Η σοβιετική εξουσία και οι πολεμικές αποζημιώσεις

Ημεροδρόμος

Συνεδρίαση του Σοβιέτ της Πετρούπολης τον Οκτώβρη του 1917

του Γιώργου Καραγιάννη

Ας έρθουμε τώρα στις πρώτες μέρες της σοβιετικής εξουσίας και στο Δεύτερο Συνέδριο των Σοβιέτ (26 Οκτωβρίου/8 Νοεμβρίου 1917) που ενέκρινε τα ιστορικά διατάγματα για την ειρήνη και τη γη με βάση τις εισηγήσεις του Λένιν.

Με το διάταγμα για την ειρήνη , το πρώτο της νέας εξουσίας, η σοβιετική κυβέρνηση πρότεινε σε όλους τους λαούς και τις κυβερνήσεις τους ,που είχαν εμπλακεί στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο να αρχίσουν αμέσως διαπραγματεύσεις για να επιτευχθεί μια δίκαιη ειρήνη χωρίς προσαρτήσεις και πολεμικές αποζημιώσεις. Τονιζόταν ακόμη πως η σοβιετική κυβέρνηση δεν θεωρούσε τους όρους της τελεσιγραφικούς και πως ήταν έτοιμη να συζητήσει τους όρους που θα πρότειναν τα άλλα κράτη.

Ακύρωση όλων των δανείων του τσαρικού καθεστώτος

Το διάταγμα για την ειρήνη προέβλεπε ακόμη τη δημοσίευση όλων των μυστικών συμφωνιών που είχαν υπογράψει ή επικυρώσει οι αστικές κυβερνήσεις μετά την Επανάσταση του Φεβρουαρίου 1917 και τονιζόταν ότι όλες αυτές οι συμφωνίες κηρύσσονταν χωρίς όρους και αμέσως άκυρες. ( Ακαδημία Επιστημών της ΕΣΣΔ , «Παγκόσμια Ιστορία» τόμος VIII, σελ. 52,86 , «Μέλισσα», Αθήνα 1962). Ακολούθησε τον Ιανουάριο του 1918 η ακύρωση όλων των εξωτερικών και εσωτερικών δανείων που είχαν συνάψει η τσαρική και η Προσωρινή (αστική) κυβέρνηση (Ριζοσπάστης , 9/1/1918). Έτσι και σε συνδυασμό με την εθνικοποίηση των ιδιωτικών τραπεζών των μεταφορών και του εξωτερικού εμπορίου απελευθερώθηκε η Ρωσία από την δημοσιονομική υποτέλεια.

ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ 27/02/2015 ΒΙΑ ΣΤΑ ΓΗΠΕΔΑ

Cretetv Antitheseis

Τακτικός θρίαμβος, στρατηγικό Βατερλώ

ardin-rixi

του Γιώργου Καραμπελιά

Θρίαμβος της τακτικής, καθολική ήττα της στρατηγικής. Αυτό μπορεί να είναι το συμπέρασμα του ενός σχεδόν μήνα που πέρασε. Ήττα μιας στρατηγικής που διαθέτει μόνον τακτική, όταν θα έπρεπε πριν απ’ όλα να είναι στρατηγική και η τακτική να απορρέει αποκλειστικά από αυτήν.

Ο Τσίπρας και η παρέα των νεο-γιάπηδων που τον περιστοιχίζουν αποδείχτηκαν μάστορες στην πολιτική τακτική. Ενστερνίστηκαν τη γραμμή του Αλαβάνου, μιας ψευδούς «επαναστατικότητας», που μετέβαλε τον υπνώττοντα καθωσπρεπισμό του Συνασπισμού του Κωνσταντόπουλου στη συμμαχία Εξαρχείων και Κολωνακίου του ΣΥΡΙΖΑ, και εν τέλει άφησαν στα αζήτητα και τον ίδιο τον εμπνευστή της γραμμής, τον Αλέκο Αλαβάνο. Έπιασαν στο φτερό το τραίνο του ΣΥΡΙΖΑ και, όταν άρχισε η κρίση, εξαπατώντας τον Θεοδωράκη, ακύρωσαν το εγχείρημα της ΣΠΙΘΑΣ και κατόρθωσαν να καρπωθούν την δυναμική των πλατειών και του αντιμνημονιακού κινήματος. Μετά το δεύτερο μνημόνιο, μπροστά στις εκλογές του 2012, αντιλαμβανόμενοι πως το ΠΑΣΟΚ κατευθυνόταν στα τάρταρα της καταισχύνης και της ιστορικής εξαφάνισης εμφανίστηκαν ως «κυβερνώσα αριστερά», επιχειρώντας να ενσωματώσουν τις Πασοκικές δυνάμεις, έστω και αν ήταν μια παρέα ανίδεων. Το colpo grosso φάνηκε να αποδίδει και η παρέα μεταβλήθηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση!

Αν στη συνέχεια έμεναν πιστοί στη ρητορική των συνιστωσών και των Εξαρχείων, θα αποδεικνύονταν απλώς ένας πρόσκαιρος πυρετός της ελληνικής κοινωνίας και θα την πατούσαν όπως η Χρυσή Αυγή, που πίστεψε στην ίδια τη ρητορική της και προσπάθησε να οργανώσει στα γρήγορα- γρήγορα… ένα πραξικόπημα, στηριγμένη στους ματατζήδες και τους αποστράτους. Ή, όπως ο Αλέκος Αλαβάνος, ο οποίος απεδείχθη ικανός να εγκαινιάσει μια νέα στρατηγική, χρησιμοποίησης του αποσταθεροποιητικού δυναμικού της εξέγερσης των βορείων προαστίων, που παρήγαγε τον Δεκέμβρη και τον… ΣΥΡΙΖΑ, ως σύμπτωση Κολωνακίου και Εξαρχείων, αλλά δεν μπορούσε να δει πως αυτή τη συμμαχία ήταν μόνο μία απλή βάση εκκίνησης. Εξ ου και η ήττα του στις εκλογές του 2009 και η αδυναμία του να τη μεταβάλει σε εφαλτήριο ενός come back, παρότι διέθετε τις ταξικές και πολιτικές προδιαγραφές για κάτι τέτοιο – εξέφρασε ο ίδιος για πρώτη φορά το new look ενός παλιού μέλους της ΚΝΕ, μεταμφιεσμένου σε… εξηνταοκτάρη, σαράντα χρόνια μετά το… 68.

Η αριστεία ως «ρετσινιά»

του Χρήστου Γιανναρά

Γνωρίσαμε κάποτε στην Ελλάδα μιαν άλλη Αριστερά. Ηταν σε χρόνια που η χώρα έβγαινε, και τότε, από καταστροφή, ασύγκριτα φρικωδέστερη από τη σημερινή. Τότε όμως πρώτο αίτημα της Αριστεράς ήταν, να πάει το 15% του κρατικού προϋπολογισμού στην Παιδεία. Το αίτημα ξεπήδαγε αυθόρμητα από το πλήθος στα συλλαλητήρια, δεν το υπαγόρευε η ντουντούκα. Και οι άνθρωποι που διαδήλωναν για το 15%, είχαν καθημερινό φαγητό ασύγκριτα λιτότερο από τα γεύματα που προσφέρουν σήμερα στους αναγκεμένους τα συσσίτια της Εκκλησίας. Ομως πρώτο αίτημα ήταν τα κονδύλια για την Παιδεία, όχι η αύξηση του κατώτατου μισθού.

Υπήρξε κάποτε στην Ελλάδα μια Αριστερά που ήξερε και σεβόταν το προφανές: ότι μια «ανθρωπιστική κρίση» δεν αντιμετωπίζεται πρωτίστως με μέτρα για την αύξηση του κατά κεφαλήν εισοδήματος, αλλά πρωτίστως με μέτρα για την αύξηση της κατά κεφαλήν καλλιέργειας. Ισως εκείνη η Αριστερά του 15% να ήξερε λιγότερο ή καθόλου μαρξισμό, αλλά σπούδαζε τη λαϊκή σοφία και απαίτηση. Είχε γεννηθεί από πραγματικές ανάγκες, δεν είχε προλάβει να την καπελώσει η ξιπασιά των εισαγόμενων ιδεολογημάτων, αργόσχολες αδολεσχίες εκκεντρικών πλουσιόπαιδων στις καφετέριες του Κολωνακίου.

Κυρία Μέρκελ, η Γερμανία καταστράφηκε όταν έφυγε ο Μπίσμαρκ…

Νέα Κρήτη

Πολλοί έχουν συγκρίνει την Καγκελάριο της Γερμανίας Αγγέλα Μέρκελ με τον «Σιδηρούν Καγκελάριο» της Γερμανίας Όττο Έντουαρντ Λέοπολντ, πρίγκιπα του Μπίσμαρκ και Δούκα του Λάουενμπουργκ (1 Απριλίου 1815 - 30 Ιουλίου 1898). Η σύγκριση έχει να κάνει με τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Γερμανίας στα ευρωπαϊκά τεκταινόμενα τότε (τα τέλη του 19ου αιώνα) και τώρα (τις αρχές του 21ου αιώνα). Δυστυχώς η παραπάνω σύγκριση αποτελεί μία τεράστια διαστρέβλωση της πραγματικότητας ενώ περνάει το λάθος μήνυμα στην ηγεσία του Βερολίνου αναφορικά με την επιτυχία των πολιτικών που έχει υιοθετήσει από το 2008 και ύστερα.

Του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη

Μία σύγκριση της πολιτικής της Γερμανίας του 2ου Ράιχ με τη πολιτική της Γερμανίας την περίοδο που διανύουμε ίσως θα μας βοηθήσει να βγάλουμε κάποια χρήσιμα συμπεράσματα. Τι πρέσβευε η πολιτική του Καγκελάριου Μπίσμαρκ ειδικά μετά την ανακήρυξη της Αυτοκρατορίας (18 Ιανουαρίου 1871, Αίθουσα των Καθρεπτών, Βερσαλλίες) ύστερα από τον ατυχή και ντροπιαστικό για τη Γαλλία πόλεμο του 1870;

Ο Γερμανός πολιτικός το καλοκαίρι του 1877 την κωδικοποιούσε ως «μία συνολική πολιτική κατάσταση στην οποία όλες οι δυνάμεις, εκτός από τη Γαλλία, θα μας χρειάζονται και θα κρατιούνται χάρη στις αμοιβαίες σχέσεις τους όσο γίνεται πιο μακριά από τον σχηματισμό συνασπισμών εναντίον μας».

Με λίγα λόγια ο οραματιστής πολιτικός αντιλαμβανόμενος τη γεωπολιτική θέση της χώρας του, η οποία ήταν περικυκλωμένη από δύο ηπειρωτικές δυνάμεις (Γαλλία και Ρωσία) και μία ναυτική υπερδύναμη (Βρετανία), και γνωρίζοντας πως η Γαλλία μετά τον πόλεμο του 1870 δεν μπορεί παρά να έχει μία εχθρική στάση απέναντί της θα δημιουργήσει μία τέτοια κατάσταση ισορροπίας ώστε κανένας να μην μπορεί να συνασπιστεί κατά της Γερμανίας, ενώ το Βερολίνο να μην δίνει κανένα δικαίωμα για τη δημιουργία αντισυσπειρώσεων.

Ελληνοφρένεια - Σ2 | Επ. 33

alphatv.gr/webtv

Το Eurogroup της 20.02.2015 και η ανάκτηση της εμπιστοσύνης

oikonomica

Το Eurogroup της 20.02.2015 τελείωσε και η ανακοίνωση που εκδόθηκε αποτελεί μια φαινομενική ήττα για την Ελληνική πλευρά. Ο κ. Βαρουφάκης συμφώνησε σε παράταση της τρέχουσας συμφωνίας για ένα τετράμηνο παρά την αρχική άρνηση της. Αυτό που διακηρύσσει είναι ότι η παράταση αφορά μόνο τη δανειακή σύμβαση (Master Financial Assistance Facility Agreement) και όχι το μνημόνιο. Αυτό που δεν αναφέρεται είναι ότι το μνημόνιο, το οποίο η κυβέρνηση ξορκίζει σε κάθε ευκαιρία είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη δανειακή σύμβαση. Η λέξη MoU (Memorandum of Understanding) αναφέρεται δεκάδες φορές στο κείμενο της δανειακής σύμβασης, για όποιον έχει το κουράγιο να τη διαβάσει.

Το μόνο ουσιαστικό κέρδος για τη χώρα είναι το κατέβασμα του στόχου του πρωτογενούς πλεονάσματος από το 4,5% στο 1,5%. Η διαφορά είναι μεγάλη και σημαντική. Το 3% του ΑΕΠ είναι κάποια δισεκατομμύρια ευρώ τα οποία η κυβέρνηση δε θα χρειαστεί να στραγγίξει από τους πολίτες. Οι στόχοι για το πρωτογενές πλεόνασμα των επομένων ετών παραμένουν για την ώρα οι ίδιοι, αυτό όμως μπορεί πολύ εύκολα να αλλάξει με τη νέα συμφωνία που θα συναφθεί στο καλοκαίρι. Έχει δοθεί επίσης η διαβεβαίωση ότι δε θα ληφθούν μονομερώς μέτρα δημοσιονομικού χαρακτήρα. Η κυβέρνηση θα πρέπει μέσα σε τρεις μέρες να παρουσιάσει αναλυτικά τις μεταρρυθμίσεις στις οποίες είναι διατεθειμένη να προχωρήσει, έτσι ώστε αυτές να γίνουν αποδεκτές από τους τρεις θεσμούς που μας δανείζουν. Οι τράπεζές μας θα παραμείνουν εξαρτώμενες από τον ELA, κάτι που μπορεί να τους κοστίσει ετησίως κοντά στο 1 δις και τα αποθέματα του ΤΧΠΣ μεταφέρονται στον EFSF έτσι ώστε να διασφαλιστεί ότι θα χρησιμοποιηθούν μόνο για τις τράπεζες και όχι για παροχές.

Σαν σήμερα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έσωζε τη Γερμανία

olympia

Στις 27 Φεβρουαρίου 1953 οι πιστωτές της Γερμανίας με πρωτοβουλία των ΗΠΑ συγκεντρώθηκαν στο Λονδίνο για να διευθετήσουν το χρέος της Γερμανίας και συγκεκριμένα αυτό της Δυτικής Γερμανίας. Το γερμανικό χρέος (προπολεμικό και μεταπολεμικό) ανερχόταν σε 32 δισεκατομμύρια μάρκα, χωρίς να υπολογίζονται οι πολεμικές επανορθώσεις και αποζημιώσεις. Στους πιστωτές περιλαμβάνονταν χώρες, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο Καναδάς, η Γαλλία, η Μεγάλη Βρετανία, το Ιράν, η Ιταλία, η Ισπανία, η Ελβετία, η Γιουγκοσλαβία, η Νότιος Αφρική και η Ελλάδα. Η Ρωσία και οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης δεν συμμετείχαν στις διαπραγματεύσεις.

Οι διαπραγματεύσεις κράτησαν περίπου έξι μήνες και στις 8 Αυγούστου 1953 υπεγράφη η Συμφωνία του Λονδίνου για τα Γερμανικά Εξωτερικά Χρέη (London Agreement on German External Debts), που προέβλεπε «κούρεμα» κατά 60% και αποπληρωμή τους με μάρκα σε 30 χρόνια. Ένας σημαντικός όρος της συμφωνίας ήταν ότι αποπληρωμή θα γινόταν εφόσον η Δυτική Γερμανία είχε εμπορικό πλεόνασμα και η εξυπηρέτηση του χρέους δεν θα ξεπερνούσε το 3% των εσόδων της από το εξαγωγικό εμπόριο. Από ελληνικής πλευράς, τη συμφωνία υπέγραψε ο πρεσβευτής μας στο Λονδίνο, Λέων Β. Μελάς, και κυρώθηκε από τη Βουλή με το νόμο 3480/56 (ΦΕΚ 6/7.1.1956).

Γλέζος, αυτός ο άτιμος

Της Κατερίνας Γκαράνη

Η κυβερνητική απάντηση στην επιστολή Γλέζου αποδεικνύει ότι όποιος τολμά να μιλήσει εναντίον, τότε τα «κίτρινα μελάνια» παίρνουν φωτιά διά χειρός και στόματος. Τόλμησαν χωρίς καμία ντροπή να χαρακτηρίσουν έναν άνθρωπο που ασχολείται μάχιμα με την πολιτική από το 1939 ότι δεν είναι καλά πληροφορημένος για τις διαπραγματεύσεις που έγιναν με τους δανειστές. «Είναι πιθανόν ο Μανώλης Γλέζος να μην είναι καλά πληροφορημένος για τη σκληρή και επίπονη διαπραγμάτευση η οποία συνεχίζεται. Διαπραγμάτευση για την αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού».
Αφαίρεσαν από την απάντηση ότι ο Μανώλης Γλέζος δεν είναι απλώς ένας παππούς σε καφενείο, αλλά Ευρωβουλευτής. Όταν ένας Ευρωβουλευτής κρίνει ευρωπαϊκές συμφωνίες αυτό σημαίνει ότι είναι ο καλύτερα πληροφορημένος από οποιονδήποτε βρίσκεται στην Βουλή, αλλά και στο κυβερνητικό επιτελείο της χώρας.

Ο Γλέζος, όχι μόνο είναι καλά πληροφορημένος, αλλά έχει την άμεση αντίδραση και σχολιασμούς «για την ανάκτηση αξιοπρέπειας του ελληνικού λαού», από τους υπόλοιπους 750 συναδέλφους του Ευρωβουλευτές. Το κυβερνητικό επιτελείο της Ελλάδας θέλει να πείσει ότι 751 ευρωβουλευτές είναι απληροφόρητοι και μόνο καλά πληροφορημένοι είναι όσοι ανήκουν στην κυβέρνηση. Η απάντηση Γλέζου, δεν αφορά μόνο την συμφωνία Ελλάδας- Δανειστών αλλά και τις αντιδράσεις και συζητήσεις 751 ευρωβουλευτών που βρίσκονται στις Βρυξέλλες και ξέρουν τα πάντα από πρώτο χέρι. Ξέρουν να διαβάζουν τα ψιλά γράμματα των Συμφωνιών αλλά και τι αυτά θα σημαίνουν για έναν λαό μετά την αποχώρηση από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΙΙ

The Crypt of Banking News

Της Κατερίνας Παπαφωτίκα

Αφού όλοι καταλάβαμε πως περίπου λειτουργεί το σύστημα ας δούμε την πραγματικότητα κατάματα.(αν δεν κατάλαβες δες το Ι).

Είναι γνωστό ότι το βασικό οικονομικό πρόβλημα, ειναι η αριστοποίηση και η σωστή κατανομή των πόρων. Όπως είπαμε, οι πόροι είναι περιορισμένοι  και  οι οποίοι  έρχονται σε αντίθεση με την ολοένα αύξηση του πληθυσμού, ο οποίος αυξάνεται γεωμετρικά, πράγμα που οδηγεί μαθηματικά σε ελλείψεις και κρίσεις!!!!!!!(ααα και ποτέ κανείς δεν μπόρεσε να λύσει το πρόβλημα.....).

Ο βασικός σκοπός δεν είναι η οικονομική ευημερία , η ανάπτυξη του βιοτικού επιπέδου και η ευτυχία για όλο τον κόσμο αλλά????? Ναι η επιβίωση του ισχυρότερου..

Απο παλιά μάλιστα, υπάρχουν οι αποδείξεις, που ναι ακόμα διδάσκονται στις οικονομικές σχολές, οι οποίες προσπαθούν να πείσουν ότι είναι λογικο όλοι να μην μπορούν να επιβιώσουν ή να εξαφανιστούν.(π.χ Malthus “ΕΙΧΕ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙ ΟΤΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ Ο ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ ΜΕΙΩΝΕΤΑΙ ΛΟΓΩ ΦΥΣΙΚΩΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΩΝ ΚΑΙ Η ΦΥΣΗ ΒΡΙΣΚΕΙ ΞΑΝΑ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ!!!!-ΤΟ ΠΕΡΙΦΗΜΟ ΦΥΣΙΚΟ ΠΟΣΟΣΤΟ ΑΝΕΡΓΙΑΣ???? ΣΥΓΝΩΜΗ ??? ΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΛΟΓΙΚΟ 2%-3% ΚΑΘΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΝΑ ΜΗΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΕΡΓΑΣΤΕΙ ΑΛΛΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΣΤΗΝ ΤΕΜΠΕΛΙΑ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΝΑ ΛΕΕΙ «ΕΖΗΣΑ ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΤΟ ΚΑΝΑΠΕ»).

Ας δούμε άλλες αλήθειες.. Πιστεύετε ότι οι κρίσεις γίνονται γιατί αυξήθηκαν οι γραμμές πιστοδοτήσεις και οι λαοί αποφάσισαν να ξεκουράζονται και να αφήνουν το δανεισμένο με τόκο χρήμα να δουλεύει γι’ αυτούς?? Ας το εξετάσουμε..

Η οικογενειοκρατία βλάπτει σοβαρά την οικονομία και την δημοκρατία

kontranews

του Μελέτη Μελετόπουλου

Προξενεί εντύπωση, και μερικές φορές θυμηδία, ότι εμφανίζονται ως «εκσυγχρονιστές», «ευρωπαϊστές» και «φιλελεύθεροι», διάφοροι γόνοι πολιτικών δυναστειών.

Προκαλώ όλους αυτούς να μου δείξουν έναν –πλην της Λεπέν– αρχηγό ευρωπαϊκού κόμματος, πρωθυπουργό ή πρόεδρο δημοκρατίας, που να είναι γυιός, αδελφός ή εγγονός αρχηγού κόμματος, πρωθυπουργού ή προέδρου δημοκρατίας. Δεν θα βρουν, γιατί απλά δεν υπάρχει! Επαναλαμβάνω πλην της Λεπέν.

Βεβαίως, υπάρχει κληρονομική μοναρχία σε αρκετές χώρες της Ευρώπης. Διακοσμητική, άρα χωρίς να εμπλέκεται στην διακυβέρνηση. Στην χώρα μας, που η μοναρχία δεν ήταν διακοσμητική, την καταργήσαμε το 1974, ακριβώς με το επιχείρημα ότι ο κληρονόμος μπορεί να αποδειχθεί ακατάλληλος. Πώς δεχόμαστε λοιπόν την αυτόματη κληρονομικότητα στις περιπτώσεις πολιτικών «τζακιών», και μάλιστα με αποδεδειγμένη ακαταλληλότητα;

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΣΕ ΤΙ ΑΠΟΣΚΟΠΕΙ Ο ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ;

iskra

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΗΤΡΑΛΙΑ*

Την ώρα που το ζήτημα του χρέους κυριαρχεί στο πολιτικό προσκήνιο αλλά και στις ζωές μας, και η πρόεδρος της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου δηλώνει ότι «δρομολογήθηκαν πρωτοβουλίες λογιστικού ελέγχου του χρέους», είναι τουλάχιστον χρήσιμο να θυμηθούμε ή να μάθουμε τι είναι, τι θέλει και πως γίνεται αυτός ο λογιστικός έλεγχος του χρέους. Να λοιπόν γιατί αναδημοσιεύουμε ένα σχετικό απόσπασμα του βιβλίου «Ανοίγουμε τα βιβλία του χρέους - Τι είναι και πώς γίνεται ο λογιστικός έλεγχος του δημόσιου χρέους» των Ερίκ Τουσέν, Μαρία Λουσία Φατορέλλι, CADTM και Jubilee South, με επιμέλεια, προλεγόμενα και μετάφραση του Γ. Μητραλιά, που κυκλοφόρησε το 2011 από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια.

ΟΙ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΙ ΕΛΕΓΧΟΙ ΘΑ ΔΩΣΟΥΝ ΜΙΑ ΠΙΟ ΞΕΚΑΘΑΡΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

 
Ο πρώτος στόχος ενός λογιστικού ελέγχου είναι να ξεκαθαρίσει το παρελθόν, να ξεμπλέξει το κουβάρι του χρέους, νήμα προς νήμα, μέχρι να ξαναφτιάξει το κουβάρι των γεγονότων που οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο. Τι απόγινε το χρήμα του τάδε δανείου, με ποιους όρους συνάφθηκε το δείνα δάνειο; Πόσοι τόκοι πληρώθηκαν, με ποιο επιτόκιο, πόσο τμήμα του δανείου ήδη αποπληρώθηκε; Πώς διογκώθηκε το χρέος παρόλο που δεν είδαμε το χρώμα του χρήματος; Ποιο δρόμο πήραν τα κεφάλαια; Σε τι χρησίμευσαν; Ποιο μέρος τους υπεξαιρέθηκε και γιατί;

Αλλά και: ποιος δανείστηκε και στο όνομα ποιου; Ποιος δάνεισε και ποιος ήταν ο ρόλος του; Πώς βρέθηκε μπλεγμένο το κράτος, με ποια απόφαση, που λήφθηκε με ποια αρμοδιότητα; Πώς τα ιδιωτικά χρέη έγιναν «δημόσια»; Ποιος προώθησε σχέδια μαϊμούδες, ποιος έσπρωξε, ενθάρρυνε, ποιος κέρδισε από αυτά; Ποια εγκλήματα διαπράχθηκαν με αυτά τα χρήματα; Γιατί δεν αποδίδονται αστικές, ποινικές και διοικητικές ευθύνες;

Ο πρώτος στόχος είναι να μπορέσουμε να ξεκινήσουμε μια πολιτική προσέγγιση και μια μεθοδολογία που επιτρέπουν να κάνουμε φύλλο και φτερό το εξωτερικό χρέος, να το χωρίσουμε και να το ανασυνθέσουμε σε δυο μέρη, που θα αποκαλέσουμε προσωρινά «έννομο» και «άνομο». Από τη στιγμή που έχει γίνει η διάκριση, το «άνομο» χρέος (απεχθές χρέος –βλ. Κεφ. 4–, κατάχρηση κεφαλαίων και κάθε λογής διαφθορά…) θα γίνει αναμφισβήτητα αντικείμενο μιας κανονικής και με όλους τους τύπους ακύρωσης με τη στενή έννοια του όρου. Το «έννομο» χρέος, στην ελάχιστα πιθανή περίπτωση που δεν θα είχε εξοφληθεί, θα γίνει αντικείμενο μιας αναδιαπραγμάτευσης με θετικούς όρους, στο πλαίσιο μιας αλληλέγγυας πολιτικής προσέγγισης. Γιατί στο όνομα ποιου πράγματος θα μπορούσαν άραγε οι λαοί να θεωρηθούν υπεύθυνοι για όλα αυτά, με νομικούς και ηθικούς όρους, και να αναγκαστούν να συνεχίσουν να πληρώνουν;

Τότε θα ετίθεντο τα ακόλουθα ερωτήματα: τι απομένει τελικά έπειτα από όλες αυτές τις προσθέσεις και αφαιρέσεις, αν λάβουμε υπόψη τις ακυρώσεις που θα έπρεπε λογικά να είχαν γίνει; Ποιοι είναι, σε τελική ανάλυση, οι πραγματικοί οφειλέτες και ποιοι οι πραγματικοί πιστωτές; Ποιος χρωστάει σε ποιον;

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΟΝ ΟΡΟ «ΑΚΥΡΩΣΗ» ΤΟΙΣ ΜΕΤΡΗΤΟΙΣ

Η διαπραγμάτευση πέτυχε, αλλά η οικονομία…

ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

Ιδιαίτερα ικανοποιημένος για την έγκριση της λίστας των μεταρρυθμίσεων της κυβέρνησης από το Eurogroup δήλωσε ο υπουργός Οικονομικών, Γιάννης Βαρουφάκης, κάνοντας λόγο για επιτυχία στη διαπραγμάτευση. Διευκρίνισε ωστόσο ότι το δημοσιονομικό κενό της οικονομίας είναι υπαρκτό και ότι η κυβέρνηση πρέπει τώρα να αρχίσει να αντιμετωπίζει το πρόβλημα

Ιδιαίτερα ικανοποιημένος για την έγκριση της λίστας των μεταρρυθμίσεων της κυβέρνησης από το Eurogroup δήλωσε ο υπουργός Οικονομικών, Γιάνης Βαρουφάκης, ξεκαθαρίζοντας ότι η στρατηγική της ελληνικής πλευράς ήταν ο διαχωρισμός της δανειακής σύμβασης από το μνημόνιο.

«Η στρατηγική που χρησιμοποιήσαμε δεν ήταν τακτικισμός», εξήγησε ο υπουργός Οικονομικών, αλλά «ξεκάθαρη προσπάθεια να αλλάξουμε τους όρους».

Και συνέχισε, επισημαίνοντας: «Από τα πρώτα ταξίδια που κάναμε, επιλέξαμε να μιλάμε με όρους πολιτικούς. Οι συνάδελφοί μας δεν είναι συνηθισμένοι σε τέτοια διαπραγμάτευση, γνωρίζαμε ότι θα πάθουν ένα σοκ».

«Το πρώτο πράγμα που μας έλεγαν -ιδίως η Γερμανία-, είναι Ότι «υπάρχει ένα πρόγραμμα, δεν αλλάζει αυτό, θα το εφαρμόσετε ή δεν θα το εφαρμόσετε»; Οπότε η στρατηγική μας ήταν, μέσα από πολιτικό λόγο, να αρνηθούμε να εμπλακούμε σε τέτοια διαδικαστική κουβέντα» εξήγησε.

Καμία αναφορά στο μνημόνιο

Οι άξονες για μια αποτελεσματική μακροοικονομική πολιτική ΜΕΡΟΣ Β’

kontranews

του Γιώργου Βάμβουκα

Στο χθεσινό μας άρθρο ασχοληθήκαμε με το ακόλουθο κεφαλαιώδες ερώτημα:

Ποια θα πρέπει να είναι τα επόμενα βήματα 
της κυβέρνησης στον τομέα της μακροοικονομικής πολιτικής;

Η επίτευξη των οποιωνδήποτε στόχων μακροοικονομικής πολιτικής, εξαρτάται άμεσα από τέσσερα κομβικά σημεία, που ουσιαστικά θα πρέπει να αποτελέσουν τους κεντρικούς άξονες της κυβερνητικής οικονομικής πολιτικής. Χθες σχολιάσαμε δύο από τους τέσσερις πυλώνες της αναμενόμενης μακροοικονομικής πολιτικής.

Σήμερα θα αναλύσουμε τους εναπομείναντες δύο, δηλαδή τον τρίτο και τον τέταρτο άξονα του πλαισίου μακροοικονομικής πολιτικής. 

Τρίτος Άξονας: Ενίσχυση του κυβερνητικού οικονομικού επιτελείου, με τον ανθό του επιστημονικού δυναμικού της χώρας. Με κομματικούς εγκάθετους και επαγγελματίες καρεκλοκένταυρους, δεν μπορεί να ασκηθεί αποτελεσματική κυβερνητική οικονομική πολιτική. Τα γράφουμε από τη στήλη αυτή και ορισμένοι νομίζουν ότι μεροληπτούμε στην κυβέρνηση και ειδικότερα στο κυβερνητικό οικονομικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ. Η καλοπροαίρετη κριτική είναι χρήσιμη και κτυπά το καμπανάκι κινδύνου σε αυτούς που λαμβάνουν τις τελικές αποφάσεις. 

Reuters: Σχέδιο «ασφυξίας» της Ελλάδας από τους πιστωτές

tvxs

H  «επιχείρηση ασφυξία» είναι το νέο όπλο των πιστωτών κατά της Ελλάδας, όπως επιβεβαιώνει και το Reuters, δείχνοντας ως σαφή στόχο να συρθεί η Αθήνα στη λήψη επώδυνων μέτρων έως το τέλος Απριλίου.

Σύμφωνα με δημοσίευμα του πρακτορείου, αξιωματούχοι της ευρωζώνης ελπίζουν ότι η έλλειψη ρευστότητας θα αναγκάσει την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα να συμφωνήσει σε «μεταρρυθμιστικά σχέδια που έχει απορρίψει» πριν από το τέλος Απριλίου.
 
«Η χρηματοδοτική ασφυξία χρησιμοποιείται για να πιέσει τους Έλληνες να αρχίσουν πολύ γρήγορα συζητήσεις για την αξιολόγηση και να την ολοκληρώσουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα, χωρίς να περιμένουν καν το τέλος Απριλίου» φέρεται να είπε στο Reuters αξιωματούχος της ευρωζώνης.

Ποιοι και γιατί πυροβολούν την εκεχειρία

tvxs

Εάν ήταν «νίκη» ο Μανώλης Γλέζος δεν θα ζητούσε «συγνώμη» και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης δεν θα εξέφραζε «αντιρρήσεις» στο κυβερνητικό συμβούλιο. Εάν ήταν «ήττα» η Κριστίν Λαγκάρντ δεν θα διαμαρτυρόταν για την απουσία δεσμεύσεων επί «ήδη συμφωνημένων πολιτικών» και η γερμανική Die Zeit δεν θα έγραφε ότι «ο Τσίπρας έδωσε τέλος στην ταπείνωση».

Είναι απλά μια εκεχειρία - μια «κατάπαυση του πυρός και όχι μια συμφωνία ειρήνης», όπως είπε στο Bloomberg και ο οικονομολόγος της ING Carsten Brzeski. Μια εκεχειρία τεσσάρων μηνών «χωρίς μέτρα λιτότητας και χωρίς μέτρα ανάπτυξης» όπως διαμήνυαν χθες πηγές του υπουργείου Οικονομικών - μια εκεχειρία, επίσης, που άπαντες επιμένουν να πυροβολούν απειλώντας να την ακυρώσουν εν τη γενέσει της.

Οι πρώτοι πυροβολισμοί ήρθαν από την γενική διευθύντρια του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ, πριν καν στεγνώσουν οι υπογραφές του Eurogroup στην περίφημη «λίστα Βαρουφάκη»: «Δεν υπάρχουν σαφείς δεσμεύσεις για τον σχεδιασμό και την εφαρμογή των προβλεπόμενων μεταρρυθμίσεων στο συνταξιοδοτικό και στο ΦΠΑ, ούτε ξεκάθαρες δεσμεύσεις για την συνέχιση των ήδη συμφωνημένων πολιτικών για το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, τις διοικητικές μεταρρυθμίσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις και τις μεταρρυθμίσεις στον ιδιωτικό τομέα», έγραψε στην επιστολή της προς τον Γερούν Ντάισελμπλουμ. Εν ολίγοις, δηλαδή, η κυρία Λαγκάρντ έβαλε ξανά στο τραπέζι σχεδόν σύσσωμο το περιεχόμενο του παλαιού Μνημονίου, φέρνοντας, με πλεόνασμα ευκολίας, και πάλι το ΔΝΤ στον ρόλο του «κακού». Γνωστή και παλαιά η πρακτική της εναλλαγής των ρόλων ευρωπαίων και Ταμείου, μπορεί να αποδειχθεί ξανά χρήσιμο όπλο στην τετράμηνη μάχη για το νέο πρόγραμμα που επιδιώκει η ελληνική κυβέρνηση. Αλλωστε, το - και ευρωπαϊκό - δίκαιο της πυγμής έχει καταδείξει πώς όσο πιο πολλά ζητά τόσο πιο πολλά παίρνει.

Επιφυλάξεις από την ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ που ζητάει άμεση εφαρμογή των προεκλογικών δεσμεύσεων

Δεν θα είναι εύκολο από ό,τι φαίνεται να εγκριθεί από το σύνολο της κυβερνητικής πλειοψηφίας η συμφωνία που υπέγραψε ο Γιάννης Βαρουφάκης στο Eurogroup

Της Βασιλικής Σιούτη

Αυτό είναι το συμπέρασμα που συνάγεται μετά την χθεσινή πολύωρη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και την ενδεικτική ψηφοφορία που ακολούθησε (δια ανατάσεως χεριών, χωρίς καταμέτρηση - τη ζήτησε ο Π.Λαφαζάνης αλλά δεν εισακούστηκε), κατά την οποία αρκετοί επέλεξαν να απουσιάσουν και από τους παρόντες τα δύο τρίτα ψήφισαν υπέρ και το ένα τρίτο κατά και λευκά.
 

Κατά και λευκό ψήφισαν όλοι οι βουλευτές της  Αριστερής Πλατφόρμας  και αρκετοί ακόμα –ανάμεσά τους η Ζωή Κωνσταντοπούλου, η Νίνα Κασιμάτη και άλλοι, ενώ λευκό ψήφισαν και υπουργοί όπως οι Π.Λαφαζάνης, Ν.Χουντής, Δ.Στρατούλης ,  Κ.Ησυχος, Νάντια Βαλαβάνη και Θ.Δρίτσας. Από τα λεγόμενα πολλών βουλευτών που ψήφισαν λευκό πάντως, προκύπτει ότι ξεκάθαρα δεν εγκρίνουν τους χειρισμούς Βαρουφάκη.

Συνέντευξη Γ. Βαρουφάκη στον ΑΝΤ1 (27/2/15)

Ευρωζώνη: Η τελική μάχη της επιβίωσης

Νέα Κρήτη

Καθώς η προσοχή των ελληνικών αλλά και των ευρωπαϊκών μέσων ενημέρωσης βρισκόταν, δικαιολογημένα, στραμμένη στη στάση που θα τηρούσε η Ελλάδα στα διαδοχικά eurogroup, η εφημερίδα Financial Times παρουσίασε μια πολιτική βόμβα για το μέλλον της ευρωζώνης, η οποία πέρασε σχεδόν απαρατήρητη.

Ο γνωστός δημοσιογράφος, Πίτερ Σπίγκελ, αποκάλυψε έκθεση του Γιούνκερ, η οποία θα μπορούσε να σημάνει το τέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως την γνωρίζουμε μέχρι σήμερα. Στο κείμενο, το οποίο εκτός από την υπογραφή του προέδρου της Κομισιόν, έφερε και τα ονόματα του επικεφαλής του eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ και του προέδρου του Συμβουλίου, Ντόναλντ Τασκ, γίνεται σαφής αναφορά στην αδυναμία της ευρωζώνης να αντιπαρατεθεί με την αμερικανική οικονομία και προτείνονται μια σειρά λύσεων.

Εν συντομία ο Γιούνκερ εμμέσως πλην σαφώς προτείνει τη χάραξη ενός κοινού προϋπολογισμού των χωρών της ευρωζώνης, τη δημιουργία νέου κοινοβουλίου των χωρών μελών της νομισματικής ένωσης αλλά και την ύπαρξη ενός μηχανισμού που θα τιμωρεί τα «απείθαρχα» μέλη της ένωσης.

Παραμένει άγνωστο εάν η ΕΚΤ ήθελε εξ αρχής να «διαρρεύσει» τις θέσεις της ή αν κάποιος άλλος ισχυρός παίχτης προσπάθησε με αυτό τον τρόπο να προκαταβάλει τυχόν εξελίξεις. Αρκετοί αναλυτές πάντως έσπευσαν να σημειώσουν ότι σε βάθος χρόνου το συγκεκριμένο κείμενο μπορεί να έχει πολύ πιο δραστικές επιπτώσεις για το μέλλον του ευρώ αλλά και για την διαρκή οικονομική αντιπαράθεση ΗΠΑ - Ευρώπης, σε σχέση με τις εξελίξεις γύρω από το ελληνικό ζήτημα.

ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΑΙ ΝΕΟΤΕΡΑ

iskra

Του ΣΤΑΘΗ* 

 «Σαν έτοιμη από καιρό», εδώ και έξι μήνες, εδώ και έναν χρόνο, θα έπρεπε να είναι η ομάδα των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που θα αποτελούσε το Υπουργικό Συμβούλιο εις ό,τι αφορά κυβερνητική στρατηγική και νομοσχέδια. Αλλοι υπουργοί φαίνεται να είναι έτοιμοι κι άλλοι όχι. Χωρίς να λείπουν και κάποιες προχειρότητες (τελείως απαράδεκτες και άκρως ανησυχητικές). Βεβαίως είναι ακόμα πολύ νωρίς (η κυβέρνηση είναι μόλις ενός μηνός), αλλά θα είναι αργά αν η κυβέρνηση συνεχίζει να σπεύδει βραδέως προκειμένου να αντιμετωπίσει τον Χρόνο (και το Χρήμα) που επιπίπτει εναντίον της. Απ’ την άλλη, ο λαός (κατ’ αντίθεσιν με πολλούς Συριζαίους) δεν βιάζεται να κρίνει την κυβέρνηση, περιμένει να δει το κυβερνητικό έργο για να το πράξει.

Αυτήν τη στιγμή η κυβέρνηση μάχεται σε δύο μέτωπα: της διαπραγμάτευσης και της διακυβέρνησης. Που οι εξελίξεις στο ένα επηρεάζουν τις εξελίξεις στο άλλο.

 Ας πάρουμε όμως λιγάκι το πράγμα απ’ την αρχή. Στο Κοράνι υπάρχουν εκατοντάδες αναφορές στη Βίβλο. Σημαίνει αυτό ότι Κοράνι και Βίβλος είναι το ένα και το αυτό; Οχι, για κανέναν εχέφρονα. Στη Δανειακή Σύμβαση υπάρχουν εκατοντάδες αναφορές στο Μνημόνιο. Σημαίνει αυτό ότι Δανειακή Σύμβαση και Μνημόνιο είναι το ένα και το αυτό; Οχι, για κανέναν εχέφρονα άνθρωπο, εκτός κι αν είναι ο Σόιμπλε (και όλο το σύστημα που αυτός ο άνθρωπος σημαίνει). Κι εξηγούμαι: η Δανειακή Σύμβαση είναι μια οικονομική συμφωνία η οποία για να συναφθεί και να τηρηθεί προϋποθέτει και συνεπάγεται μια πολιτική συμφωνία, το Μνημόνιο - που με τη σειρά του είναι Συνθήκη. Μια Συνθήκη που «παράγει δίκαιο» για τα συμβαλλόμενα μέρη - εν προκειμένω για τη χώρα μας σε δύο επίπεδα: το διεθνές και το εθνικό. Εις ό,τι αφορά το διεθνές επίπεδο, το Μνημόνιο (παρ’ ό,τι ουδέποτε ψηφίσθηκε από τη Βουλή με την προβλεπόμενη πλειοψηφία) θέτει τη χώρα υπό Καθεστώς Εντολής και Ελέγχου των δανειστών (ΔΝΤ, Ευρωπαϊκής Ενωσης και Τραπεζών) με άρση της Ασυλίας της. Εις ό,τι αφορά το εθνικό επίπεδο, το Μνημόνιο υπαγορεύει εφαρμοστικούς νόμους - μάλιστα νόμους που μπορούν να κινούνται και εκτός του συνταγματικού πλαισίου.

Η διαφορά της Δανειακής Σύμβασης (ή όποιων άλλων δανειακών συμβάσεων) από το ή τα Μνημόνια (όπως το Μεσοπρόθεσμο που ακολούθησε) ήταν (και είναι) εκείνη που επέτρεπε στον ΣΥΡΙΖΑ (ή σε οποιαδήποτε άλλη εθνικά ανεξάρτητη κυβέρνηση) να μπορεί να επαναδιαπραγματευτεί τη Δανειακή Σύμβαση στο οικονομικό της περιεχόμενο χωρίς τα πολιτικά της παράγωγα. Οπως κάνουν όλα τα κράτη μεταξύ τους, αν το ένα δεν είναι σε καθεστώς υποτέλειας από το άλλο.

Αντιθέτως, η ταύτιση των Δανειακών Συμβάσεων με τα Μνημόνια (το Γερμανικό Δόγμα) είναι ακριβώς εκείνη που επέτρεψε στη Γερμανία (και τους δορυφόρους της) να θέσουν σε καθεστώς (διαφορετικού βαθμού) υποτέλειας σειρά ευρωπαϊκών χωρών (τύποις ισότιμων), όπως η Πορτογαλία, η Ιρλανδία και άλλες.

“Ιδιοκτήτες της Πορτογαλίας” (video)

info-war

Οι “Ιδιοκτήτες της Πορτογαλίας” είναι ένα ντοκιμαντέρ για τα εκατό χρόνια οικονομικής διαπλοκής στην Πορτογαλία.

Η ταινία απεικονίζει την κρατική προστασία για τις οικογένειες που κυριάρχησαν στην οικονομία της χώρας, τις στρατηγικές τους για την εξουσία και την συσσώρευση του πλούτου.

Οι Mello, Champalimaud και Espírito Santo – μεγάλες οικογένειες διασταυρώνονται με το γάμο και ενσωματώνονται με τη χρηματοδότηση. Απειλούνται από το τέλος της δικτατορίας, η ισχύς τους όμως αποκαθίσταται με τη δημοκρατία, μέσω των ιδιωτικοποιήσεων και τον συγχρωτισμό με την πολιτική. Νέες οικονομικές ομάδες όπως η Amorim, η Sonae και η Jerónimo Martins αναπτύσονται με τον ίδιο τρόπο.

Καθώς η κρίση ξετυλίγει τα όρια του Πορτογαλικού μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης, η ταινία παρουσιάζει τους παράγοντες και τις βασικές επιλογές που έφεραν τη χώρα στη σημερινή της κατάσταση.

Μηνύματα Τσίπρα από το Υπουργικό

Η χώρας μα βγαίνει από την πραγματική διαπραγμάτευση έχοντας ανακτήσει την αξιοπρέπεια της, τόνισε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ενώπιον του υπουργικού συμβούλιου

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ

ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ 27 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2015

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Σήμερα μετά και τις αποφάσεις των Κοινοβουλίων των Ευρωπαϊκών Κρατών που απαιτούνταν ώστε να επικυρωθεί η καταρχήν συμφωνία του EWG της 20 Φεβρουαρίου, έκλεισε ένας πρώτος κύκλος σκληρής και επίπονης διαπραγμάτευσης.

Οι εταίροι μας ενέκριναν επέκταση της δανειακής σύμβασης με την Ελλάδα,  στην  βάση του αιτήματος που είχαμε καταθέσει με την επιστολή μας.

 Δηλαδή την επέκταση της δανειακής σύμβασης χωρίς την επέκταση των μνημονιακών δεσμεύσεων, του προγράμματος της λιτότητας δηλαδή, που μέχρι χθες τη συνόδευε αποκλειστικά. 

Αποδείχτηκε έτσι, ότι η Ευρώπη μπορεί να προχωράει όταν υπάρχει πολιτική βούληση. 

Μπορεί να υπερβαίνει αδιέξοδα, να αναζητά άλλους δρόμους για την ανάπτυξη.  

Να βάζει σε προτεραιότητα το κοινό μέλλον των ευρωπαϊκών λαών.

Η χώρα βγαίνει από αυτή τη δύσκολη  και σκληρή διαδικασία πραγματικής διαπραγμάτευσης, πιο δυνατή και πιο περήφανη. 

Βγαίνει από αυτή τη διαδικασία έχοντας ανακτήσει την αξιοπρέπειά αλλά και την ισοτιμία της απέναντι στους Ευρωπαίους εταίρους.

 Και ταυτόχρονα έχοντας πετύχει τους βασικούς προκαταρκτικούς στόχους που είχαμε θέσει για αυτό τον πρώτο γύρο της διαπραγμάτευσης. 

ΒΟΥΛΩΜΕΝΟ ΓΡΑΜΜΑ…

iskra

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*   

Παρατήρηση πρώτη: Τα όσα υπογράφηκαν μεταξύ της κυβέρνησης και των «εταίρων» της στο Eurogroup αποτελούν μια νέα συμφωνία της Ελλάδας με τους… «θεσμούς». Θα ήταν αδιανόητο μια τέτοια συμφωνία να μην περάσει από τη Βουλή. Σε αυτή την περίπτωση θα είχαμε επανάληψη και συνέχιση των μαύρων τακτικών των Προεδρικών Διαταγμάτων και των Πράξεων Νομοθετικών Περιεχομένων. Των τακτικών που βύθισαν ακόμα και αυτή την αστική δημοκρατία στα Τάρταρα την προηγούμενη 5ετία. Το θέμα πρέπει να λήξει άμεσα. Τώρα. Χωρίς «δημιουργικές ασάφειες» και χωρίς… τσαλίμια

Παρατήρηση δεύτερη: Εκείνο που ακούγαμε προεκλογικά από τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν το τέλος του Μνημονίου από το ίδιο το βράδυ των εκλογών. Και όχι η «επέκτασή του». Εσχάτως όποτε ασκείται τεκμηριωμένη κριτική στην κυβέρνηση για όσα δεσμεύτηκε με τους «εταίρους» της, εκείνο που ακούγεται σαν δικαιολογία είναι: «Και τι μπορούσε να κάνει, οι τράπεζες θα έμεναν χωρίς ρευστό». «Θα παθαίναμε ό,τι και η Κύπρος». «Θα μας πήγαιναν σε ξαφνικό θάνατο» κι άλλα τέτοια.

Θυμίζουμε ότι αντίστοιχα ήταν τα «επιχειρήματα» των προηγούμενων κυβερνήσεων μετά από κάθε συνάντησή τους με την τρόικα και μετά από κάθε επιστροφή τους από τις Βρυξέλλες. Αλλά τότε ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για «δικαιολογίες», για «υποταγή» και για «υποτέλεια». Τότε όλη αυτή η «επιχειρηματολογία» εκλαμβανόταν – και από τον ΣΥΡΙΖΑ – σαν «εμπόριο φόβου». Τώρα από πού κι ως που διεκδικεί κλέη «ρεαλισμού»;  

ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΕΙΡΩΝΕΙΑΣ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΣΙΠΡΑ ΤΩΡΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

iskra

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ* 

Χαστούκι στο κύρος της κυβέρνησης ο προχθεσινός κεντρικός πρωτοσέλιδος τίτλος της γαλλικής εφημερίδας «Λε Μοντ», όπως και ο κεντρικός τίτλος του χωριστού οικονομικού τμήματος της ίδιας εφημερίδας, όπως και το κύριο άρθρο, όπως και τα ρεπορτάζ της. «Ελλάδα: Η κυβέρνηση Τσίπρα υποτάσσεται στις απαιτήσεις των Βρυξελλών» διαλαλούσε η «Μοντ» από την πρώτη της σελίδα. «Ο Τσίπρας ξεχνάει τις προεκλογικές του υποσχέσεις για να ικανοποιήσει τις Βρυξέλλες» διατυμπάνιζε η πρώτη οικονομική σελίδα. «Οι μεταρρυθμίσεις που η Αθήνα υπόσχεται να κάνει είναι εκείνες που είχε εγγράψει σε λίστα η ''τρόικα'' και τις οποίες είχε καταγγείλει ο ΣΥΡΙΖΑ» τονιζόταν στους τίτλους ενός ρεπορταζιακού κομματιού. Οσο για το κύριο άρθρο της γαλλικής κεντρώας εφημερίδας, αυτό χειρίζεται τον Αλέξη Τσίπρα περίπου σαν ένα μικρό, άτακτο παιδί που, όπου να 'ναι, συμμορφώνεται οριστικά. «Ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα αλλάξει την ΕΕ ολομόναχος και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το επαναστατικό κίνημα που θα σαρώσει τις πολιτικές λιτότητας» γράφει η «Μοντ» και συνεχίζει: «Η Ελλάδα παραμένει μια ανωμαλία στην Ευρώπη στο θέμα της συλλογής φόρων -παρόλο που η προηγούμενη κυβέρνηση είχε αρχίσει να καθαρίζει τους στάβλους του Αυγεία- και η ορθόδοξη εκκλησία διατηρεί απαράδεκτα προνόμια. Ο Αλέξης Τσίπρας υποσχέθηκε να επιτεθεί σε αυτά τα κακά. Πρέπει να τον υποστηρίξουμε γιατί πρόκειται για επιχείρηση που απαιτεί πολιτικό θάρρος. Ειδικά τη στιγμή αυτή που ο χειρισμός της αναμέτρησής του με την ''τρόικα'' κινδυνεύει να τον αφήσει ξεκρέμαστο στην ελληνική Αριστερά της Αριστεράς» τονίζει η κεντρώα γαλλική εφημερίδα. Πολύ μεγαλύτερη πολιτική σημασία έχει όμως η τελευταία φράση, με την οποία κλείνει το κύριο άρθρο της: «Περνώντας οι πρώτες μπουνιές που έφαγε στο σαγόνι, αν ο κ. Τσίπρας δώσει εγγυήσεις σοβαρότητας και αυθεντικής μεταρρυθμιστικής θέλησης, θα έχει έρθει η στιγμή να τον υποστηρίξουμε χωρίς υστεροβουλία»! «Αν τον αφήσει ξεκρέμαστο η Αριστερά, να τον πάρουμε εμείς!» είναι η γραμμή που δίνει η κεντρώα «Μοντ»!

Εντυπωσιακή η επιλογή που προτείνει - της ενσωμάτωσης του πρωθυπουργού στο ευρωκατεστημένο. Πρώτο θέμα ήταν προχτές η ελληνική κυβέρνηση και οι προτάσεις της και στον γερμανικό Τύπο. «Ο Ντάισελμπλουμ αποκλείει Grexit» ανέφερε ο υπότιτλος του κεντρικού πρωτοσέλιδου θέματος της σοβαρής δεξιάς γερμανικής εφημερίδας «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε». Ο πρόεδρος της ευρωομάδας Γερούν Ντάισελμπλουμ δείχνει και αυτός κατανόηση για τους «άσχετους» που ανέλαβαν τη διακυβέρνηση της Ελλάδας: «Ηταν αναγκαίο να αντιληφθεί η νέα κυβέρνηση πώς φαίνεται η χρηματοοικονομική και η πολιτική κατάσταση της Ελλάδας» δήλωσε με έκδηλη ικανοποίηση.

Επιτάχυνση και «ευελιξία» θέλει η κυβέρνηση

Το Ποντίκι

Από τη… θεωρία στην πράξη θέλει να περάσει γρήγορα η κυβέρνηση και συγκεκριμένα στην παραγωγή κυβερνητικού έργου με την κατάθεση των πρώτων νομοσχε­δίων που θα θέσουν σε εφαρμογή βασικές της εξαγγελίες με κοινωνικό αντίκρισμα.

Με αυτόν τον τρόπο η κυβέρνηση εκτιμά ότι θα δοθεί γρήγο­ρα το στίγμα των όσων συμφωνήθηκαν στο Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου και με τη λίστα των μεταρρυθμίσεων που απέστειλε στους εταίρους ο Γιάνης Βαρουφάκης ώστε να περάσει και στην κοινωνία ότι πρόκειται για μια θετική για την Ελλάδα συμφω­νία και κατά συνέπεια ότι η «σκλη­ρή διαπραγμάτευση» ήταν αποτελε­σματική και απέδωσε καρπούς.

Στο κυβερνητικό επιτελείο εκτιμούν ότι όσο πιο γρήγορα προχωρήσει η υλο­ποίηση των μεταρρυθμίσεων τόσο πιο γρήγορα θα «ακυρωθεί» η όποια εξ αριστερών κριτική για απόκλιση της συμφωνίας από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης αλλά και η ρητο­ρική της αξιωματικής αντιπολίτευ­σης ότι η κυβέρνηση υπέγραψε ου­σιαστικά μνημόνιο και δεν απέχουν οι μεταρρυθμίσεις της από όσα θα έκανε και ο Σαμαράς.

Το Σύνδρομο του Μερκέλληνα

Νέα Κρήτη

του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Κάθε Τριακόσιοι έχουν και τον Εφιάλτη τους, κάθε Σούλι έχει και την Πήλιο Γούση του, όπως βέβαια και κάθε Πόλη έχει και την Κερκόπορτα της. Όλοι τους με τις τετράγωνες εκλογικεύσεις και τα ατράνταχτα ρεαλιστικά άλλοθι της προδοσίας τους.

Πάρε μέρος στο μεγαλύτερο εγχείρημα για ανεξάρτητη δημοσιογραφία. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να βοηθήσεις. Γιατί το δικαίωμα στην ενημέρωση είναι δικαίωμα στη δημοκρατία. Αν δεν το στηρίξεις εσύ ποιος θα το κάνει;

«Μια από τις χειρότερες αιτίες εχθρότητας είναι η λύσσα και η ποταπή επιθυμία να δεις να υποκύπτει, αυτός που τολμάει να αντιστέκεται σ' αυτό που σε συνθλίβει», θα γνωματεύσει -σε ανύποπτο, για την νεοελληνική πραγματικότητα, χρόνο- ο Albert Camus.

Όμως είναι μόνο αυτό; Είναι επαρκής αυτός ο αφορισμός για να ερμηνεύσει τα όσα εξοργιστικά έχουμε ακούσει στα τελευταία πέντε μνημονιακά χρόνια; Πώς είναι δυνατόν άνθρωποι, εκείνοι τουλάχιστον που από πρώτη άποψη δεν έχουν άμεση σχέση με μνημονιακά συμφέροντα, να υπερασπίζονται με τέτοιο πάθος τη γερμανική επικυριαρχία και ταυτόχρονα να εκδηλώνουν τέτοια απύθμενη μισαλλοδοξία και περιφρόνηση σε βάρος εκείνων που επιμένουν να αγωνίζονται;

Τα Σχέδια Κάμερον Και Το Ελληνικό Παράδειγμα

analitis

Η υποχώρηση της ελληνικής κυβέρνησης στην πρόσφατη σύνοδο του Eurogroup, όπως τουλάχιστον αξιολογείται στη Μεγ. Βρετανία, επικρατεί στις αναλύσεις των εφημερίδων που ομόφωνα αποφαίνονται ότι η νέα ελληνική κυβέρνηση αποδέχτηκε την προηγούμενη συμφωνία παρά τις διαφορετικές διατυπώσεις και μετονομασίες. Η εξέλιξη της Παρασκευής αντιμετωπίστηκε με σκεπτικισμό από την Ντάουνιγκ Στριτ παρά το γεγονός ότι το σύνολο της κυβέρνησης κράτησε χαμηλούς τόνους αποφεύγοντας κάθε σχόλιο. Ωστόσο η περίπτωση της Ελλάδος συνιστά παράδειγμα για το τι πρόκειται να αντιμετωπίσει μια νέα κυβέρνηση Κάμερον σε περίπτωση επανεκλογής της, σε ό,τι αφορά την δεδηλωμένη πρόθεση του να διαπραγματευτεί αλλαγή κοινοτικών κανόνων και συμβάσεων προκειμένου να εξασφαλίσει την παραμονή της χώρας στην ΕΕ μετά το δημοψήφισμα του 2017 το οποίο ενδεχομένως να τεθεί και νωρίτερα.

Αυτοπαγιδεύθηκε ο Ντ. Κάμερον

Δεν είναι λίγοι όσοι συμβουλεύουν τον κ. Κάμερον να μη θέτει τον πήχη ψηλά, αν και με τις μέχρι τώρα δηλώσεις του αυτό δεν είναι εύκολο. Κορυφαίοι παράγοντες των επιχειρήσεων και του Σίτυ έχουν προειδοποιήσει ότι η αποχώρηση της Βρετανίας από την Ευρώπη δεν εξυπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα και πως μόνο η μεγαλύτερη συμβολή της στα ευρωπαϊκά δρώμενα της εξασφαλίζει ηγετικό ρόλο σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Προτάσσουν δε την πρόσφατη απομόνωση της Βρετανίας στο θέμα της Ουκρανίας στο οποίο την πρωτοβουλία για εκεχειρία ανέλαβαν η Γερμανία και η Γαλλία.

Γκάλμπρεϊθ: Γιατί η Ελλάδα κέρδισε και η Γερμανία υπαναχώρησε

Νέα Κρήτη

Πολλά διεθνή μέσα έκαναν λόγο για νίκη της Γερμανίαw και ήττα της Ελλάδας μετά τη συμφωνία στο Eurogroup της Παρασκευής. Την άποψη αυτή αντικρούει ο έγκριτος οικονομολόγος και σύμβουλος του Γιάνη Βαρουφάκη, καθηγητής Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ, σε άρθρο του υπό τον τίτλο «Διαβάζοντας σωστά την ελληνική συμφωνία», που δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα Social Europe.

Περιγράφοντας τον τρόπο με τον οποίο τα διεθνή μέσα κάλυψαν την επίτευξη συμφωνίας μεταξύ Ελλάδας και εταίρων στο τέλος της προηγούμενης εβδομάδας, ο Γκάλμπρεϊθ κάνει λόγο για δημοσιεύματα χωρίς λεπτομέρειες, ανυπόγραφα και χωρίς διασταύρωση που περιγράφουν τη συμφωνία ως υπαναχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ και νίκη της Γερμανίας και της υπόλοιπης Ευρώπης.

Όπως εξηγεί όπως ο ίδιος «δεν υπήρχε συμφωνία για μια δανειακή συμφωνία που θα μπορούσε να απελευθερώσει πλήρως τα χέρια της Ελλάδας». «Οι δανειακές συμφωνίες έρχονται με όρους» γράφει και σημειώνει ότι οι επιλογές για την ελληνική κυβέρνηση ήταν συμφωνία με όρους, ή καμία συμφωνία με κανέναν όρο. Συνεχίζοντας ο Γκάλμπρεϊθ τονίζει ότι η συμφωνία έπρεπε να κλείσει μέχρι τις 28 Φεβρουαρίου που λήγει η στήριξη των ελληνικών ομολόγων από την ΕΚΤ ώστε να αποφευχθεί ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ. «Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εκλέχθηκε για να βγάλει την Ελλάδα από την Ευρώπη. Για να τηρήσει τις προεκλογικές του δεσμεύσεις λοιπόν, η σχέση Αθήνας και Ευρώπης θα έπρεπε να παραταθεί κατά έναν τρόπο αποδεκτό κι από τις δύο πλευρές», υπογραμμίζει ο Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ.

“Χρηματοπιστωτική Αυτοκτονία μπροστά στις κάμερες…..σε λίγο στις ειδήσεις των 23/10/2014″

ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

Της Noula Chrysochoidou

Ήταν το 2008 όταν η χρηματοπιστωτική κρίση χτύπησε την πόρτα της Παγκόσμιας Οικονομίας και ουσιαστικά μπήκε με το έτσι θέλω στα σπίτια αθώων και ενόχων πολιτών. Ήταν χρηματοπιστωτική αυτοκτονία ή χρηματοπιστωτική γενοκτονία τελικά; Προβοκάτορες πολιτικοί, προβοκάτορες αναλυτές και προβοκάτορες οικονομολόγοι υποστηρίζουν σε άρθρα εφημερίδων, ηλεκτρονικού και έντυπου τύπου, και ΜΜΕ ότι βρίσκονται στα πρόθυρα κατάρρευσης με την ενδεχόμενη έξοδο των κρατών στις αγορές.

Όταν οι επιπρόσθετες κεφαλαιακές ανάγκες των ελληνικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων κατά το έτος 2013 είχαν διαμορφωθεί στα 6,382 δισ. Ευρώ, σύμφωνα πάντα με την άσκηση προσομοίωσης ακραίων καταστάσεων (stress test) και  με το αρχικό χρονοδιάγραμμα για το σχέδιο κεφαλαιακής ενίσχυσης που ζητήθηκε από τις τράπεζες τον Απρίλιο του 2014.

Το Βερολίνο ετοιμάζει τώρα την πολιτική ενοποίηση

kontranews

του Μελέτη Μελετόπουλου

Ο κύριος στόχος της Γερμανικής κυβέρνησης και της αδιαλλαξίας που επιδεικνύει στο Eurogroup, δεν είναι ασφαλώς η Ελλάδα, ή δεν είναι μόνον η Ελλάδα. Το ζήτημα για την Μέρκελ, τον Σόϊμπλε και το γερμανικό κατεστημένο είναι: 

α. να πειθαναγκάσουν, μέσα από την ελληνική κρίση, τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη να δεχθούν την πρωτοκαθεδρία του Βερολίνου.

και 

β. να περιχαρακώσουν τον ζωτικό τους χώρο, δηλαδή την Ευρωζώνη, έναντι των ΗΠΑ, της Μεγάλης Βρετανίας και οποιουδήποτε εξωτερικού παράγοντα διεκδικεί ρόλο και λόγο στην γερμανοκρατούμενη πλέον ευρωπαϊκή πραγματικότητα.

Είτε βρεθεί είτε δεν βρεθεί αμοιβαία αποδεκτή λύση στο ελληνικό πρόβλημα, η Γερμανία είναι αποφασισμένη να προχωρήσει στο επόμενο βήμα, που είναι η πολιτική ενοποίηση της Ευρωζώνης. Την οποία θα οργανώσει με τεχνογνωσία κατάλληλη ώστε να διασφαλίσει την γερμανική κυριαρχία, και πάντως χωρίς την ενοχλητική αρχή της ομοφωνίας και με ρήτρες που θα δίδουν τον αποφασιστικό ρόλο στον οικονομικά ισχυρό, δηλαδή στον εαυτό της.

Ο μεγάλος φόβος της ΕΚΤ: η Ελλάδα να υιοθετήσει τον νόμο Glass-Steagall Act

Ινφογνώμων Πολιτικά

Η Λουκά Κατσέλη, η οποία αναμένεται να αναλάβει την ηγεσία της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας, ήταν υπουργός Οικονομίας και μετά Εργασίας μεταξύ Οκτωβρίου 2009 και Ιουνίου 2011 στη σοσιαλιστική κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου από την οποία αποχώρισε για να διαμαρτυρηθεί ενάντια στην πολιτική της λιτότητας.

Solidarité & Progrès  (Γαλλία)               (μτφρ. Κριστιάν)

Αρκετές ενδείξεις υποδεικνύουν ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) ζει με το φόβο ότι η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα ετοιμάζει μέτρα τραπεζικού διαχωρισμού του τύπου Glass-Steagall Act.

Δεδομένου ότι μια τέτοια μεταρρύθμιση εμφανίζεται τόσο στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ όσο και των Ανεξάρτητων Ελλήνων του Πάνου Καμμένου, τα δύο κόμματα που αποτελούν την κυβέρνηση συνασπισμού που βρίσκονται σήμερα στην εξουσία, ο φόβος αυτός μπορεί να δικαιολογηθεί.

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης ξεκίνησε πριν από λίγες εβδομάδες μια διαδικασία αναδιοργάνωσης των μεγάλων ελληνικών τραπεζών, των λεγομένων «συστημικών», των οποίων η κυβέρνηση είναι κύριος μέτοχος μέσω του ταμείου διάσωσης των τραπεζών που έχει συσταθεί βάσει της συμφωνίας διάσωσης.