Ιμια 1996: Ήττα χωρίς μάχη

Το Ποντίκι

του Δημήτρη Μηλάκα

Σήμερα συμπληρώνονται 22 χρόνια από την  κορύφωση της κρίσης των Ιμίων του 1996 και αν έχουν κάποια σημασία οι επέτειοι είναι οι μνήμες που τις συνοδεύουν. Τι ακριβώς έγινε εκείνο το βράδυ; Πως- με ποιον τρόπο- αυτό που έγινε φτάνει στο παρόν; Αυτά είναι δύο κρίσιμα ερωτήματα που το ελληνικό πολιτικό σύστημα αρνούνται μέχρι και σήμερα να απαντήσουν.

Το παρόν στις ελληνοτουρκικές σχέσεις που προκύπτει ως συνέπεια της κρίσης των Ιμίων του 1996 το περιγράφει παραστατικά ο σημερινός Αμερικανός πρεσβευτής στην Αθήνα Τζέφρι Πάιατ σε συνέντευξή του στον ΣΚΑΙ:  «Η ανησυχία μου, ο φόβος μου, είναι το ατύχημα... Όσο έχετε αυτά τα φονικά περίπλοκα στρατιωτικά συστήματα που λειτουργούν σε κοντινή απόσταση το ένα από το άλλο υπάρχει πάντα φοβερός κίνδυνος ατυχήματος, το οποίο φυσικά θα προκαλέσει μεγάλες επιπλοκές στη σχέση σας» προειδοποιεί ο Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα.

Οι ανησυχίες του Αμερικανού πρεσβευτή θα πρέπει να λαμβάνονται σοβαρά υπόψη καθώς, αρκετά χρόνια πριν, το 1991 ένας άλλος Αμερικανός διπλωμάτης, ο τότε πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Αθήνα Μάικλ Σωτήρχος σε απόρρητο τηλεγράφημά του προέβλεπε: «οι δύο χώρες- Ελλάδα και Τουρκία είναι πιθανό να οδηγηθούν σε σύγκρουση για το θέμα του πετρελαίου στο Αιγαίο μέσα στα επόμενα 5 χρόνια». Οι προβλέψεις του Σωτήρχου, αποδείχτηκαν ακριβείς ακριβώς πέντε χρόνια αργότερα από την στιγμή που διατυπώθηκαν με την κρίση του 1996 στα Ιμια.

Ίμια 1996-2016

Νέα Πολιτική

του Ιπποκράτη Δασκαλάκη*

Φέτος συμπληρώνονται 22 χρόνια από την κρίση των Ιμίων με αναπάντητα ερωτήματα να εξακολουθούν να πλανώνται και νέες μορφές απειλών να προστίθενται στις ήδη υπάρχουσες. Οι πολεμικοί στόλοι που αρμένιζαν το 1987 για να επιβάλουν την κυριαρχία τους στο Αιγαίο, μετά από 10 χρόνια, αντικαταστάθηκαν από την απειλή ευκίνητων καταδρομικών τμημάτων που προσπαθούσαν να δημιουργήσουν τετελεσμένα γεγονότα και να αμφισβητήσουν την εθνική κυριαρχία (πάντα υπό την απειλητική προστασία των ισχυρών πολεμικών στόλων και αεροσκαφών). Σήμερα, δεκάδες βάρκες με πρόσφυγες και λαθρομετανάστες διασχίζουν τα ίδια νερά θέτοντας σε κίνδυνο την ασφάλεια αλλά και την εθνική ταυτότητα της Ελλάδος και όχι μόνο. Παράλληλα διαρκώς διαπιστώνουμε ότι παρά τις διακηρύξεις των διαφόρων οργανισμών και επικλήσεις του διεθνούς δικαίου, η αρχή της «αυτοβοήθειας» και ο παράγοντας της ισχύος εξακολουθούν να σηματοδοτούν τις διεθνείς σχέσεις και να καθορίζουν τις ισορροπίες.

Δυστυχώς ο σημερινός κόσμος δεν είναι περισσότερο ειρηνικός αλλά, μάλλον, πλέον ασταθής και απρόβλεπτος. Οι διαχωριστικές γραμμές πολέμου-ειρήνης, κρίσεως-έντασης, μαχίμων-αμάχων έχουν ξεθωριάσει και η τρομοκρατία μεταβαλλόμενη σε στρατηγικό όπλο απλώνει το πέπλο της παγκόσμια. Παράλληλα, στο επιζητούμενο ασφαλές αγκυροβόλιο της ενωμένης Ευρώπης, οι «μικρολογιστές» των Βρυξελλών αθροίζουν αριθμούς, στατιστικά στοιχεία, ψυχές και αποφεύγουν να αντιμετωπίσουν τα πραγματικά προβλήματα. Όταν μάλιστα φτάνουν σε αδιέξοδο, καταφεύγουν για βοήθεια στην υπερατλαντική σύμμαχο και μοναδική στρατιωτική και πολιτική υπερδύναμη. Εδώ στην Ελλάδα, ετοιμαζόμαστε να δώσουμε την «μητέρα των μαχών» για τη διατήρηση ενός αποτυχημένου και ξοφλημένου ασφαλιστικού συστήματος αγνοώντας την εξαφάνιση των «ιθαγενών» ασφαλισμένων.

Ιδού ποιοι διοργανώνουν το συλλαλητήριο (και μια κουβέντα για τον Μίκη)

iskra

Ιδού ποιοι διοργανώνουν το συλλαλητήριο (και μια κουβέντα για τον Μίκη) –

των Νίκου Μπογιόπουλου/Παναγιώτη Θεοδωρόπουλου

 Όσοι μιλάμε για τους διοργανωτές των συλλαλητηρίων για το «Μακεδονικό» και τον εθνικιστικό τους χαρακτήρα έχουμε διάφορους σοφιστές της πλάκας να μας ρωτούν όλο αθωότητα: «Μα καλά, τους εκατοντάδες χιλιάδες που ήταν στη Θεσσαλονίκη τους λέτε ναζί, φασίστες και ακροδεξιούς;»…

    Απαντάμε (άλλη μια φορά): Όχι, όσοι ήταν στο συλλαλητήριο στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν ήταν ναζί. Όμως οι Κασιδιάρης, Παππάς και το υπόλοιπο χρυσαυγίτικο ασκέρι – που ήταν εκεί – είναι ναζί. Όχι, όσοι ήταν στο συλλαλητήριο στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν ήταν φασίστες. Αυτοί που βεβήλωσαν όμως το Μνημείο του Ολοκαυτώματος – και ήταν εκεί – είναι χιτλερικοί. Όχι, όσοι ήταν στο συλλαλητήριο στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν ήταν φασίστες. Όμως αυτοί που έκαψαν το κτίριο στην πόλη – και ήταν εκεί – είναι φασίστες. Όχι, όσοι ήταν στο συλλαλητήριο στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν ήταν ακροδεξιοί. Όμως αυτοί που από βήματος του συλλαλητηρίου έβγαζαν κορώνες κατά των «γυφτοσκοπιανών», όπως ο Φράγκος Φραγκούλης, και κραύγαζαν από εξέδρας και δίπλα στους διοργανωτές το «αλήτες, προδότες, πολιτικοί» είναι ακροδεξιοί.

    Πατριώτη, λοιπόν, εσύ που πήγες στο συλλαλητήριο και νιώθεις (ή παριστάνεις) τον θιγμένο, ότι τάχα αναφερόμαστε σε σένα όταν σου μιλάμε για τους διοργανωτές και κάποιους από τους συμμετέχοντες, να αφήσεις τα «σάπια», και εφόσον δεν είσαι φασίστας – που δεν είσαι – να πάρεις θέση για το γεγονός ότι μετατρέπεσαι στο υπόστρωμα για να κάνουν οι φασίστες τη δουλίτσα τους (για περισσότερα επ’ αυτού εδώ: http://www.imerodromos.gr/patrioti-ase-ta-sapia/).

Χρ.Γιανναράς: Σε απόκλιση η κοινωνική φωνή με το πολιτικό σύστημα

Νέα Κρήτη

Πλήρης διάσταση της κοινωνικής φωνής με το πολιτικό σύστημα που απλά διαχειρίζεται και επιχειρεί να ελέγξει  τις αντιδράσεις των πολιτών, λέει στον 98.4 ο πανεπιστημιακός δάσκαλος Χρήστος Γιανναράς.

Με παράδειγμα την μικροκομματική διαχείριση της υπόθεσης με τα Σκόπια διαχρονικά, ο ίδιος διατύπωσε την άποψη ότι τα συλλαλητήρια για το θέμα , εκτός των γραφικών εμφανίσεων , σκοπίμως επιχειρείται να «χαριστούν» στους τραμπούκους όπως είπε της Χρυσής Αυγής .

Κατά τον ίδιο το πολιτικό σύστημα τρόμαξε , γιατί αντιλήφθηκε ότι οι πολίτες εγέρθηκαν όχι τόσο για το όνομα, όσο για την εθνική τους αξιοπρέπεια , που πιστεύουν ότι το πολιτικό σύστημα την τσαλαπατά διαρκώς. Κατά τον ίδιο μόνο ένα παλλαϊκό αίτημα για συντακτική εθνοσυνέλευση με κινητοποίηση χιλιάδων πολιτών, μπορεί να στείλει στο κάλαθο της ιστορίας ένα πολιτικό σύστημα που έχει σαπίσει ποικιλοτρόπως.

«Νέα Μακεδονία» – η επιπολαιότητα που σκοτώνει

του Σταύρου Λυγερού  – 

Όλα δείχνουν ότι το όνομα “Νέα Μακεδονία”, στη σλαβική εκδοχή του (Νόβα Μακεντόνιγια) όχι μόνο είναι στο τραπέζι, αλλά και θεωρείται φαβορί. Δεν πρόκειται για τυχαία εξέλιξη. Συγκεντρώνει ισχυρή προτίμηση από διεθνείς παράγοντες, επειδή από την αρχή τους προσανατόλισε εκεί η ελληνική πλευρά. Σε μία προσπάθεια να διασκεδάσει τις ελληνικές καταγγελίες ότι τα Σκόπια σφετερίζονται την ιστορική κληρονομιά του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η Δύση προσανατολίσθηκε στο όνομα “Νέα Μακεδονία” για να την αντιδιαστείλει με την αρχαία! Αυτό ήταν το κίνητρο και του Πινέιρο και του Βανς και τώρα του Νίμιτς.

Η ειρωνεία είναι ότι το όνομα “Νέα Μακεδονία” δεν ακυρώνει ούτε το σφετερισμό της ιστορικής κληρονομιάς. Σημειολογικά, ο προσδιορισμός “νέα” υποδηλώνει μετεξέλιξη ή αναγέννηση. Υποδηλώνει την ύπαρξη και όχι την απουσία δεσμού. Τη Νέα Ιωνία την έφτιαξαν πρόσφυγες από τη μικρασιατική Ιωνία.

Το μεγαλύτερο μειονέκτημα του ονόματος “Νέα Μακεδονία” είναι ότι αναφέρεται στην όλη Μακεδονία και όχι σε τμήμα της. Ως εκ τούτου, επικυρώνει, αντί να ακυρώνει το ιδεολόγημα του Μακεδονισμού, την προσπάθεια του Μέρους (Σλαβομακεδόνες) να σφετερισθεί το Όλον (Μακεδονία). Το “Νέα Μακεδονία” ουσιαστικά θα νομιμοποιήσει όχι μόνο το σφετερισμό της ιστορικής κληρονομιάς, αλλά και τις όποιες βλέψεις των Σλαβομακεδόνων επί της ελληνικής Μακεδονίας.

Άγγελος Συρίγος: Δύσκολα περνούν οι αλλαγές στα Σκόπια

Νέα Κρήτη

Την ώρα που η ελληνική πολιτική σκηνή , δείχνει να βγαίνει από τις μικροκομματικές της στοχεύσεις, οι προτάσεις του έλληνα  ΥΠΕΞ  για το προσχέδιο συμφωνίας με τα Σκόπια, πολύ δύσκολα θα περάσουν από την ίδια την πολιτική πραγματικότητα στη FYROM, λέει ο καθηγητής στο Πάντειο Άγγελος Συρίγος, μιλώντας στον 98.4.

Για τον ίδιο πιο κρίσιμο κι από την ονομασία των Σκοπίων, που όπως είπε πρέπει να είναι σύνθετη, είναι το πως θα αποδεχτεί να ονομάζεται ο λαός της FYROM.

ΕΓΝΑΤΙΑ ΟΔΟΣ: ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΑΠΑΝΤΟΥΝ ΣΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕ ΕΝΑ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ

 

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Μερικές φορές το πόσο ευχάριστη θα είναι μια δουλειά εξαρτάται από το ποιος σου την έχει αναθέσει. Ποιο είναι το «αφεντικό» σου. Για εμάς στην INFOWAR Productions δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή και καλύτερη απασχόληση από αυτή που μας αναθέτουν εργαζόμενοι, σύλλογοι και συνδικάτα που προσπαθούν να σπάσουν τη σιωπή των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης.

Όταν λοιπόν ο «Σύλλογος Εργαζομένων της Εγνατία Οδός Α.Ε.» (ΣΕΤΕΟ) μας ζήτησε πριν από μερικές εβδομάδες να βοηθήσουμε στην παραγωγή ενός ντοκιμαντέρ ενάντια στη σχεδιαζόμενη από το ΤΑΙΠΕΔ παραχώρηση της Εγνατίας Οδού και των Κάθετων Αξόνων, πιάσαμε αμέσως δουλειά.

Το μίνι ντοκιμαντέρ που παρουσιάζουμε σήμερα περιλαμβάνει όλα τα επιχειρήματα που οι εργαζόμενοι θα ήθελαν να μοιραστούν μαζί σας. Μας εξήγησαν πως όταν δίνουν τη μάχη για να μην παραχωρηθεί ένα δίκτυο σχεδόν χιλίων χιλιομέτρων δεν το κάνουν για τα δικά τους «συντεχνιακά» συμφέροντα (λες και υπάρχουν εργασιακά συμφέροντα που δεν αφορούν ολόκληρη την κοινωνία), αλλά για να προστατεύσουν ένα από τα λαμπρότερα έργα που έχει πραγματοποιηθεί στην ιστορία της Ελλάδας και μια από τις σημαντικότερες πηγές εσόδων για το ελληνικό δημόσιο.

Το απόρρητο έγγραφο που περιγράφει με ακρίβεια τη διπλωματική ήττα στα ‘Ιμια

Οι αρνητικοί πρωταγωνιστές της κρίσης των Ιμίων. Ευθύνονται για τις "γκρίζες ζώνες". Φωτογραφία ΑΠΕ-ΜΠΕ

Όταν -μαζί με τον συνάδελφο Αθανάσιο Ελλις- βρήκαμε και αυτό το έγγραφο, που μέχρι τότε ήταν απόρρητο, και το αποχαρακτηρίσαμε, γνώριζα πιά τι είχε συμβεί εκείνο το μαρτυρικό βράδι της 31ης Ιανουαρίου 1996, στα Ιμια.

Όταν αποδέχεσαι να αποσύρεις την ελληνική σημαία από ελληνικό έδαφος, είσαι άξιος της τύχης σου. Σε άλλες εποχές ποια θα ήταν άραγε η τιμωρία;

Η διαμάχη για το όνομα Μακεδονία και η «παρεξήγηση»

Αν η Ελλάδα αναγνωρίσει τη γείτονα με το όνομα «Μακεδονία», αυτό δεν σημαίνει ότι απεμπολεί τα δικαιώματά της στην ιστορικο-πολιτιστική οντότητα της Μακεδονίας. 

Γράφει ο Τ. Μίχας.

Η διαμάχη που συγκλονίζει για πολλοστή φορά την Ελλάδα σχετικά με το όνομα της γείτονος βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε μία παρεξήγηση: Στη λανθασμένη άποψη ότι η αναγνώριση εκ μέρους χώρας Α του ονόματος μιας χώρας Β σημαίνει κατ' ανάγκη αναγνώριση μιας πολιτικο-ιστορικής πραγματικότητας στην οποία το όνομα αναφέρεται. Αν, με άλλα λόγια, η Ελλάδα αναγνωρίσει τη γείτονα με το όνομα «Μακεδονία», αυτό στην ουσία σημαίνει ότι απεμπολεί τα δικαιώματά της στην ιστορικό-πολιτιστική οντότητα της Μακεδονίας.

Η άποψη αυτή είναι λάθος.

Η αναγνώριση εκ μέρους χώρας Α του ονόματος της χώρας Β ούτε κατά διάνοια σηματοδοτεί αναγνώριση μιας πολιτικο-ιστορικής οντότητας στην οποία αυτό το όνομα αναφέρεται. Η αναγνώριση απλά σημαίνει ότι το κράτος Α αναγνωρίζει κυριαρχικά δικαιώματα στην κυβέρνηση της χώρας Β, ένα εκ των οποίων είναι το δικαίωμα της ονοματοδοσίας της χώρας.

Η Ελλάδα μικραίνει επικίνδυνα…

του Αντώνη Παπαγιαννίδη  – 

Με όλην αυτή την συζήτηση για τη νέα φάση του Μακεδονικού, έτσι όπως γίνεται, ανεβαίνει μια αίσθηση ότι η Ελλάδα μικραίνει. Όχι η χώρα, όχι. Ούτε οι άνθρωποί της – εμείς, Έλληνες, Γκρήηκς, Ρουμ ή Γιουνάν. Αλλά η πολιτική της τάξη μικραίνει επικίνδυνα. Αρκεί, για να το δείξει αυτό, η ανταλλαγή βολών με αντικείμενο το τι αληθινά διημείφθη μεταξύ Φώφης και Τσίπρα ενόψει της προσέλευσης της στην ενημέρωση για το Νταβός και για τα μετά το Νταβός, στο Μαξίμου.

Και, εν συνεχεία για τα «άηχα πλάνα» από την προσέλευση Κυριάκου για την ίδια ενημέρωση, που ήταν πάντως δείγμα ευθύνης στην τελική στροφή το ότι δεν την αρνήθηκε. Όμως, εκείνο που αληθινά τραυματίζει είναι τόσο πιο εύστοχα από τις δηλώσεις και στάσεις των δικών μας ανθρώπων, των πολιτικών ηγεσιών που εμείς, με την ψήφο μας (ο καθείς την δικιά του, εννοείται), αναδείξαμε, μας προέκυψαν τοποθετήσεις των «εκτός σκακιέρας».

Παράδειγμα η τοποθέτηση του Αρχιεπισκόπου Κύπρου Χρυσοστόμου Β’ –γνωστού περισσότερο για τις σκληρές θέσεις του σε ό,τι το εθνικό, όχι;– σχετικά με το «δεν βλέπω μεγάλη σημασία στο όνομα, αν λέγεται Μακεδονία ή όχι […] Εκείνο που έπρεπε να κάνει η Ελλάδα, ήταν να μπει μέσα και οικονομικά να κρατούμε τα Σκόπια». Ακόμη πιο απροσδόκητη η τοποθέτηση του τέως βασιλέως Κωνσταντίνου: «Η Ελληνικότητα της Μακεδονίας δεν διακυβεύεται από την επιλογή ενός ονόματος».

Μια αισιόδοξη ματιά στον κόσμο μας

Από την έντυπη έκδοση της Ναυτεμπορικής

Του Αλέκου Κρητικού*

έχει διατελέσει στέλεχος της Ε.Ε. και γενικός γραμματέας στα υπουργεία Εσωτερικών και Ανάπτυξης.

Συνηθίζεται να λέγεται ότι το πρώτο μάθημα για έναν εκπαιδευόμενο δημοσιογράφο είναι ότι είδηση δεν είναι όταν ένας σκύλος δαγκώσει άνθρωπο, αλλά το αντίθετο. Τηρουμένων των αναλογιών, θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι είδηση δεν είναι π.χ. πόσο μειώθηκε η φτώχεια στον κόσμο, αλλά πόσοι πέθαναν από έλλειψη τροφίμων στην τάδε χώρα της Αφρικής.

Ο Αλέκος Κρητικός.

Και τούτο πιθανότατα συμβαίνει επειδή για τους αναγνώστες είναι πιο ελκυστικά τα δυσάρεστα και μάλλον αιφνίδια γεγονότα που αφορούν συγκεκριμένες περιπτώσεις ατόμων ή ομάδων πληθυσμού: πτώσεις αεροπλάνων, πράξεις τρομοκρατίας, φυσικές καταστροφές. Αντίθετα οι θετικές εξελίξεις, που μάλιστα εμφανίζουν συνήθως αργούς ρυθμούς πραγματοποίησης, σπανίως γίνονται πρωτοσέλιδα.

Αποτέλεσμα αυτού του μειωμένου ενδιαφέροντος για τις γενικότερες θετικές εξελίξεις είναι, μεταξύ άλλων, και οι απαισιόδοξες εκτιμήσεις για το μέλλον των κοινωνιών μας. Όπως σημειώνει ο Max Roser στην ηλεκτρονική έκδοση Our World In Data (OWID) , σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, μόνο το 10% του πληθυσμού στη Σουηδία πιστεύει ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα. Στις ΗΠΑ το ποσοστό αυτό κατεβαίνει στο 6% και στη Γερμανία στο 4%!

Πόσο, άραγε, οι προβλέψεις αυτές βασίζονται σε πραγματικά δεδομένα και πόσο σε εντυπώσεις από την παρατήρηση μεμονωμένων περιστατικών; O Max Roser παραθέτει συγκεκριμένα στατιστικά στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, του ΟΟΣΑ και της UNESCO, σύμφωνα με τα οποία η εξέλιξη του κόσμου μας και οι προοπτικές του διαψεύδουν τις παραπάνω απαισιόδοξες εντυπώσεις.

Χρειάζονται κυβερνητικές παρεμβάσεις;

του Ευθύμη Μαραμή

Σύμφωνα με τους mainstream οικονομολόγους και τους κυβερνητικούς σχεδιαστές, ο ανταγωνισμός καθορίζεται από τον αριθμό των επιχειρήσεων σε ένα συγκεκριμένο επαγγελματικό κλάδο. Επειδή υπάρχουν, για παράδειγμα, μόνο τρεις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, οι οποίες μέσω συγχωνεύσεων απέκτησαν δεσπόζουσα θέση, υποστηρίζεται ότι η βιομηχανία αυτή δεν είναι επαρκώς ανταγωνιστική. Χρειάζονται κι άλλες εταιρείες ώστε να υπάρξει «κατάλληλος» ανταγωνισμός. Οι συγχωνεύσεις θα οδηγήσουν στη μείωση του ανταγωνισμού στον κλάδο των επικοινωνιών. To σκεπτικό ολοκληρώνεται με ένα ερώτημα που παραπέμπει στην προσφιλή τακτική των κρατικών απαγορεύσεων: Μήπως πρέπει να απαγορευτούν οι συγχωνεύσεις;

Αυτή η θεώρηση είναι εν μέρει κατανοητή. Το σκεπτικό αυτής της κατανόησης του ανταγωνισμού ή αυτής της προσέγγισης του ανταγωνισμού, είναι προς την κατεύθυνση της προσφοράς χαμηλότερων τιμών και καλύτερης ποιότητας στους καταναλωτές. Το σκεπτικό όμως της απαγόρευσης των συγχωνεύσεων, ωστόσο, είναι λανθασμένη.

Το μόνο που χρειαζόμαστε, είναι η κατάργηση των κυβερνητικών παρεμβάσεων

Τι σημαίνει ο ανταγωνισμός με απλά λόγια; Σημαίνει ότι οι επιχειρηματίες, δύο, τρεις, τέσσερις ή εκατοντάδες, προσπαθούν να παρέχουν, να παράγουν, να ενεργούν καλύτερα από τους ανταγωνιστές τους. Η μόνη προϋπόθεση για επαρκή ανταγωνισμό σε μια βιομηχανία, είναι η απουσία κρατικών περιορισμών σε αυτή τη βιομηχανία. Δεν χρειαζόμαστε κυβερνητικές επιτροπές ανταγωνισμού. Δεν χρειαζόμαστε κυβερνητικές ρυθμιστικές αρχές για να παρακολουθούμε τον αριθμό των επιχειρήσεων, ώστε να λέμε, είναι εντάξει να έχουμε πέντε επιχειρήσεις σε αυτόν τον κλάδο, αλλά δεν είναι εντάξει να έχουμε τέσσερις (Όπως με τα τηλεοπτικά κανάλια για παράδειγμα).

Μόνο με την ανάκαμψη της οικονομίας θα επιστρέψουν οι νέοι μας στην Ελλάδα

του Κωνσταντίνου Βέργου

Ο διακεκριμένος καθηγητής Χρηματοοικονομικών Κωνσταντίνος Βέργος απαντά στην μεγάλη έρευνα του mononews για το τι τελικά πρέπει να γίνει ώστε να ξαναχτίσουμε το »Brand Name» Ελλάδα. Με όπλο τις γνώσεις του και τις αμέτρητες ώρες του στα έδρανα του Πανεπιστημίου Πόρτσμουθ της Αγγλίας, αποκαλύπτει ποιό είναι το βασικό μειονέκτημα της χώρας και γιατί η πολιτική και οικονομική ηγεσία πρέπει να πρωταγωνιστήσουν σε αυτή τη μάχη.

Με ποιό τρόπο μπορούμε να ξαναχτίσουμε το Brand name Ελλάδα; 

Η Ελλάδα έχει ένα βασικό μειονέκτημα που είναι μια αγορά χωρίς ρευστότητα και χωρίς επενδυτικούς πόρους. Η συνέχιση του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων αποτελεί κομμάτι της στρατηγικής που θα επιτρέψει την εισδοχή επενδυτικών πόρων και θα δώσει ένα κάλο σήμα σε διεθνές επίπεδο.

Όμως πρέπει παράλληλα να υπάρξει χρονική αναδιάρθρωση του χρέους (60 χρόνια) και σημαντικό κούρεμα του χρέους της τάξης του 50%, όπως και όριο στο ύψος αποπληρωμής, όπως ακριβώς είχε γίνει με την Γερμανία του 1953, όπου η Ελλάδα ήταν μεταξύ των δυνάμεων που κούρεψαν το χρέος της τότε αδύναμης Γερμανίας 50% και μπήκε πλαφόν στην ετήσια αποπληρωμή του χρέους της Γερμανίας προς άλλες χώρες ως ποσοστό επί του εμπορικού πλεονάσματος.

Επιτόκια δανείων για την εφαρμογή της παραγράφου 3 του άρθρου 13 του Ν. 4172/2013 (παροχές σε είδος με τη μορφή δανείου) και επιτόκια για έκπτωση τόκων δανείων από τρίτους

Αναδημοσίευση από το ενημερωτικό δελτίο ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2017 της ΣΟΛ Α.Ε.

www.solae.gr

Στο νόμο 4172/2013 ΚΦΕ, σε δύο περιπτώσεις η συμ­μόρφωση με τις φορολογικές διατάξεις απαιτεί υπολογι­σμό τόκων με βάση επιτόκια που ανακοινώνονται από την Τράπεζα της Ελλάδος. Οι περιπτώσεις αυτές αναφέ­ρονται:

Α) Σε παροχές σε είδος με τη μορφή δανείου, προς εργα­ζόμενο ή εταίρο ή μέτοχο (παρ. 3 του άρθρου 13 του Ν.4172/2013) και

Β) Σε τόκους από δάνεια που λαμβάνει η επιχείρηση από τρίτους, εκτός από τα τραπεζικά δάνεια, διατραπεζικά δάνεια, καθώς και τα ομολογιακά δάνεια που εκδίδουν ανώνυμες εταιρείες περιπτ. α του άρθρου 23 του Ν.4172/2013 (Μη εκπιπτόμενες επιχειρηματικές δαπά­νες).

Για κάθε μια από τις δύο περιπτώσεις σημειώνουμε τα ακόλουθα:

Α) Επιτόκια δανείων για την εφαρμογή της παραγράφου 3 του άρθρου 13 του Ν. 4172/2013 (παροχές σε είδος με τη μορφή δανείου)

Στις διατάξεις της παρ. 3 του άρθρου 13 του Κώδικα Φο­ρολογίας εισοδήματος (Ν.4172/2013) ορί­ζεται ότι: «Οι παροχές σε είδος με τη μορφή δανείου, προς εργαζόμενο ή εταίρο ή μέτοχο από ένα φυσικό ή νομικό πρόσωπο ή νομική οντότητα περιβάλλονται τη μορφή έγγραφης συμφωνίας και αποτιμώνται με βάση το ποσό της διαφοράς που προκύπτει μεταξύ των τόκων που θα κατέβαλε ο εργαζόμενος στη διάρκεια του ημε­ρολογιακού μήνα κατά τον οποίο έλαβε την παροχή, εάν το επιτόκιο υπολογισμού των τόκων ήταν το μέσο επιτό­κιο αγοράς, του οποίου η μέθοδος υπολογισμού ορίζεται με απόφαση του Υπουργού Οικονομικών, κατά τον ίδιο μήνα και των τόκων που τυχόν κατέβαλε ο εργαζόμενος στη διάρκεια του εν λόγω ημερολογιακού μήνα. Σε περί­πτωση που δεν υφίσταται έγγραφη συμφωνία δανείου, το σύνολο του αρχικού κεφαλαίου λογίζεται ως παροχή σε είδος. Η προκαταβολή μισθού άνω των τριών (3) μη­νών θεωρείται δάνειο.»

Τα φαντάσματα που σκιάζουν τους ηγέτες στο Νταβός

Η οικονομία αναπτύσσεται αλλά πολιτικοί ηγέτες και οικονομολόγοι θυμίζουν τα προβλήματα που δεν έχουν λυθεί ακόμα. Οι «βολές» κατά ΗΠΑ, ο φόβος του προστατευτισμού και τα «κενά» του συστήματος.

Ψηλά στα ελβετικά βουνά, υπάρχει στην ατμόσφαιρα κάτι από την αισιοδοξία που επικρατούσε πριν την οικονομική κρίση, αν όχι από τον κομπασμό και την πολυτέλεια των αρχών της δεκαετίας του 2000.

Η παγκόσμια οικονομία είναι ισχυρότερη από οποιαδήποτε άλλη στιγμή από την αρχή της δεκαετίας. Επιχειρηματίες χαιρετίζουν τις περικοπές φόρων της αμερικανικής κυβέρνησης και το πιο φωτεινό οικονομικό outlook σε μια εποχή ταχύτατης τεχνολογικής προόδου.

Αλλά οι συζητήσεις για την οικονομία στο Νταβός είναι επικεντρωμένες στην εύρεση λύσεων. Όσοι επισκέφτηκαν το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ δεν μπόρεσαν να αποφύγουν τις τεράστιες οθόνες που πρόβαλαν εικόνες καταστροφής από τη Συρία, απελπισμένους πρόσφυγες, τον κατεστραμμένο από τη φωτιά πύργο Grenfell στο Λονδίνο και βίντεο περιβαλλοντικής καταστροφής. Είτε είναι ο κίνδυνος του προστατευτισμού, η δυσκολία των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, οι κοινωνικές ρωγμές, η περιβαλλοντική υποβάθμιση ή τα ανεπίτρεπτα επίπεδα ανισότητας, οι συζητήσεις έχουν καθοριστεί περισσότερο από τον φόβο παρά από την απληστία.

Μυστηριώδη Μνημεία της Αρχαίας Ελλάδας

Μια συναρπαστική ξενάγηση στα μνημεία της Ακρόπολης και της Αρχαίας Αγοράς. Άραγε οι ιεροί ναοί των Αθηνών κατασκευάστηκαν για να στεγάσουν το νέο πολίτευμα της δημοκρατίας ή για να ενισχύσουν το λατρευτικό αίσθημα των πολιτών;

Εκεί «Μακεδονισμός», εδώ εθνομηδενισμός

του Γεώργιου Παπασίμου  – 

Το τελευταίο διάστημα έχει κυριαρχήσει στον πολιτικό εσωτερικό δημόσιο διάλογο το ζήτημα του ονόματος του γειτονικού Κράτους των Σκοπίων, το οποίο έχει ταλανίσει την χώρα μας επί πολλές δεκαετίες. Παρά το γεγονός, ότι υπάρχει ισχυρή εντύπωση, ότι χρησιμοποιείται και ως επικοινωνιακή «ομπρέλα» αποπροσανατολισμού από τα βαρύτατα μνημονιακά μέτρα, που ψηφίζονται από την κυβέρνηση και οδηγούν την πλειοψηφία του Λαού στη βύθιση, το ζήτημα αυτό άπτεται ευαίσθητων ιστορικών, πολιτιστικών και, εν τέλει, εθνικών ζητημάτων.

Δυστυχώς, από την μεγάλη εθνική ήττα του 1922 έως σήμερα, όπως και στα υπόλοιπα «χαίνοντα» θέματα (Κυπριακό, Αιγαίο, Θράκη, Ελληνική μειονότητα της Αλβανίας), έτσι και σε αυτό, κάνοντας μια στοιχειώδη αναδρομή, διαπιστώνει κανείς, ότι η Ελλάδα εξέρχεται συνήθως, άλλοτε με σοβαρές υποχωρήσεις και άλλοτε με οδυνηρές ήττες.

Αυτό οφείλεται, πέραν των διεθνών συσχετισμών και των αντικειμενικών αντιξοοτήτων που υπάρχουν σε κάθε ιστορική συγκυρία, στην έλλειψη διαχρονικής στιβαρής εξωτερικής πολιτικής, που θα υπηρετεί επεξεργασμένη εθνική στρατηγική της χώρας, δράττοντας των ευκαιριών, που προκύπτουν, για λύση των θεμάτων με βάση τα αμιγώς εθνικά συμφέροντα, και όχι αυτά, που εξυπηρετούν τους επικυρίαρχους.

Υπόθεση Στρατηγικού Σχεδιασμού:

Το Ποντίκι

του Στάθη

Νομίζω ότι υπάρχει τρόπος να αποφύγουμε τον εξευτελισμό μιας έκδοσης των οκτώ Τούρκων φυγάδων στον Ερντογάν.

Θα μπορούσαμε αντί να εκδόσουμε τους Τούρκους ικέτες στην Τουρκία, να τους εκδόσουμε στο Αφίρ.

Όπερ έδειδείξαι και pas problem... 

Κι όμως τον αναγνώρισε!
Ο ΣΥΡΙΖΑ επισήμως κι έκπαλαι δεν αναγνώριζε (και δικαίως) πολιτικό ρόλο στην Εκκλησία. Όμως ο πρώτος στον οποίον προσέτρεξε ο Τσίπρας με την αναθέρμανση των διαπραγματεύσεων για το «όνομα» ήταν ο Αρχιεπίσκοπος!

Ίμια 1996. Πως το πάθημα πρέπει να γίνεται μάθημα!

(Φωτ.: Το μνημείο πεσόντων των Ιμίων στην Αθήνα, στη συμβολή της λεωφόρου Βασ. Σοφίας και των οδών Ρηγίλλης και Μουρούζη.)

Του Βασίλειου Μαρτζούκου*

Είκοσι έτη μετά την κρίση των Ιμίων, η Ελλάς βιώνει τις γκρίζες επιπτώσεις της, ενώ από τις πολιτικές της ηγεσίες δεν προκύπτουν δυστυχώς ενδείξεις ειλικρινούς διαθέσεως θεραπείας των τότε σφαλμάτων. Από το 1996 έως σήμερα έχει εκδοθεί σειρά σχετικών βιβλίων από ορισμένους πρωταγωνιστές της κρίσεως ή από κάποιους ευαισθητοποιημένους δημοσιογράφους αλλά απουσιάζει η κρατική ειλικρινής, διεξοδική και εμπεριστατωμένη ανάλυση της κρίσεως, οι εξ αυτής διαπιστώσεις και συμπεράσματα, κυρίως δε οι διορθωτικές και θεσμοθετημένες δέουσες ενέργειες (κυρίως σε πολιτικό επίπεδο).

Θα πρέπει να διευκρινισθεί ότι κατά την διάρκεια μίας διακρατικής κρίσεως άμυνας και ασφάλειας, την αποκλειστική ευθύνη της διαχειρίσεως αυτής φέρει η πολιτική ηγεσία της χώρας. Η εκάστοτε κυβέρνηση ευθύνεται για την πρόληψη, την έγκαιρη αναγνώριση και την διαχείριση μίας κρίσεως με σειρά μέτρων (διπλωματικών, οικονομικών, στρατιωτικών κ.λπ.) κλιμακώσεως ή αποκλιμακώσεως, στο πλαίσιο της αποτροπής, ενώ οι εμπλεκόμενοι φορείς (ιδιαίτερα το ΥΠΕΞ και το ΥΕΘΑ), οφείλουν να ακολουθούν πιστά τις σχετικές πολιτικές αποφάσεις. Το ορθό και εφικτό των πολιτικών αποφάσεων εξαρτάται εν πολλοίς και από την διαρκή παροχή στρατιωτικών ενημερώσεων και εισηγήσεων από την στρατιωτική προς την πολιτική ηγεσία (απαίτηση στενών και ομαλών σχέσεων μεταξύ τους). Σε κάθε περίπτωση η επιτυχής αποτροπή του αντιπάλου σε περίοδο κρίσεως, προϋποθέτει κατ’ ελάχιστον πολιτική βούληση χρήσεως στρατιωτικής ισχύος (εάν απαιτηθεί) και Ένοπλες Δυνάμεις ικανές να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά όχι μόνο θερμά επεισόδια αλλά και μία γενική πολεμική αναμέτρηση.

Ο παλμός της κοινωνίας*

Το Ποντίκι

του Σταύρου Χριστακόπουλου

Ο παλμός της κοινωνίας

Τα μεγάλα συλλαλητήρια στην Ελλάδα πάντα παράγουν πολιτικό αποτέλεσμα. Όσο κι αν διάφοροι τα ξορκίζουν και τα λοιδορούν, τελικά παράγουν αποτέλεσμα. Για άλλους καλό, για άλλους κακό. Πάντως απαρατήρητα δεν πέρασαν ποτέ.

Υπ’ αυτήν την έννοια το πολιτικό σύστημα, αντί να λοιδορεί, να επιτίθεται και να απαξιώνει – υπό το κράτος πανικού – τη λαϊκή κινητοποίηση, προτιμότερο είναι να λαμβάνει υπ’ όψιν τις ανησυχίες του κόσμου.

 

Η αλήθεια είναι ότι η μεγάλη πλειονότητα της κοινωνίας σπανίως είναι απόλυτα ενήμερη και επίσης σπανίως εμβαθύνει στα μεγάλα πολιτικά – ούτε καν στα εθνικά – θέματα. Κινείται κατά βάση από ένστικτο και έλλειψη εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα και – στην πλειονότητα των περιπτώσεων – δικαιώνεται. Κι όταν δεν δικαιώνεται, απλώς παρασύρει το πολιτικό σύστημα σε ανοησίες. 

 

Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι τα κόμματα στην Ελλάδα πρωτίστως οφείλουν να έχουν σχέδιο, σταθερές και, ενίοτε, τη στοιχειώδη συνεννόηση, τουλάχιστον στα εθνικώς ευαίσθητα θέματα, όπως αυτό της ΠΓΔΜ.

Επί παραδείγματι ποιο κλίμα θα υπήρχε υπέρ της μαζικής λαϊκής κινητοποίησης αν η κυβέρνηση έφερνε μια ξεκάθαρη πρόταση για λύση πριν αρχίσει τις θριαμβολογίες, αν υπήρχε η στοιχειώδης διερεύνηση προθέσεων των κομμάτων της αντιπολίτευσης, αν η αντιπολίτευση προέτασσε το εθνικό συμφέρον αντί του κομματικού και αν η κοινωνία ενημερωνόταν την ώρα που έπρεπε;

Νίκος Χουντής: Τι συνιστά η απάντηση Ντράγκι για τους πλειστηριασμούς

Νέα Κρήτη

Καθολική, απαιτητική και σκληρή, θα είναι η στάση των θεσμών και δανειστών από εδώ και στο εξής στο θέμα των πλειστηριασμών, με την καθιέρωση των ηλεκτρονικών, με αναφορά σε όλη την ελληνική επικράτεια και απαλείφοντας ακόμη και τις  όποιες πρόνοιες του νόμου Κατσέλη.

Αυτά περιλαμβάνει μεταξύ άλλων η απάντηση Ντράγκι στον ευρωβουλευτή Νίκο Χουντή, αναφορικά με τους πλειστηριασμούς και μάλιστα χωρίς καν την ύπαρξη έστω και "φιλολογικά" της άποψης για προστασία της  πρώτης και κύριας κατοικίας .

Αυτά ανέλυσε μεταξύ άλλων μιλώντας στο Ράδιο 98,4 ο ίδιος ο ευρωβουλευτής, με αφορμή την απάντηση Ντράγκι  σε σχετική ερώτηση του.

Στ. Λυγερός: Μία από τα ίδια στη Κύπρο- Τα Σκόπια παράγουν πολιτικά γεγονότα

Νέα Κρήτη

Είτε Αναστασιάδης που είναι το πιθανότερο, είτε Μαλάς επικρατήσει στη Κύπρο, μία από τα ίδια θα είναι για το εθνικό θέμα στη βάση διζωνικής-δικοινοτικής λύσης με ένα σχέδιο τύπου Ανάν , λέει στον 98.4 ο επικεφαλής του slpress.gr Σταύρος Λυγερός.

Κατά τον ίδιο ο διεθνής παράγοντας μετά τις εκλογές την ερχόμενη Κυριακή θα επιταχύνει την πίεση για μια λύση στη βάση του σχεδίου Ανάν, με επανάληψη πενταμερούς διάσκεψης στην Ελβετία.

Για τα Σκόπια, είπε ότι οι συνταγματικές αλλαγές με δημοψήφισμα δεν περνάνε , αλλά στο κοινοβούλιο της FYROM δεν είναι το ίδιο , αφού υπάρχουν Σκοπιανοί Εθνικιστές βουλευτές που είναι έγκλειστοι και θα μπορούσαν να μπουν σε συναλλαγή με τη κυβέρνηση Ζάεφ.

Την ίδια ώρα το θέμα παράγει πολιτικά γεγονότα και στην Ελλάδα, που ελάχιστοι τα είχαν  υπολογίσει, αλλάζοντας  το κλίμα για τις επόμενες εκλογές που ο ίδιος τοποθετεί το Φθινόπωρο του 2018.

Οι εγχώριοι ιεροεξεταστές πολιτικών φρονημάτων

του Γιάννη Παπαμιχαήλ  – 

Σε κάθε συλλαλητήριο για εθνικά όπως λέμε θέματα (σαν τα εθνικά να μην είναι κοινωνικά και πολιτικά, αλλά αμιγώς “ιδεολογικά”), σε κάθε είδους λαοσύναξη, ορισμένοι παθαίνουν “πολιτικά ορθές” αλλεργίες. Από την άλλη, οι συμμετέχοντες σε τέτοιες εκδηλώσεις μοιάζουν να οφείλουν κάθε φορά να απολογηθούν και να εξηγήσουν τη θέση τους: είναι ή δεν είναι αντιδραστικοί, λαϊκιστές ή “φασίστες”;

Θα έλεγε κανείς ότι ο παραδοσιακός εθνικοσοσιαλισμός και η ιστορικά γνωστή Aκροδεξιά, αν δεν είχε ήδη υπάρξει, θα έπρεπε επειγόντως να εφευρεθεί. Έτσι ώστε η σημερινή σοσιαλκοσμοπολίτικη μορφή της υπερολοκληρωτικής πολιτικής αντίληψης της κοινωνίας (της παγκόσμιας ή της τοπικής), να έχει στη διάθεσή της ένα πειστικό αντίπαλο δέος, ένα άλλοθι αριστεροφροσύνης και ένα προσωπείο «προοδευτισμού», «ανθρωπισμού» και προσχηματικού “αντι-φασισμού”. Με αυτό ο νέος “κοσμοπολίτικος” φασισμός της εποχής της διεθνοποίησης του καπιταλισμού να επιχειρεί εκ του ασφαλούς την αποδόμηση των λέξεων, των εικόνων και των αφηγημάτων που οργανώνουν συμβολικά τις συλλογικές, εθνοτικές συνειδήσεις και συνεπώς την ιστορική μνήμη των λαών.

Έτσι, κάποια μονίμως οικειόφοβη, σοσιαλφιλελεύθερη “Aριστερά”, μαζί με τους ελευθεριακούς ακροαριστερούς συνοδοιπόρους και τους ψευτοπαγκοσμιοποιημένους βλαχοκοσμοπολίτες, στους οποίους απευθύνει τις νεοφασίζουσες πολιτικές της χρηστοήθειες, επιχειρούν να τρομοκρατήσουν ιδεολογικά κάθε δημοκράτη, αριστερό ή μη, που τολμά να διατηρεί τα πατριωτικά του συναισθήματα.

Ο Μαλάς ξελάσπωσε το ΑΚΕΛ και διεκδικεί προεδρία

του Κώστα Βενιζέλου  – 

Η πρωτιά που εξασφάλισε ο Νίκος Αναστασιάδης στις χθεσινές προεδρικές εκλογές, πρώτου γύρου, δεν του εξασφαλίζει σίγουρα εισιτήριο νίκης, καθώς η διαφορά από τον αντίπαλό του είναι ανατρέψιμη. Την ίδια ώρα, ο Σταύρος Μαλάς, αναδεικνύεται «λίρα εκατό» για την ηγεσία του ΑΚΕΛ, καθώς κατάφερε όχι μόνο να εξασφαλίσει τα ποσοστά του κόμματος, αλλά να πετύχει μεγαλύτερα.

Ο λεγόμενος ενδιάμεσος χώρος δεν κατάφερε να εξασφαλίσει το άθροισμα των ποσοστών των κομμάτων που υποστήριζαν την υποψηφιότητα Νικόλα Παπαδόπουλου (εξασφάλισε 25.74% ενώ ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, Αλληλεγγύη, Οικολόγοι κινήθηκαν γύρω στο 32% στις Βουλευτικές Εκλογές του 2016).

Το ΕΛΑΜ, δια του Χρήστου Χρήστου, φαίνεται να εδραιώνεται στο πολιτικό σκηνικό ανεξάρτητα εάν εισπράττει και ψήφο διαμαρτυρίας, καθώς αυτό το φαινόμενο πάντα θα υπάρχει. Ο Γιώργος Λιλλήκας, που δεν συμμετείχε στη συμμαχία του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου, κατέγραψε πολύ χαμηλά ποσοστά και είναι σαφές πως με την αυτόνομη κάθοδό του στοιχημάτισε και την πολιτική του επιβίωση.

Ανδρέας Θεοφάνους: Η αποχή και ο δικομματισμός στη Κύπρο

Νέα Κρήτη

Η αύξηση της αποχής στη Κύπρο κοντά στο 30% , η άνοδος της ακροδεξιάς ως ψήφος διαμαρτυρίας , η ενίσχυση του δικομματισμού Δεξιάς και Αριστεράς και η ήττα του μεσαίου χώρου, που εθνικά είναι πιο προσεκτικός στη μεγάλη υπόθεση, ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά του πρώτου γύρου των Προεδρικών εκλογών στη Κύπρο, λέει στον 98.4 ο Πρόεδρος του Κέντρου Ευρωπαϊκών και Διεθνών Υποθέσεων στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας, Ανδρέας Θεοφάνους.

Κατά τον ίδιο το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου μεταξύ Αναστασιάδη- Μαλά είναι ανοιχτό και με δεδομένο ότι παρά τις διαφορές τους στο εθνικό θέμα και οι δύο έχουν την ίδια βάση επίλυσης του.

Ο κ. Θεοφάνους υποστήριξε , ότι το κλειδί πλέον είναι στο αν και ποιος θα δεχτεί τον σχηματισμό μίας κυβέρνησης ευρείας εθνικής αποδοχής, ώστε να αποτελεί και ασφαλιστική δικλείδα για την μεγάλη εθνική υπόθεση της Κύπρου και να απαντά στη αποχή από την απογοήτευση των Κυπρίων πολιτών από τα κόμματα τους.

Μετά την 3η αξιολόγηση καθοδόν προς το 4ο μνημόνιο

Ελευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

Του ΓΙΑΝΝΗ ΕΛΑΦΡΟΥ

Η ψήφιση του αντιλαϊκού πολυνομοσχεδίου τη Δευτέρα από το συντεταγμένο κοινοβουλευτικό λόχο των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ –με την προσθήκη της Μεγαλοοικονόμου από την Ένωση Κεντρώων– έδωσε τη δυνατότητα για κυβερνητικούς πανηγυρισμούς. Ο Α. Τσίπρας δείχνει στον λαό την πόρτα της εξόδου από τα μνημόνια, για να μην βλέπει τις νέες αλυσίδες που του φοράει, τα «κάγκελα παντού» (που θα έλεγε και ο Τζίμης) που ενισχύονται.Οι συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα, η μαχητική διάθεση και η αστυνομική καταστολή όχι μόνο ανέδειξαν την (κρυμμένη) ουσία της κυβερνητικής πολιτικής, αλλά υπογράμμισαν πως ο δρόμος μέχρι το καλοκαίρι της τυπικής ολοκλήρωσης του 3ου μνημονίου δεν θα είναι ανθόσπαρτος για τους «επάνω» αλλά γεμάτος αναμετρήσεις.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ απολαμβάνει πρωτοφανή στήριξη από την Ευρωπαϊκή Ένωση (η οποία όχι μόνο βλέπει να γίνεται η βρόμικη δουλειά αλλά θέλει διακαώς να επιδείξει μια μνημονιακή επιτυχία τον Αύγουστο), από τις ΗΠΑ (αφού οι Τσίπρας-Καμμένος προωθούν όλες τις παραγγελίες τους, από την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ μέχρι τον άξονα με Ισραήλ και Αίγυπτο), από το κεφάλαιο (παρά την όξυνση των ανταγωνισμών τμημάτων του), μέχρι και από τον αστικοποιημένο συνδικαλισμό, που για πρώτη φορά.

Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος και ο Σουλτάνος Ταγίπ

ardin-rixi

Των Γιώργου Καραμπελιά και Γιώργου Ρακκά

Στις 25 Ιανουαρίου 2018, ο άνθρωπος που εδώ και δεκαετίες υπερπροβάλλεται από το εγχώριο κατεστημένο ως ιεράρχης-πρότυπο πνευματικότητας & ευαισθησίας, ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος, απέστειλε προσωπική επιστολή στον πρόεδρο της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, δηλώνοντας την υποστήριξή του στην… εισβολή που επιχειρεί αυτήν την στιγμή στα κουρδικά συριακά εδάφη ο τουρκικός στρατός.

Τα όσα έγραφε σε αυτή την επιστολή, και πρωτο-δημοσιοποιήθηκαν από τη φιλοερντογανική Χουριέτ, σοκάρουν:  «Προσευχόμαστε εσείς και οι τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις να οδηγηθείτε σε επιτυχία και η »Επιχείρηση Κλάδος Ελαίας» να φέρει ειρήνη στην περιοχή όπως το όνομά της υπόσχεται». Την ίδια  στιγμή δε με αυτόν τον πρωτοφανή διασυρμό του πατριάρχη, κατέφθαναν και οι πρώτες εικόνες για την  σφαγή αμάχων που πραγματοποιεί ο τουρκικός στρατός στο Αφρίν.

Η έκθεση του Πατριαρχείου, και η απώλεια κάθε ηθικού κεφαλαίου που θα έπρεπε να συνοδεύει έναν θεσμό με την ιστορική σημασία που έχει ο θεσμός του Φαναρίου, προκάλεσε την οργή πολλών στην Ελλάδα: Πού ακούστηκε ο πιο διαπρύσιος κήρυκας του οικουμενικού μηνύματος της ορθοδοξίας να προσφέρει την πολύτιμη στήριξή του σε μια ακόμη εκδήλωση του βάρβαρου τουρκικού επεκτατισμού, ο οποίος έχει εισβάλει πάνοπλος και μακελεύει έναν λαό που πολεμάει για το πιο αυτονόητο δικαίωμά του;