικότητας της κιβωτάμαξας.

Εδώ και είκοσι χρόνια οι γίγαντες της ψηφιακής τεχνολογίας Google, Amazon, Facebook, Apple, Microsoft επεμβαίνουν για να ελέγξουν και να αλλάξουν τις ανθρώπινες συμπεριφορές. Μήπως ήλθε η ώρα να τους... επιβλέψουμε και εμείς;

του Κων. Ζοπουνίδη*

Με βάση το πρόσφατο βιβλίο της καθηγήτριας στο Harvard Business School Shoshana Zuboff, “The Age of Surveillance Capitalism”, 2019, επανέρχεται το θέμα της παρέμβασης των κολοσσών του διαδικτύου στις κοινωνικές σχέσεις των ανθρώπων. Εδώ και είκοσι χρόνια οι γίγαντες της ψηφιακής τεχνολογίας GAFAM (Google, Amazon, Facebook, Apple, Microsoft) επεμβαίνουν για να ελέγξουν και να αλλάξουν τις ανθρώπινες συμπεριφορές. Τον Οκτώβριο 2017,είχαμε δημοσιεύσει εμπεριστατωμένα τις σημαντικές προβληματικές που τίθενται:
1. χρησιμότητα της τεχνητής νοημοσύνης,
2. ρύθμιση των κολοσσών GAFAM σε σχέση με τα δημόσια αγαθά,
3. οι αγορές και πως επηρεάζουν τις δημοκρατικές ελευθερίες και
4. πως οι αλγόριθμοι σχετίζονται με την ανθρώπινη βούληση και αξιοπρέπεια (βλ. Ζοπουνίδης, από τη Δημοκρατία στην Αλγοριθμοκρατία, Ναυτεμπορική, 23/10/2017).

Νέα οικονομία και ατομικές ανάγκες

Στρατηγική σοκ και δέος (β)

analyst


Η γενοκτονία στη Ρωσία, με τη σφραγίδα του ΔΝΤ, μείωσε τον πληθυσμό της κατά 10 εκ. μέσα σε δώδεκα χρόνια –  ενώ ο αλκοολισμός κλιμακώθηκε σε τρομακτικά επίπεδα, όπως επίσης οι ψυχικές ασθένειες, οι αυτοκτονίες και η εγκληματικότητα

Ανάλυση

Όπως αναφέραμε στο πρώτο μέρος του άρθρουη βιομηχανική παραγωγή της Ρωσίας μειώθηκε κατά -8% έως τα τέλη του 1991, ενώ το ΑΕΠ κατέρρευσε στο -17%. Οι δημόσιες επενδύσεις περιορίσθηκαν δραστικά, με αποτέλεσμα μόλις τρία από τα 237 κρατικά χρηματοδοτούμενα κατασκευαστικά έργα να μπορέσουν να ολοκληρωθούν – οι εισαγωγές από τις χώρες δορυφόρους μειώθηκαν κατά 63% (από τις καπιταλιστικές κατά 32%), όπως επίσης οι εξαγωγές κατά 57%.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ακολούθησε μία καταστροφική αγροτική σοδειά, η οποία υποχρέωσε τη χώρα να μοιράζει με κουπόνια τα τρόφιμα, στα τέλη του 1991 – γεγονός που σφράγισε το τέλος του M. Gorbatschow. Ο τελευταίος Γενικός Γραμματέας παραιτήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου του 1991 από τη θέση του, στις 31 Δεκεμβρίου έπαψε να υπάρχει και τυπικά η Σοβιετική Ένωση, ενώ στις 2 Ιανουαρίου του 1992 το ΔΝΤ είχε πετύχει το στόχο του: η Ρωσία, υπό την ηγεσία του B. Jelzin και του πρωθυπουργού του, υιοθέτησε επίσημα την οικονομική «θεραπεία του σοκ» της Σχολής του Σικάγο.

Μικρασιατική Καταστροφή - Τα πρώτα δύσκολα χρόνια των προσφύγων στη μητέρα-πατρίδα


Τα πρώτα δύσκολα χρόνια στη μητέρα-πατρίδα, τις αντιδράσεις της ελληνικής κοινωνίας, του Τύπου και τα μέτρα ανακούφισης-αποκατάστασης των κατατρεγμένων Μικρασιατών, παρουσιάζει στο δεύτερο αφιέρωμα για τους πρόσφυγες του 1922, η εκπομπή « Η μηχανή του χρόνου ».


Όταν οι πρόσφυγες άρχισαν να καταφτάνουν με τα πόδια, τα τρένα και τα πλωτά μέσα στην Ελλάδα, τότε καθιερώθηκε στις εφημερίδες ένα νέο ρεπορτάζ. Ήταν το « προσφυγικό » που πολλές φορές δίχαζε τους αναγνώστες. Ο βενιζελικός Τύπος ήταν υπέρ των μέτρων που λαμβάνονταν για τους Μικρασιάτες, ενώ οι αντιπολιτευόμενες εφημερίδες τους χαρακτήριζαν ακόμη και ως «προσφυγική αγέλη».


Σε μια εφημερίδα μάλιστα, ο εκδότης έφτασε στο σημείο να προτείνει οι Μικρασιάτες να φοράνε κίτρινο περιβραχιόνιο, ώστε να ξεχωρίζουν από τους γηγενείς. Τα διχαστικά δημοσιεύματα πάντως και η απροθυμία των γηγενών να παραχωρήσουν εκτάσεις γης στους Μικρασιάτες, προκαλούσαν συχνά συγκρούσεις μεταξύ γηγενών και προσφύγων. Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις που καταγράφει η εκπομπή στο Κιουπκιόι Σερρών ( σημερινή Πρώτη ), όπου δολοφονήθηκαν πρόσφυγες, αλλά και στον Υμηττό ή στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, όπου σημειώθηκαν σοβαρά επεισόδια.

Η εκπομπή καταγράφει επίσης, την πρωτοβουλία ιδιωτών, οι οποίοι χωρίς κρατικά χρήματα, ίδρυσαν το Ταμείο Περίθαλψης Προσφύγων και έχτισαν τα πρώτα σπίτια στις περιοχές του Βύρωνα, της Νέας Ιωνίας και της Κοκκινιάς. Ηγετική μορφή του Ταμείου ήταν ο επιχειρηματίας Επαμεινώνδας Χαρίλαος, χάρη στις ενέργειες του οποίου χτίστηκε μία από τις ιστορικότερες περιοχές της Θεσσαλονίκης (ο συνοικισμός Χαριλάου, ο οποίος προς τιμήν του πήρε το όνομά του).



Παρουσιάζονται ακόμη, συγκινητικές συνεντεύξεις ανθρώπων που έφυγαν από τις πατρίδες τους, λόγω της ανταλλαγής πληθυσμών που προέβλεπε η Συνθήκη της Λωζάνης, με την οποία ολοκληρώθηκε το δράμα της προσφυγιάς.



■ Στην εκπομπή μιλούν οι ιστορικοί Μιχάλης Βαρλάς και Μενέλαος Χαραλαμπίδης, οι πανεπιστημιακοί Ευτυχία Βουτυρά και Ιάκωβος Μιχαηλίδης, η πρόεδρος Αλατσατιανών Αθήνας, Μαριάννα Μαστροσταμάτη, ο γ.γ Προσφυγικών Σωματείων, Δημήτρης Παντέλας, ο πρόεδρος του ΚΕ.ΜΙ.ΠΟ Νέας Ιωνίας, Λουκάς Χριστοδούλου, η συγγραφέας Μαρία Βεϊνόγλου, ο φιλόλογος Θεόδωρος Κοντάρας, καθώς και ο ερευνητής του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών, Δημήτρης Καμούζης. Τέλος, παρουσιάζονται μαρτυρίες προσφύγων πρώτης γενιάς.



Παρουσίαση: Χρίστος Βασιλόπουλος




Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2019

Η στρατηγική τύφλωση που οδήγησε στη Μικρασιατική Καταστροφή



του Δημήτρη Τσιριγώτη


Τα ξημερώματα της 26ης Αυγούστου του 1922 (νέο ημερολόγιο) ξεκίνησε η επίθεση των κεμαλικών στρατιωτικών δυνάμεων, έναντι της ελληνικής στρατιάς Μικράς Ασίας, συνωθώντας στην άμεση κατάρρευση του ελληνικού μετώπου, στην άτακτη οπισθοχώρηση των ελληνικών δυνάμεων και στις συμπαρομαρτούσες τραγικές απολήξεις για τον Ελληνισμό της περιοχής. Η νικηφόρα αντεπίθεση του Μουσταφά Κεμάλ, αποδίδεται στην επίτευξη του τακτικού αιφνιδιασμού της ελληνικής στρατιωτικής ηγεσίας, αξιοποιώντας κατά το μέγιστο δυνατό βαθμό, τη διαμορφωθείσα τοπική υπεροχή στρατιωτικής ισχύος στο νότιο τμήμα του ελληνικού μετώπου, στην προεξέχουσα του Αφιόν Καραχισάρ.
Ο αντικειμενικός στρατιωτικός στόχος συνίστατο στην καταστροφή του κέντρου βάρους του αντιπάλου –της ελληνικής στρατιάς Μικράς Ασίας– μέσω μιας αποφασιστικής μάχης. Όπως ο ίδιος ο Κεμάλ αναφέρει: «Ἡ Διοίκησις τοῦ μετώπου ἀπεφάσισεν ὅθεν νὰ προβῇ εἰς τὰς τελευταίας προετοιμασίας, διὰ νὰ γίνῃ ἡ ἐπίθεσις εἰς τὸν τομέα τῆς Ιης Στρατιᾶς μεταξὺ Ἀκὰρ καὶ Ἀχοὺρ Ντάγ. Σκοπὸς τῆς ἐπιθέσεως θὰ εἶναι νὰ νικηθῇ ὁ ἐχθρὸς εἰς μεγάλην μάχην ἐκ παρατάξεως καὶ νὰ ἐκριφθῇ πρὸς βορρᾶν». Ποιοι είναι,όμως, οι παράγοντες που συνέτειναν στην κατάλυση της ελληνικής στρατηγικής στη Μικρά Ασία;
Έχοντας καταδείξει σε προηγούμενη ανάλυσή μας, την εφικτότητα του πολιτικοστρατιωτικού εγχειρήματος στη Μικρά Ασία, στις γραμμές που ακολουθούν, θα επικεντρωθούμε στη διερεύνηση των αιτίων που οδήγησαν στην ολική αποδιάρθρωση της ελληνικής υψηλής στρατηγικής-πολιτικής των μετανοεμβριανών κυβερνήσεων.

Η ανάπτυξη ως κοσμική θρησκεία, η κοινωνική πίτα και οι "λύκοι"


του Κώστα Μελά

Η έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης στη σοσιαλδημοκρατική αντίληψη ήταν πάντα δεμένη με την αντίστοιχη έννοια της ευημερίας, ως μεγέθους μετρήσιμου και συνεπώς ποσοτικού. Η άποψη που επικρατεί στο συλλογικό φαντασιακό των σύγχρονων κοινωνιών της ευημερίας προϋποθέτει την ανάδειξη της οικονομικής ανάπτυξης, η οποία όμως έχει θεμελιώδη πολιτική σημασία.
Είναι γνωστό πως η οικονομική ανάπτυξη αποτελεί το καθολικό ιδεολόγημα της σύγχρονης Δυτικής Κοινωνίας που ενεργοποιεί τη συλλογική βούληση και επιτρέπει την ύπαρξη των προτεραιοτήτων της αναδιανεμητικής δικαιοσύνης, από τη μεριά των κοινωνικών ομάδων που τη συγκροτούν. Υπό μια έννοια η οικονομική ανάπτυξη είχε (και έχει) καταστεί η κοσμική θρησκεία των ανεπτυγμένων βιομηχανικών κοινωνιών: η πηγή της ατομικής κινητοποίησης, η βάση της πολιτικής σταθερότητας, το πεδίο για την επιστράτευση της κοινωνίας προς έναν κοινό σκοπό.

Πώς θα κάνετε καλύτερα... «παζάρια»


Πώς μπορούμε να διαχειριστούμε τους «δύσκολους» διαπραγματευτές. Γιατί η πειθώ και η συνέπεια είναι τα πιο αποτελεσματικά εργαλεία. 

Γράφει ο Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλος

Ο Σκωτσέζος καθηγητής Γκάβιν Κέννεντυ, γνωστός για τα περί διαπραγματεύσεων βιβλία του, τους διαπραγματευτές συνολικά τους χωρίζει σε μπλε και κόκκινους. Οι μπλε, κατά την εκτίμησή τους είναι οι πανούργοι αλλά και οι δογματικοί. Οι κόκκινοι είναι οι επιθετικοί, αλλά και οι υποχωρητικοί, οι οποίοι παρέχουν κάτι με αντάλλαγμα κάτι άλλο.
Στο πλαίσιο αυτό λοιπόν εντάσσεται και η διαπραγμάτευση με τους δύσκολους διαπραγματευτές. 
Κάθε άτομο με τo οποίο διαπραγματευόμαστε μας δημιουργεί μικρότερες ή μεγαλύτερες δυσκολίες. Το πιθανότερο είναι πως στην αρχή μιας διαπραγμάτευσης το άτομο αυτό θα δείξει πως δεν συμφωνεί, ή τουλάχιστον δεν θα δείχνει ευχαριστημένο, ακούγοντας τα δικά μας αιτήματα. Σ’ ένα τέτοιο διαπραγματευτικό πλαίσιο οι δύσκολοι διαπραγματευτές είναι αυτοί που εφαρμόζουν τη διαπραγματευτική προσέγγιση που ταιριάζει στους επιθετικούς κόκκινους.

Ο συγκεκριμένος τύπος συμπεριφοράς αναγνωρίζεται εύκολα όταν διαπραγματεύεστε μαζί του και το ερώτημα που τίθεται, είναι πως μπορείτε να τον αντιμετωπίσετε αποτελεσματικά σε ένα πλαίσιο λήψης αποφάσεων.

Η ΠΑΓΙΔΑ ΤΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ

analyst


Η εθνική κυριαρχία ενός κράτους, όπως συνήθως αποκαλείται η πλήρης αυτονομία του, είναι δυνατόν να καταλυθεί από αρνητικές εξελίξεις στο εσωτερικό του, χωρίς να είναι απαραίτητη η στρατιωτική εισβολή στην επικράτεια του

- του Βασίλη Βιλιάρδου
Η χώρα μας βρίσκεται ακόμη μία φορά στο μάτι του κυκλώνα – επίσης, «η μάχη των μαχών» με στόχο την επικράτηση του νεοφιλελεύθερου δόγματος στην Ευρώπη, φαίνεται ότι θα διεξαχθεί εντός των συνόρων της. 
Ειδικότερα, η Ελλάδα είναι ίσως η μοναδική χώρα που «αμύνεται» ακόμη σθεναρά, έχοντας αφενός μεν τη σημαντικότερη αναλογικά δημόσια περιουσία μεταξύ των χωρών της δύσης, αφετέρου τον «ιό της ελευθερίας» στο DNA της. Επομένως, τόσο τα διλήμματα που θα τοποθετηθούν στους Έλληνες, όσο και οι εκβιασμοί που θα ασκηθούν (άρθρο μας), θα κλιμακώνονται διαρκώς – ενώ εμείς δεν πρέπει να υποτιμάμε, αλλά ούτε και να υπερτιμάμε τις δυνατότητες μας. 
Οφείλουμε δε σε κάθε περίπτωση να θυμόμαστε ότι, το πρόβλημα της χώρας μας δεν λύνεται με τον επί πλέον δανεισμό της  με ή χωρίς τη συμμετοχή των ιδιωτών (τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία κλπ.). Εάν δεν ανταλλάσσουμε, εάν δεν εξοφλούμε δηλαδή σταδιακά τα παλαιά δάνεια μας με καινούργια, χαμηλού επιτοκίου, αφού οι τόκοι είναι το βασικότερο πρόβλημα μας, δεν θα κερδίσουμε τον πόλεμο.