Σελίδες

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2016

Ιστορικά διδάγματα εθνικής επιβίωσης και αλληλεγγύης

freepen

του Κωνσταντίνου Χολέβα

Πώς επιβιώνει ο Ελληνισμός σε δύσκολες περιόδους; Από που αντλούν οι Έλληνες διδάγματα κοινωνικής αλληλεγγύης σε εποχές κρίσης ή υποδούλωσης; Ποια η πολιτιστική, εκπαιδευτική και φιλανθρωπική δράση της Ορθόδοξης Εκκλησίας κατά τη διάρκεια των αιώνων;
Αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα απαντήθηκαν από εκλεκτούς επιστήμονες κατά το Β΄ Διεθνές Επιστημονικό Συνέδριο της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, το οποίο πραγματοποιήθηκε στο Διορθόδοξο Κέντρο της Μονής Πεντέλης, στις 22 και 23 Νοεμβρίου. Εντάσσεται στη σειρά δέκα Συνεδρίων που ανέλαβε να οργανώσει η Ειδική Συνοδική Επιτροπή Πολιτιστικής Ταυτότητος, ένα κάθε χρόνο, ώστε το δέκατο να συμπέσει με τα 200 χρόνια από τη Μεγάλη Ελληνική Επανάσταση (1821-2021).
Το φετινό συνέδριο είχε τίτλο: «Η ζωή των υποδούλων Ελλήνων επί Τουρκοκρατίας: Καταπίεση- Κοινοτισμός- Πᾳιδεία». Στην πρώτη ενότητα στην οποία παρέστη και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, ακούσαμε πώς διατηρήθηκε η συνείδηση της ελληνικής συνέχειας και πώς η Ορθοδοξία συνδέεται άρρηκτα με την εθνική μας ταυτότητα. Ρωμηοί, Γραικοί και Έλληνες είναι τα τρία ονόματα του Γένους, τα οποία εναλλάσσονται στις γραπτές πηγές και ουσιαστικά δεν διαφέρουν μεταξύ τους. Άλλωστε και στην Ιλιάδα του Ομήρου οι Έλληνες πάλι με τρία ονόματα αναφέρονται: Αχαιοί, Δαναοί και Αργείοι. Σημασία δεν έχουν τα ονόματα, αλλά η συνείδηση. Οι ομιλητές απέδειξαν ότι και οι κληρικοί ιεροκήρυκες και οι λόγιοι συγγραφείς και ο απλός λαός είχαν συνείδηση ιστορικής ενότητος. Οι αρχαίοι ζουν μέσα στα κηρύγματα, στα μαθήματα, στις διηγήσεις της Φυλλάδας του Μεγαλέξανδρου. Από το 1204 όταν οι Φράγκοι καταλαμβάνουν την Κωνσταντινούπολη αναπτύσσεται η Μεγάλη Ιδέα της απελευθερώσεως όλων των ελληνικών εδαφών. Η Ιδέα ανδρώνεται μετά την Άλωση από τους Τούρκους το 1453 και αποκρυσταλλώνεται φραστικά το 1844 με την ιστορική ομιλία του Ιωάννη Κωλέττη στη Βουλή των Ελλήνων.

Ο Διανοούμενος Πλην Όμως Ηλίθιο

Outside the Wall


Nassim Nicholas Taleb
Δοκιμιογράφος, Ακαδημαϊκός, Στατιστικολόγος, Αναλυτής ρίσκου, Flauneur
Πηγή: e-kozani
Αυτό το οποίο βιώνουμε διεθνώς, από την Ινδία μέχρι το Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ, είναι η επανάσταση ενάντια στον κλειστό κύκλο όσων «χαρτογιακάδων» χαράσσουν πολιτική χωρίς «να παίζεται το δικό τους κεφάλι» (που δεν έχουν να χάσουν κάτι) και ενάντια σε δημοσιογράφους που έχουν πληροφορίες «εκ των έσω», ενάντια σε αυτήν την τάξη πατερναλιστικών ημί-διανοουμένων ειδικών με πτυχία από τα πρωτοκλασάτα Ivy League Πανεπιστήμια της Αμερικής, την Οξφόρδη - το Καιμπριτζ, ή με πτυχία παρόμοιας κατηγορίας με βάση το όνομα του Πανεπιστημίου, οι οποίοι υποδεικνύουν σε όλους εμάς τους υπόλοιπους 1) τι να κάνουμε, 2) τι να τρώμε, 3) πώς να μιλούμε, 4) πώς να σκεφτόμαστε.... και 5) ποιον να ψηφίζουμε.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι ο μονόφθαλμος στην συγκεκριμένη περίπτωση ακολουθεί τον τυφλό: αυτά τα αυτό-προσδιοριζόμενα μέλη της «ιντελιγκέντσια», δεν μπορούν να δουν την τύφλα τους, πράγμα που σημαίνει ότι δεν είναι αρκετά έξυπνοι, ώστε να ορίσουν την εξυπνάδα και κατά συνέπεια «κυνηγούν την ουρά τους» - η κύρια τους όμως δεξιότητα είναι η ικανότητα να περνούν εξετάσεις τις οποίες γράφουν άνθρωποι σαν κι αυτούς. Με εργασίες ψυχολογίας οι οποίες είναι αντιγραφές σε ποσοστό λιγότερο από 40%, με διατροφικές συμβουλές που αντιστρέφονται έπειτα από 30 χρόνια λιποφοβίας, με μακροοικονομικές αναλύσεις που λειτουργούν χειρότερα κι από αστρολογικές προβλέψεις, με τον διορισμό του Μπερνάνκε (ως Προέδρου στην Ομοσπονδιακή Τράπεζα των Ηνωμένων Πολιτειών), ο οποίος δεν ήξερε απολύτως τίποτε για τους κινδύνους, και με φαρμακευτικές δοκιμές που αντιγράφουν στην καλύτερη περίπτωση η μία την άλλη μόνον κατά το 1/3 των περιπτώσεων, οι άνθρωποι δικαιούνται απολύτως να βασίζονται στο δικό τους προγονικό ένστικτο και να ακούνε τις γιαγιάδες τους (ή τον Μονταίν και τέτοιου είδους φιλτραρισμένη κλασσική γνώση) που έχουν πολύ καλύτερα καταγεγραμμένα αποτελέσματα από εκείνους τους άσχετους που χαράσσουν πολιτική.

Περί οικονομικού ορθολογισμού (Αμφιβάλω άρα υπάρχω)

Νέα Κρήτη


Η συζήτηση περί ορθολογισμού, με αντικείμενο την πηγή της Γνώσης γενικά, είναι τόσο παλιά όσο και η φιλοσοφία. Οι φυσικοί ή οι υλιστές, ή οι εμπειριοκράτες φιλόσοφοι και οι επίγονοί τους θεωρούν τη Γνώση ως αποτέλεσμα έρευνας, επεξεργασίας και ανάλυσης των πληροφοριών που φέρνουν οι αισθήσεις από το εξωτερικό περιβάλλον στον εγκέφαλο και παίρνουν την μορφή των αντίστοιχων εμπειριών των ανθρώπων που, ως επιστημονικά έγκυρη και κοινωνικά χρήσιμη Γνώση, προσδιορίζυν την ατομική συμπεριφορά και προσανατολίζουν την συλλογική δράση μας.
Γράφει ο Κώστας Λάμπος
claslesdemocracy@gmail.com
http://www.classlessdemocracy.blogspot.com,
Αντίθετα οι ιδεαλιστές, οι μεταφυσικοί ή ορθολογιστές φιλόσοφοι θεωρούν ως κύρια πηγή της Γνώσης την "αποκάλυψη", δηλαδή τον "ορθό λόγο" (ratio) που σχετίζεται με το λεγόμενο "φυσικό φως", την "αθάνατη ψυχή" και τελικά με το φετίχ της εξουσίας τον "θεό", τον λεγόμενο "δημιουργό" του κόσμου και των ανθρώπων.
Είναι προφανές ότι αυτή η διαμάχη υπαγορεύεται από το γεγονός ότι οι δυό πλευρές διαφωνούν ως προς τον σκοπό και τη χρησιμότητα της Γνώσης. Οι φυσικοί φιλόσοφοι αντιλαμβάνονται τη Γνώση ως συλλογικό επίτευγμα και γι αυτό την θεωρούν χρήσιμη δύναμη εξυπηρέτησης του κοινωνικού Είναι, του Εμείς, του Όλου και όχι αποκλειστικά και μόνο του ατόμου ή του μέρους, γιατί η πείρα δείχνει ότι όταν ευημερεί το σύνολο, τότε ευημερούν και τα άτομα, ενώ αντίθετα όταν η επιδίωξη είναι η ευημερία των ξεχωριστών ατόμων τότε δεν ευημερούν όλα τα άτομα και το κοινωνικό σύνολο χάνει την συνοχή και την ενότητά του, πράγμα που το οδηγεί στην παρακμή.

Τουρκικά-αλβανικά γαυγίσματα*

Το Ποντίκι


του Δημήτρη Μηλάκα
Άγκυρα και Τίρανα εκμεταλλεύονται την αδυναμία της χώρας και διεκδικούν ό,τι θυμούνται
Έτσι όπως είναι τα πράγματα – εντός και εκτός της χώρας – αποκτά ιδιαίτερη σημασία ένα παλιό «αξίωμα» που σε γενικές γραμμές λέει: Με τις εξελίξεις στα εθνικά θέματα είναι απίθανο να κερδίσεις εκλογές, αλλά πολύ πιθανό να τις χάσεις. Με άλλα λόγια, οι πολιτικές πιστώσεις από επιτυχείς χειρισμούς σε θέματα εξωτερικής πολιτικής είναι ελάχιστες. Αντίθετα, οι αποτυχίες κοστίζουν βαρύτατα.
Ένα ακόμη «αξίωμα» γενικότερης χρήσης είναι αυτό με το οποίο βρίσκεται αντιμέτωπη η ελληνική κυβέρνηση και η χώρα τη δεδομένη χρονική συγκυρία: Όσο πιο αδύναμη είναι η θέση που βρίσκεται κάποιος τόσο μεγαλύτερη είναι η πίεση που δέχεται από «φίλους», «συμμάχους», αντιπάλους και εχθρούς. Στην προκειμένη περίπτωση κανείς δεν αμφισβητεί ότι η χώρα βρίσκεται από κάθε άποψη (οικονομική, πολιτική, κοινωνική) στα χειρότερά της. Το γεγονός αυτό προφανώς εξηγεί τους λόγους για τους οποίους κλιμακώνεται η πίεση που δέχεται το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση για διευθετήσεις στο σύνολο των ανοιχτών ζητημάτων εξωτερικής πολιτικής: Κυπριακό, Ελληνοτουρκικά, ελληνοαλβανικές σχέσεις, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο βρίσκονται τους τελευταίους μήνες στο διπλωματικό προσκήνιο και βαραίνουν το ήδη ασήκωτο φορτίο που σηκώνει λόγω της οικονομικής - πολιτικής εποπτείας η χώρα.

Γιώργος Καπόπουλος: Κοντά σε μη αναστρέψιμη διάλυση η Ευρωζώνη

Νέα Κρήτη


Το δημοψήφισμα στην Ιταλία την ερχόμενη Κυριακή, ενδέχεται να επιβεβαιώσει την επιτάχυνση της διάλυσης στην Ευρωζώνη, όπου η Γερμανική αδιαλλαξία ακόμη και για εσωτερικούς πολιτικούς λόγους, οδηγεί σε μη αναστρέψιμες καταστάσεις όλη την Ε.Ε., δηλώνει ο αναλυτής διεθνών γεγονότων στο «Έθνος» Γιώργος Καπόπουλος, μιλώντας στο Ράδιο 9.84.
Υπό το βάρος αρνητικών εξελίξεων σε σημαντικές χώρες της Ε.Ε., είναι αμφίβολο πλέον για τον Γ.Καπόπουλο αν θα ακούσουμε ποτέ ξανά την Ελλάδα, ως το «παράδειγμα τιμωρίας» στην ευρωζώνη.
Για το Κυπριακό τέλος, σημείωσε ότι ο ελληνισμός πρέπει να αντιληφθεί ότι η όποια λύση θα είναι επώδυνη, από τη στιγμή που η κατοχή στο Βόρειο τμήμα της Κύπρου, είναι προϊόν μίας πολεμικής ήττας το 1974.

Νοσεί η ελληνική δημόσια διοίκηση;

ardin-rixi

Η ασθένειά της δεν είναι ανίατη
Του Στράτου Μεϊντανόπουλου από την Ρήξη φ. 128 
Η πρώτη μου εμπειρία από δημόσιο της αλλοδαπής ήταν στη Γερμανία, το μακρινό 1989. Ως φοιτητής, χρειαζόμουν κοινωνική ασφάλιση, προσήλθα λοιπόν στη σχετική υπηρεσία εφοδιασμένος με ένα ελληνικό πιστοποιητικό. Η πρώτη μου έκπληξη ήταν όταν ρώτησα ποιος είναι ο αρμόδιος υπάλληλος και μου υποδείχθηκε πάραυτα, χωρίς να περάσω από πολλούς αρμόδιους και χωρίς κανείς να με ρωτήσει δυσαρεστημένα ποιος με έστειλε εδώ. Η μεγαλύτερη έκπληξη, όμως, ήταν όταν εξήγησα τον σκοπό της επίσκεψής μου: Περίμενα να μου ζητηθούν επίσημες μεταφράσεις, επικυρωμένες από διάφορες αρχές, σφραγισμένες από ακόμα περισσότερες αρχές, οι οποίες θα έπρεπε να προσκομιστούν με ένα κατάλογο άλλων δικαιολογητικών, τα οποία με τη σειρά τους θα έπρεπε να είναι επικυρωμένα κ.ο.κ. Αντ’ αυτού ο υπάλληλος μού ζήτησε να του πω, στα γερμανικά, τι λέει το ελληνικό έγγραφο. Όταν τελείωσα την πρόχειρη αυτή διερμηνεία, μου ανακοίνωσε ότι η αίτησή μου εγκρίνεται! Φαίνεται διέγνωσε την έκπληξή μου και μου είπε ότι ασφαλώς και με εμπιστεύεται ότι του μετέφερα επακριβώς το περιεχόμενο του ξένου εγγράφου.
Ό σοι είχαν επαφές με το ελληνικό Δημόσιο τις τελευταίες δεκαετίες ίσως να μοιράζονται την τότε εκπληξή μου. Πολλοί έχουν ακόμα και σήμερα να διηγηθούν ιστορίες καθημερινής απελπισίας από επαφές με δημόσιες υπηρεσίες. Έκτοτε, όμως, έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Αν η εικόνα της κυρίας που πλέκει αντί να εξυπηρετεί το κοινό εξακολουθεί να υφίσταται σε διάφορες παραλλαγές, δεν είναι πια η κυρίαρχη. Μεγάλο μέρος των υπαλλήλων έχει πλέον προσληφθεί με αξιοκρατικές διαδικασίες. Τα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών είναι στο ύψος της ονομασίας που φέρουν. Αρκετές υπηρεσίες προσφέρονται ηλεκτρονικά.
Είναι αλήθεια ότι το ελληνικό κράτος παραμένει και γραφειοκρατικό και κομματικό. Τμήματά του εξακολουθούν να αποτελούν όργανο πελατειακών συμφερόντων, άντρο διαπλοκής και ιμάντα διαβίβασης της μικροκομματικής πολιτικής, έτσι όπως το έχουν απαθανατίσει είτε παλαιότεροι ηθογράφοι είτε, ακόμα πιο καυστικά, ο Κονδύλης στην «Καχεξία του αστικού στοιχείου στην νεοελληνική ιδεολογία». Ωστόσο, μετά από κάποια χρόνια ως «πελάτης», κυρίως, ως συνομιλητής, δευτερευόντως, δημοσίων υπηρεσιών, αλλά και με βάση την εμπειρία από την –εύρυθμα λειτουργούσα– δημόσια διοίκηση της ΕΕ, προσωπική μου πεποίθηση είναι ότι ο ελληνικός δημόσιος τομέας λειτουργεί σήμερα, στο σύνολό του, με έναν ανεκτό τρόπο και παράγει έργο. Για την ακρίβεια, έργο παράγουν πολλές νησίδες αποτελεσματικής λειτουργίας ή και πραγματικής αριστείας, οι οποίες ξεχωρίζουν μέσα στον ωκεανό της κομματοκρατίας. Κάποιος με σφαιρικότερη εποπτεία του ελληνικού δημοσίου θα μπορούσε να πει αν πρόκειται για ελάχιστες, μεμονωμένες νησίδες ή για ολόκληρες ηπείρους. Γεγονός είναι ότι υπάρχουν αυτό που αποκαλούμε «βέλτιστες πρακτικές» και ότι η πρώτη μέριμνα ενός επίδοξου αναμορφωτή θα έπρεπε να είναι ο εντοπισμός και η διάχυση αυτών των πρακτικών σε ολόκληρο το σώμα του δημόσιου τομέα.

Η αλαζονεία της φιλελεύθερης ελίτ

Νέα Πολιτική


του Μάριου Νοβακόπουλου*
Ολόκληρος ο δυτικός κόσμος βρίσκεται σε μία κρίσιμη φάση μεταβολής και σε μία σκληρή διελκυστίνδα μεταξύ παγκοσμιοποίησης και εθνικισμού.  Χρειαζόμαστε φωνές σωφρόνων φιλελευθέρων, ευρωπαϊστών και προοδευτικών να επισημαίνουν την άλογη οργή και τα αισχρά ψεύδη που ενίοτε ευδοκιμούν στον αντιδραστικό χώρο και να δίνουν την προοπτική της ήπιας, δημοκρατικής προσαρμογής του κόσμου με σεβασμό στις ευαισθησίες όλων.
Είναι πλέον κανόνας και έθιμο: όποτε κάποια ψηφοφορία στο δυτικό κόσμο δεν συνάδει με το αφήγημα και τις επιθυμίες της άρχουσας τάξης, ξεκινάει η ίδια σειρά διαμαρτυριών.  Έγκυρες εφημερίδες, ευυπόληπτοι τηλεοπτικοί σταθμοί, περισπούδαστοι ακαδημαϊκοί και πολύπειροι δημοσιογράφοι θα καταγγείλουν, θα κατακεραυνώσουν και θα στηλιτεύσουν τον λαϊκισμό, επιρρίπτοντας σοβαρές ευθύνες όχι μόνο στους λαοπλάνους δημαγωγούς, αλλά και στο εκλογικό σώμα. Το είδαμε στις ελληνικές εκλογές και το δημοψήφισμα, στο Brexit, τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές ή τις εκλογές των γερμανικών κρατιδίων. Οι άνθρωποι που στήριξαν τον Bernie Sanders, τον ΣΥΡΙΖΑ και τους Podemos στα αριστερά ή τον Donald Trump και το AfD στα δεξιά δέχονται σφοδρές κατακρίσεις.
Βασικός άξονας της συστημικής κριτικής στην αντισυστημική ψήφο είναι η επίθεση στο διανοητικό και μορφωτικό επίπεδο των ψηφοφόρων. Είναι οι σεξιστές, ρατσιστές Λευκοί rednecks που έστειλαν τον Trump στην προεδρία των ΗΠΑ, οι καθυστερημένοι χωριάτες που ψήφισαν για την έξοδο της Μεγάλης Βρετανίας από την ΕΕ και οι φοβικοί μικροαστοί που ενδυναμώνουν τα εθνικιστικά κόμματα. Οι οπισθοδρομικοί, οι ανίδεοι, οι αδαείς και απληροφόρητοι, αυτοί που δεν έχουν κριτική σκέψη, που ενίοτε είναι απλώς κακοί άνθρωποι γεμάτοι μίσος. Στον αντίποδα οι κριτές συνθέτουν ελεγείες για την μικρή, έξυπνη, μορφωμένη και κοσμοπολίτικη μειοψηφία τους, που νιώθει να ασφυκτιά μέσα σε μία θάλασσα από φανατικούς (στην ελληνική μορφή του φαινομένου συνοδεύονται από τις κλασσικές ρήσεις «Δεν περάσαμε Διαφωτισμό-Πότε θα γίνουμε επιτέλους Ευρώπη»).

Συνεχίζοντας την συζήτηση για έξοδο από την κρίση


του Αντώνη Δ. Παπαγιννίδη
Εiδαμε χθες πώς μια σειρά προτάσεων "εξόδου από την κρίση" είχε προωθηθεί με το βιβλίο/μελέτη στα πλαίσια της διαΝΕΟσις μ' αυτό το αντικείμενο. Υποσχεθήκαμε χθες να πούμε δυο λόγια για την - πολύ ενδιαφέρουσα - παρουσίασή του. Στην οποία είχε επιστρατευθεί ήδη (πέραν των συντακτών της μελέτης) ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης και ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννης Στουρνάρας. Και οι δυο είχαν σημαντικές τοποθετήσεις να εισφέρουν. Ο μεν Δραγασάκης, αφού μίλησε για το κλειστό σύστημα-καρτέλ εξουσίας, με συνιστώσες το Κράτος, τις τράπεζες και τα media, στο οποίο ανήκει μεγάλο μέρος της ευθύνης για την μη-βιώσιμη παραγωγική δομή της χώρας, αναγνώρισε ρητώς ότι είναι "ανέφικτη η επιστροφή στο παλιό παραγωγικό πρότυπο" καθώς "διαλύθηκαν οι παλιές συναινέσεις". Κατέθεσε την άποψη ότι μέσα από τον κοινωνικό διάλογο, αλλά και συγκρούσεις και διεργασίες πολιτικής θα προκύψει το νέο πρότυπο.
Ο Στουρνάρας, με την σειρά του, αποκάλυψε ότι σειρά μελετών της Τράπεζας της Ελλάδας δίνει στοιχεία ότι "μπήκαμε ήδη στο νέο παραγωγικό μοντέλο", με μετακίνηση από μη-διεθνώς εμπορεύσιμα αγαθά σε εμπορεύσιμα και με θετικότερες ακόμη προοπτικές αν διαρθρωτικά μέτρα, ιδίως στην αγορά προϊόντων, έλθουν και προστεθούν στο κεκτημένο της (πελώριας, επώδυνης, πλην επιτυχημένης) δημοσιονομικής προσαρμογής. Μετρήσεις και του ΟΟΣΑ και της ΤτΕ δείχνουν το ήδη διαφαινόμενο αναπτυξιακό αποτέλεσμα.

Τα εμπορικά τείχη και η τύχη της ΤΡΡ

Η συμφωνία προέβλεπε την κατάργηση των δασμών στα περισσότερα αγαθά στις εισαγωγές και εξαγωγές μεταξύ των 12 χωρών, δημιουργώντας μια τεράστια αγορά 800 εκατ. κατοίκων.
Από την έντυπη έκδοση της Ναυτεμπορικής
Της Αγγελικής Κοτσοβού
akots@naftemporiki.gr
Το πρώτο τείχος προστατευτισμού υψώθηκε, ανατρέποντας τα δεδομένα στον χάρτη του εμπορίου: Ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ «σκοτώνει» την Εμπορική Συμφωνία Συνεργασίας Χωρών του Ειρηνικού (TPP), χαρακτηρίζοντάς την «καταστροφική για τη χώρα μας».
Ο Τραμπ δεσμεύθηκε ότι μετά την επίσημη ανάληψη των καθηκόντων του στον Λευκό Οίκο θα εγκαταλείψει τη συμφωνία, η οποία είχε υπογραφεί τον Φεβρουάριο μεταξύ της Αμερικής και 11 ακόμη χωρών του Ειρηνικού, καλύπτοντας το 40% της παγκόσμιας οικονομίας.
Η δήλωση Τραμπ ανοίγει τον δρόμο στην Κίνα να εκμεταλλευθεί το κενό και να αναλάβει τον ηγετικό ρόλο που είχαν έως τώρα οι ΗΠΑ στο εμπόριο και στη διπλωματία στην Ασία. Κίνα, Ιαπωνία και Νότιος Κορέα βρίσκονται ήδη σε συζητήσεις για τριμερή εμπορική συμφωνία. Ιαπωνία και Αυστραλία, δύο πιο στενοί σύμμαχοι της Ουάσιγκτον στην Ασία, δεσμεύθηκαν αμέσως μετά την ανακοίνωση Τραμπ ότι θα προχωρήσουν με την ΤΡΡ ακόμη και χωρίς τη συμμετοχή της Αμερικής. Το πλήγμα όμως είναι ήδη μεγάλο, αφού μένει εκτός η μεγαλύτερη αγορά αγαθών και υπηρεσιών στον κόσμο.
Εκτός των ΗΠΑ, οι υπόλοιποι εταίροι της ΤΡΡ ήταν Ιαπωνία, Μαλαισία, Βιετνάμ, Σιγκαπούρη, Μπρουνέι, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Καναδάς, Μεξικό, Χιλή και Περού. Η Κίνα δεν ήταν ποτέ μέρος της ΤΡΡ, που για τις ΗΠΑ και την κυβέρνηση Ομπάμα ήταν κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή συμφωνία απελευθέρωσης του εμπορίου.

Η φούσκα του δολαρίου

analyst

Οι λόγοι, με βάση τους οποίους ανατιμάται συνεχώς το δολάριο απέναντι στο ευρώ, είναι ουσιαστικά τεχνητοί – κρίνοντας από το ότι, σύμφωνα με την έννοια της αγοραστικής δύναμης είναι κατά 16% υπερτιμημένο, ενώ οι Η.Π.Α. έχουν μεγάλα δίδυμα ελλείμματα και χρέη

του Άρη Οικονόμου

Ανάλυση

Μετά την εκλογική νίκη του κ. Trump, το δολάριο ευρίσκεται σε μία συνεχή ανοδική πορεία, με αποτέλεσμα να απομακρύνεται όλο και περισσότερο από την αντικειμενική αξία του – γεγονός που σημαίνει ότι, ο νέος πρόεδρος δεν πρόλαβε μεν να κάνει την Αμερική μεγάλη, όπως υποσχέθηκε, αλλά κατάφερε ήδη να κάνει το δολάριο μεγάλο (ανάλυση).
Ειδικότερα, απέναντι σε ένα καλάθι νομισμάτων, όπως στον Πίνακα που ακολουθεί, το δολάριο είναι στο υψηλότερο επίπεδο των τελευταίων 13 ετών – πυροδοτούμενο αφενός μεν από την προβλεπόμενη εισροή κεφαλαίων από το εξωτερικό, αφετέρου από την προοπτική ανόδου των αμερικανικών επιτοκίων το Δεκέμβριο.
Πίνακας Ι: Ανατίμηση του δολαρίου από τις 08.11.16 σε ποσοστά

Καναδικό δολάριο-1,6%
Σουηδική κορώνα-2,7%
Ελβετικό φράγκο-3,7%
Ευρώ-4,2%
Δολάριο Αυστραλίας-4,6%
Ρέαλ Βραζιλίας-6,5%
Γεν Ιαπωνίας-7,1%
Ραντ Ν. Αφρικής-7,1%
Μεξικάνικο Πέζο-11,6%
.

Τα όρια της νομισματικής πολιτικής και η ανάγκη επιστροφής της δημοσιονομικής πολιτικής.


του Κώστα Μελά
1.
Είναι πια παραδεκτό ότι η «συναίνεση» για την εφαρμογή της λιτότητας στην ευρωζώνη για την αντιμετώπιση της κρίσης δεν υπάρχει πλέον. Όλοι σχεδόν συμφωνούν ότι η εφαρμογή της ήταν απολύτως λανθασμένη και οδήγησε σε δυσμενή αποτελέσματα.
Σήμερα σχεδόν όλοι συμφωνούν ότι η κύρια σύγχρονη πρόκληση που αντιμετωπίζει η ευρωζώνη είναι η έλλειψη  της συνανθροιστικής ζήτησης.  Η έλλειψη αυτή είναι περισσότερο σημαντική από τις διαπιστούμενες πολλαπλές εσωτερικές ανισορροπίες μεταξύ των χωρών  της ευρωζώνης.
Εάν το πρόβλημα είναι ζήτηση , τότε η λύση βρίσκεται μόνο στα χέρια της ΕΕ. Είναι βέβαιον ότι μια συντονισμένη προσπάθεια σε ευρωπαϊκό επίπεδο προκειμένου να αυξηθεί η εγχώρια ζήτηση είναι πιο αποτελεσματική από το να πραγματοποιηθεί σε επίπεδο εθνικών χωρών. Τι μπορεί να γίνει ώστε να αυξηθεί η εγχώρια ζήτηση στην ευρωζώνη;  Μα να χρησιμοποιηθεί η νομισματική και η δημοσιονομική πολιτική. Τόσο απλό είναι το ζήτημα. Άλλωστε αυτό έχει δείξει η πρόσφατη ιστορία των υπολοίπων αναπτυγμένων χωρών.
 Η νομισματική πολιτική βρίσκεται στα χέρια της ΕΚΤ.  Η δημοσιονομική πολιτική στα χέρια των εθνικών κυβερνήσεων αλλά με σαφείς περιορισμούς από το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης (ΣΣΑ).

Τι δείχνουν οι νέες δηλώσεις Σόιμπλε για τον «ακήρυχτο πόλεμο» Γερμανίας - Αγγλίας;

Του Κωνσταντίνου Βέργου*
Ο Βόλφγκαγκ Σόιμπλε, με νέες δηλώσεις του, ξεκαθαρίζει για πρώτη φορά την στρατηγική που θα ακολουθήσει η Γερμανία απέναντι στην Αγγλία στα επόμενα χρόνια. Είναι στρατηγική συνεργασίας, ή ολοκληρωτικού πολέμου, ποιος τελικά κερδίζει και ποιος χάνει από την νέα αυτή εξέλιξη;
O Βόλφγκαγκ Σόιμπλε, ως υπουργός οικονομικών της Γερμανίας, και μέχρι πρόσφατα ο πλέον παντοδύναμος στην Ευρώπη είναι αρκετά γνωστός για την σκληρότητα με την οποία αντιμετώπισε την Ελλάδα και άλλες χώρες της ΕΕ κατά τη διάρκεια της κρίσης που ξέσπασε το 2008, σκληρότητα που χειροτέρευσε τα προβλήματα των χωρών αυτών και οδήγησε σε οικονομική ασφυξία τη χώρα μας. Όμως τόσο η απόφαση των Βρετανών να εξέλθουν από την ΕΕ όσο και η εκλογή Τραμπ, έχουν πλέον δημιουργήσει συνθήκες που όχι απλά αυξάνουν την νευρικότητα στο στρατόπεδο των Γερμανών, αλλά τους υποχρεώνουν να καταστρώσουν μια νέα στρατηγική. Οι πρόσφατες επομένως δηλώσεις του Σόιμπλε στο περιοδικό Σπήγκελ και εκείνο των Financial Times, έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον, καθώς δείχνουν πως θα κινηθεί η Γερμανία, πως θα αντιδράσει, στις νέες εξελίξεις.
Υπάρχουν έξι βασικά σημεία που προκύπτουν για την νέα στρατηγική της Γερμανία από τις δηλώσεις αυτές. Το πρώτο είναι ότι θα προσπαθήσει να μπλοκάρει την απόφαση της Βρετανίας να παράσχει διευκολύνσεις σε ξένες εταιρίες, όπως εκείνη της Ιαπωνικής Nissan, ώστε να εμποδίσει την Αγγλία να αποβεί ξανά ο βιομηχανικός αντίπαλος της Γερμανίας. Το δεύτερο είναι ότι θα υποστηρίξει ενεργά την μεταφορά των εργασιών τραπεζικής εκκαθάρισης της Ευρώπης, που τώρα γίνονται στο Λονδίνο, προς άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πιθανότατα προς την Γερμανία. Το τρίτο είναι ότι θα μπλοκάρει οποιαδήποτε συμφωνία ανοικτών αγορών μεταξύ ΕΕ και Βρετανίας, αν η Βρετανία δεν αποδεχτεί την ελεύθερη μετανάστευση από χώρες ΕΕ. Το τέταρτο είναι ότι θα ζητήσει αποζημίωση από τη Βρετανία, ύψους 50 περίπου δισεκατομμυρίων Αγγλικών λιρών (60 δις ΕΥΡΩ) για την έξοδό της από την ΕΕ. Τέλος, σχεδιάζει να μπλοκάρει την Αγγλική πολεμική βιομηχανία από το να παίρνει δουλειές στην ΕΕ, και να ενισχύσει την Γερμανική, δημιουργώντας ένα νέο στρατιωτικό δόγμα, με βάση το οποίο η Γερμανία θα ηγείται στρατιωτικά στην ΕΕ, δημιουργώντας μια νέα «αγορά» για τις πολεμικές της βιομηχανίες!

ΣΤΑ 9.313 ΕΥΡΩ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΕΡΕΥΝΑ ΤΗΣ GFK Ουραγοί της Ευρώπης στο διαθέσιμο εισόδημα

Σε επίπεδα σημαντικά χαμηλότερα του ευρωπαϊκού μέσου όρου κινείται η αγοραστική δύναμη ή το διαθέσιμο εισόδημα ανά κάτοικο στην Ελλάδα, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία ετήσια έρευνας της GfK, η οποία καλύπτει 42 χώρες. Συγκεκριμένη, με μέση τιμή της τάξης των 9.313 ευρώ σε αγοραστική δύναμη ή διαθέσιμο εισόδημα, η Ελλάδα βρίσκεται στην 22η θέση παραμένοντας σταθερή σε σχέση με το 2015 στην ευρωπαϊκή κατάταξη.
Όμως, το διαθέσιμο εισόδημα των Ελλήνων καταναλωτών είναι περίπου κατά ένα τρίτο χαμηλότερο του ευρωπαϊκού μέσου όρου, καθώς σύμφωνα με τη GfK αντιστοιχεί στο 68,1% του μέσου όρου στις χώρες της έρευνας, ο οποίος διαμορφώθηκε στα 13.672 ευρώ για τη φετινή χρονιά. Επίσης, η ονομαστική μείωση στην Ελλάδα είναι της τάξεως του 0,2%, όταν στην Ευρώπη υπήξε αύξηση 0,3% σε ονομαστική αξία της κατά κεφαλήν αγοραστικής δύναμης.
Περιφέρειες
Συγκρίνοντας τις 14 περιφέρειες της Ελλάδας, οι κάτοικοι της Αττικής, παρουσιάζουν την υψηλότερη μέση αγοραστική δύναμη.

Με 10.783 ευρώ κατά κεφαλήν αγοραστική δύναμη, έχουν 16% περισσότερο διαθέσιμο εισόδημα από το μέσο όρο της χώρας, αλλά παρόλα αυτά παραμένουν πίσω κατά 21% από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Αυτό τους τοποθετεί περίπου στο ίδιο επίπεδο αγοραστικής δύναμης με τους κατοίκους της Πορτογαλίας (κατάταξη 20ή στην Ευρώπη).
Πιο κοντά στη μέση τιμή της χώρας εμφανίζεται η Κεντρική Μακεδονία με 9.244 ανά κάτοικο.
Ενδιαφέρον στοιχείο το γεγονός ότι η Κρήτη κατατάσσεται τελευταία ανάμεσα στις 14 περιφέρειες με κατά κεφαλή αγοραστική δύναμη 7.331 ευρώ, ποσό που είναι 21% χαμηλότερο από το μέσο όρο της χώρας και κατά προσέγγιση ίσο με το διαθέσιμο εισόδημα των κατοίκων της Τσεχίας (26η στην Ευρώπη).

Κομισιόν: Υποχώρηση του οικονομικού δείκτη στην Ελλάδα τον Νοέμβριο



Οριακή αύξηση στην ευρωζώνη

O δείκτης οικονομικού κλίματος (economic sentiment indicator, ESI) στην Ελλάδα υποχώρησε τον Νοέμβριο στις 92,4 μονάδες από 93,8 μονάδες τον Οκτώβριο, σύμφωνα με τα αποτελέσματα έρευνας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Ο δείκτης του Νοεμβρίου είναι ο τρίτος υψηλότερος στο τελευταίο 12μηνο, μετά από αυτόν του Οκτωβρίου και του Αυγούστου (92,5 μονάδες).

Ο δείκτης οικονομικού κλίματος στην Ευρωζώνη αυξήθηκε οριακά στις 106,5 μονάδες από 106,4 μονάδες τον Οκτώβριο, ενώ στην ΕΕ αυξήθηκε ελαφρά στις 107,3 από 106,9 μονάδες.

Η υποχώρηση του ESI στην Ελλάδα προέκυψε από τη μείωση του δείκτη εμπιστοσύνης στη βιομηχανία στις -7,8 μονάδες από -4,7 μονάδες τον Οκτώβριο και τη μείωση του δείκτη καταναλωτικής εμπιστοσύνης στις -66,9 μονάδες από -63,6 μονάδες.

Αντίθετα, αύξηση σημείωσαν οι δείκτες εμπιστοσύνης στους τομείς των υπηρεσιών (στις 3,5 από 1,3 μονάδες), λιανικού εμπορίου (στις 10,9 από 10,7 μονάδες) και των κατασκευών (στις -53,8 από -67,1 μονάδες).

Οι αποφάσεις του ΣτΕ για τις τιμές ζωνών, σε ποιες περιοχές και ποιες τιμές ζωνών ακυρώνονται


Τέσσερις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας ακυρώνουν ορισμένες τιμές ζωνών στις περιοχές των δήμων Φιλοθέης - Ψυχικού, και του Ν. Βουτζά του δήμου Ραφήνας.
Αναλυτικά
► Με την απόφαση του ΣτΕ υπ΄αριθμ. 2337/2016 ακυρώνεται η απόφαση κατά το μέρος της με το οποίο ορίστηκε η τιμή εκκίνησης του συστήματος αντικειμενικού προσδιορισμού της αξίας των ακινήτων της Α ζώνης (της δημοτικής κοινότητας) Φιλοθέης του Δήμου Φιλοθέης- Ψυχικού. Ορίζει ως χρόνο έναρξης του ακυρωτικού αποτελέσματος της εν λόγω απόφασης την 8.6.2016.
► Με την απόφαση του ΣτΕ υπ΄αριθμ. 2335/2016 ακυρώνεται απόφαση, κατά το μέρος της με το οποίο ορίστηκε η τιμή εκκίνησης του συστήματος αντικειμενικού προσδιορισμού της αξίας των ακινήτων της ζώνης Ν. Βουτζά (Β ζώνης του πρώην Δήμου Ραφήνας) Αττικής. Ορίζει ως χρόνο έναρξης του ακυρωτικού αποτελέσματος της εν λόγω απόφασης την 8.6.2016.
► Με την απόφαση του ΣτΕ υπ΄αριθμ. 2334/2016 ακυρώνεται η απόφαση κατά το μέρος της με το οποίο ορίστηκε η τιμή εκκίνησης του συστήματος αντικειμενικού προσδιορισμού της αξίας των ακινήτων της Γ ζώνης (της δημοτικής κοινότητας) Φιλοθέης του Δήμου Φιλοθέης- Ψυχικού. Ορίζει ως χρόνο έναρξης του ακυρωτικού αποτελέσματος της εν λόγω απόφασης την 8.6.2016.

VIVA ΦΙΝΤΕΛ!

iskra

Του ΣΤΑΘΗ*    
Η περίπτωση Φιγιόν! Εχει πλάκα. Η ακροδεξιά επιλογή για να αντιμετωπίσει την ακροδεξιά Λεπέν. Ομίλησε . Και τα είπε όλα. Σε μια φράση: Ακροδεξιός εγώ; γιατί; Τη σοσιαλδημοκρατική πολιτική υιοθετώ. Την Ατζέντα Σρέντερ!
Οντως! Μισθοί νοθευμένοι με επιδόματα, εργασιακή ευελιξία, σύνταξη απ’ τον Χάρο - ως προς τι ακροδεξιός ο Φιγιόν κι όχι η Ατζέντα Σρέντερ;
Καλημέρα σας! Η Κούβα είναι η πατρίδα όλης της Λατινικής Αμερικής. Και για πολλούς ανθρώπους στον πλανήτη η Κούβα είναι η δεύτερη πατρίδα της καρδιάς τους.
Ευτύχησα να έχω κάνει δύο (μεγάλα) ταξίδια στη Λατινική Αμερική (σε πολλές χώρες). Για τους Λατινοαμερικανούς στην τεράστια πλειοψηφία τους η Κούβα είναι το συνώνυμο της αξιοπρέπειας. Και η Κουβανέζικη Επανάσταση όχι μόνον κάτι που συνέβη στο παρελθόν, αλλά κάτι που υπόσχεται ότι μπορεί να συμβεί καλύτερο στο μέλλον.
Οχι μόνον για τους αριστερούς αλλά για όλους -σε συντριπτικό ποσοστό- ο Κάστρο και ο Τσε Γκεβάραείναι οι τυραννοκτόνοι, οι ήρωες, οι ελευθερωτές. Οι άνθρωποι του λαού, οι δικοί τους άνθρωποι. Παρ’ όλα
όσα μπορούν κάποιοι να καταλογίσουν (δικαίως ή αδίκως) στους δύο Γράκχους της Λατινικής Αμερικής,  το ρεζουμέ στυλώνει τις ψυχές των ανθρώπων.
Η Κουβανέζικη Επανάσταση ολοκλήρωσε τα εθνικοαπελευθερωτικά της προτάγματα. Στα σοσιαλιστικά της, όμως, εν πολλοίς την καθήλωσε ο βοναπαρτισμός της. Οπως τη Γαλλική και τη Ρωσική Επανάσταση. Η αφαίρεση του παιγνιόχαρτου της ελευθερίας και του παιγνιόχαρτου της δημοκρατίας από την επαναστατική τράπουλα άφησε τις επαναστάσεις, αστικές και σοσιαλιστικές, ημιτελείς και ατελείς.
Θεωρητικές δικαιολογίες και ιδεολογικές εξηγήσεις υπήρξαν πολλές. Η ζωή όμως απέδειξε ότι ο σοσιαλισμός χωρίς δημοκρατία όχι μόνον δεν ανελίσσεται ποτέ σε κομμουνισμό, αλλά ότι ασφαλώς εκπίπτει σε παρεκβατικά πολιτεύματα, τα οποία χαρακτηρίζονται από τις διαβαθμίσεις αυταρχισμού, γραφειοκρατίας, ακόμα και τυραννίας (όπως στις περιπτώσεις Πολ Ποτ, Χότζα ή Τσαουσέσκου).
Οταν η ΕΣΣΔ άρχισε να καταρρέει, ο αποξενωμένος από την τάχα εργατική εξουσία λαός δεν κούνησε το δαχτυλάκι του για να υπερασπισθεί τον «σοσιαλισμό» της νομενκλατούρας. Αντιθέτως, στην Κούβα η λαϊκή υποστήριξη στην Επανάσταση υπήρξε βαθύτερη και εις μάκρος χρόνου. Οι δύο αποκλεισμοί (1961 και 1991) που υπέστη η Κούβα συσπείρωσαν τον λαό γύρω από τον χαρισματικό Κάστρο και το Κ.Κ.Κ. Ταυτοχρόνως, οι πραγματικές πρόοδοι της Επανάστασης σε συνδυασμό με την εύχαρη φύση των Κουβανών απέτρεψαν την αποξένωση του λαού από το σύστημα - τουλάχιστον έως τώρα.

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2016

ΠΙΣΩ ΑΠΌ ΤΟ “ΝΑΥΑΓΙΟ” ΤΗΣ ΓΕΝΕΥΗΣ. ΚΙΝΔΥΝΟΣ-ΘΑΝΑΤΟΣ Ο ΕΦΗΣΥΧΑΣΜΟΣ ΓΙΑ ΚΥΠΡΟ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Μερικοί Κύπριοι φίλοι (που δεν έζησαν από κοντά το έγινε στην Ελλάδα το 2015) υποστηρίζουν ότι υποτίμησα στο τελευταίο άρθρο μου για το κυπριακό ( http://www.konstantakopoulos.gr/) την απόφαση Τσίπρα-Κοτζιά να “αντισταθούν”. Μακάρι νά έχουν αυτοί δίκιο κι εγώ άδικο. Αν έχουν δίκιο μικρό το κακό. Αν έχουν άδικο, κινδυνεύουμε με νέα μεγάλη απάτη (όπως κυπριακές τράπεζες 2013, τρίτο μνημόνιο 2015, πάλι με Αναστασιάδη και Τσίπρα).  Στη δεύτερη περίπτωση,  οι ‘Ελληνες απειλούνται με νέες, ακόμα μεγαλύτερες καταστροφές!
Το αν θα “λυθεί” το κυπριακό, δηλαδή αν θα διαλυθεί το κυπριακό κράτος (όπως η Ελλάδα υπογράφοντας τα μνημόνια και ακόμα χειρότερα), δεν εξαρτάται από Αναστασιάδη, Ακιντζί, Κοτζιά, Τσίπρα. Εξαρτάται:
α) από το τι θα πράξουν οι Κύπριοι πολίτες, μόνοι σε θέση να υπερασπιστούν το κράτος τους, σε τυχόν νέο δημοψήφισμα
β) από το αν θα τα βρουν αυτοί που όντως διαπραγματεύονται την Κύπρο, δηλαδή Ερντογάν, Νούλαντ, διάφορες ομάδες της Ουάσιγκτων, Νετανιάχου, στα πλαίσια ευρύτερων διακανονισμών. Μπορεί να μην τα βρούνε και να γλυτώσουμε. Αν τα βρούνε όμως, θάταν θανάσιμη αυταπάτη να βασιστούμε για να σωθούμε στις ανύπαρκτες “αντιστασιακές” ικανότητες/διαθέσεις Αθήνας-Λευκωσίας.

Κ.Κόλμερ:Η οικονομική-πληθυσμιακή κρίση,οι μετοχές τραπεζών,οι Τράμπ-Ομπάμα κ ''Η έξοδος του ευρώ''.


Κόλμερ Κων/νος δημοσιογράφος - συγγραφέας κ Πέτρος Ιωάννου στον ''Σπορnews 90,1 της Λάρισας,στην εκπομπή :''ακροβάτες του ονείρου'' 26.11.15 για το διαδύκτιο sportnews901.gr και κάθε μέρα 10.00-11.17π.μ.


Η εποχή του αυταρχισμού

analyst

Ενώ στον πλανήτη αυξάνονται τα εθνικιστικά καθεστώτα, η κατάσταση της Ελλάδας θυμίζει το ρητό «Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται» – αφού είναι δεδομένο το ότι, μία κατεστραμμένη οικονομικά χώρα με κενό ηγεσίας, δεν είναι σε θέση να αμυνθεί στρατιωτικά, οπότε αποθρασύνονται οι γείτονες της.
«Εάν τελικά η Ευρώπη διαλυθεί και κατακερματισθεί, όπως δυστυχώς φαίνεται, τότε δεν θα αποφευχθεί η φτώχεια και η εξαθλίωση μεγάλων μερίδων του πληθυσμού της – οπότε είναι σχεδόν βέβαιη η άνοδος εθνικιστικών και απολυταρχικών καθεστώτων, πόσο μάλλον εάν αυξηθούν τα μεταναστευτικά κύματα από τη Β. Αφρική και τη Μέση Ανατολή«.
του Αλέξη Ζακυνθινού
Ανάλυση
Η κυριαρχία του οικονομικού και χρηματοπιστωτικού νεοφιλελευθερισμούστη Δύση, οδηγεί τη μία μετά την άλλη χώρα στην ανατροπή της φιλελεύθερης πολιτικής – όπου στις εκλογές και στα δημοψηφίσματα υπερισχύουν οι χαμένοι της παγκοσμιοποίησης (άρθρο), καθώς επίσης της φιλελεύθερης Δημοκρατίας.
Μετά το BREXIT και τη νίκη του κ. Trump στις Η.Π.Α. λοιπόν, η επόμενη πρόκληση για το δυτικό κατεστημένο είναι η Ιταλία – στην οποία τυχόν αποτυχία του πρωθυπουργού να αλλάξει το σύνταγμα θα οδηγήσει σε εκλογές, ενώ θα βοηθήσει το κόμμα της κυρίας Le Pen να ανέλθει στην εξουσία, δημιουργώντας ένα τεράστιο ρήγμα στα θεμέλια της Ευρωζώνης.
Σε κάθε περίπτωση φαίνεται πως η φιλελεύθερη Δημοκρατία, ως αξίωμα της δυτικής πολιτικής, έχει φτάσει πλέον στο τέλος της – ότι είναι παρωχημένη. Οι περισσότερες κοινωνίες αναζητούν πια αυταρχικούς, ισχυρούς ηγέτες, οι οποίοι να είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τα προβλήματα των χωρών τους – την υπερχρέωση, την αδυναμία ανάπτυξης, τη μη ισορροπημένη αναδιανομή των εισοδημάτων, την απώλεια των θέσεων εργασίας από τις αναπτυσσόμενες οικονομίες λόγω της παγκοσμιοποίησης, τις εθνικές απειλές, τα μεταναστευτικά κύματα κοκ.

Γιώργος Ρωμανιάς: Ελληνικό «τρικ» υψηλές κρατήσεις σε μειωμένες συντάξεις

Νέα Κρήτη


Την αποκάλυψη , πως ενώ με το νόμο Κατρούγκαλου αλλά και τους νόμους του 2012 , το άθροισμα κύριων και επικουρικών συντάξεων έχουν μειωθεί δραματικά, εντούτοις οι κρατήσεις ως όφειλαν δεν έχουν μειωθεί αντίστοιχα αλλά παραμένουν ως έχουν και προ περικοπών, άρα ουσιαστικά αφαιρώντας μέχρι και 250 ευρώ επιπλέον από τους συνταξιούχους, έκανε μιλώντας στον 9.84 ο εργατολόγος Γιώργος Ρωμανιάς.
Παράλληλα , αποκάλυψε ότι παρά τις αντίθετες δηλώσεις, με διαρροή εγγράφων, είναι σαφές ότι το ασφαλιστικό- συνταξιοδοτικό συζητείται και πάλι με τους θεσμούς, στο πλαίσιο της β΄αξιολόγησης.

Ο γόρδιος δεσμός κράτους και δημοσίου

ardin-rixi


Για το δημόσιο ένα και μόνο κριτήριο αξιολόγησης πρέπει να υπάρχει: Η εθνική και κοινωνική ωφέλεια 
Του Γιώργου Ρακκά από την Ρήξη φ. 128 
Σήμερα το δημόσιο στην Ελλάδα βάλλεται από δύο κυρίους πόλους, που διατηρούν εντελώς ανταγωνιστικές μεταξύ τους στοχεύσεις. Αφενός, τους νέους ξένους επιστάτες της χώρας, που θέλουν να διαγράψουν όποια ενοχλητική απόκλιση ανεξαρτησίας και αυτοτέλειας, συσσώρευσης εθνικού πλούτου, που βρίσκεται στα χέρια του ελληνικού κράτους, και έχει κατακτηθεί μέσα στους δύο αιώνες αγώνων αυτού του λαού.
Και αφετέρου… ενός μεγάλου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας που δεν ζει από το κράτος, αλλά το βιώνει ως τον μεγάλο τύραννο που του καταδυναστεύει την ζωή σε όποια στιγμή κι αν έρχεται σε επαφή μαζί του.
Στο βάθος αυτής της αντίθεσης κρύβεται ένας γόρδιος δεσμός: Το κράτος, είναι την ίδια στιγμή, απαραίτητη και πρωταρχική προϋπόθεση για την ελεύθερή μας ύπαρξη, την οποία όμως έχει καταντήσει να… υπονομεύει καθοριστικά καθώς πλέον δεν λειτουργεί με βιώσιμο τρόπο, αποτελώντας τρόπον τινά τον πομπό του παρασιτισμού ο οποίος ρήμαξε και ρημάζει αυτήν την χώρα.
Αυτήν την πραγματικότητα, δεν την κατανόησαν ποτέ οι δεξιοί νεοφιλελεύθεροι – που υποτίθεται ότι στοχοποιούν «το κράτος» στο όνομα της βιωσιμότητας της χώρας, ξεχνώντας ότι η διευρυμένη κρατική αυτοτέλεια και λειτουργία είναι προϋπόθεση ύπαρξης μιας χώρας στα μεγέθη της δικής μας. Ούτε βέβαια οι αριστεροί κρατιστές, που έχουν ταυτίσει την αυτοτέλεια του ελληνικού κράτους με την… επέκταση της γραφειοκρατίας του, που εν τέλει υπονομεύει την ίδια την βιωσιμότητα του «δημοσίου» με τον τρόπο που λειτουργεί. Γι’ αυτό ακριβώς και η νέα εκδοχή «εμφυλίου» μεταξύ κρατιστών και «νεοφιλελελέδων» έχει τόσο πέραση στις μέρες μας: Γιατί τροποποιεί την πρόσληψη της ίδιας της πραγματικότητας και την καθιστά ‘βολική’ για μαζική κατανάλωση και εν τέλει υποκρύπτει ότι σε ό,τι αφορά στο δημόσιο η κατάσταση θυμίζει αυτό που οι αγγλοσάξονες λένε «shit hit the fan» –δηλαδή, ότι τα σκατά έχουν αγγίξει τον ανεμιστήρα της οροφής.

Η εκλογή Trump και οι ελληνικές ανησυχίες

Νέα Πολιτική


του Ιπποκράτη Δασκαλάκη*
Το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών στις Ηνωμένες Πολιτείες εξακολουθεί να προκαλεί συζητήσεις και αναλύσεις για τα αίτια της απρόσμενης νίκης του Donald Trump, αλλά ακόμη περισσότερα ερωτηματικά για την αμερικανική πολιτική της ερχόμενης τετραετίας. Οι ανησυχίες περιστρέφονται κυρίως γύρω από την υλοποίηση των αντιφατικών και συχνά «εμπρηστικών» προεκλογικών δηλώσεων του Trump. Φυσικά οι αντιδράσεις κυμαίνονται από έκδηλη απογοήτευση μέχρι και έκφραση συγκρατημένης ικανοποίησης με την αμηχανία όμως να κυριαρχεί στο χώρο των διεθνών σχέσεων.
Αναμφισβήτητα ο προκλητικός επιχειρηματίας-πολιτικός κατόρθωσε να κινητοποιήσει ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος που αισθάνεται απογοητευμένο με την αυξανόμενη οικονομική ανισότητα και την «υφαρπαγή» του πολιτικού συστήματος από τις θεσμοθετημένες και καλά οργανωμένες ομάδες συμφερόντων, όπως αναλύει και ο Francis Fukuyama σε πρόσφατο άρθρο του στο Foreign Policy. Περιέργως μάλιστα, κατάφερε να προσελκύσει τους ψηφοφόρους εκείνους οι οποίοι αισθάνονται ζημιωμένοι από τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης μέσα στην ίδια την χώρα από την οποία το φαινόμενο αυτό προήλθε και η οποία, ως οντότητα, εμφανίζεται ευνοημένη (μέχρι στιγμής).

Από την συνειδητοποίηση στην συνεννόηση


του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Δεν είναι ευγενικό να αναφέρεται κανείς σε ένα εγχείρημα ανάλυσης - ειδικά αν έχει ενσωματωθεί σε βιβλίο - ξεκινώντας από το τέλος. Όμως δεν θα μας παρεξηγήσει ο αναγνώστης αν αναφερθούμε στον "Χάρτη Εξόδου από την Κρίση" , το πρώτο βιβλίο που εισφέρει μετά από έναν μικρό αστερισμό μελετών που προηγήθηκαν η διαΝΕΟσις, ο αυτοπροσδιοριζόμενος ως μη-κερδοσκοπικός οργανισμός έρευνας και ανάλυσης, που ξεκίνησε πριν ένα χρόνο με πρωτοβουλία του Δημήτρη Δασκαλόπουλου (άλλοτε της ΔΕΛΤΑ, ύστερα Πρόεδρου του ΣΕΒ). Όμως το οδοιπορικό που έρχεται να προσφέρει , συμπληρώνοντας τον τίτλο με το "Ενα νέο παραγωγικό μοντέλο για την Ελλάδα"οδηγεί κατ' ανάγκην τα μάτια προς αυτό ακριβώς - κάτι σαν συμπέρασμα, σαν προδιαγραφόμενη λύση/διέξοδο απο την βασανιστική πορεία της κρίσης των τελευταίων 7+ ετών.
Λοιπόν: λίγο πριν τερματιστεί η διαδρομή του "Χάρτη Εξόδου", οι μελετητές/συγγραφείς - Πάνος Τσακλόγλου (συντονιστής), Γ. Οικονομίδης, Τζ. Παγουλάτος, Χ. Τριαντόπουλος, Α. Φιλιππόπουλος - τολμούν και καταγράφουν κάποια άξια λόγου "θετικά κεκτημένα" της ίδιας της κρίσης. Τα καταγράφουμε, χωρίς κατ' ανάγκην να τα συμμεριζόμαστε και τόσο. Πρώτον, την "ευρεία κοινωνική και πολιτική συνειδητοποίηση" (χμ!) ότι η οικονομία της χώρας δεν είναι δυνατόν να επιστρέψει  "ούτε στην υπερχρέωση, ούτε στην αμεριμνησία την προ-Μνημονίου περιόδου". Μάλιστα φθάνουν στο σημείο να αναγνωρίσουν στην Ελληνική κοινωνία μια συλλογική μνήμη "απώθησης προς την υπερχρέωση", ανάλογη μ' εκείνην των Γερμανών για τον υπερπληθωρισμό του Μεσοπόλεμου.