Ευρωπαίοι και Ν.Δ. σπόνσορες του Τσίπρα

Το Ποντίκι

του Σταύρου Χριστακόπουλου

Η αξιωματική αντιπολίτευση απομακρύνεται από το Κέντρο αφήνοντας ζωτικό χώρο στον ΣΥΡΙΖΑ

Ούτε πυροβόλα κροτάλισαν ούτε απειλές ή φωνές διαμαρτυρίας ακούστηκαν κατά την πρώτη επίσκεψη της τρόικας στην Αθήνα. Αντιθέτως όλα πήγαν ομαλά και ήδη ένας σκόπελος, αυτός των εργασιακών, βγήκε από τη μέση με απώλειες μεν, πλην διαχειρί-σιμες, για την κυβέρνηση. Ούτε για τα F-16 έγινε φασαρία ούτε για επιπλέον μέτρα. Με απλά λόγια, η κυβέρνηση την έβγαλε καθαρή σε πρώτη φάση.

Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι η αξιολόγηση περνάει αβρόχοις ποσί. Απλώς δεν συμβαίνει ο χαμός που γινόταν άλλες φορές ή αυτός που αναμενόταν σύμφωνα με τις... πάντα έγκυρες πληροφορίες που διέσπειρε η αξιωματική αντιπολίτευση.

Σημαίνει όμως ότι οι δανειστές -όλες οι πλευρές τους - δείχνουν διατεθειμένες να δώσουν τράτο στην κυβέρνηση έως την τελευταία στιγμή ώστε να κριθεί αν επιτυγχάνονται οι στόχοι, προκειμένου να αποφευχθούν νέα πρεσαρίσματα για το 2018.

Σημαίνει επίσης ότι οι δανειστές, αντί να φορτώνουν υπέρμετρα μια ατζέντα ήδη φορτωμένη με προαπαιτούμενα, προτιμούν να δουν αποτελέσματα και μεταρρυθμίσεις να λειτουργούν αντί να ψηφίζονται και να μένουν στο συρτάρι. Συνεπώς η τρεχάλα για τον Ευκλείδη Τσακαλώτο όχι μόνο δεν σταματάει, αλλά εντείνεται, ώστε να παρουσιαστεί στους δανειστές ο ζητούμενος βαθμός αποτελεσματικότητας.

Τέλος, σημαίνει ότι η σκέψη όλων όσοι εμπλέκονται στο ελληνικό θέμα βρίσκεται περισσότερο στις μεγάλες συζητήσεις για την επόμενη μέρα, παρά στο «τρεις το λάδι, τρεις το ξίδι, έξι το λαδόξιδο».

Ευρωπαϊκή προτεραιότητα

Αν βάλουμε στον λογαριασμό όλες τις δηλώσεις στήριξης που έχουν λάβει το τελευταίο διάστημα ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του από κορυφαίους παράγοντες των δανειστών (Σόιμπλε, Λαγκάρντ, Ντάισελμπλουμ, Μοσκοβισί κλπ.) για την πορεία της χώρας και τα κυβερνητικά επιτεύγματα ή ακόμη και τη δήλωση στήριξης του Τραμπ για το χρέος και την επιστροφή στην ανάπτυξη, τότε είναι προφανές ότι το «success story» του Τσίπρα έχει... σπόνσορες τους δανειστές.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι η ατζέντα των Ευρωπαίων δανειστών είναι όντως επικεντρωμένη στο τέλος των μνημονίων, η ύπαρξη των οποίων σε μία μόνο χώρα αποτελεί πλέον μια ντροπή για την Ευρώπη, μια υπόμνηση των αποτυχιών της σε όσα αφορούν τη διαχείριση της κρίσης.

Οι πολιτικοί ηγέτες της Γηραιάς Ηπείρου πρέπει πλέον να διαπραγματευτούν σοβαρές αλλαγές στο θεσμικό στάτους της ευρωζώνης και της Ε.Ε. ώστε οι στρατηγικές επιλογές των προτιμώμενων μεταρρυθμίσεων, της λιτότητας, των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών και της εργασιακής - ασφαλιστικής απορρύθμισης να είναι κοινές για όλους και να μην αποτελούν μνημονιακές εξαιρέσεις για χώρες σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.

Στο πλαίσιο αυτό είναι σχεδόν έτοιμες οι προβλέψεις για το νέο καθεστώς του ESM ως Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου, στο οποίο αναμένεται να προβλέπονται, μεταξύ άλλων, και δυνατότητες για χρεοκοπία εντός του ευρώ.

Ο σημαντικότερος, όμως, λόγος για να τελειώνουν τα μνημόνια είναι ότι οι Ευρωπαίοι αρνούνται πλέον να χρηματοδοτούν τη μακρά πορεία εξόδου της Ελλάδας από το καθεστώς χρεοκοπίας, αφού ήδη πολλές χώρες είναι αντίθετες με τη συνέχιση της λογικής «δάνεια έναντι μεταρρυθμίσεων».

Υπ’ αυτήν την έννοια πριμοδοτούν την «καθαρή έξοδο» που επιδιώκει ο Τσίπρας, η οποία θα συνοδεύεται από πλήρη έξοδο στις αγορές. Εξ’ άλλου η αυστηρή επιτήρηση θα συνεχιστεί έως την αποπληρωμή του 75% των δανείων που έχουμε λάβει από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και τις χώρες. Αν πάλι το πράγμα στην Ελλάδα «μπουκώσει» στο μέλλον, είτε στον τομέα των μεταρρυθμίσεων είτε λόγω του όγκου του χρέους, τότε προφανώς θα επιληφθεί ο υπό δημιουργία ESM με τους όρους που θα ενσωματωθούν στο καταστατικό του.

Πιο γενναιόδωρη... η Ν.Δ.

Όμως η κυβέρνηση έχει έναν ακόμη - εσωτερικό αυτή τη φορά -σπόνσορα στο «success story» που έχει στα σκαριά: τη... Νέα Δημοκρατία. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το τελευταίο διάστημα, κάνει τα πάντα ώστε να απολέσει το όποιο ρεύμα επανόδου στην εξουσία.

Έτσι κι αλλιώς το ρεύμα αυτό δεν ήταν ποτέ πραγματικά ισχυρό: το δημοσκοπικό προβάδισμα, ακόμη και στα υψηλότερα επίπεδά του, οφειλόταν κυρίως στην αποστασιοποίηση ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ του 2015, οι οποίοι ωστόσο δεν μετακινούνταν σε άλλο κόμμα, αλλά παρέμεναν στη λεγόμενη «γκρίζα ζώνη» των δημοσκοπήσεων. Επομένως η δημοσκοπική «διόρθωση» της τελευταίας περιόδου είναι μια μάλλον φυσιολογική εξέλιξη, αν και ακόμη παραμένει άγνωστο σε ποιο επίπεδο θα μπορούσε να φτάσει.

Η Ν.Δ., όπως γράφουμε και στη στήλη «Κατά Βάθος», είναι εγκλωβισμένη στην απώλεια πολιτικής ατζέντας, την οποία συνεπάγονται οι πρόσφατες συμφωνίες της κυβέρνησης Τσίπρα με τους δανειστές. Προκειμένου λοιπόν να διαμορφώσει μια ατζέντα εκλογών, επιλέγει μια πολιτική ρήξης με τα μετριοπαθή κεντρώα στρώματα, την οποία ο Άδωνις Γεωργιάδης - χωρίς ίχνος παρέμβασης από τον Κυριάκο Μητσοτάκη - βαθαίνει ακόμη περισσότερο δηλώνοντας δημοσίως ότι το Κέντρο δεν έχει θέση σε ένα δεξιό κόμμα και ότι η όποια συνύπαρξη των δύο χώρων στη Ν.Δ. έχει ημερομηνία λήξεως.

Με άλλα λόγια η Ν.Δ. δείχνει διατεθειμένη (;) να αφήσει μεγαλύτερο περιθώριο απεύθυνσης του ΣΥΡΙΖΑ στους κεντρώους δημιουργώντας ένα ακόμη πρόβλημα στον εαυτό της, πέρα από τον περιορισμό της πολυσυλλεκτικότητάς της: τις τεράστιες εσωτερικές δυσκολίες που θα προκύψουν σε όσους - π.χ. στη ΔΗΣΥ - ενδεχομένως θα έβλεπαν θετικά το ενδεχόμενο συγκυ-βέρνησης μαζί της.

Ομολογουμένως, από όλους τους σπόνσορες του «success story» του Τσίπρα, η Ν.Δ. φαίνεται να είναι ο πιο γενναιόδωρος...