του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Δεν ήρκεσε η απεργία των δημοσιογράφων, που συνέπεσε με την προβολή της συνέντευξης του φίλου της Ελλάδας Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε (πάντως την ιδέα του να τού στηθεί ανδριάντας αναγνώρισης από τους Έλληνες την απέσυρε, χαρακτηρίζοντας την ρητώς Witze/αστείο) στον Αλέξη Παπαχελά, για να χάσει αυτή η ενδιαφέρουσα μαρτυρία την εμβέλειά της. Ευτυχώς – γιατί πρόκειται για κάτι που, ενώ είναι εξ ορισμού εφήμερο, αξίζει/πρέπει να καταγραφεί στον σκληρό δίσκο μνήμης όσων θέλουν να έχουν άμεσο, πρωτογενές υλικό για την παρακολούθηση και αξιολόγηση της Ελλάδας των Μνημονίων. Και τι το πιο άμεσο από την μαρτυρία εκείνου του Υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας, «ιδιοκτήτη» του Eurogroup, ο οποίος είδε να περνούν 6 ομόλογοί του Έλληνες ΥΠΟΙΚ (συν κάποιοι τελείως μεταβατικοί), ή πάλι 3 Ελληνες Πρωθυπουργοί (συν ένας ειδικού σκοπού, συν ένας υπηρεσιακός);
Μια λέξη για την τεχνική του Αλέξη Παπαχελά, δηλαδή εκείνη των βραχύλογων/αμέσων ερωτήσεων την οποία με απόλυτη αποτελεσματικότητα – άμα ο συνευταξιαζόμενος θέλει να μιλήσει, άμα έχει ουσία να πει και άμα δεν φοβάται να πει… - ακολούθησε: έδειξε πώς μπορεί να λειτουργήσει το είδος «συνέντευξη».
Επί της ουσίας , τώρα. Το πρώτο φαινόμενο ήταν εκείνο των θαυμαστικών σχολίων για την σοβαρότητα/gravitas του Σώϋμπλε. Όχι μόνον, δε, απ’ εκείνους που την επιστράτευσαν την αρετή αυτή για να ξηλώσουν την διαπραγμάτευση Βαρουφάκη (λες και χρειαζόταν ξήλωμα!…) ή/και για να ασκήσουν λίγην ακόμη αντιπολίτευση στην σημερινή Κυβέρνηση. Αν περιδιαβάσει κανείς το Διαδίκτυο – που, λόγω της απεργίας, έγινε μαγνήτης των σχετικών σχολίων –, θα δει την θαυμαστικότητα έναντι της απόρριψης σε λόγο 3:1. Η εξήγηση; Την δανειζόμαστε από τον Λευτέρη Κουσουλη: «Τα θαυμαστικά για Σόιμπλε εκφράζονται επειδή είναι ξένος. Η καθυστερημένη συνείδηση έχει πάντα ένα δέος για το εξωγενές, για το εισαγόμενο». Πλέον, ου!
Πιο κοντά στον πυρήνα των πραγμάτων, ο Σώϋμπλε εξηγεί – σαν άλλος Βαρουφάκης, του οποίου αποτελεί εν πολλοίς το αντεστραμμένο είδωλο – ότι σε όλα του τα βήματα, σε όλες του τις επιλογές, είχε δίκιο. Βέβαια, επειδή «έτσι πρέπει», δέχθηκε ότι στην διαχείριση της Ελληνικής κρίσης έκανε και λάθη, αφού «ένας πολιτικός που ισχυρίζεται ότι δεν έχει κάνει λάθη, σαν να ομολογεί ότι είναι ηλίθιος». Μετά όμως απ’ αυτήν την ντόμπρα εξήγηση, επανέρχεται ο πονηρός Βαλκάνιος που ζήσαμε: «Δεν θεωρώ σκόπιμο να επανέρχεται κανείς στο παρελθόν». Άρα... καλή η παραδοχή λαθών, αλλά όχι και να τα πούμε!
Κατά τα άλλα, είναι υπέροχος (σώου στον καθρέφτη) όταν ξηλώνει διαδοχικά Βαγγέλη Βενιζέλο στον οποίο πρότεινε – παραδεχόμενος, μεγαλόψυχα, ότι «εγώ ο ίδιος δεν θάθελα να αναγκαστώ να επιβάλω τέτοιες μεταρρυθμίσεις στην Γερμανία», άρα πώς να τις φέρει ο δυστυχής Β.Β. στους δικούς του! – το ιστορικό πλέον time-out/ πρόσκαιρο Grexit, που θα επέτρεπε ανάκτηση ανταγωνιστικότητας μέσω υποτίμησης. Ύστερα Αντώνη Σαμαρά, για τον οποίο πατρικά σχεδόν δέχεται ότι «κατά την τελευταία χρονιά της Κυβέρνησής του η Ελλάδα σημείωσε μεγάλη πρόοδο», αλλά… κάποια στιγμή του ζήτησε «διάλειμμα στις μεταρρυθμίσεις». Και τον έφαγε η μαρμάγκα.
Τελευταία, δε, παραλείποντας πάντως τον Γιάννη Στουρνάρα (ο οποίος άκουσε απ’ εκείνον το ιστορικα απαξιωτικό «forget it Yannis!» για την οποιασδήποτε ελάφρυνση του χρέους), ξηλώνει και τον Αλέξη Τσίπρα. Αυτού, του ευχήθηκε ενόψει 2015 «να μην κερδίσει τις εκλογές [του Ιανουαρίου 2015] γιατί δεν θα μπορούσε να τηρήσει τις υποσχέσεις του». Καλά, με τον Γιάνη Βαρουφάκη ούτε καν ασχολείται, ακόμη πιο απαξιωτικά. Πάντως, «σεβάστηκε τον Τσίπρα» όταν εκείνος πήγε στις δεύτερες εκλογές, του Σεπτεμβρίου 2015 μη δυνάμενος να τηρήσει τις υποσχέσεις που είχε δώσει. Εδώ λοιπόν, στο φινάλε, ο φίλος της Ελλάδας Βόλφι παρουσιάζεται σαν το λιοντάρι που – φιλικά πάντα – εξηγεί ότι όλες οι αντιλόπες που κυνήγησε είχαν άδικο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου