Μηχανή του Χρόνου: Η άγνωστη πρώτη μάχη της Φλώρινας, κόντρα στους ναζί

Η άγνωστη μάχη Αυστραλών και Νεοζηλανδών κόντρα στους Γερμανούς εισβολείς κοντά στη Φλώρινα. Η θυσία του πυροβολητή που έμεινε τελευταίος και οι αγνοούμενοι των ANZAC που πολέμησαν δίπλα στους Έλληνες

Η πρώτη μάχη κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου επί ελληνικού εδάφους μεταξύ των γερμανικών και των ελληνικών δυνάμεων, έγινε στο μικρό χωριό της Βεύης του Δήμου Φλώρινας.

Στη μάχη της στενωπού του Κλειδίου, ελληνικές και δυνάμεις των ANZAC πολέμησαν δίπλα δίπλα μέχρι τέλους. Ένας μικρός αριθμός στρατιωτών από τα δύο τάγματα της Αυστραλίας που πολέμησαν εκεί, αναφέρθηκαν ως αγνοούμενοι στη μάχη και τα πτώματά τους δεν βρέθηκαν ποτέ.

Στις 11 Απρίλιου 1941, το απόγευμα, άρχισαν οι πρώτες αψιμαχίες μεταξύ επιτιθέμενων γερμανικών από τη μία και αμυνόμενων ελληνικών και συμμαχικών στρατευμάτων από την άλλη πλευρά. Είχε προηγηθεί η κατάρρευση του γιουγκοσλαβικού μετώπου και η κατάληψη της Φλώρινας από τους Γερμανούς.

 

Η ιδεολογική ηγεμονία του φασισμού

Ελευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

Toυ Λουκά Σταμέλλου

Ο θεσμικός εθνικισμός δεν βρίσκεται στο ιστορικό παρελθόν

Η εκλογή του νεοναζιστικού κόμματος «Χρυσή Αυγή» στο κοινοβούλιο της Ελλάδας το 2012 σήμανε την πρώτη επάνοδο μιας καθαρά φασιστικής (ή νεοφασιστικής) δύναμης στην κεντρική πολιτική σκηνή της Ευρωπαϊκής Ένωσης μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η επάνοδος αυτή δεν είναι μεμονωμένο φαινόμενο, ούτε ελλαδική ιδιομορφία, ούτε καν κάτι αξιοπερίεργο: τα περισσότερα κόμματα και κυβερνήσεις της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής στρέφονται, σταδιακά, λίγο ή περισσότερο, προς την ακροδεξιά ρητορική και προς ακροδεξιές πρακτικές διακυβέρνησης. Ο συνδυασμός αυτού με τους πανταχού παρόντες ιδρυτικούς μύθους των εθνών – κρατών και τις πολιτικές διαχείρισης της ύφεσης, έστρωσε το δρόμο γι’ αυτήν την επάνοδο.

Δεν είναι τυχαία η πρόσφατη αναφορά του Μάκη Βορίδη στην «ιδεολογική ηγεμονία» ως διακύβευμα στην αντιπαλότητα με το σοσιαλδημοκρατικό – ακροδεξιό μπλοκ των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για την διακυβέρνηση. Η επαναβεβαίωση του συνολικού προσανατολισμού της Δεξιάς, με όλα της τα κομμάτια (τόσο ακροδεξιά όσο και «κεντροδεξιά») στον απόλυτο συντηρητισμό, εντάσσεται στην προαναφερθείσα επάνοδο.

Άλλωστε, τα φασιστικά καθεστώτα του Μεσοπολέμου δεν ήταν πραξικοπήματα: είχαν προκύψει σε περιβάλλον κοινοβουλευτισμού και ήταν δημοκρατικά εκλεγμένες, νομιμοποιημένες ή ανεκτές κυβερνήσεις – κάτι που ο επίσημος ιστορικός λόγος συχνά δεν αναφέρει.

«Μελωδία» το «εμβατήριο»;

iskra

του Νίκου Μπογιόπουλου

Το μνημονιακό «Star Trek» (τουτέστιν «αξιολόγηση») συνεχίζεται. Αισίως περάσαμε στη φάση όπου στις ξενοδοχειακές αίθουσες όπου φιλοξενούνται οι… θεσμοί, παίζεται το επεισόδιο με τίτλο «Αξιολόγηση 3».

Το έργο είναι ένα περίεργο κράμα, κάτι μεταξύ κωμωδίας και θρίλερ μαζί. Το κωμικό στοιχείο έχει να κάνει με το σύνηθες στο σενάριο μοτίβο που θέλει την (κάθε) κυβέρνηση αισιόδοξη για τα αποτελέσματα της «διαπραγμάτευσης», μα και αποφασισμένη να μην επιτρέψει στους συνομιλητές της να υπερβούν τις «κόκκινες γραμμές» της. Το συγκεκριμένο εύρημα στην αρχή προκαλούσε γέλιο. Τώρα ούτε θυμηδία.

Όσο για το θρίλερ, ξεκινάει από τη στιγμή που λαμβάνονται οι αποφάσεις, οι οποίες αμέσως μετά μεταφέρονται από το «πανί» στις πλάτες των θεατών. Τέτοιες, για παράδειγμα, είναι οι αποφάσεις που αναμένονται για κατάλυση, ουσιαστικά, του απεργιακού δικαιώματος, την επιτάχυνση ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, τον επανυπολογισμό συντάξεων, την εκποίηση λιγνιτικών φιλέτων της ΔΕΗ κτλ.

Το παραμύθι του ιδιωτικού μας χρέους

Ας συνεχίσουμε την συζήτηση πάνω στο θέμα που πιάσαμε χτες, βάζοντας μια άλλη παράμετρο, λίαν ενδιαφέρουσα. Δεν υπάρχει αντίρρηση ως προς το ότι το δημόσιο χρέος μιας χώρας συνιστά βασική πτυχή τής οικονομικής της κατάστασης. Μόνο μια πτυχή όμως. Αν θέλουμε να μιλήσουμε σοβαρά για την οικονομία μιας χώρας δεν αρκεί να εξετάσουμε μόνο το δημόσιο χρέος της. Όπως είπαμε στο προηγούμενο σημείωμά μας, πρέπει να δούμε και την περιουσία της. Κι όπως θα πούμε σήμερα, πρέπει να λάβουμε υπ' όψη μας και το ιδιωτικό χρέος της.

Μια από τις αποστροφές που ακούγονται συχνά σε οικονομικές συζητήσεις καφενειακού επιπέδου είναι κι αυτή που λέει πως, παρά τις περικοπές των κρατικών δαπανών, η οικονομία της χώρας δεν βελτιώνεται. Ως παρατήρηση, αυτό είναι σωστό. Ποιά είναι, όμως, η ερμηνεία του;

Ας πάρουμε το παράδειγμα ενός κράτους, το οποίο διακόπτει το πρόγραμμα εργατικής κατοικίας και διαθέτει τα χρήματα που εξοικονομεί στην εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους του. Μη έχοντας πλέον την δυνατότητα απόκτησης εργατικής κατοικίας, οι εργάτες προσφεύγουν σε δανεισμό για να αποκτήσουν το δικό τους σπίτι. Τι πετύχαμε με αυτή την διαδικασία; Μειώσαμε το δημόσιο χρέος αλλά αυξήσαμε το ιδιωτικό. Το μόνο που δεν πετύχαμε είναι να βελτιώσουμε την οικονονομική κατάσταση της χώρας, αν δεχτούμε ότι χώρα είναι πάνω απ' όλα οι πολίτες της και όχι κάτι άψυχο και αόριστο.

Οι καφετζούδες της «Ανάκαμψης»…..

iskra

του Κώστα Παπουλή

Είναι ήδη επτά χρόνια, που η Ελλάδα έχει βυθιστεί στην πιο βαθιά κρίση, που έχει γνωρίσει μεταπολεμικά οποιαδήποτε οικονομία με μέσο, η υψηλό βαθμό κεφαλαιοκρατικής ανάπτυξης. Η Ελλάδα αιμορραγεί συνεχώς, χάνει τους «καλύτερους» στην μετανάστευση, ενώ εσωτερικά, όλο και περισσότερο φτωχαίνει και γερνάει.

Είναι γνωστό από την εμπειρία παρόμοιων κρίσεων, αλλά και από την οικονομική επιστήμη, ότι τέτοιες καταστάσεις μπορούν να ξεπεραστούν, μόνο με οικονομικές πολιτικές που στοχεύουν στην πλήρη απασχόληση. Χρειάζεται δηλαδή άμεσα, αναστροφή 180ο μοιρών της υπάρχουσας πορείας, επεκτατική, οικονομική και νομισματική πολιτική, στη θέση της λιτότητας, σε συνδυασμό με υποτίμηση (η τελευταία για να διορθωθεί το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας που οφείλεται στην σκληρή ισοτιμία, ώστε η αύξηση της εγχώριας ζήτησης να μην διαφύγει στο εξωτερικό). Επειδή η Ελλάδα σε αυτή την φάση δεν μπορεί να δανειστεί τόσο από το εσωτερικό, όσο και από το εξωτερικό, πρέπει να καταφύγει με προσοχή και φειδώ, σε «δημιουργία-κόψιμο-τύπωμα» χρήματος, ώστε να καλύψει την επεκτατική πολιτική. Αυτή είναι η οικονομική πραγματικότητα. Με λίγα λόγια, για να ρυθμιστεί η οικονομία, να γυρίσει σε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και να προσεγγίσει την (δυνατή) πλήρη απασχόληση κεφαλαίου και εργασίας, απαραίτητη προϋπόθεση είναι, η αποχώρηση από την ευρωζώνη και η επιστροφή στην Δραχμή.

Τι κρύβεται πίσω από την «άνθιση» των ΜΚΟ και τις μαζικές «στρατολογήσεις» επιστημόνων;

Ελευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

Συνέντευξη στον Μιχάλη Σιάχο

Με αφορμή την πρόσφατη παραίτησή του από την Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ), η οποία συνοδεύτηκε από ένα κείμενο καταγγελίας για μετατροπή της σε Μη Κυβερνητική Οργάνωση (ΜΚΟ), συνδεδεμένη, μάλιστα, με τις «δραστηριότητες» του Σόρος, ο γνωστός δικηγόρος Γιάννης Ραχιώτης μίλησε στον Δρόμο για την ιστορία, τη δομή και τις εμφανείς και «αφανείς» στοχεύσεις των ΜΚΟ.

Κατά τον Γιάννη Ραχιώτη, «στην Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια εξαπλώνονται ταχύτατα τα δίκτυα των μεγάλων δυτικών ΜΚΟ», ενώ οι «ειδικότεροι πολιτικοί στόχοι της μαζικής στρατολόγησης επιστημόνων και της διάχυσης εκατομμυρίων», όπως χαρακτηριστικά τονίζει, «δεν γίνονται αμέσως εμφανείς».

Αν σας ζητούσε κάποιος να του ορίσετε τι είναι οι περίφημες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, τι θα του απαντούσατε;

Σαν Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις ορίζονται ομάδες ιδιωτών οργανωμένες σε σωματειακή, εταιρική ή και άτυπη μορφή, που έχουν κοινό χαρακτηριστικό την εργολαβική διεκπεραίωση «προγραμμάτων», δηλαδή, πολιτικών με χρηματοδότηση τρίτων, συνήθως κάποιας κυβέρνησης, διεθνούς οργανισμού ή μεγάλης εταιρείας. Αυτό είναι που τις διαφοροποιεί αφενός από τα συνήθη σωματεία που επιδιώκουν ένα κοινωνικό σκοπό, στηριγμένα στη δράση των μελών τους και αφετέρου από τις εταιρείες που επιδιώκουν κέρδος από δική τους οικονομική δραστηριότητα. Συνήθως έχουν ελάχιστα μέλη, η διοίκηση είναι στο παρασκήνιο και δεν επιδιώκουν κέρδος, αλλά υλοποίηση πολιτικής. Μπορεί να απασχολούν εκατοντάδες ή χιλιάδες εργαζόμενους και να εκτελούν προγράμματα μεγάλης πολιτικής σημασίας με προϋπολογισμούς εκατομμυρίων που καταβάλλονται από τον χρηματοδότη.

«Παράπλευρες απώλειες» της κορεατικής κρίσης

Ελευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

του Γιώργου Αναστασίου

Διχασμένο το δυτικό στρατόπεδο παρά την επιφανειακή σύμπνοια

Χθες οι υπουργοί Οικονομικών του G7, που περιλαμβάνει τις σημαντικότερες δυνάμεις του δυτικού στρατοπέδου (ΗΠΑ, Καναδάς, Βρετανία, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία και Ιαπωνία) αποφάσισαν να ασκήσουν «μέγιστη οικονομική πίεση στη Βόρεια Κορέα, αποκόπτοντας την πηγή εσόδων της από το εξωτερικό ώστε να πάψει την παραβίαση των αρχών του διεθνούς οικονομικού συστήματος». Μένει να μας εξηγήσουν ποιες αρχές ποιου διεθνούς οικονομικού(!) συστήματος παραβιάζει η Πιονγκ Γιανγκ, και πώς, αλλά αυτό είναι δευτερεύον. Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι, πέρα από τις κυρώσεις και κόντρα κυρώσεις, η λεγόμενη διεθνής κοινότητα συμφωνεί μόνο στο ότι… διαφωνεί για το πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί ο «βορειοκορεατικός κίνδυνος».

Κι αν η ασυμφωνία αφορούσε γενικά τη λεγόμενη διεθνή κοινότητα, θα ήταν λογικό – δεδομένου ότι Ρωσία και Κίνα δεν έχουν ακριβώς τα ίδια συμφέροντα, άρα ούτε και την ίδια στάση, με τη Δύση. Το ζήτημα είναι ότι η διάσταση απόψεων φτάνει και στο εσωτερικό της κυβέρνησης Τραμπ. Όταν την περασμένη εβδομάδα ο Αμερικανός ΥΠΕΞ Ρεξ Τίλερσον αποκάλυψε δημόσια ότι διατηρεί «δύο-τρία κανάλια απευθείας επικοινωνίας με τη βορειοκορεατική ηγεσία», μάλλον στον Τραμπ παρά σε οποιονδήποτε άλλον έστελνε μήνυμα. Το οποίο έλαβε ο πανταχόθεν αμφισβητούμενος πρόεδρος των ΗΠΑ, και απάντησε πολύ ευγενικά, μέσω… τουίτερ: «Είπα στον Ρεξ Τίλερσον, τον θαυμάσιο ΥΠΕΞ μας, ότι χάνει το χρόνο του προσπαθώντας να διαπραγματευθεί με τον Μικρό Πυραυλάνθρωπο».

Μόνο η τσέπη

Από την έντυπη έκδοση της Ναυτεμπορικής

Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη

ktzor@naftemporiki.gr

Δεξιοί λαϊκιστές και αυτονομιστές βάλλουν κατά του εγχειρήματος που λέγεται Ευρώπη... Στην πραγματικότητα η Ευρώπη βρίσκεται στα πρόθυρα της έκρηξης. Και τα παλιά προβλήματα υπάρχουν ακόμη - αιτίες και συμπτώματα της ευρωπαϊκής κρίσης συγχρόνως. Με την οικονομία σε ανάπτυξη, οι νέοι στις χώρες της νότιας Ευρώπης παραμένουν άνεργοι... Τα κρατικά χρέη διατηρούνται. Γερμανοί και Γάλλοι οικονομολόγοι προειδοποίησαν ότι μια νέα κρίση... θα μπορούσε την Ευρωζώνη να κλονίσει».

Η εβδομαδιαία εφημερίδα του Αμβούργου Die Zeit βλέπει το γκρίζο, αλλά αισιοδοξεί και λίγο. «Τα πράγματα έχουν οξυνθεί τόσο πολύ, ώστε μετά από χρόνια χωρίς διάλογο και δίχως λήψη αποφάσεων κάτι θα συμβεί».

Τι καλό μπορεί να έρθει, όταν αυτό που ενώνει είναι μόνο η τσέπη; Μια οικονομική ένωση, κι αυτή λειψή, είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Όλα κινούνται γύρω από το χρήμα και το αστείο είναι ότι εκπλήσσονται κάποιοι με των αυτονομιών το ποίημα.

Σώϋμπλε: πονηρός Βαλκάνιος ή λιοντάρι που σχολιάζει τις αντιλόπες;

του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

Δεν ήρκεσε η απεργία των δημοσιογράφων, που συνέπεσε με την προβολή της συνέντευξης του φίλου της Ελλάδας Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε (πάντως την ιδέα του να τού στηθεί ανδριάντας αναγνώρισης από τους Έλληνες την απέσυρε, χαρακτηρίζοντας την ρητώς Witze/αστείο) στον Αλέξη Παπαχελά, για να χάσει αυτή η ενδιαφέρουσα μαρτυρία την εμβέλειά της. Ευτυχώς – γιατί πρόκειται για κάτι που, ενώ είναι εξ ορισμού εφήμερο, αξίζει/πρέπει να καταγραφεί στον σκληρό δίσκο μνήμης όσων θέλουν να έχουν άμεσο, πρωτογενές υλικό για την παρακολούθηση και  αξιολόγηση της Ελλάδας των Μνημονίων. Και τι το πιο άμεσο από την μαρτυρία εκείνου του Υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας, «ιδιοκτήτη» του Eurogroup, ο οποίος είδε να περνούν 6 ομόλογοί του Έλληνες ΥΠΟΙΚ (συν κάποιοι τελείως μεταβατικοί), ή πάλι 3 Ελληνες Πρωθυπουργοί (συν ένας ειδικού σκοπού, συν ένας υπηρεσιακός);

Μια λέξη για την τεχνική του Αλέξη Παπαχελά, δηλαδή εκείνη των βραχύλογων/αμέσων ερωτήσεων την οποία με απόλυτη αποτελεσματικότητα – άμα ο συνευταξιαζόμενος θέλει να μιλήσει, άμα έχει ουσία να πει και άμα δεν φοβάται να πει… - ακολούθησε: έδειξε πώς μπορεί να λειτουργήσει το είδος «συνέντευξη».

Επί της ουσίας , τώρα. Το πρώτο φαινόμενο ήταν εκείνο των θαυμαστικών σχολίων για την σοβαρότητα/gravitas του Σώϋμπλε. Όχι μόνον, δε, απ’ εκείνους που την επιστράτευσαν την αρετή αυτή  για να ξηλώσουν την διαπραγμάτευση Βαρουφάκη (λες και χρειαζόταν ξήλωμα!…) ή/και για να ασκήσουν λίγην ακόμη αντιπολίτευση στην σημερινή Κυβέρνηση. Αν περιδιαβάσει κανείς το Διαδίκτυο – που, λόγω της απεργίας, έγινε μαγνήτης των σχετικών σχολίων –, θα δει την  θαυμαστικότητα έναντι της απόρριψης σε λόγο 3:1. Η εξήγηση; Την δανειζόμαστε από τον Λευτέρη Κουσουλη: «Τα θαυμαστικά για Σόιμπλε εκφράζονται επειδή είναι ξένος. Η καθυστερημένη συνείδηση έχει πάντα ένα δέος για το εξωγενές, για το εισαγόμενο». Πλέον, ου!

Συμπτώματα χρεοκοπίας...

Του Κώστα Στούπα 

H κυβέρνηση νομίζει πως έχει βρει τη λύση για την ανεργία, όπως νόμιζε πως την είχε βρει για τα έσοδα με την αλόγιστη αύξηση των φόρων.

Πιστεύει πως δεν χρειάζεται να αυξήσει τον αριθμητή αλλά να μειώσει τον παρανομαστή.

Πιστεύει δηλαδή πως το πρόβλημα θα λυθεί με προσλήψεις στο δημόσιο και εξαναγκασμό όσων έχουν προσόντα για υψηλότερους μισθούς να φύγουν στο εξωτερικό.

Ένα μικρό δείγμα πεπραγμένων και προθέσεων είναι η Εταιρεία Υδρεύσεως Θεσσαλονίκης που έχει προσωπικό 210 άτομα και προσλαμβάνει άλλα 150, διπλασιάζοντας σχεδόν το προσωπικό της. Ακόμη και αν διπλασίαζε το πελατολόγιο με επέκταση του δικτύου σε άλλη μια Θεσσαλονίκη οι οικονομίες κλίμακας δεν θα απαιτούσαν τόσο μεγάλη αύξηση του προσωπικού.

Η ψευδαίσθηση της γνώσης

analyst

Οφείλουμε να είμαστε ταπεινοί, όσον αφορά τα πολύπλοκα, περίπλοκα και αλληλοεξαρτώμενα συστήματα, όπως οι χρηματαγορές ή οι νομισματικές ενώσεις, τη λειτουργία των οποίων δεν κατανοούμε στο σύνολο της – ενώ ασφαλώς δεν μπορούμε να κάνουμε προβλέψεις ή να τα ελέγξουμε.

.

«Μπορεί αλήθεια να είναι κανείς αισιόδοξος ή απαισιόδοξος όσον αφορά το μέλλον της Ελλάδας; Είναι δυνατόν να γνωρίζει τι θα συμβεί, σε ένα τόσο ασταθές εγχώριο, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο περιβάλλον, όπου δεν είναι απίθανο να αποτελούν οι εξελίξεις στην Καταλονία το μαύρο κύκνο της Ευρωζώνης;

Ειδικά όταν ζει σε μία χώρα που όχι μόνο ως ευάλωτο ανθρώπινο ον, αλλά και ως κοινωνία χωρίς δίχτυ ασφαλείας, δεν ξέρει καν τι θα του συμβεί την επόμενη ημέρα; Μπορεί να αποκλεισθεί το ξαφνικό ξέσπασμα κοινωνικών αναταραχών και εξεγέρσεων στην πατρίδα μας, παρά την εκκωφαντική σιωπή που επικρατεί;»

του Βασίλη Βιλιάρδου

Ανάλυση

Ο μεγαλύτερος εχθρός της γνώσης κατά τον D. Hawkins δεν είναι η άγνοια, αλλά η ψευδαίσθηση της γνώσης – ενώ οι εκ των υστέρων εμπειρίες από τις πάσης φύσεως κρίσεις, οι «επιθανάτιες» όπως χαρακτηρίζονται, οφείλουν να μας διδάσκουν πως πρέπει να αντιμετωπίζουμε την αβεβαιότητα με ταπεινότητα, αποφεύγοντας να συμπεριφερόμαστε ως παντογνώστες. Αυτά δεν ισχύουν μόνο για την Ελλάδα, η οικονομία της οποίας ευρίσκεται ξανά σε μία κρίσιμη καμπή, αλλά για ολόκληρο τον πλανήτη – όπου όλοι νομίζουν ότι, εννιά χρόνια μετά την κορύφωση της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, όλα είναι πια υπό έλεγχο.

Ειδικότερα σε όλες τις χώρες, τόσο στις ανεπτυγμένες, όσο και στις αναπτυσσόμενες, η ανάπτυξη έχει επιστρέψει, αν και με χαμηλό ρυθμό – ενώ οι «κραδασμοί» της Ευρωζώνης, οι οποίοι απασχόλησαν για πολλά χρόνια την πολιτική και την κοινή γνώμη  αποτελούν, επιφανειακά τουλάχιστον, παρελθόν. Υπάρχουν βέβαια αρκετά σύννεφα στον ουρανό της, όπως ο εμφύλιος πόλεμος της Ισπανίας που ευρίσκεται σε εξέλιξη, η άνοδος των ακροδεξιών κομμάτων, η έξοδος της Βρετανίας, οι κρυφές προθέσεις της Γερμανίας κοκ., αλλά σε γενικές γραμμές επικρατεί ησυχία – ιδιαίτερα στην Ελλάδα παρά το ότι συνεχίζει να είναι βυθισμένη στην κρίση, με αβέβαιες προοπτικές για το μέλλον της.

Οι συνταξιούχοι και η ελπίδα για καλύτερη «σύνταξη»

Οι δημογραφικές αλλαγές και τα δημοσιονομικά ελλείμματα των χωρών της Δύσης δημιουργούν πιέσεις στο ύψος της συνταξιοδότησης των πολιτών. Η χρηματοοικονομική γνώση και εκπαίδευση καθίσταται πλέον καθοριστική. 

Γράφει ο Ν. Φιλιππάς.

Ο συνταξιοδοτικός αναλφαβητισμός (retirement income illiteracy), η αδυναμία δηλαδή προετοιμασίας και κατανόησης των οικονομικών, επενδυτικών και ασφαλιστικών υποχρεώσεων και αναγκών που θα αντιμετωπίσει ένας πολίτης κατά την περίοδο της συνταξιοδότησής του, είναι ιδιαίτερης σπουδαιότητας τόσο για τη χρηματοοικονομική του ασφάλεια όσο και για τη χρηματοοικονομική του ευημερία, αφού η μετα-συνταξιοδοτική περίοδος σε όλες τις χώρες της Δύσης είναι πλέον ιδιαίτερα μεγάλη.

Πράγματι η ιατρική και φαρμακευτική καινοτομία έχει διπλασιάσει το προσδόκιμο ζωής των πολιτών της Δύσης από τα 42 έτη που ήταν στην αρχή του αιώνα, στα 84 σήμερα.

Το φαινόμενο αυτό αποκτά ιδιαίτερη σημασία στη χώρα μας, μετά τις αλλεπάλληλες μειώσεις που υπέστησαν οι συνταξιούχοι τα τελευταία χρόνια τόσο στις κύριες όσο και στις επικουρικές συντάξεις, του δημογραφικού προβλήματος το οποίο χαρακτηρίζεται ως ιδιαιτέρως οξύ, της αναμενόμενης αύξησης του αριθμού των συνταξιούχων, της δημοσιονομικής προσαρμογής και των πλεονασμάτων που συμφώνησε η χώρα μας για να επιτύχει την πρόσφατη συμφωνία.

Όπως είναι αναμενόμενο, η αντιμετώπιση του δημοσιονομικού προβλήματος και η επίτευξη πλεονασμάτων θα επιφέρει μείωση των δημόσιων δαπανών υγείας και μεταφορά μέρους του κόστους της υγείας και της σύνταξης στους πολίτες.

Ραγδαία αύξηση των εργαζόμενων φτωχών

Πριν πολλά χρόνια η φτώχεια ευδοκιμούσε μεταξύ όσων δεν ήθελαν να εργαστούν και όσων ήθελαν μεν, αλλά δεν μπορούσαν.

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Στη συνέχεια πέρασε στους συνταξιούχους, με την εγκατάλειψη μάλιστα των αναδιανεμητικών συστημάτων και την υιοθέτηση των κεφαλαιοποιητικών να αυξάνει το ποσοστό των φτωχών μεταξύ των συνταξιούχων. Εσχάτως, η φτώχεια ήρθε και στρογγυλοκάθισε μεταξύ των εργαζομένων. «Οι εργαζόμενοι φτωχοί είναι ένα σημαντικό τμήμα στις συνολικές στατιστικές της ανεργίας κι εκτιμάται ότι αποτελούν το 10% των ευρωπαίων εργατών», τονίζει σχετική έρευνα που δόθηκε μόλις πριν λίγες μέρες στη δημοσιότητα (In work poverty in the EU, Eurofound).

Τα συμπεράσματά της έκθεσης δεν θα προκαλούσαν τόσο εντύπωση αν δεν διανύαμε μια περίοδο αυξημένης αισιοδοξίας για την οικονομία της ευρωζώνης. Μετά μάλιστα και την αναβάθμιση της Πορτογαλίας από τον οίκο S&P σε επενδυτικό επίπεδο που σηματοδότησε τη σχετική επιστροφή της στην κανονικότητα αυξάνονται και πληθύνονται αναλύσεις και δημοσιεύματα που υπογραμμίζουν τις επιτυχίες της ευρωπαϊκής οικονομίας, σε τέτοιο βαθμό ώστε οι επιδόσεις της να είναι συγκρίσιμες με αυτές των ΗΠΑ. Μοναδικό μελανό σημείο το γεγονός ότι η καταγεγραμμένη επιτυχία αποδίδεται σε μεγάλο σχετικά βαθμό στη χαλαρή νομισματική πολιτική της ΕΚΤ. Δεν είναι δηλαδή αυτοτροφοδούμενη. «Χρειάζεται προσοχή», έγραφαν οι Financial Times την Τρίτη 19 Σεπτεμβρίου και συνέχιζαν: «Συγκεκριμένα, πρέπει να αναγνωρίσουμε το βαθμό στον οποίο η ανάκαμψη της ευρωζώνης είναι το άμεσο αποτέλεσμα των πολιτικών στήριξης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας – και οι κίνδυνοι από τη διακοπή του πακέτου πολύ άμεσοι», δεδομένου ότι τον Οκτώβριο θα ανακοινωθεί ο ρυθμός μείωσης τη Ποσοτικής Χαλάρωσης από τις αρχές του νέου χρόνου. Η Ποσοτική Χαλάρωση επομένως συνέβαλε στην ανάπτυξη της ευρωπαϊκής οικονομίας μειώνοντας τα επιτόκια δανεισμού, έστω κι αν αποδείχθηκε ότι δεν μπόρεσε να υποκινήσει μια πιο δυναμική τάση μεγέθυνσης, ενώ ήταν μικρής σχετικά διάρκειας.

Το σχόλιο της Δευτέρας – 4 χρόνια «Σχόλιο»

taxheaven

Επιμέλεια
Κωνσταντίνος Ιωαν. Νιφορόπουλος
Ορκωτός ελεγκτής λογιστής – «ΩΡΙΩΝ Α.Ε.Ο.Ε.Λ».
Επιστημονικός Συνεργάτης Taxheaven

Καλημέρα και Καλή Εβδομάδα.

Συμπληρώθηκαν 4 χρόνια από το πρώτο «Σχόλιο της Δευτέρας» [14/10/2013]. Η επισκόπηση και ο σχολιασμός των γεγονότων της προηγούμενης εβδομάδας με σημαντικές δόσεις χιούμορ, λογοτεχνίας, εικόνων, αυτοσαρκασμού, «φιλοσοφίας», «εξυπνάδων»,  κ.λπ,  συνεχίζεται………Όλα τα « Σχόλια » της τετραετίας, μπορείτε να τα δείτε: Ανασκοπήσεις - Σχόλια της Δευτέρας

Γεώργιος Προκοπίου (1876-1940). Ο Σμυρνιός ζωγράφος, φωτογράφος και κινηματογραφιστής αν και έπασχε από βρογχικά, έβαλε «μέσον» για να βρεθεί στο μέτωπο!  Σκιτσάρει και φωτογραφίζει τον ήχο και τον απόηχο των μαχών... ( Εδώ ) Μια ελαιογραφία του Αργυρόκαστρου δεν πρόλαβε να την τελειώσει... Πεθαίνει από συγκοπή καρδιάς στις 20 Δεκεμβρίου 1940.

[Πηγή : Βασίλης Καλαμάρας Τρεις Ζωγράφοι στο Μέτωπο του ΄40]

Eurobank: Πού αποδίδεται η αύξηση των καταθέσεων των νοικοκυριών

Στην αύξηση των καταθέσεων για τέταρτο διαδοχικό μήνα τον Σεπτέμβριο, αναφέρεται, μεταξύ άλλων, η Eurobank, στο τελευταίο οικονομικό δελτίο "7 Ημέρες Οικονομία".

Μάλιστα, με δεδομένο ότι η καταναλωτική δαπάνη των ελληνικών νοικοκυριών παραμένει υψηλότερη από το αντίστοιχο διαθέσιμο εισόδημά τους, δηλαδή η αποταμίευση είναι αρνητική (-9,9% ως ποσοστό του διαθέσιμου εισοδήματος το 2017 Q2), οι αναλυτές της Eurobank καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι στη βραχυχρόνια περίοδο η κύρια πηγή ενίσχυσης των καταθέσεων των νοικοκυριών δεν μπορεί να είναι άλλη από τη μείωση του αποθησαυρισμού ή από την εισροή κεφαλαίων από χρηματοπιστωτικά ιδρύματα της αλλοδαπής. Στη μακροχρόνια περίοδο και με την υπόθεση εισόδου της ελληνικής οικονομίας σε ένα βιώσιμο μονοπάτι οικονομικής μεγέθυνσης, το σύνολο των καταθέσεων των νοικοκυριών δύναται να ενισχυθεί από τη δημιουργία νέου πλούτου (θετική αποταμίευση). 

Με βάση τα στοιχεία που παρατίθενται, το σύνολο των καταθέσεων (και ρέπος) των κατοίκων εσωτερικού (γενική κυβέρνηση, ιδιωτικές επιχειρήσεις και νοικοκυριά) παρουσίασε οριακή μηνιαία αύξηση κατά €56,2 εκατ. τον Σεπτέμβριο 2017. Το αντίστοιχο μέγεθος για το σκέλος της χρηματοδότησης ήταν αρνητικό στα -€972,4 εκατ. 

Η ανατίναξη της γέφυρας του ΓΟΡΓΟΠΟΤΑΜΟΥ (σπάνιο βίντεο)

Ντοκιμαντέρ για την ανατίναξη της Γέφυρας του Γοργοποτάμου στις 25 Νοεμβρίου 1942 μέσα από την αφήγηση του σαμποτέρ ΘΕΜΗ ΜΑΡΙΝΟΥ.

Το ΟΧΙ δεν ήταν καλή επένδυση*

Το Ποντίκι

του Στάθη

Επί πολλά χρόνια τώρα, κάθε φορά που έρχεται η εθνική επέτειος της 28ης Οκτωβρίου, οι ακροδεξιοί ερίζουν με τους δημοκρατικούς αν το ΟΧΙ το είπε ο Μεταξάς ή ο λαός. Ανοησίες! Το ΟΧΙ το είπε ο Τσίπρας.

Ευκολάκι το εύρημα θα μου πείτε. Δεν συμφωνώ. Το ΟΧΙ ο Τσίπρας το είπε στους λαϊκιστές, δεν το είπε στους γερμανούς επενδυτές. Μάλιστα, μόλις προσφάτως, οι επενδυτές Siemens και Bosh προς τιμήν της 28ης Οκτωβρίου εκτέλεσαν εν ψυχρώ την εταιρεία Πίτσος.

Οι επενδυτές μας αγαπάνε. Μας επιτρέπουν να δουλεύουμε με 300 ευρώ τον μήνα. Ή όταν είμαστε άνεργοι, μας αφήνουν να κάνουμε τους τεμπέληδες. Κι αν μας πηδάνε λιγάκι, το κάνουν για το καλό μας, ενώ ταυτοχρόνως μας θαυμάζουν για τις θυσίες μας. Είναι σαν να σου κόβουν το πόδι! Δεν χρειάζεσαι πλέον δύο παπούτσια κι έτσι κάνεις οικονομία! Ευχαριστείς μετά, αυτόν που σου έκοψε το πόδι ή όχι; Θαυμάζει κι εκείνος τη μαλακία που σε δέρνει, ή όχι;

Μηχανή του Χρόνου: Η σύλληψη του Γλέζου και του Σάντα από τους Γερμανούς

Oι Γερμανοί δεν γνώριζαν ότι είχαν στα χέρια τους αυτούς που κατέβασαν τη σβάστικα από την Ακρόπολη. Ο Γερμανός πιλότος που βοήθησε τον Σάντα, επειδή είχε σχέση με μια γνωστή του

Μετά την υποστολή της σβάστικας από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης στις 30 Μαΐου του 1941, ο Μανώλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας προσπάθησαν να διαφύγουν στη Μέση Ανατολή. Όταν έμαθαν ότι ένα σουηδικό πλοίο είχε αγκυροβολήσει στο λιμάνι του Πειραιά για να ξεφορτώσει σιτάρι του Ερυθρού Σταυρού, με τη βοήθεια του πολύγλωσσου παλιού συμμαθητή τους Γιώργου Λαμπή, ήρθαν σε επαφή με έναν άραβα ανθυποπλοίαρχο του πληρώματος. Του ζήτησαν να τους κρύψει στο αμπάρι για να πάνε στη Χάιφα, όπου βρισκόταν τότε το αρχηγείο των ελληνικών δυνάμεων.

Ο Άραβας αρνήθηκε επειδή το πλοίο φρουρούνταν από Γερμανούς, αλλά τους έδωσε οδηγίες για το τι έπρεπε να κάνουν. Το ίδιο βράδυ οι τρεις φίλοι με κίνδυνο να συλληφθούν, κατάφεραν να σκαρφαλώσουν στο καράβι και να κρυφτούν πίσω από τα σακιά με το σιτάρι. Μετά από τρεις ημέρες στην «κρυψώνα» περιμένοντας τον απόπλου, ήταν σε άθλια κατάσταση. Νηστικοί, πεινασμένοι και παγωμένοι από το τσουχτερό κρύο που έκανε τον Φεβρουάριο του 1942. Κάποια στιγμή φώναξαν έναν εργάτη που άδειαζε τα σακιά και τον παρακάλεσαν να τους πάει λίγο νερό. Για να τον δελεάσουν τους έδωσαν ό,τι λεφτά είχαν πάνω τους. Ο εργάτης όμως αντί για νερό τους έφερε τους Γερμανούς.

Η Ελλάδα στη ζώνη της φτώχειας και της εξαθλίωσης

‘Αρθρο του Σπύρου Κότσια

Δεν πρόλαβε να τελειώσει η δεύτερη αξιολόγηση και άρχισαν οι προετοιμασίες για την τρίτη. Τα τεχνικά κλιμάκια κατέφθασαν και ανέλαβαν εργασία στα διάφορα Υπουργεία και ήδη μιλούν για πάνω από 90 «προαπαιτούμενα» που πρέπει να εφαρμόσει άμεσα η Κυβέρνηση, αλλά και για τη λήψη νέων μέτρων, έξω από κάθε συμφωνία, προκειμένου να προχωρήσει και να κλείσει η αξιολόγηση.

Οι πιέσεις των τοκογλύφων που ασκούνται με τη μορφή υποδείξεων, παραινέσεων, φιλικών δήθεν συμβουλών προς την Κυβέρνηση, είναι αφόρητες και δημιουργούν μια ζοφερή εικόνα, ενώ επαναφέρουν το δόγμα του ΣΟΚ στη λήψη των αντιλαϊκών αποφάσεων. Επτά χρόνια μετά την υπογραφή του πρώτου μνημονίου η χώρα εξακολουθεί να βιώνει μια κατάσταση, πρωτοφανούς στα μεταπολεμικά χρονικά, υποανάπτυξης η οποία δεν είναι παρά το αποτέλεσμα μιας συνειδητής πολιτικής επιλογής «εσωτερικής υποτίμησης», η οποία δικαιολογήθηκε στη βάση της δημοσιονομικής κρίσης του ελληνικού κράτους.

Παρόλα αυτά και παρά την εμμονή σε μια πολιτική βίαιων νεοφιλελεύθερων, αντιαναπτυξιακών, αναχρονιστικών μετασχηματισμών η Ελλάδα διατηρεί ένα σημαντικό εθνικό κοινωνικό κεφάλαιο το οποίο όμως θα αξιοποιηθεί σύμφωνα με τα σχέδια που επιβάλλουν οι δανειστές και αποδέχεται ασμένουσα η Ελληνική Κυβέρνηση.

Ευρωπαίοι και Ν.Δ. σπόνσορες του Τσίπρα

Το Ποντίκι

του Σταύρου Χριστακόπουλου

Η αξιωματική αντιπολίτευση απομακρύνεται από το Κέντρο αφήνοντας ζωτικό χώρο στον ΣΥΡΙΖΑ

Ούτε πυροβόλα κροτάλισαν ούτε απειλές ή φωνές διαμαρτυρίας ακούστηκαν κατά την πρώτη επίσκεψη της τρόικας στην Αθήνα. Αντιθέτως όλα πήγαν ομαλά και ήδη ένας σκόπελος, αυτός των εργασιακών, βγήκε από τη μέση με απώλειες μεν, πλην διαχειρί-σιμες, για την κυβέρνηση. Ούτε για τα F-16 έγινε φασαρία ούτε για επιπλέον μέτρα. Με απλά λόγια, η κυβέρνηση την έβγαλε καθαρή σε πρώτη φάση.

Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι η αξιολόγηση περνάει αβρόχοις ποσί. Απλώς δεν συμβαίνει ο χαμός που γινόταν άλλες φορές ή αυτός που αναμενόταν σύμφωνα με τις... πάντα έγκυρες πληροφορίες που διέσπειρε η αξιωματική αντιπολίτευση.

Σημαίνει όμως ότι οι δανειστές -όλες οι πλευρές τους - δείχνουν διατεθειμένες να δώσουν τράτο στην κυβέρνηση έως την τελευταία στιγμή ώστε να κριθεί αν επιτυγχάνονται οι στόχοι, προκειμένου να αποφευχθούν νέα πρεσαρίσματα για το 2018.

Σημαίνει επίσης ότι οι δανειστές, αντί να φορτώνουν υπέρμετρα μια ατζέντα ήδη φορτωμένη με προαπαιτούμενα, προτιμούν να δουν αποτελέσματα και μεταρρυθμίσεις να λειτουργούν αντί να ψηφίζονται και να μένουν στο συρτάρι. Συνεπώς η τρεχάλα για τον Ευκλείδη Τσακαλώτο όχι μόνο δεν σταματάει, αλλά εντείνεται, ώστε να παρουσιαστεί στους δανειστές ο ζητούμενος βαθμός αποτελεσματικότητας.

Éric Toussaint στη Le Monde: Οι κεντρικές τράπεζες και το τζακ ποτ του ελληνικού χρέους

iskra

Για τον Εκπρόσωπο της Επιτροπής για την Κατάργηση των Αδικαιολόγητων Χρεών, από τα προγράμματα «βοήθειας» ωφελήθηκαν οι κεντρικές Τράπεζες παρά ο ελληνικός λαός, τονίζεται σε άρθρο που υπογράφει ο Éric Toussaint, ο οποίος και επισημαίνει επιστολή του Μάριο Ντράγκι προς τον Ευρωβουλευτή Νικόλαο Χουντή, στην οποία, όπως σημειώνει, ο Ντράγκι αναγνωρίζει, ότι οι Κεντρικές Τράπεζες των χωρών μελών της Ευρωζώνης συσσώρευσαν κέρδη ύψους 7,8 δσ. ευρώ χάρη στους ελληνικούς τίτλους, τους οποίους αγόρασε η ΕΚΤ τα έτη 2010-2012 στο πλαίσιο του προγράμματος SMP (Securities Markets Programme).

Σύμφωνα με τον Βέλγο οικονομολόγο Éric Toussaint εκπρόσωπο της Επιτροπής για την Κατάργηση του Χρέους του Τρίτου Κόσμου (CADTM), στα ανωτέρω ποσά προστίθενται και άλλα, τα οποία δεν ανέφερε ο πρόεδρος της ΕΚΤ και που είναι τα κέρδη που αποκόμισε η ΕΚΤ από τις κεντρικές τράπεζες, στο πλαίσιο της λεγόμενης αγοράς NAFA («Συμφωνία για καθαρά χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία»), καθώς και τα κέρδη των 14 χωρών της Ευρωζώνης, που χορήγησαν διμερές δάνειο στην Ελλάδα το 2010 με επιτόκιο περίπου 5%.

Ξέρουμε ποιος θα σου πάρει το σπίτι και πώς;

Του Άγη Βερούτη

Τόσο η Δεύτερη Ευκαιρία όσο και ο Εξωδικαστικός Συμβιβασμός που συνέταξε ο ΣΥΡΙΖΑ, δήθεν προς διόρθωση των ασχημονιών του Κράτους εναντίον των μικρομεσαίων στα τελευταία χρόνια, είναι προσχηματικοί. 

Η Δεύτερη Ευκαιρία είναι ένας νόμος ντροπής, όπου η μελλοντική επιβίωση και δυνατότητα βιοπορισμού του Μικρομεσαίου εναποτίθεται στην έλλειψη απληστίας από τους δικηγόρους των τραπεζών. As if!

Είναι φτιαγμένος με τα συμφέροντα των πιστωτών στο πνεύμα και την ουσία του, και ο Μικρομεσαίος αποδεικνύεται αδιάφορος. Συμπτωματικός.

Όσο για την ταχύτητα της επίλυσης, εξαρτάται από τον εκκαθαριστή. Τον δικηγόρο δηλαδή που θα ορίσει το δικαστήριο!

Ο Εξωδικαστικός Συμβιβασμός σέρνεται χωρίς να έχουν εκδοθεί οι εγκύκλιοι ακόμη, όταν η κυβέρνηση είχε υποσχεθεί εφαρμογή από 3/8/2017. 

Στην πραγματικότητα δεν είναι "εξω"-δικαστικός. Είναι απλά δικαστικός, με άλλο όνομα!

Το Κράτος ευημερεί με πλεονάσματα από τη σάρκα των υπερφορολογημένων, ενώ οι παραγωγικότεροι και σημαντικότεροι για την οικονομία, μικροί εργοδότες που κρατούν το 90% των θέσεων εργασίας της χώρας, Bάλλονται από παντού!

Η «έκτακτη ανάγκη» μονιμοποιείται

Ελευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

Απ’ την άποψη της εργατικής κριτικής ήταν αναμενόμενο. Ειδικά αφού η επί 2 χρόνια διαρκής εξάμηνη ανανέωσή του δεν συνάντησε την πρέπουσα αντίθεση.

Συνεπώς, ο νέος γάλλος πρόεδρος Macron, στις αρχές του ερχόμενου Νοέμβρη δεν θα ανανεώσει για 5^η φορά το «καθεστώς έκτακτης ανάγκης», τις ειδικές νομοθεσίες δηλαδή που ισχύουν στη γαλλία απ’ τον Νοέμβρη του 2015. Θα το κάνει κατάσταση διαρκείας, «νέα κανονικότητα» της δημόσιας τάξης, με έναν καινούργιο νόμο «για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας» (και όχι μόνο).

Το κεντρικό ιδεολογικό δόγμα της μόνιμης κατάστασης «έκτακτης ανάγκης» θα έπρεπε να σημάνει συναγερμό παντού: «αν δεν έχεις κάνει τίποτα παράνομο δεν έχεις λόγο να φοβάσαι»… Δεν έχεις λόγο να φοβάσαι αν μπουκάρει η αστυνομία για να κάνει έρευνα στο σπίτι σου… Καλό θα ήταν να αφήσεις τα “όργανα” να ψάξουν και την κωλοτρυπίδα σου· έχεις να κρυψεις κάτι εκεί; Δεν έχεις λόγο να φοβάσαι αν σε σταματούν στο δρόμο για σωματικό έλεγχο· έχε το νου σου μόνο να κρατάς ψηλά τα χέρια… Δεν έχεις λόγο να φοβάσαι αν αποκλείονται γειτονιές της πόλης που ζεις, ίσως κάπου στα προάστεια, ίσως η δική σου… Να φοβάσαι αν συλλαμβάνονται άλλοι με βάση «υποψίες», ανώνυμες «πληροφορίες», και τα λοιπά… Δεν έχεις κανένα λόγο… Αρκεί «να είσαι καθαρός»… Κοίτα τη δουλειά σου, τρώγε το φαΐ σου, και βγάλε τον σκασμό! That’s it!!

«Γιατί αντιδρούν οι δημόσιοι υπάλληλοι στην αξιολόγηση»

Του Δρ. Φραγκίσκου Γαΐτη

Βιολόγου-Μικροβιολόγου τροφίμων, Προέδρου Συλλόγου Μονίμων Υπαλλήλων Ενιαίου Φορέα Ελέγχου Τροφίμων (ΕΦΕΤ)

Κλείνει περίπου ένα εξάμηνο αντιπαράθεσης μεταξύ δημοσίων υπαλλήλων, διά του επίσημου συνδικαλιστικού οργάνου τους της ΑΔΕΔΥ, η οποία έχει κηρύξει αποχή από κάθε διαδικασία ή ενέργεια που συνδέεται με τη διαδικασία αξιολόγησης του ν. 4369/2016 και της Υπουργού Διοικητικής Ανασυγκρότησης κας Γεροβασίλη, η οποία στην προσπάθεια της να «επιβάλλει» την εφαρμογή της αξιολόγησης, έχει καταφύγει σε αμφιλεγόμενες και σύμφωνα με έγκριτους νομικούς, αντισυνταγματικές (βλέπε άρθρο 36 στο ν. 4489/2017, όπου ουσιαστικά ποινικοποιείται η συμμετοχή σε νόμιμη απεργία) παρεμβάσεις.

Είναι πράγματι «τεμπέληδες» οι δημόσιοι υπάλληλοι που αντιδρούν στην αξιολόγηση, όπως ισχυρίστηκε ο Πρόεδρος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και υπέρμαχος του «μικρού και ευέλικτου δημοσίου»;

Μήπως στην προσπάθεια υλοποίησης άλλης μιας μνημονιακής δέσμευσης, η κυβέρνηση «ξεχνά» το διάλογο, υπολογίζοντας στην αποδεδειγμένη πλέον ανοχή των Ελλήνων;

Λαμβάνοντας υπόψη ότι η αξιολόγηση αποτέλεσε στο παρελθόν, εργαλείο θέσης δημοσίων υπαλλήλων σε διαθεσιμότητα, ο βαθμός ευαισθησίας είναι πολύ μεγαλύτερος και ως εκ τούτου οι όποιες διαβεβαιώσεις από την πολιτική ηγεσία περί του αντιθέτου, όσο ειλικρινείς και να είναι, είναι λογικό να πέφτουν στο κενό.

Η ατομική βαθμολόγηση από τρίτους μας συνοδεύει από το ξεκίνημα σχεδόν της ζωής μας (σχολείο, πανεπιστήμιο, ξένες γλώσσες κλπ) και πάντα αποτελεί εργαλείο με θετικό (προβιβασμός, αριστεία, σημαιοφόρος, ΑΣΕΠ, πρόσληψη, ανάληψη θέσης ευθύνης, κλπ) αλλά και αρνητικό πρόσημο. Και είναι λογικό να υπάρχει κάποιος τρόπος για να διαχωρίζονται οι επιδόσεις ιδίως όταν αυτός περιλαμβάνει ένα κατά κανόνα διαφανή τρόπο αξιολόγησής τους όπως οι εξετάσεις, τα διαγωνίσματα κλπ.

H σχέση Ελλάδας - Ευρωζώνης αναπάντεχα στο προσκήνιο

Από την έντυπη έκδοση της Ναυτεμπορικής

Του Α.Δ.Παπαγιαννίδη

skbllz@hol.gr

Η διήμερη απεργία των δημοσιογράφων εκτόπισε από την κεντρική θέση που της έπρεπε την -εξαιρετικά διαφωτιστική- συνέντευξη του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στον Αλέξη Παπαχελά, στις «Ιστορίες» του ΣΚΑΪ.

Δύο φορές ο άρχων του Eurogroup ανεμνήσθη τη λειτουργία του Grexit -τη μία όταν εκείνος το πρότεινε (ως time-out, ώστε να μπορέσει η Ελλάδα να ανακτήσει την ανταγωνιστικότητά της «ξεκλειδώνοντας» για ένα διάστημα από το ευρώ) στον Βαγγέλη Βενιζέλο. την άλλη όταν το 2015 μετά το δημοψήφισμα του καλοκαιριού ανέφερε ότι «η μεγάλη πλειονότητα των υπουργών Οικονομικών [της Ευρωζώνης], ουσιαστικά, όλοι ήταν της άποψης ότι το καλύτερο για την Ελλάδα ήταν να πάρει ένα time-out με στήριξη της Ευρωπαϊκής αλληλεγγύης». Πάντως για την ώρα, ο προσερχόμενος σήμερα ως φίλος της Ελλάδας Σόιμπλε κατέληξε ότι «το θέμα [Grexit] δεν τίθεται». Και μάλιστα απηύθυνε παραίνεση στα media να μην ανακινούν το ζήτημα, καθώς αυτό «θα οδηγήσει σε κάτι που δεν επιθυμούμε, στην απώλεια της εμπιστοσύνης των αγορών».

Ο Α. Δ. Παπαγιαννίδης

Λίγες μέρες νωρίτερα, στα πλαίσια του 6ου Διεθνούς Συμποσίου Θεσσαλονίκης («Η Ελλάδα το 2018») η υπεύθυνη για την Ευρώπη του Economist Intelligence Unit Joan Hoey, αφού περιέγραψε με σχήμα The ugly-The bad-The good την έως τώρα ελληνική περίπτωση, ασφαλώς καταγράφοντας στοιχεία βελτίωσης (μετά βέβαια από μια βύθιση -25% στο ΑΕΠ, κι ακόμη περισσότερο -65% στις επενδύσεις, με αντίστοιχο κόστος στην κατάρρευση των κομμάτων αλλά και την αποσάθρωση της κοινωνικής συνοχής) αποδέχθηκε την τωρινή σταθεροποίηση και τα κάποια σημάδια ανάκαμψης. Αλλά διερωτήθηκε πώς μια Ελλάδα που έπιασε ρυθμούς ανάπτυξης +0,7% το α’ 6μηνο του 2017 (όταν η Ευρωζώνη πορευόταν με +2,2%), θα μπορούσε να θεωρεί τον εαυτό της ικανοποιημένο… Προσέξτε όμως περισσότερο τη συνέχεια: Συγκρίνοντας την έμφαση που δίνουν οι Έλληνες οσάκις ερωτώνται «στη δημοκρατία» με τη βαθύτερη δυσαρέσκεια από μέρους τους για την πολιτική τους τάξη, αλλά και την αρνητική αντίληψη που έχουν για τους «ειδικούς» (και τον όποιο ρόλο τους στη διακυβέρνηση), η Joan Hoey έφθασε να διερωτηθεί μήπως η αληθινή ανανέωση του πολιτικού προσωπικού στη χώρα θα απαιτούσε «έξοδο από τον οικονομικό και πολιτικό ζουρλομανδύα της Ευρωζώνης».

Το χάσμα μεταξύ χρηματιστηριακών ρεκόρ και οικονομικής ανάπτυξης

Ανάλυση: Πώς εξελίχθηκαν από την κρίση έως σήμερα η ανάπτυξη, η απασχόληση, οι μισθοί και το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών

Από την έντυπη έκδοση της Ναυτεμπορικής

Της Νατάσας Στασινού

nstas@naftemporiki.gr

Οι χρηματιστηριακοί δείκτες καλπάζουν από ρεκόρ σε ρεκόρ, η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται σε σταθερή τροχιά ανάπτυξης, ηγέτες και κεντρικοί τραπεζίτες διακηρύττουν ότι έχουμε αφήσει πίσω την κρίση, που ξέσπασε στις ΗΠΑ το 2007 και μεταδόθηκε ως φονικός ιός το 2008 παγκοσμίως. Πολλοί, όμως, αναγνωρίζουν ότι η απόσταση ανάμεσα στην πορεία των μετοχών και εκείνη της πραγματικής οικονομίας είναι ανησυχητικά μεγάλη.

Έχει λοιπόν ενδιαφέρον να εξετάσουμε πώς εξελίχθηκαν από την κρίση έως σήμερα η ανάπτυξη και η απασχόληση, τι συνέβαινε με τους μισθούς και το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών, την ώρα που στα χρηματιστήρια γινόταν πάρτι.

Πόση ανάπτυξη είχαμε;

Τα γενναιόδωρα σχέδια διάσωσης τραπεζών, τα πακέτα τόνωσης των οικονομιών από τις κυβερνήσεις, αλλά και οι ενέσεις άνω των 10 τρισ. δολαρίων από τις μεγάλες κεντρικές τράπεζες του πλανήτη είχαν ως αποτέλεσμα στις αγορές να περάσουμε πολύ γρήγορα από την ελεύθερη πτώση στην απογείωση. Η επιστροφή σε υγιείς οικονομικές συνθήκες αποδείχθηκε, ωστόσο, πολύ πιο σύνθετη και χρονοβόρα διαδικασία.

Δεν ήταν ομοιόμορφη η εικόνα ανά τον πλανήτη. Στις ΗΠΑ η ανάκαμψη επετεύχθη ταχύτερα και πιο δυναμικά.

Καλή δύναμη

analyst

Η κυλιόμενη χρεοκοπία που βιώνουμε, σε συνδυασμό  με την αδυναμία συνεννόησης των κομμάτων, δεν μας επιτρέπουν καμία θετική προοπτική για το μέλλον – ενώ δεν είναι λογικό να περιμένουμε «τον από μηχανής θεό» ή να ελπίζουμε στην αλλαγή πολιτικής εκ μέρους της Γερμανίας.

.

Άποψη

Επαναλαμβάνοντας ελαφρά διαμορφωμένη μία προηγούμενη αναφορά μας, το θέμα της Ελλάδας σήμερα δεν είναι ασφαλώς το καταλληλότερο σύστημα, όπως ο φιλελευθερισμός ή ο σοσιαλισμός, για το μέγεθος και για τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των Πολιτών της – ούτε η καταπολέμηση των ελαττωμάτων της, η οποία είναι ασφαλώς εφικτή από μία κυβέρνηση που έχει πραγματικά την πρόθεση να το επιτύχει. Έχουμε δε αναφερθεί στο «τρίπτυχο της ελληνικής λύσης» (πλεονασματικός προϋπολογισμός, πλεονασματικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, χαμηλό εξωτερικό χρέος) το οποίο προϋποθέτει, μεταξύ άλλων, την ανάκτηση της εμπιστοσύνης στην πολιτική της εξουσία – ενώ η χώρα μας διαθέτει τον απαιτούμενο «πλούτο» για να τα καταφέρει, υλικό και ανθρώπινο.

Το θέμα είναι η σημερινή κατάσταση της οικονομίας μας, μετά από τα οκτώ χρόνια της ύφεσης και των καταστροφών που μας προκάλεσαν τα μνημόνια – χωρίς να έχουν επιλύσει κανένα απολύτως πρόβλημα της χώρας μας, με τα δύο βασικά ελαττώματα μας (αναποτελεσματικός κρατικός μηχανισμός, διαφθορά), να έχουν μάλλον μεγεθυνθεί αντί να καταπολεμηθούν. Ταυτόχρονα έχει αυξηθεί η φοροδιαφυγή λόγω των υπερβολικών φόρων, αφενός μεν εις βάρος των δημοσίων εσόδων, αφετέρου εντείνοντας τις εισοδηματικές ανισότητες – αφού «επωφελούνται» μόνο ορισμένοι, αυτοί δηλαδή που έχουν τη δυνατότητα και δεν διστάζουν να φοροδιαφεύγουν,  εις βάρος των υπολοίπων. Έτσι μειώνεται συνεχώς η ζήτηση (κατανάλωση), οπότε το ΑΕΠ, τα έσοδα του δημοσίου κοκ. – με αποτέλεσμα να συνεχίζεται το καθοδικό σπιράλ του θανάτου, το οποίο δυστυχώς δεν έχει τέλος.